Φεβρουάριος εκπνέων..

Άνοιξα το αίνιγμα και σαν ένα ρόδι έσπασε επάνω στα πλακάκια
Αχός ακούστηκε από έρωτα που διαλαλεί
Στα στητά τριαντάφυλλα σε βρήκα- ευωδιαστή και αέρινη
Η μέρα προχώρησε ανοιγοκλείνοντας σαν το κοχύλι το στιλπνό
Έγραψα φως έγραψα αποταμιευμένη θέληση
Κάλπαζε να χαθεί ο Φεβρουάριος
Είναι το λίγο που περίσσεψε μες τα χέρια μου
Ευχαριστημένος είμαι και ήμουν
Μ’ όσα μου τύχανε κακά, μ’ όσα καλά κι αν μου τύχανε
Ζήσε μήνα μου ζήσε για να μου πεις πόσο μου αρέσεις
Αόριστε χρόνε οριστικέ θεέ και ενεστώτα μου!

Ήρθες και είδες και απήλθες από την κάθετη Ιστορία του κόσμου·

Μια λύπη που έλαμψε μες τα μάτια σου και καρφίτσωσε την ευχή μου

Στο υγραμένο στερέωμα·

νότισαν τα άστρα και σφυρηλατήσανε τον ουρανό·

Ήρθες και είδες και απήλθες από την κάθετη Ιστορία του κόσμου·

Ο έρωτας έκρουσε την θύρα των ωρών- στα βαθιά των νεφών όπου ο κόσμος μια και δυο και τρεις συγκλονίστηκε·

Πήρα μολύβι κι έγραψα: ω κύμα του γιαλού, ιριδίζον σεμνό φως που ντεραπάρει τις μοναξιές μας-

Όπως και να σε διαβάσω Δίκαιο γίνεσαι

Και με κάνεις καλύτερα

κι από ‘να δέντρο να ανασαίνω..

Κρήτη τοπίο δίκαιο και λίκνο παραδείσου θαλερού.

 Η Κρήτη είναι ένα φραγκόσυκο που εκδικείται-

Ξαπλωμένη μέσα στον ήλιο,

ιδρώνει πάθος και μύθο-

Κι ο Ομαλός

γελά με τα αρχέγονα χιόνια του

Καβαλάρης.

Α καθαρότητα των τεθλασμένων και ανηφόρα των κατηφορικών!

Ό,τι κοιτάζω μια σπουδή που την αγάπησα τόσο!

Ντέφι γλυκό μες την λιακάδα που κινείς την μαντινάδα του έρωτα·

Κρήτη τοπίο δίκαιο και λίκνο παραδείσου θαλερού.

Βοείς και φτάνει μουσική στ’ αυτιά μου·

Στα μάτια μου η πεμπτουσία που είσαι, γίνεται η πεμπτουσία που ζητώ!

                                           Χανιά 21.2.2019 

Η Θεσσαλονίκη πόλη ενστερνισμένη τον Βορρά

Η Θεσσαλονίκη πόλη ενστερνισμένη τον Βορρά
Και στον κόλπο της γρηγορόφτερος ακοίμητος ζέφυρος
Κόσμος και πού χωρά το πλήθος του κόσμου
Παρέες νέων που γελούν και ξαποστέλλουν την λύπη
Νυχτώνει κι ο Θερμαϊκός είναι καντήλι αναμμένο
Μνημόσυνο για τις ψυχές που αγαπήσανε αυτόν τον τόπο και επιτηρούν
Από ψηλά ποιος να τον, επιτέλους, σώσει
Λιγάκι ανοιχτά αργούν τα καράβια του
Μισοφώτιστα
Οι γύμνια του ουρανού αφήνει τ’ άστρα να φανούνε
Πού καπνός και πού εκείνος ο μοναχικός
Που περπατά στην παραλία και θα σκέπτεται πόσο θα αγαπούσε
Να βλέπει αυτό το φως που διαστέλλεται και μεγαλώνει
Να φτάνει στην καρδιά του!

17.2.2019

Αλχημεία των ερώτων..

Τόση ξοδεμένη δύναμη και τόσο

Άγουρο φωνήεν να με εκστασιάζει που

Την Ποίηση την προσλαμβάνω από κοχλιάριο

Όπως βαθύλαλο σιρόπι.

Αγγάλονται οι ουρανοί, τα μάτια σου

έχουνε βάθος

Όπως πηγάδι υποσχετικό.

Δεν ξέρεις τις νύχτες, οι μελαγχολίες σου

είναι που καγχάζουν

Αλλά εσύ κρατάς ένα ρυθμό πελάγου ιαματικού.

Τινάζω την σκόνη των εντυπώσεων, ταράζω

την ησυχία

Ξύνω το αειφόρο παλίμψηστο των ανέμων, αναφαίνεις πίσω από τον ουρανό

Είσαι των βουνών η έξαψη, η τραγωδία

των νερών, το ”αλλιώς μάτι" του κόσμου.

Και ακούγεσαι σαν ψαλμωδία που μου φέρει την κατάνυξη

Έξω απ’ την πόρτα μου

Στριμωγμένα νοήματα να μου πουν

την ζωή σου

Όπως κοντά στην ζωή μου την κοιτώ.

                                Φλεβάρης 2019 

Όπως ο έρωτας θέλει!..

Να καίγεται το άνθος μέχρι ύπερο και να είναι κραυγή στην ερημιά η αγάπη

Στην αβυσσάλεα περιπλάνηση του φιλιού στην αβυσσαλέα προσφυγή στο σεμνό άρωμα που αναστατώνει

Τα ρουθούνια του κοριτσιού που ποθεί
Λόγια γλυκά και χάδια μελένια!

Να που ούτε οι ώρες δεν θα χωρέσουν ό,τι θέλω να πω

Σκύβεις μέσα μου και ανασύρεις καρδιά μου

Σκίρτημα που τινάζει στο φως τις λυρικές σερπαντίνες
Του πάθους σου!

Τα δάκρυα..

Τα δάκρυα είναι μια αλμυρή λύση.
Όταν κλαις σφίγγεται η ψυχή μου και πονώ.
Δεν μαθαίνω να αντέχω τα δάκρυα.
Η λύπη σου σφυγμομετρά τις λέξεις μου και καρφώνει
Ένα μαχαίρι βαθιά στην καρδιά μου.
Τα δάκρυα είναι πολεμική συνεδρία.
Πόσες ψυχολογίες φθαρμένες αναγγέλλονται μέσα στον ουρανό
Της νύχτας και το φεγγάρι μελαγχολεί
Και εσένα κοιτάζει;
Τα δάκρυα κρυώνουν το σώμα της νύχτας.
Ένα βαθύ άστρο μιλά με την φωνή σου κι ενώ
Ήξερα να διαβάζω εικασίες, ξαφνικά
Τίποτα δεν φαντάζομαι, με απορροφά
η πραγματικότητα και με συρρικνώνει
Σαν ένα πεσμένο φύλλο δέντρου που το παρασέρνει
ο αέρας και πάει..

Απουσία παρουσία…

Πλέκω τις ανεξάντλητες λύπες σου απόψε φεγγάρι, και η νύχτα μειδιά

Ευχαριστημένη.

Ήρθες πάλλουσα σαν την φωτιά και σκιρτήσαν

οι πόλοι του μεσάνυχτου.

Έφεραν σιωπή οι ώρες, το άστρο εκπυρσοκρότησε, φάνηκε ματωμένο να στριφογυρίζει

Απορριπτέο μέσα στο διάστημα.

Κλείστηκες στον οίκο σου και ήσουν η Αναγνώστρια της Ψυχής- έφερες τα καινά δαιμόνια που σου χρωστάμε,

Με άφησες να σε μαθαίνω αργά, όπως ψιχάλισμα που δεν είναι βροχή μα ούτε

Και καθαρή καταιγίδα.

Και στην πεπατημένη των γνώσεων βαδίζοντας ούτε να είσαι η μαθήτρια ούτε και η δασκάλα

Εικόνα έδωσες στον νου μου πριν να είσαι εκεί που είσαι η απουσία

Εν τη συντετριμμένη παρουσία σου..

                                          Φεβρουάριος 2019 

Από την φλέβα θα το βρεις πόσο αισιόδοξα μηνύματα σου στέλνει η ζωή!

Από την φλέβα θα το βρεις πόσο
ξεστομίζει αισιοδοξία η ζωή·

Ένας αγώνας να κρατηθούν στην πορεία
τα πάντα
Κι ας είναι ελλειπτική η τροχιά·

Μεθούν οι φαντασίες για να φτάσουν
το Ασύλληπτο,
μεθούν και εξιτάρονται·

Απόλυτο φως στην κορυφή των αινιγμάτων όταν
ο άνθρωπος είναι καλός και πράττει
με σύνεση μαγείες των κόσμων·

Θα τον βρεις μπροστά σου, ρυθμίζει το Σύμπαν για
να σου ανήκει εξ αδιαιρέτου και πάντοτε
Συνοδοιπόρε.

Από την φλέβα θα το βρεις πόσο
αισιόδοξα μηνύματα σου στέλνει η ζωή!

Διαιρούμαι και μ’ αρέσει

Διαιρούμαι και μ’ αρέσει: εφαρμόζω επάνω μου τις μαθηματικές πράξεις και από την άλλη βγαίνω αθροιστικά ακέραιος και πολλαπλά ηθικός- όπως να μην ακολουθώ τις θρησκείες.
Μόνο στις λέξεις δίνω λογαριασμό και μόνο αυτές μου αρέσουνε, τις ξεζουμίζω και κρατώ στον ουρανίσκο μου την φωνή τους την χυμώδη και ουσιαστική.
Όπως και να με διαβάζεις σκέψου τούτο: ανήκω σε ένα μη ορατό πεδίο συνδιαλλαγής με το Αόρατο και αυτό εμένα μου φτάνει· όπως θα έφτανε και σε σένα να ανακαλύψεις άλλες θεότητες.
Πάντα για έναν Έρωτα θείο μιλώ, πάντα για μια απρόσμενη Αποκάλυψη!

Λιακάδα!

Την θάλασσα την μεταφράζει η θάλασσα αλλά την ζωή
δεν θα την προσεγγίσεις παρά τελειώνοντας το ύψος σου και ερχόμενος μέσα στου ουρανού τα λημέρια
Εσύ ο ασύφταστος.
Είναι οι κώδωνες που ακούγονται της ελευθερίας·
Είναι η προσευχή που τρέπει τα δαιμόνια σε φυγή-
Ο θεός που σου άνοιξε δρόμο και πας- πας όπου η μοίρα σου θέλει·
Και τι αναιρείται
Από το μεγάλο μυστικό των ημερών; Τι παίζει
Εκκολαπτόμενο μέσα στην μουσική και στο τέλος είναι ευδία
Που σε κάνει καθαρά να κοιτάζεις
Στων λιβαδιών τον ακάλυπτο ζέφυρο;
Μπορεί ένα μελίσσι να είναι λυρικό και μπορεί να διασπαθίζει τύχες στον άνεμο; Ξέρω
Που με τα λεξιλόγια σώθηκα και λυτρώθηκε σωστά η ψυχή μου.
Είναι κράτη από εκείνα που δεν έχουνε ανάγκη πατριδογνωσίες. Μόνο βοούν όπως μία νεροποντή και μετά έρχεται ησυχία και λάμπος.
Περπάτησα ήσυχα, η λιακάδα με άγγιξε, πότισε το διψασμένο βλέφαρό μου.
Ως μέσα μου η γλυκάδα, ως μέσα μου η ανατάραξη των σωθικών.
Τι μου έδωσες Κυριακή που είχα ανάγκη, τι με τροφοδότησες;
Να είσαι καλά Φεβρουάριε- με λίγωσες και με γούβιασες όλον!
Έτσι που είμαι κοίλος να δεχτώ τον αγιασμό σου ουρανέ και να χαρώ κι άλλο ακόμη!

10.2.2019

Καληνύχτα!

Προάστιο βουλιαγμένο,
κρύο και νύχτωσε,
η ανταμοιβή της νύχτας είναι μία γαλήνη που απλώνεται
Ησύχως.

Το ντέφι του ανέμου δονείται, χαζεύω
βιτρίνες,
Την φωταγωγημένη άποψη του κόσμου,
Ταλαιπωρία η μέρα,
κάπου θα χάθηκα
Ζω τρεφόμενος μ’ αντιρρήσεις,
Μπουκώθηκα θλίψη.

Πέφτω από ψηλά,
έκκεντρα βαδίζει ο νους μου,
Προβλέπω το φως,
Ακούω.

Μπερδεμένος ως είθισται
Μετακομίζω στα όνειρα
Όποιος αν είμαι, αυτόν και αναζητώ.
Καληνύχτα!

Η ζωή πολιορκεί, έλεγα κάποτε·

Οι φωνές που συγκρατώ

είναι μικρά γυμνά μαχαίρια γύρω απ’ τα επεισόδια

μιας μελαγχολίας. Είναι έτσι η φτιαξιά μου

που στα μάτια μου βλέπει ο καθένας

το όνειρο που δεν πραγματοποιήθηκε.

Η ζωή πολιορκεί, έλεγα κάποτε· κι αλήθεια είναι! Κομπάρσοι σ’ ένα θέατρο που τσακίζει αβρές συνειδήσεις.

Όπως και να το δεις, η επικοινωνία χαράσσεται με λεπίδες που τρέμουν κάτω από τον λυρικό ήλιο και την έκπαγλη βροχή.

Και τα ποιήματα που αναγνώθω

Είναι ένας διαιρέτης που εξωραΐζει την ασχήμια για να είναι τάχαμου κι αυτή υποφερτή.

Ουδέν να εξαγοραστεί..

Ακύμαντο το μήκος της θαλάσσης και με προσκαλεί στης επικράτειάς του το όλον·
Ιππεύουν κύματα οι νοσταλγίες
Ένας αφρός δαντελένιος κουφώνει το βαθύ μυστικό του βυθού
Ιχθείς ορμέμφυτοι απάνω απάνω σουλατσάρουν των νερών
Πίνουν τα πλάσματα λιακάδα·

Μια αγελάδα βόσκει χλόη του αιώνα και βραχνά μουγκανίζει
Όπου γης και πατρίς- έτσι η πλάση των αθώων που ησυχάζουν
Μες τα ακύμαντα λιβάδια του αιώνα·
Η θάλασσα μάννα μου δοξασμένη βάφει λουλακί το μαξιλάρι μου
Στυλώνω αυτί και ακούω
Στα φωτεινά ποτήρια
διαμάντι μοιάζει το κρασί και θα μεθύσουνε οι πόθοι
Φωτεινό είναι το Σκοτεινό και διαλεκτική ονείρων αποζητούν οι ποιητές
Ό,τι δεν ήτανε, τώρα πια είναι, και εξαιρέσεις από τον κανόνα θέλουνε τα άστρα:
Όλα διακαιόμενα στον κοιτώνα του ουρανού.

Να η συνέχεια!...

Θα ξεδιψάσω κλείνοντας την βροχή στα σωθικά μου, ο αέρας
Πολύ με παίδεψε, αφήνω το κρύο να με σκληρύνει και φεύγω
Προς τα εκεί που το μεσημέρι κρατά ένα κάτοπτρο
Και καθρεφτίζει την υποψία μου μες την καχυποψία.

Μια καρδερίνα που τιτίβισε μες τον βοριά, μια λέξη
που αψιμάχησε με τον δαίμονα- κι όλος ο κόσμος είναι όπως φανταζόμουνα: καρφιτσωμένος
Μέσα στην παλάμη μου
Που πήρε την σκυτάλη του θεού.

5/2/2019