Οργασμός της θαλάσσης ή Τα κύματα παφλάζουν χαρούμενα…

Τσεκούρι ο ήλιος δραματοποιεί την μέρα,

Φλοίσβος πριμοδοτεί την παρουσία σου στην ερημιά,

Η παραλία ανασηκώνει τα κομπλιμέντα της

Και τα προσθέτει στο σώμα σου- τάξη

Κυμάτων που σιγανοψιθυρίζουν

Την αρχοντιά της πληθυντικής άμμου· πλέεις

Στο διάφανο νερό,

μυστική ένωση ιερογλυφικών ανέμων κάνουν

Το παραμύθι προσεγγίσιμο·

Στους μηρούς σου προσεγγίζουν ανάσες του πελάγους και

Αναποδογυρίζουν την σιωπή, έως

Να πεντοζαλιστούν οι χάρες σου και να ορμήσουν στο ψαχνό της Άνοιξης-

Δικής σου ιεροτελεστίας και όλων…

Εκ νέου έρωτας…

Ανακτώνται οι μνήμες και επουράνιο ρέει φως μες την αντάρα των στερεωμάτων·

Αφήνω τις φιλοσοφίες μου να κατακλύζουν την μεσημεριάτικη ησυχία

Και βάφω με κατανυκτική πανδαισία την μέρα μου·

Σκιρτούν ανάσες των δευτερολέπτων·

Ο αέρας τρυπώνει παντού·

Είναι που πια και το φόρεμά σου πάλιωσε και θα σε βάλει σε πυκνές περιπέτειες·

Ξανά για να, εγώ, σε ερωτευτώ και σε ερωτευτώ..

Βοές πλανητών ..

Είναι σκοτεινές ρίμες του πελάγους, όταν πέφτει η νύχτα,

που εκθέτουν το συντελεσμένο Kάτι στην απώλεια- μηρυκάζουν τα άστρα,

Βοές πλανητών που συνθλίβονται ανασκευάζουν

Το χάος- τίποτα δεν αποκλείεται

Εσύ κι εγώ το ξέρουμε

Όλα θα χαθούν

Ο Έρωτας θα μείνει μόνο

Να περιφέρεται στο Πουθενά

Κι αυτό θα ανάβει και θα σβήνει,

σαν ένα τρομαγμένο άστρο που συνάντησε

λουλούδι και αγαπήθηκαν παράφορα..

Στεντόρεια η καρδιά σου ακούγεται

Στεντόρεια η καρδιά σου ακούγεται που λύνει το γλυκό τραγούδι της μέσα στην άνοιξη,

Ο κόσμος γύρω φτωχαίνει,

Εσύ όμως από τον ουρανό αντιγράφεις ποιήματα και

εκστασιάζεσαι στο απαλό γαλάζιο που πλημμύρισε την μέρα μ' αισιοδοξία-

Νυν και αεί..

Εντύπωση…

Εντύπωση κάνουν τα φεγγάρια και στολίζουν τον ύπνο μου,

Είναι κορφές βουνών που μένουν με το όμορφο διάδημα

Αυτό που έντυσε και την σιωπή μαλαματένια,

Βοούν οι συντυχίες, ένα τρέμουλο άστρων καμακώνει την ηρεμία,

Ξαφνικά, οι σκευωρίες των νυχτερίδων υποχωρούν, μία ομίχλη

Σκεπάζει τον πλου του ονείρου με επικίνδυνη φλογέρα

Που παίζει ο τσοπάνος κλαίγοντας για μιαν αγάπη που είχε-

Νόμιμα και παράνομα όλα-

Ο κόσμος των ανθρώπων ζει σκηνοθεσίες ανεδαφικές..

Ιδέα ο κόσμος…

Ιδέα ο κόσμος

και με ιδέα τεκμαίρεται·

άπλαστος

ακόμα,

γεννά φωνήεντα χαράς,

κι ας μην του λείπει

μια θλίψη.

Φουσκώνει στήθος διδαχής

του εγωισμού του παραδίνεται

πώς να τον πεις που είναι σκεύος που ανασκευάζεται- πώς

να τον πεις

που λύνεται σαν κόμπος που κρατά την ειμαρμένη;

Παίρνε λίγη απόσταση από τα γεγονότα....

Παίρνε λίγη απόσταση από τα γεγονότα κι αν είναι να τα ξανακρίνεις βυθίσου στο γλυκόπικρο φως του απεμπολημένου εγωισμού σου.

Σκέψου και δόξασε.

Δεν σου δίνει η ζωή ακριβείς διαστάσεις, σε αφήνει να φανταστείς, να μαντέψεις ενίοτε, να ονειρευτείς πάραυτα τις πολλές αποχρώσεις της και να σκηνοθετήσεις το ουράνιο τόξο που θα βγει μετά από την αναπάντεχη βροχούλα.

Χρώματα ζήλεψε- την παθιασμένη θερμή μουσική τους!

Ψάχνε αέναα και κάπου θα καταλήξουν οι αναζητήσεις σου: υπάρχει ορίζοντας που χαίρεται, με όλα τα ποιητικά εφόδιά σου, να σε φιλοξενεί..

Νέα άνοιξη…

Δεν πα' να σκέφτεσαι διάφορα, δεν πα'

Να θέλεις χίμαιρες

Να ζεις- η γη

Το ίδιο στροβιλίζεται η τρελή, αφήνοντάς σε

Σύξυλο και μαραμένο

Να ποδηγετείς άκαιρα όνειρα. Να τώρα

Που η σπίθα ετράνωσε και ακολουθείς

νέα φεγγάρια,

τω τρόπω

Που η καινούρια άνοιξη θέλει

Να ονομάζεις το φως..

Πανζουρλισμός

από φωνήεντα, χέρια που πράττουν την μοίρα, ρηξικέλευθα

Δευτερόλεπτα, άστρα

Που έπεσαν από τον ουρανό, ντεραπαρισμένες

Έννοιες που χωλαίνουν, μπαλωμένα

Όνειρα που εξίστανται μες την πραγματικότητα, καλές

Προθέσεις και αγνές διάρκειες, τέχνη

Πίσω απ' την ζωή, τέχνη

Πίσω απ' την τέχνη- τεχνηέντως αφομοιώνουμε τον χρόνο, είμαστε φυλακισμένοι στο κουρασμένο νυν, καθώς

Και ό,τι λέμε θνήσκει, κι ό,τι σιωπούμε

Ποιημάτων παραμένει ουσία, σκόνη πολέμου και της γης

ξαφνικός κονιορτός..

Βιρτζίνια..

Να μείνεις εκστατική κάτω από τον ουρανό

Που ξημερώνει, αλλιώς

Να ζέψεις τα σύννεφα σε ρυθμό να σε πούνε

Όπως διαβάζεις στο πρωτότυπο την ερημιά

Της ψυχής σου και γύρω καίγονται όλα.

Ένας δράκος βγάζει φωτιές απ' το στόμα του, ένα πουλί

Εγκαταλείπει την φωλιά του και πετάει

Κατά του πόνου την χώρα.

Συνοφρυώνεσαι, βγάζεις τα αιχμηρά μολύβια σου και σχίζεις

τις σελίδες τακτικά

Σαν να αγάπησες και να σου υποτάχτηκε το χάος.

Πάλι σε διαβάζω, πάλι σέρνεις την απουσία σου δίπλα μου

Και δημιουργείς βροντερές παρουσίες- αν τύχει

Φαίνεται και κάποιος σημαδέψει καλά μες την Απόφαση,

μένουν τα έργα του ονομαστά και κανείς δεν τον σβήνει που πέρασε χρόνος..

Αστοχία…

Ω χαμόγελο ρείθρο, πάθος δημητριακό,

επάνω σου γλιστρούν τα στεντόρεια λόγια και ο ύμνος

ακούγεται των ανοιξιάτικων συγκλονισμών που ιδρωμένοι τρέχουνε μες

τα λιβάδια των οράσεων.

Έρχεται η Στιγμή των στιγμών και ακούγονται

οι σάλπιγγες της επαγγελίας.

Αράγιστος παραμένει ο ουρανός.

Γλαφυρός ήλιος τσούζει επάνω στια στάχυα και ο ορίζοντας φλέγεται από μανία χιλιόδοξη.

Χαρούμενα τα πεντόβολα των αισθήσεων ποντάρουν επάνω στην πραγματικότητα μαντζόβολες μοίρες.

Α ζημιά

και διασκέδαση στον νόστο που οδηγεί

την ημέρα!

Γράφω και οι έννοιες που έρχονται είναι οι έννοιες που λείπουν-

Γράφω και ό,τι ήθελα να πω ακόμα δεν, αλήθεια, ειπώθηκε…

Ο χρόνος των αντιφάσεων…

Εξουσία που έχει ο Χρόνος και κόμπο δένεται-λύνεται, χωρίς

Να μπορέσεις να καταλάβεις και κάτι.

Ωδικά είναι τα φυτά και τα ακούς που μελωδούνε

Νύχτα που και που περπατάς εξουσιάζεσαι

Από του φεγγαριού τα άπονα αγκίστρια.

Λες, λέω, λέμε-

Μπορεί και να αντιμετωπίζουμε με δειλία πόνου τα πάντα· μα η ζωή

Απαιτεί αρχέγονα, τελεσίδικα θάρρη· δεν θα μιλώ

Πια για υπερβολές που βολεύουνε, θα μιλώ

Για κάτι πάθη που με συγκλονίζουν- όπως να μην στέκομαι εδώ

Που στέκομαι, αλλά να ζω

Με χίλιες τόσες κι άλλες τόσες αντιφάσεις..

Πουλιά…

Αποτυπώνονται αδρά επάνω στον φλοιό των δέντρων και, στην ουσία είναι πουλιά, που αποδημούν κατά τα μέρη του αρχέγονου φόβου.

Η νύχτα τα κυνηγά, σπινθηρίζουν καθώς πετούν, η καρδιά τους χτυπά μανιασμένα, ανήκουν στην Τόλμη.

Τα ζωγραφίζω μέσα στις ελπίδες μου, πάντα θα είναι η ανατροπή όσων περίμενα, με νικούν, μου αρέσουν

γιατί είναι ο εαυτός που δεν μπόρεσα, είναι η Νίκη που με μαγνητίζει πάντα.

Είναι η παρηγοριά μου- εφαρμόζω την ψυχή μου στην πτήση τους- με δικάζω και με αθωώνω ταυτόχρονα· ταυτίζομαι και είμαι ο αποδιοπομπαίος ουραγός που από σύμπτωση μπορούσα..

Χουζούρι..

Φιλότιμο έδειξαν οι ώρες:

άντεξαν να μείνουν κοντά μας πειθήνιες, σχεδόν υποτακτικές, ξορκίζοντας

τις φοβίες μας.

                        Ανατράπηκαν όλα: οι ελπίδες ξαναγεννήθηκαν, ζωγράφισα με χρώματα την ζωή

μέσα μου

τυμβορυχώντας μέσα στην ανάγκη.

Μετά,

συνέτρεξαν λόγοι να μείνουν ευανάγνωστες οι ουτοπίες

και,

τις ακολουθήσαμε χωρίς πολλά ερωτηματικά- σαν να 'χαμε

για όλα και τους άλλους δασκαλέψει.

Βράδιασε.

Έφθινε η Κυριακή.

Μια ζάλη απ' την κούραση αναρριχήθηκε στα μέλη μας που μάργωσαν και

έγειρα μ' ένα βιβλίο στα χέρια να με βρει χουζούρι του ύπνου του κλεφτού..

Εσύ..

Ο χαρακτήρας σου είναι ρωγμή στην ιστορία των άστρων·

Ψαλμωδείς άγρια φύλλα ευκαλύπτου που μαλώνει

με του αέρα τις ριπές·

Στεντόρεια- σαν

Να γράφεις την βίβλο των ανυποχώρητων,

Απόλυτη

όταν η ζωή σε πολιορκεί,

Δίκαιη

όταν ο κόσμος σ' αρνιέται,

Ράβεις και ξηλώνεις το ύφασμα των μυστικών που δεν ομολογήθηκαν..

Τα σχήματα…

Τα σχήματα κληρονομούν τις εντάσεις των χρωμάτων, κινητά

Χαρούμενα καταφύγια της εναλλαγής, όταν

Ασπρίζουν οι μέρες κι ο ήλιος αινιγματοποιεί την διάσταση, αφήνοντας

Μια γεύση μέντας μέσα στα κλειστά σύνορά τους. Τα σχήματα

Μπερδεύονται με την επική ησυχία, μεταμορφώνουν

Το ακούραστο δίχτυ των φανερώσεων

Σε κάτι απλό, εύληπτο, που το μαθαίνουν απ' έξω

Καθημερινοί άνθρωποι, άνθρωποι που συνήθισαν να αμφιβάλουν, τότε

Που οι σελίδες της γραφής αφαίμαξαν ό,τι μπορούσε να ειπωθεί και έγινε

Μία διαφάνεια που χώρεσε εντός της όλα όσα σκηνοθέτησε η οικουμένη..

Ομολογία πίσω απ' τις επάλξεις της Ποίησης…

Οι ρόλοι που μου δόθηκαν, ερμηνεύτηκαν κι απ' την λύπη μου ακόμα·

Είναι που ομονοώ με άνθη που συσκέπτονται με την Ομορφιά σε ευανάγνωστους, μετέωρους κήπους·

Ένα υφάδι μυστικό κανοναρχεί πίσω απ' τις επιδιώξεις μου·

Είμαι όλων των πλασμάτων ο ουραγός, ένας που συναισθάνεται πού πάει να τον εγκλωβίσει ο κόσμος-

Τραγανά φωνήεντα ρέουν στον ουρανίσκο μου- α γεύση

Ημίγλυκη, πεμπτουσία

Αιθέρια του λαμπρού φεγγαριού!

Ποιώ γιατί η ανάγκη μου είναι ανάσα και οι λέξεις μου ανάγκες περιποιούνται..

Εκ προοιμίου...

Νέα e-ποιητική συλλογή από τον Στρατή Παρέλη
Διαβάζεται δωρεάν με κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο

Στρατής Παρέλης, Εκ προοιμίου...

ISSUU.COM

Κραυγή…

Όπως μπαλώνω κάτι που με εγκατέλειψε

διαπιστώνω απείθεια, διαπιστώνω

να χωλαίνει η πειθώ μου,

δαγκώνει τον ορίζοντα η μέρα, κάτι φαιά συναισθήματα

πατούν και πλατσουρίζουν στα ρηχά

του νου μου- μεσημέριασε;

Βγήκε ένας άτονος ήλιος,

Του Μαρτίου το γέννημα,

Άθροισα την συμπόνια μου και με περικύκλωσαν λέξεις

Όχι από κείνες που ήξερα, από αυτές

Που η απόχη ενός ψαρά μαζεύει,

Τις κοίταξα- με εγκλώβισαν

Πολύχρωμες, είν' η αλήθεια- τόσο χάος

Φυλακισμένο μέσα σε μία κραυγή

Όπως αυτή η ώριμη,

της θάλασσας..

Ερωτική Άνοιξη..

Γεύσου την θηλή της μέρας καθώς της ηδονής το δώρο σου παρουσιάζεται-

Γλυκύ ιερό γάλα

Στον ουρανίσκο κι ακόμα

Ο ήλιος καλά κρατεί,

Πεταλουδίτσες αμάραντες πετούν μπρος στα μάτια σου,

Ο αέρας σμίγει τα τρυφερά κλαδιά του Μαρτίου,

Είσαι η παλλακίδα που ανάθρεψε το φως,

Μεταφράζω το πάθος σου,

Μέλι στα στήθη σου, στην ματιά σου καθάριο άπεφθο μέλι-

Την Άνοιξη που πλησιάζει μετρώ, ταχύνω το βήμα μου, επιθυμώ αγκαλιές τις δικές σου..

Λάβαρα..

Λάβαρα που ανεμίζουν μες το πουθενά, παντιέρες

πολύχρωμες,

όπως ιδέες που τσούζουν,

αφαιρετικά

μες την επικράτεια του γαλάζιου,

κυκλώνουν

την ψυχή

εμφυσώντας της

του θάρρους το μέλι,

και, ύστερα,

το μεσημέρι γίνεται κοίλο,

όπως για να φιλοξενήσει

τραγούδια του δήμου,

πολυδύναμα,

γραμμένα

επάνω στον φλοιό των δέντρων και

μες την ντόμπρα σιωπή, κάτω

από τον ίσκιο του πλατάνου, αεί

που τα απαγγέλουν αδέκαστοι ποιητές- α Ρούμελη,

α Κύπρος,

α Θράκη, α

Ήπειρος,

α Θεσσαλία

α Ελλάδα μου

απανταχού και αχ!

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ..

Τα μάτια σου
ραφινάρουν την σιωπή και μου την επιστρέφουν σαν υπέρτατο δώρο
που μέσα στον άνεμο φωσφορίζει όπως να θέλει να καίγεται
από της ικμάδας της την τόση την τόλμη.
Τα μάτια σου
είναι δύο λυρικά νομίσματα που με αυτά όλον τον έρωτα εξαργυρώνω
και μένω πάντα μαθητής σε μια λέξη που δεν μπόρεσα ακόμα
να φτάσω την κρυφή μουσική της.
Τα μάτια σου
υπερασπίζονται τον έρωτα με τόσους τρόπους
που η νύχτα γίνεται ένα βιολί που θλιμμένα μιλάει.
Φορώ την μοναξιά μου· κοιμάμαι.
Είμαι τόσο απλός μα εσύ το ξέρω πως αλλιώς με φαντάζεσαι.
Αλλά έχω αποτινάξει από εμένα αυτό το επίτηδες
φιλολογικό τίποτα, έχω αφήσει
να είναι τα λόγια μου τόσο καυτά, σαν κάστανα που ωραία
μια γλύκα του καρπού συλλαβίζουνε, έχω υπάρξει
πικραμένος, κουρασμένος, σχεδόν
όπως όλοι οι άνθρωποι είναι,
μετά που τους ταλαιπωρεί η δύσκολη ζωή-
μικρότεροι κι απ' τον πραγματικό εαυτό τους.
Και σε θέλω. Έρχεσαι
με τα μεγάλα πράσινα μάτια σου
που μια τίγρη που δεν θα εξημερώσω ποτέ μου θυμίζουνε-νικάς
εμένα κι εσένα. Με ρωτάς
πώς γράφω τόσο και τόσα ποιήματα- κι εγώ δεν ξέρω
γιατί ένα χέρι αόρατο μέσα μου οδηγεί.
Προσπαθώ να λέω το φως και των θεών τα σωσμένα.
Καταλαβαίνω
τον χρόνο σαν ένα αγκάθι που πονά
όταν εγώ δεν ξέρω να μιλήσω όπως αρμόζει
ούτε σ' ένα πουλί που συναντάω το ξημέρωμα
να τραγουδά ερωτικά τον μεγάλο καημό του..
Γιατί αποφασίζει τις μελαγχολίες του έρωτα η ζωή..
31.10.2009

foto Julia Papadopoulou