4.6.82

                                     

Στον μάταιο λογισμό που με πήρε με φούρια

βυθίστηκα μέσα στην μελαγχολική θωριά της μέρας..

Ήτανε μια Παρασκευή.

Ωραίο το σούρουπο.

Έμπνευσης !

Ο αξιωματικός της ανευθυνότητας

Αδιαφόρησε για τα  συμβάντα …        θαύματα όλα  !

Έφτιαχνε επίμονα τα μαλλιά του .

Βρέθηκα μέσα στην βαρεμάρα που σε χτυπάει επίμονα

όταν γύρω σου όλα ωχριούν

από κίβδηλο θάρρος .

Ο αξιωματικός δεν μας λυπήθηκε .

Μια παρέα παιδιά –όλοι νέοι-

βαλθήκαμε να κουβαλάμε πα’ στην ράχη μας τους σατανάδες .

Στρατευμένοι αδιάντροπα.

Την νύχτα αποκάναμε..

-δεν υπήρχε όρεξη για όνειρα.

Μόνο μια δυνατή ομοβροντία των κανονιών της έλπισης να βηματίζει

μες τ’ αυτιά μας καταλάβαμε-

κι η πολιτεία μας καλούσε..

                                               Αυλίδα..