Το λεξικό της ζωής δεν μπορεί να μου εξηγήσει την τόση ανορθόγραφη μέσα μου απουσία.

78.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω περνά μέσα στις παραφορτωμένες με κούραση μέρες

αφήνοντας μια γεύση στέρησης.

Το λεξικό της ζωής δεν μπορεί να μου εξηγήσει  την τόση ανορθόγραφη μέσα μου απουσία.

Τα παιδιά μεγάλωσαν και πάνε.

Εμείς κρατάμε φυλακισμένο μέσα μας τον ίδιο άνθρωπο που αναγνωρίζει μόνο η νεότητά μας.

Αλήθεια δεν μεγάλωσε ποτέ;

Και όμως πάει…

Ψάχνει μέσα σε πράγματα ανεξιχνίαστα, καταστάσεις

που λυγίζει η ψυχή κι ο άνθρωπος

γίνεται μαλακός σαν το χορτάρι.

Προτιμούμε την σιωπή των αγγέλων  παρά τις φωνές του θεού.

Το μικρό μυστικό μας  το ξέρει ο κάθε αέρας.

Φιλοσοφούμε μέσα σε μεγάλη φωτιά.

Όπως ανεβαίνουν τα σπίτια στον λόφο, όπως ανεβαίνει η σκιά

πίσω μας περπατώντας που ανηφορίζουμε,

όπως  ελαφρώνει το σώμα και που σιγά-σιγά

γίνεται αχνός

αιθέριος κόσμος που μας πάει προς τους δρόμους τ’ ουρανού..

                                                                        2.6.2008

ΤΟ ΝΕΚΡΟ ΠΟΥΛΙ.

Το νεκρό πουλί της αυγής που το βρίσκει κατάστηθα ο ήλιος.

Η ψυχή του ανεβαίνει αργά προς τον ουρανό-

Σχεδόν την βλέπω:  ιριδίζει

σαν φυσαλίδα του νερού που εξαϋλώθηκε.

Παίρνω στα χέρια μου το νεκρό του το σώμα. 

Λυπάμαι

για την ζωή που έφυγε.

Τουλάχιστον να είχε επιτελέσει τον σπουδαίο άθλο ενός τραγουδιού!

Ένα απαλό  πουπουλένιο κορμί που θέλει πια να ενωθεί με το χώμα.

Κάποτε φλυαρούσε με ράμφος του ύμνου και από κλαδί σε κλαδί

όργωνε τις ξανθές οπώρες των ωραίων ημερών!

                                                                            

                                                                         15.5.2008

Απρίλιος ο ένας…

Τσαλίμια κάνει ο Απρίλιος να μας τρομάξει.

Μια ξαφνική βροχή και μέγα του απογεύματος το έλεος.

Ήλιος αποβροχάρης

Μετά

Και κατόπιν ύποπτες νύξεις απ’ την υγρασία να κατσαρώσουν τα μαλλάκια της Ελένης.

Χορεύουν μες τα μάτια μου τα πάντα-

Παραποιούν οι διαθλάσεις το παρόν.

Κι εγώ που σ’ αγαπώ και καίγομαι

Στους ουρανούς μια προσευχή βαθιάς ανάσας αναπέμπω!

Ο Σολωμός…

Για την καθαρότητα του λόγου, τίποτα φιλοσοφικό, μόνο

τα διαμάντια των φυτών που εγκλώβισαν περίοπτες δροσοσταλίδες

να σπιθίζουν σαν νυσταγμένες θεότητες

που άνοιξαν μόλις, τα μάτια.

Βάθος κήπου   

και τα πάντα νωπά

γερμένα λυρικά μες την ανάμνηση.

Του λεπτοδείχτη η βιασύνη θρυμματίζει την κρυστάλλινη όψη του κόσμου και διαιρείται 

ως το άπειρο φως.

Πεταλουδίτσες ψάχνοντας το δίκιο τους σε μια στιγμή ασπούδας βγάζουν το συμπέρασμα ακόμη πιο ποιητικό.

Κι ο Σολωμός, αγίου ράτσα και φυλή των σπουδαγμένων ευτυχώς αλλιώς,

νυστάζει και καρώνει κάτω από τον ίσκιο της ελιάς..

Αοράτου γυναικός το ανάγνωσμα..

Σου οφείλω όταν γράφω, σου ανήκει

το κάτι της γραφής, το ύφος που υιοθετώ, η επανάληψη

των επιχειρημάτων, το σμίξιμο

κάτω από την σημαία,

των λόγων μου.

Είσαι εκεί που τα βιβλία είναι ταριχευμένες παρουσίες

που ξυπνούν, πέρα απ’ τον θάνατο, και στοιχειώνουν

το περιβάλλον, την ομιλία, την ανάγνωση

και κάνουν το ακαδημαϊκό φως να εισχωρεί

μες την σιωπή

συντηρώντας πέρα από κάθε όριο

την συμπάθεια.

Στην πρωτεύουσα και έξω απ’ την πρωτεύουσα

στην πόλη και έξω από την πόλη

περιφέροντας παντού τις αγωνίες μου

τυγχάνω αθώος μες σε κάθε συντυχία

και, γιατί δεν παραιτούμαι από τίποτα, γράφω.

Έχει ο χρόνος σπηλιές, έχει σημασίες αλλόκοτες

έχει αυτό που διαφεύγει και αυτό που ο καθένας μας υπεκφεύγει νομίζοντας

θα αλλάξει το δέον- αλλά

ίδια δικάζει η μέρα και ίδια ο αιώνας-

είναι ένας τοκογλύφος ο άνθρωπος

που δανείζει μελαγχολίες στον μακρινό εαυτό του

το ίδιο του το σπίτι καταστρέφοντας.

Σε βρίσκω όμως εκεί που η σύνεση να μην έχω τίποτα που να είναι μπουκωμένο με ύλη

με κάνει να οσφραίνομαι τις άλλες γεωμετρίες που αποκρυπτογραφούν τον ουρανό,

Γυναίκα ένδοξη, Γυναίκα αγλαϊσμένη

με ψυχή που ξεκλειδώνει και εμένα και το λαύρο ουρανικό σου στερέωμα..

Οι μάζες δεν κάνουνε λάθος..

Ζουν για να μας νανουρίζουνε τα παραμύθια

Εξάπτουν την φαντασία μας, περνούν στο μυαλό

Σαν υποβολή μιας όμορφης κατάληξης της πραγματικότητας.

Όταν η ζωή συμβαίνει όμως, όλα είναι αλλιώς.

Όλα είναι βραχνάς, ποζάρουν οι λεπτομέρειες

της καθημερινότητας

Αφήνοντας έκθετο τον ποιητή τους-

Υπάρχει τελικά ακόμα οδύσσεια..

Και το καθεστώς βρυχάται

Σαν λέοντας πεινασμένος

Και η Δευτέρα

είναι κι όμως, μια απουσία

Χωρίς θρησκευτικότητες

Τεθλασμένη

Που πέφτει στις σελίδες μου

Καταραμένα.

Ο θυμός είναι ένα λάβαρο που διαπραγματεύεται με το λάθος

Οι μάζες πια δεν έχουν θυμό

Οι μάζες δεν κάνουν πια λάθος

Να που μας οδήγησε η εξέλιξη:

οι μάζες να μην κάνουνε λάθος

Να περιμένουν καρτερικά σαν πρόβατα την σφαγή

Και στο μαντρί δίπλα στο ματωμένο μαχαίρι

να παίζει την φλογέρα του ο άπονος τσομπάνος..

Ο αόρατος κι ακόμα κόσμος…

Τα πουλιά τρυγούν την ευχαρίστηση του κάμπου.

Λατρεύει ο άνεμος τις θείες ανεμώνες

του άπεφθου Απρίλιου.

                                        Η δάφνη ζώστηκε άρματα νίκης.

Η μυρσίνη  

φέρει το κύτταρο της επανάστασης σε όλα.

Νέος ουρανός και μια ψιχάλα πότε πότε που μυρίζει χώμα.

Στο ρολόι ο χρόνος μια θαλπωρή που σου κοστίζει.

Η γραφή δέος μπροστά στο ανείπωτο- με την καρδιά μου προσεγγίζω

τον ψίθυρο που γέννησε η μέρα μες το ανοιχτό τοπίο της φωνής.

Κάτω απ’ τον ίσκιο της ελιάς ομιλίες αέρινες του Θεού με τα πλάσματά του.

Το ημερολόγιο που τρέχει αφήνει ένα ρήγμα οπτασίας που σε παραπέμπει αλλού

να σκέφτεσαι πως, ως τον ύπνο, ο αόρατος κι ακόμα κόσμος, θα σ’ ακολουθεί..

Ανάλογο…

Αυτά που δεν είπαμε είναι κι όμως αναμμένα

σαν προβολέας που φωτίζει την ζωή από την άλλη,

                                                      δύσκολη της μεριά.

       Είναι η εκδοχή ενός απόλυτου λυπημένου εγώ

                                                  που σκλαβώθηκε

                         ανάμεσα στην καθημερινότητα..

Φορώ τελείες.

Πονάει το αίμα μου. Είμαι

                       το ανυπόμονο στάχυ

που όρκισε σε καρποφορία τον σιτοβολώνα.

Κάθετος μες τις σχέσεις που φθείρονται και γίνονται

φύλλα που πέφτουν-

ευγενικός αλήτης που αγαπάει τα ακριβά…

Το κλάμα ενός μωρού..

Σε όλα τα γιατί ο χρόνος απαντά με χαμόγελο.

Αλλά αν θες ν’ ακούσεις ένα σωστό παραμύθι

άκουσε

το κλάμα ενός μωρού.. Ω ήπιο σκάνδαλο

της πρώτης αλήθειας!

Την στιγμή που να καταλαβαίνεις πρέπει
πως σου στέρησαν

την μητρικότερη ελευθερία..

Και μ’ αυτήν την ήπια ατόφια διαμαρτυρία

διδαχή βγαίνει τρανότατη

ο νέος δούλος του Φωτός αναζητά

την άλλη υπερηφάνεια που του στέρησαν..

Τον ουρανό τον διαβάζεις πιο καλά ξημερώματα

Τον ουρανό τον διαβάζεις πιο καλά ξημερώματα

τότε που και των άστρων είναι διαφορετικές οι πορείες και το ποίημα

που γίνεται από ύλη ονείρων

είναι φωνή από στόμα αγγέλου.

Το ποίημα

γεννιέται πιο καλά τα μεσάνυχτα

περασμένα:

είναι

από σκέψη που ήρθε μιας ολόκληρης μέρας:

είναι

φωνή

από εσένα για σένα.

Τα αισθήματα που ευτυχεί,

δίνουν πνοή στις ευτυχισμένες στιγμές

που αξίζει ο άνθρωπος αν η μοίρα το θέλει.

Εσένα             

σε διαβάζεις πιο καλά ξημερώματα

την ψυχή   

την διαβάζεις πιο καλά ξημερώματα

το ποίημα

γεννιέται

πιο καλά τα μεσάνυχτα

περασμένα

Μετά από θησαυρισμό αισθημάτων και σκέψης

όπως αφήνει πάνω σου το αποτύπωμά της

η κάθε ημέρα

που έρχεται..

Λόγια…

Σήμερα η μέρα ακουμπά την ζαλισμένη μελαγχολία μου.

Στον ουρανό που ενορχηστρώνει παραδείγματα οξύνοιας

Το πουλί πετά ρυθμίζοντας την πλεύση του κατά τον νότο

Εκεί που η δύση θα το βρει να λουφάζει στα δάση

Κάνοντας ανυπόφορο το παραμύθι του νόστου.

Στα τετράδιά μου φουντώνει ένα *θα*

Σαν μαγγανεία οράσεως.

Του μολυβιού η ακίδα ισιώνει το μηδέν και γίνεται ακούσιο νέφος η θλιμμένη υποταγή μου.

Κρατώ από τα πάντα το κάτι που ίζημα ελπίδας ρέει πικρό

Μες τον αναδευτήρα της πραγματικότητας.

Και μιλώ-

Γιατί απ’ την σιωπή πολλά αρμέγω…

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ.

Να μυρίζει ωραία το πεύκο κι ο παππούς μου αναστημένος να στέκεται

Ανάμεσα στις ανθισμένες κείνες που αγαπούσε τριανταφυλλιές.

Με το αγαλματένιο του χαμόγελο.
Πάλι καπνίζοντας.
Και ο καπνός
Όπως να βγαίνει έξω από την γυάλα ετούτη
Που τον κήπο περιέχει αυτού του ονείρου.

Κίτρινα και βαθιά
Κόκκινα ρόδα. Αιώνια σύμβολα!
Ξιφομαχούν μες τον ευωδιαστό γύρω μου άνεμο..

Τώρα μες απ’ το όνειρο κοίτα που αναιρείται ο χρόνος
Όπως με σπόγγο σβήνεται
Στον μαυροπίνακα η λάθος μας γραμμένη ορθογραφία-
Κι είναι ο δάσκαλος σαν χρόνος πάντα αυστηρός.

Να βλέπω τον παππού μου όπως αντιγράφω νοσταλγία στο μουντζαλωμένο μου τετράδιο
Που του περίσσεψαν τα λάθη και οι λέξεις αινιγματικές
Τους αναγνώστες του θα δυσκολεύουν-
Όλο.

Και μου λέει πάλι το μικρό του μεγάλο παράπονο.

Όπως καπνίζει και φυσάει τον καπνό
Ολοένα προς τα πίσω:

Προς τους πικρούς
Παλιούς ελληνικούς αιώνες!

7.5.2008

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ..

Τα μάτια σου

ραφινάρουν την σιωπή και μου την επιστρέφουν σαν υπέρτατο δώρο

που μέσα στον άνεμο φωσφορίζει όπως να θέλει να καίγεται

από της ικμάδας της την τόση την τόλμη.

Τα μάτια σου

είναι δύο λυρικά νομίσματα που με αυτά όλον τον έρωτα εξαργυρώνω

και μένω πάντα μαθητής σε μια λέξη που δεν μπόρεσα ακόμα

να φτάσω την κρυφή μουσική της.

Τα μάτια σου

υπερασπίζονται τον έρωτα με τόσους τρόπους

που η νύχτα γίνεται ένα βιολί που θλιμμένα μιλάει.

Φορώ την μοναξιά μου· κοιμάμαι.

Είμαι τόσο απλός μα εσύ το ξέρω πως αλλιώς με φαντάζεσαι.

Αλλά έχω αποτινάξει από εμένα αυτό το επίτηδες

φιλολογικό τίποτα, έχω αφήσει

να είναι τα λόγια μου τόσο καυτά, σαν κάστανα που ωραία

μια γλύκα του καρπού συλλαβίζουνε, έχω υπάρξει

πικραμένος, κουρασμένος, σχεδόν

όπως όλοι οι άνθρωποι είναι,

μετά που τους ταλαιπωρεί η δύσκολη ζωή-

μικρότεροι κι απ' τον πραγματικό εαυτό τους.

Και σε θέλω. Έρχεσαι

με τα μεγάλα πράσινα μάτια σου

που μια τίγρη που δεν θα εξημερώσω ποτέ μου θυμίζουνε-νικάς

εμένα κι εσένα. Με ρωτάς

πώς γράφω τόσο και τόσα ποιήματα- κι εγώ δεν ξέρω

γιατί ένα χέρι αόρατο μέσα μου οδηγεί.

Προσπαθώ να λέω το φως και των θεών τα σωσμένα.

Καταλαβαίνω

τον χρόνο σαν ένα αγκάθι που πονά

όταν εγώ δεν ξέρω να μιλήσω όπως αρμόζει

ούτε σ' ένα πουλί που συναντάω το ξημέρωμα

να τραγουδά ερωτικά τον μεγάλο καημό του..

Γιατί αποφασίζει τις μελαγχολίες του έρωτα η ζωή..

                                        

                                               31.10.2009

Ο ίδιος που δεν μου ανήκει τίποτα είμαι:

Ο ίδιος που δεν μου ανήκει τίποτα είμαι:

ένας επηρμένος και φλύαρος χαρτοπαίχτης

που τον ξεπερνά η παρτίδα·

τα μανίκια μου είναι γεμάτα από κείνους τους ευνοϊκούς άσσους

που ανατρέπουνε τ' αποτελέσματα·

δεν ξέρω πότε ο χρόνος δραστικά θα με πολιορκήσει·

τρέχω απ' όνειρο σε όνειρο, ακουμπώ

πάνω στον πάγκο τον καφέ μου·

δεν κάπνισα σχεδόν ποτέ- φοβήθηκα

την βιαστική φθορά·

κούρασα τόσο τις λέξεις μου που νιώθω ιδρώσανε

εκείνο που ήθελα κι όπως που ήθελα εγώ να το πω·

κοιτώ όμως στα μάτια τον καθένα, τολμώ

να διεκδικήσω των πραγμάτων τον ψίθυρο.

τα έτσι φέραν τα αλλιώς, η γη το ίδιο περιστρέφεται·

νομοθετώντας πάντα επί το χάος

ζουν οι άνθρωποι- πού πάω εγώ

με τις τόσες σελίδες μου

που περιπλέκονται γύρω απόναν φθαρμένο παράδεισο;

και όταν την νύχτα ψάχνω που να βρω το δίκιο που μου στέρησαν

ο κόσμος γίνεται μικρότερος

και τις προοπτικές του διαρκώς φτωχαίνει..

Σε όλες σου τις λευκότητες είμαι προσφυγάκι που κλαίει-

Το φόρεμά σου τσαλακωμένη είδηση που προδίδει την φτώχεια απ’ όποια πλευρά-

Και στα μάτια σου ένας θλιμμένος κόσμος που καταποντίζεται σε λίμνες γαλανές

και αφήνει στην ατάραχη επιφάνεια φυσαλίδες του μοναχικού σου ονείρου-

Σε όλες σου τις λευκότητες είμαι προσφυγάκι που κλαίει-

Ντυμένος σώμα που καταδεικνύει τις αμφιβολίες μου

για όλα-

Στον φώσφορο των αετίσιων σου ματιών ο θεός αποτύπωσε τον οργασμό της οικουμένης-

Όταν έρθει το μεσημέρι ο άνεμος κρούει το απαλό βιολί των αναμνήσεων

και οι γέφυρες των ουρανών ταρακουνιούνται φοβίζοντας

τον οδοιπόρο της βροχής-

Το αττικό φωνήεν βεβαιώνει την αρχαιότροπη τσίφτικη άμυνά σου-

Είσαι η θηλυκή απλότητα που στο ταμπούρλο του πόθου μου αφήνεις νιόκοπες επιθυμίες να χρωματίσουν στο σώμα μου την ένταση των στιγμών..

Το στέμμα…

Ζεστό μολύβι που γράφει τον πόνο και πάνω στο σεντόνι χύνεται

σαν ο λεκές ο αιμάτινος

που της βασιλείας μαρτυρά το αγνότατο φως-

Και το στεφάνι το ακάνθινο σαν στέμμα καθρεφτίζεται

στου ποταμού των ιδεών το ντοκουμέντο- τότε

Που επιβάλλεται να βρεις καινούριο τρόπο για να πεις εκείνα τα παλιά- και αν

υπερβείς του λεξιλογίου την ζέση

ένας θεός θα γεννηθεί τρισένδοξος χαριτωμένος!

Στην μεταφυσική του πρωινού

Οι αλήθειες μου είναι οι αλήθειες σου και όλες

Θαμμένες στον φλοιό των δέντρων.

Ψιχαλίζει.
Τρέμει του κότσυφα η ψυχή.

Στην μεταφυσική του πρωινού διακρίνω

Μια αύρα που ιερουργεί στο σύθαμπο κι αυξάνει
τον καημό. Υδρία
που κερνάς την έκπληξη και δεν μου σώνεται η Δευτέρα

Στάξε στα χέρια μου το μύρο της απαντοχής- και άσε με

Να ζω πυρπολημένος από ερώτων πάθη..

Σκηνοθεσία αοράτου…

Τίνι τρόπω οι ώρες μαγεύουν το γύρω μου και σπίθες βγάζουν λυρικές τα δέντρα πριν, για μία Κυριακή, όλα απλουστευτούν, μέχρι θανάτου;

Ο αφελής εγώ που έδωσα φροντίδα στίχου και με πίκρανε κατάληξη το ποίημα…

Να θελήσεις Απρίλιο και να σε πολιορκήσει ο Μάιος απανταχού και όπου εκτείνεται η σελίδα.

Ένας συριγμός αέρα που σαλτάρει πάνω από τις μάντρες των κοιμητηρίων και στην ράχη του απόψε κουβαλά

Ψυχές που κλίνουν ρήματα θαλάσσης και μέχρι τον όρθρο κορυφώνονται αγέρωχες..

Φιγούρες στο νερό…

Ασύλληπτο χιλιόμετρο των παρομοιώσεων

ναυμαχώντας ανάμεσα
στα δύσκολα περάσματα

στεριάς και νησιών

μπουρλοτιέρης
σε αγώνα ψυχής και θανάτου

προσφέροντας
περιουσίες συνείδησης

σ’ έναν αγώνα για μια ταλαιπωρημένη πατρίδα

Δεν άλλαξε ο άνθρωπος- αμαυρώνει
τα κάλλιστα

και μιαίνει τα πλέον αγνά

και τώρα η μπρατσέρα του

βαράει με τα κανόνια της
ίσα πάνω στην ανελευθερία-

Για να νικήσουν οι Καλοί!

Για να βρεθεί με τιμημένα λάβαρα η πατρίδα!

Κυριακή του Πάσχα…

Για την ηλιόλουστη μέρα, προσιτό το επιφώνημα και απόλυτο μέγεθος η μουσική.

Η Ελλάδα ανατάσσει στο κλαρίνο τον μελαγχολικό της εαυτό και θέλει να ξεφύγει απ’ τον κλοιό που τηνε ζώνει.

Τσάμικο ντουφέκι και φουστανέλα περίδοξη.

Η λειτουργία κόβει το μεσημέρι στην μέση και στα δύο ημισφαίρια η αισιοδοξία τοκίζεται επί τον έκπαγλό της εαυτό!

Για έναν ουρανό θα αγωνιστούμε…

Κάποτε αλλιώς θα λογαριάζεται η χαρά.

Τα λόγια θα είναι νωπές υδατογραφίες

Απ’ όπου του νερού η λαχτάρα θα μαρτυρά το ευλογητό δάκρυ των ανέμων.

Η ιαμβική χώρα του μέλλοντος θα ραγίσει σε χίλια κομμάτια

Και δεν θα έχουμε ανάγκη τα σύνορα.

Για έναν ουρανό απύθμενης καθαρότητας θα αγωνιστούμε - για έναν ουρανό!

Ιησούς στο τώρα…

Χορταίνει τον ύπνο και ξυπνά στην γη της επαγγελίας.

Νικητής και νικημένος   καμιά σημασία πια να δώσεις στο γεγονός.

Με εθελούσια έξοδο από το σκηνικό της τραγωδίας.

Άδειες οι καρδιές άδειος ο κόσμος τα θαύματα άδεια.

Εκεί που κύλησε το αίμα και μετά μια παπαρούνα γέμισε με τόλμη τα φτερά της.

Μηδενός χρόνου το τέκνον μηδενός χώρου το ποιόν

Εντεταλμένος της δραστήριας Ομορφιάς μας.

Μελέτησε σαν μια ωδή τον θάνατο

Και στο παλίμψηστο κάτι που με οδύνη αποκρυπτογράφησε

Πρίγκιπας των αμνών που λαχταρούν κορυφαία θυσία-

Ζεύεται το υνί και ο σιτοβολώνας είναι ταπεινό λημέρι του..

Σαββάτου το καλειδοσκόπιο…

Να πλάθεις μία λέξη και του ζώου η εμπιστοσύνη να σε πείθει για τα δυσκολότερα.

Το πάθος ως πρεσβεύεται από την λυρική βροχή

τίμημα μέγα έχει.

Η Ελένη πήρε της σελήνη μου και έφυγε στην προσφυγιά των ονείρων-

μ’ έναν σκοπό φιλιού μες το δισάκι της.

Άχραντε μεγαλοδαίμονα, πού με πας και στον πόνο βυθίζω

τα κλαμένα έκπληκτα μάτια μου;

Πάσχα και θα σου φέρει ελπίδα η Aνάσταση

Από να είσαι αθώος στο να φαίνεσαι κι αθώος ένας δρόμος ανθισμένου λουλουδιού

Να μην σου αφιερώνεται ολοκληρωτικά η Ιδέα αλλά να σ’ αφήνει

να δρέπεις φευγαλέο άρωμά της

Πάσχα και θα σου φέρει ελπίδα η Aνάσταση

Πάσχα και παρασάγγας μακριά η νύχτα θα σχιστεί από μια λάμψη αιθέρος

Μέσα στον θόρυβο η τάξη ανατρέπεται

Εύστοχα η πλεύση προς το αιώνιο πάει

Ο Ιησούς στον θάνατο αφιερώνει την καλή του γνώμη..

Σκέψη καπνός…

Κάτι που έζησα και το παρέσυρε η ζωή

Ως το τίποτα· κάτι μυστικό ή και ολοφάνερο, βυθισμένο

Στην λάσπη ενός αδιάφορου μεγαλείου·

Συγκλίνουν οι ζωές, εντέλει,

με έναν τρόπο το Απρόσμενο σκηνοθετεί

Και είμαστε κομπάρσοι σε έναν θίασο που θα περιοδεύει πάντα.

Παραμύθι παραδομένο από γενιά σε γενιά-

Κι έχει ανάγκη ο κοσμάκης την λύτρωση- μα πού ο νους

Και πού η κρίση;   Επί τα αυτά κινούνται οι κοινωνίες.

Κυβερνά και είναι κορδωμένος ο μεγαλόσχημος.

Ο όχλος έχει μόνο καρτερία

Και δουλικότητα να υποτάσσεται. Γι αυτό

με πλήρωσε με εφιάλτες το όνειρο.

Και στην συνείδησή μου μπήγω μυτερά αποστομωτικά μολύβια..

Ο ουρανός είν’ ένας Νόμος στιβαρός

Προσμένοντας και το Σαββάτο να γεμίζει των κηρύκων τις ανάσες…

Τι διαλαλείς πουλί κι η αύρα που το φέρνει

Στα αυτιά μου σώνει την πιο μακρινή ηχώ

Της θείας Ανάστασης;

Φρούτο της γης που ρίχνεις το κουκούτσι σου σε θεϊκά χωράφια-

Άσε τις νουθεσίες σου, δεν γίνονται ανθρώπινα τα πολιτεύματα-

Ο ουρανός είν’ ένας Νόμος στιβαρός

Κι αν γίνει Άνοιξη, εγώ που ξέρω από αγάπη, θα με βρει να ψάλλω!

Νεράιδα του όρθρου

Διάνα στο στήθος με το δόρυ του σε βρήκε το πρωί.

Νεράιδα του όρθρου, ρήγισσα των χαρούμενων ψυχών

Που καθρεφτίζονται στου φεγγαριού την λαχτάρα.

Κι η ματωμένη αιθρία σου αγάπησε το ωχ που φτάνει ως τον άλλο κόσμο.

Με ξύπνησαν οι αναστεναγμοί σου και σηκώθηκα

Πιο ελαφρύς από ποτέ ν’ ανοίξω τα παράθυρά μου.

Ψιθύριζες και ό,τι σου λόγος ήταν παραμυθιού διάκοσμος

Που έστησε το σκηνικό που κλέβει από τον ουρανό αθανασία.

Σκηνικό…

Από αρχής κάτι νωθρό και το σκεπάζει το σκοτάδι,

καθώς της πόλης οι φωνές χαμηλώνουν και κάθετα

οι μυσταγωγίες της ησυχίας ιερουργούν επάνω στα φυλλώματα

των δέντρων.

Απρίλιος.

Νηστικοί άνεργοι περιφέρονται στου πάρκου το χωμάτινο αλώνι.

Φεγγάρι λίγο που σφηνώνεται στις γέρικες ελιές.

Είσαι η νότα που μου λείπει.

Η μουσική μου υποσχετική βαθιά σελίδα.

Ave Maria

ο Ιησούς, παρών σ’ όλα τα γεγονότα της συμπόνιας

Για να αποδράσουν τα ειωθότα προς το μέλλον, ακίνητος επάνω στην προβλήτα των καιρών κι η θάλασσα ξεσήκωσε το σύμπαν.

Α όπως νυχτώνει ωραία που του επιτάφιου η τεγίδα

Στολίζεται με λουλουδιών απόκοσμο φως!

Κι ο Ιησούς, παρών σ’ όλα τα γεγονότα της συμπόνιας

Σκορπίζει την χαρά των αστεριών διάπλατα εκεί που σβήνει σπίρτα το φεγγάρι… 

Των καθεστώτων η εφαρμογή σάπιος ορίζοντας.

Στο απόλυτο τίποτα χωρούν οι μιαροί και λίγο περισσεύουν.

Των καθεστώτων η εφαρμογή σάπιος ορίζοντας.

Ιοβόλο φίδι, τετελεσμένο, που δάκνει, ουροβόρο και όπως και να το θέσεις, κακούργημα

στον κόρφο σου κόσμε,

η κάστα των λίγων

να κλέψουν τα πολλά και να πεινούν οι κοινωνίες

καρκίνωμα..

Στο τέμενος των εποχών προσεύχονται οι ταπεινοί

Η κραυγή από πού έρχεται και δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι ο άνθρωπος;

Όταν ο τροχός γυρίζει και οι αντωνυμίες φθείρονται σαν από την πολυκαιρία και σκουριάζουν.

Στο τέμενος των εποχών προσεύχονται οι ταπεινοί αλλά πάντα οι ληστές του πολιτεύματος επανδρώνουν εχθρικότατο στόλο.

Έτσι βουλιάζει το απαράβατο στην θάλασσα κι οι κοινωνίες ταμιεύουν επιβουλές και απάτη.

Έλα αθώε μου και σκάρωσε την κωμόπολή σου μες

Την πρωτεύουσα της εποχής!

λέξη χαοτική

Για να θαυμάζω την μέρα στην πρωτεϊκή της αξία

Ο θεός μου ‘δωσε εσένα, λέξη χαοτική, νόημα εύπλαστο-

Και την γύρη του άνθους, τρεμάμενη και λυρική μες τον αέρα

Να κανοναρχεί, γύρω μου, απεμπολώντας της θλίψης το κέλυφος-

Για να σταθώ στο ύψος μιας αστραπής και να γίνουν ξεκάθαρα μέσα μου όλα

Ματιά μου στην πεμπτουσία καρφώθηκες

Των ιδεών και των χοϊκών επιφωνημάτων..