ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ.

Τώρα πια δεν ψάχνω άλλο μες την νύχτα·

    οι νυχτερίδες ήπιανε όλο το αίμα των ονείρων μου.

        Βαφτίζω με το φεγγαρίσιο

           νερό το πιο μικρό πουλί

              που ακόμα

                 μου παραστέκεται

                     να φτιάχνω περιδέραια με λέξεις και άστρα!

Αυτό είν’ ένα ευαγγέλιο που δεν θα το διαβάσει ο καθένας

Ευαγγέλιο της καρδιάς και έτσι που ξεχάσαμε να αγαπάμε

     μόνο το κορμί βασιλεύει, μόνο ακούγεται

         η ίδια μουσική της μιας ημέρας που μετά

            θα αγνοήσουν όλοι οι αιώνες.

Τώρα να τα λυπηθείτε όλα:        και τους χρόνους

που θα ξοδέψουμε να κοιταχτούμε

καχύποπτοι για μία αθωότητα που δεν αποδεικνύεται..     

Και την μέρα

που θα φύγει με ήχο σκαιό, να πέσει

μες την βαριά νύχτα του δύσκολου Έσπερου!

Μου περίσσεψαν τα σύμβολα και μ’ αυτά πάλι έρχομαι και πάλι κάνω

θεούς ειδωλολατρικούς.  

Όπως ποτέ μου να μην έβαλα μυαλό, να μην

   απαρνήθηκα εκείνο που από θυσία

      στον ήλιο μέσα είναι ανάγνωση ευσέβειας

         επάνω στον αρχαίο  βωμό.

            Σιτίζομαι με λίθους, τρώω

               του αυγού το τσόφλι-            

                  Όπως ο παλιός μου καπετάνιος

                     που ασκητική  με γέμισε.

Αυτό δεν είναι η πνοή του ήλιου, είναι η σιωπή

των θυμάτων

που ομονοούν να πάνε αγνότερα μες την θυσία-

Σαν εθελούσια να του παραδίδεις σάρκα

κάθε θεού!

Και η νοητή αλήθεια που περιέχει ψυχές, όλο ψυχές και ένα αεράκι

που βασανίζει την απόφαση…

Τινάζει τώρα της φθοράς ετούτο το πασπάλισμα της τύρφης

που σου δηλώνει την οξείδωση κοντά!

       Δεν ξέρω αν δικαιούμαι τόση αποκάλυψη! Βλέπω

          νοήματα κρυφά, ουσίες

             της ψυχής που αποκρυπτογραφεί του βίου

                 της μουσικής την ξαφνική κορώνα.

                  Σε έκπληξη γυρίζουν όλα, σε γνώση

               προσευχής. Χάνεσαι

            μέσα στον λαβύρινθο της σιωπής σου-

          Αέρινος κι υποταγμένος πρίγκιπας. Φυλάς

        του Άδη τα παλιά λημέρια·

    μαθαίνεις  απ’ τον θάνατο.

               Τι μου στοιχίζει σε ανάσα αυτό το να υπάρχω

                         με όνειρα ανεκπλήρωτα; Δίνω

              καρδιά να επιβιώνω μέσα στις αγρύπνιες μου…

                    Περπατώ μέσα τους και ξέρω ότι είναι

                         ρυθμός της αγωνίας δύσκολος.

Εκεί όπου τελούνται οι μεγάλες σιωπές

    είναι ο πραγματικός Οίκος της νύχτας

        που σαλεύει με τα πολυάριθμα άστρα του, χωρίς

            ήχο  ευλαβικού προσκυνητή        

                που ψάχνεται συνέχεια

                    για τα μέσα του βάθη!

                 Όμως τα σπίτια είναι εδώ και συλλαβίζουν

             περισσότερο τον άνεμο απ’ το φεγγάρι.

          Πολλά σπίτια, πολλοί άνθρωποι, με καθρέφτες

        που δεν μας γνωρίζουν που και πάλι μιλάμε

     ακαταλαβίστικα μέσα στην μοναξιά!

                                                                            13.5.2008

ΤΟ ΦΩΣ.

               

Ίδια τεθλασμένο το φως που αγκαλιάζει την ισορροπία των δέντρων

μακραίνοντας κάπου μέσα στον άνεμο και την ανερμήνευτη μέρα

ζωηρό που άλλο δεν γίνεται        

πάει και πάει                                                                         

αντικρίζοντας τα παράθυρα των παλιών εκκλησιών.

Και εκεί που είναι του ροδαλού αποκρυπτογράφηση

ένα λίγο από λιγότερο σύννεφο

διαθλάται και φυσά

και αποσυντίθεται ελεεινό μες του δειλινού τον αέρα!

Και προ πάντων η θάλασσα:

μαγευτική και απόκοσμη

κόβει σαν μαχαίρι τα πέρα βουνά

με λάμα κόντρα ασημένια.

Αχτίδες που σβήνουν μες τον πράο αέρα

κι ο ήλιος ποτάμι που κυλά

μες τον άλλο ορίζοντα

του βουνού κορώνα εκεί

και χρυσός σαν θεός που θα δύσει!

Ο ήχος του ακούγεται παντού

είναι τρομάρα που όταν ξαπολιέται

βαφτίζει τα νερά με τον μανδύα του πορφυρού,

σαν ύμνος ρέει και κελαρύζει!

Να πλέω ανέγνοιος, να αστοχώ

επιτέλους!

Να έχω την αξία μου λιγάκι ξεγραμμένη·

να είμαι καπετάνιος του νοτιά

που μ’ έναν Ζέφυρο στο πλάι ταξιδεύει!

Να απλώνουν οι χρονολογίες μου

υφαίνοντας τα μυστικά τους.. Να απλοποιούν

τον βίο που μου έλαχε-

να έχω τίποτα να ελπίζω!

Και μέσα σ’ όλα αυτά ν’ αξίζει μοναχά το φως

ροδαλό και ο άνεμος

λίγος και θεϊκός

και σημαντικός και απέριττος-

Όπως που πλέει και χάνεται

στα  πλάτη αυτής της πελώριας  μέρας!

                                                                       12.5.2008

ΣΠΑΡΤΗ

Ψιθυριστής και λίγος που κυλάει ο Ευρώτας.

                                           Απρίλιος·              

                   κι ο αιχμηρός Ταΰγετος φράγμα κάνει

                                            πυρός

                                πάνω απ’ την Σπάρτη·

                                  στο  ακροκέραμο,

                τελευταίο πάνω από κτίσματα παλιά

                πολεμιστής που  ξαναβγαίνει ο ήλιος.

                              Στην Λακεδαίμονα,

               της φωτιάς και του διαρκούς πολέμου!

               Τα φύλλα των αθανάτων, ίδιες λόγχες

                       που απειλούν και την όραση..         

                                      Η άνοιξη                  

                         πλαταίνει τις κυριαρχίες της-

                      με την χλωροφύλλη σε έξαρση.          

                                          Γυμνά

                 έντομα που διαολεμένα ζουζουνίζουνε·

                                        αέναα.

                             Και οι ίδιοι θούριοι

          του Τυρταίου ακούγονται εμψυχώνοντας

                  βασανισμένες, χοϊκές μνήμες.

            Δέντρα  που συντροφεύει ένας αγύρτης άνεμος,

             δασκαλεύει ίδια τους κρυμμένους πολεμιστές.

                      Μες την άσκεφτη ώρα ταξιδεύουν

                           Βέλη των τοξοβόλων μαχητών.

                       Πού ο ήλιος και πού ο άνεμος;

                      Και πού ο υπερυψωμένος θόλος

                          τ’ ουρανού που κομπάζει;

           Ρίγος του πιο εκστασιασμένου ακούγεται να είναι

                  που  καραδοκεί για να εμπνεύσει ρίμες-

          Όπως τραγούδι στου Ευρώτα τις πολλές  καλαμιές

                    βασανίζει ένας νεκρόφιλος άνεμος!

             Λάμπει το ένστικτο του αίματος, το αναγνωρίζω

                    κατηφορίζοντας απ’ τους Βουτιάνους,       

                                            ύστερα· 

                  

                       κραταιό και αγέρωχο, γράφοντας

                              με Λ κεφαλαίο υπεροψίες!

ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΩΝ ΑΙΓΑΙΩΝ ΥΔΑΤΩΝ.

                               Ανατολικά των Αιγαίων υδάτων,

                       υπάρχει ακόμα μια μούσα που ονομάζει

                                «σελάνα»  το λαμπρό φεγγάρι,

                                 αυξάνοντας την σημασία του.

                Και στων ποιητών τον έρωτα μαγεμένο είναι αυτό

                        που στέκεται ακόμα εκεί,       με σύμβολα

                          των δυνατών επιρροών που αγγίζουν

                          την γη,      όπως την τύχη των ανθρώπων.

                           Στ’ ανοιχτά μπαλκόνια με τις όμορφες

               αναρριχητικές  τριανταφυλλιές που σκαρφαλώνουν

                   έως της κόρης της ερωτευμένης την αγρύπνια

                                    ακόμη το ασήμι του τσιρίζει,

                                                 ιερό και πράο.

                                     Και έχει μέσα του την θλίψη

                                   εκείνη της αρχαίας ποιήτριας

                                 που πλέκει τον ερωτικό υμέναιο,

                                  πριν από την κατάνυξη φωτιάς

                        που καίει, καίει, καίει            σαν το πάθος

                      αφήνοντας να φαίνεται που λαχταρά η θεά

                 ν’ αγγίξει πέφτοντας τα γαλανά, λυτρωτικά νερά!

                                                                                             6.9.2007

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΝΟΗΜΑ ΑΠΟΓΕΜΑΤΟΣ.

Πώς γίνεται να πάρουν οι λέξεις νόημα απογέματος και ο ήλιος

Κλονίζει τις ευθείες των άνω βουνών!

Ένας γλάρος αυθαιρετεί μες το γαλάζιο όταν

Κι η θάλασσα που λάμπει είναι μία επιφάνεια του κάτω ουρανού

Που γέμει με πλοιάρια των εξερευνητών ανθρώπων.

Στην προκυμαία στραταρίζουν ζευγάρια.

Αποκρύπτοντας τον κόσμο ο ένας για τον άλλον.

(Βλέπεις κι ο έρωτας πυροβολεί τυφλά..)

Εσύ οφείλεις ψυχή για να σου αποκαλυφθεί αυτό το κρυμμένο πετράδι

Της αληθινής σοφίας·

Ρεμβάζεις βαθιά στον ορίζοντα που τρέμει

Με φλογίτσες ολοκόκκινες του ήλιου.

Κι αυτή η μοίρα να κινδυνεύεις ολοένα

Ανάμεσα σε λέξεις που θα σε εκθέσουν

Μοιάζει δουλειά εκ του πονηρού·         αφού στο τέλος

Συντελείται ο φόνος ερήμην σου και όλοι

Εσένανε κατηγορούνε!

Υπηρέτη του ιδεατού φωτός!

Σαν μια τριήρη που ο άνεμος την διώχνει

Προς το ταξίδι αυτό του άλλου ουρανού.

Φυσάει αέρας:

Θωπευτικός και απόκοσμος!

Ζεστός όπως να ταριχεύει για να ζήσει αιώνια

Αυτό το τώρα μεσημέρι!

Με τα λόγια τι θα σώσω να πω;

Που σ’ έναν μύθο με εμπλέκουν ολοένα!

Ο Κένταυρος με μαθαίνει αλήθειες

Που μόνον τους ημίθεους θα ωφελήσουν-

Κάποια φορά.

                                                                                  2.7.2008

Χειρώναξ

                        

                                      

Χειρώναξ

Χείρ- άναξ, βασιλιά

του χεριού..

Έχουμε ανάγκη απ’ το χρώμα της Δικαιοσύνης.

Πράξε το φως που κάνει
την ύλη σου ηθική- αν με καταλαβαίνεις-

Βρες το εικοστό πέμπτο γράμμα

της αλφαβήτας σου και δες

πού σε πάει το χάος.

Εσύ που ξέρεις να υποψιάζεσαι και τα νοήματα

θ' αγγίξεις ποίηση ευαγγελικού πρωινού..

Ηθικά
ρέπει προς άκρατη φιλοδοξία

ο κάθε σου ουρανός..

Χαρισάμενος κόσμος, αθώος!

Όξινος είναι ο ήλιος μα παιδιά πολλά και ευφυείς αχτίδες σπέρνει.

Χαρισάμενος κόσμος, αθώος!

Χαρισάμενη σύντομη τόσο ζωή!

Μουσική γραμμένη στις ρίζες των λέξεων, στις ρίζες των δέντρων

στον ζωντανό παλμό μιας πρόσκαιρης αιωνιότητας.

Κι αν ζωγραφίζω το ύψος της ψυχής μου μία

θάλασσα χοϊκή πιο κι από το διαμάντι κάθε επιθυμίας μου μες το γλαυκό πρωί εγγράφεται..

                                                                       4.5.2011

ΣΠΟΥΔΗ ΤΟΠΙΟΥ.

Τα λιθάρια που μάζεψαν ήλιο

τώρα σπιθίζουνε μέσα στην ερημιά-

σαν που αποκάτω ερπετά

κρύβουν την δύναμή τους

με τον βαρύ γδούπο της βέβαιης πέτρας κυλούν προς ένα

που παρέδωσε ψυχή

λιόγερμα.

Και τα κατσίκια που σταλίσανε ευτυχισμένα…

Όλο το απόγεμα ακούγονταν τα κουδουνάκια τους·

μες το αυτί του πεύκου και τον νου ενός λιγάκι αδιάφορου θεού!

Φλογέρα ενός αγγέλου!

        Έπεσε εδώ απ’ τα ουράνια που ο άνεμος

         έκανε τις ανδραγαθίες του

         και φάνηκαν τ’ απόκρυφα

ετούτα μοναστήρια που όλα τα σήμαντρα βαράνε!

Τώρα παρουσία του ήλιου που δύει         η ψυχή σκορπισμένη ολόγυρα.

Σαν που θα  κορυφώνεται το καλοκαίρι.

Ένας τσοπάνος των νεφών που μακριά βοσκάνε.

Σκυτάλη της μέρας που θα πάρει η νύχτα.

Στα βαθιά τ’ ουρανού πάνε και πάνε

Αντανακλάσεις ψυχής που γέμει το  άμετρο διάστημα.

Στην ώρα του βραδιού ο ποιητής μ’ ένα ακόνι ευαισθησίας φτιάχνει

Αιθέρα άϋλων μέσα του μαχαιριών!

                                                                                    29.6.2008

Άφησα ελεύθερη την ταπεινή μου καρδιά!

Μπήκα μέσα στον ήσυχο άνεμο

από το μέρος που κανένας δεν ξέρει·

περπάτησα

κάτω από τους φίκους με τα πυκνά λάμποντα φύλλα

που φλυαρούν

βαρύτονα μέσα στο κάθε απόγεμα.

(Ο ήλιος

ξέρει την χλωροφύλλη τους καλά.)

Και πήρα αυτόν τον δρόμο σκέψης που εναρμονίζεται

μ’ αυτό το φως του απογέματος

που θρυμματισμένο περιχύνει τις πέρα κορφές

των βουνών που γελάνε

σχεδόν απολιθωμένα.

Ήπια την σιωπή που τριγύρω μου απλώθηκε-

μέχρι την τελευταία γουλιά.

Είδα

τον χορό του μικρού σπουργιτιού

πάνω στις πλάκες

κρατώντας ένα ψιχίο πολύτιμο αγαθό.

Είδα

το χνάρι της μοίρας που γράφει

στις σελίδες του όρθρου

την ψυχή μου-

σαν μία πεισμωμένη φωτιά

που θέλει ν’ αγκαλιάσει όλον τον ορίζοντα..

Άφησα ελεύθερη την ταπεινή μου καρδιά!

Εσύ που είσαι βασιλέας του φαιδρού της ζωής- ξέρεις και το αλήθεια βάθος της τραγωδίας της..

90..

Ας με σώσει τώρα κάποιος απ’ αυτήν την εμμονή σαν επιδίωξη να ασκήσω

γοητεία στον ουρανό με λέξεις..

Οι ευθείες τους

προεκτείνονται νοερά

και δεν μπορούνε να φυλακιστούν από γραμματικά σύνορα

που θα περιορίσουνε ακόμα

κάθε ποιητικό που θα ξυπνήσει βάθος..

Μολών λαβέ ωστόσο αυτήν την μοναξιά..

Βρες θάρρος

αν θέλεις να διεκδικήσεις μια πατρίδα άλλων στοχασμών..

Εσύ που είσαι βασιλέας του φαιδρού

της ζωής-

ξέρεις και το αλήθεια βάθος

της τραγωδίας της..