Η νύχτα σε κρύβει πίσω από του νου μου σκιές

Η νύχτα σε κρύβει πίσω από του νου μου σκιές και μικραίνει τα φώτα

που δραματουργούν ως το τέλος κάθε παράστασης.

Μετά τα μεσάνυχτα, οι ώρες αγκαθερές ποτίζουν με θλίψη το αρρωστημένο κορμάκι του εγωισμού τους.

Οι πυροτεχνουργοί του χρόνου ανατινάζουν το σκαρί αυτό στο βάθος τ’ουρανού και που ο καπετάνιος του αυτοχειρεί και φεύγει.

Η αγάπη που σου’χω δεν σώνεται ούτε τότε που οι τελείες διεκδικούν το τέλος των παραγράφων.

Κρυφογελούν πίσω από τις μάντρες των κήπων τα κορίτσια που σε όλα τους είναι παρθενικά και ντροπαλά.

Τολμώ με τις λέξεις μία νεόκοπη και να την πεις λειτουργία θρησκείας που δεν ξεκαθαρίστηκε για τον προσανατολισμό της ακόμα.

Τείνω το χέρι μου μες τα βαθιά που η αισιοδοξία ρέει.

Είμαι εγκλωβισμένος μες τον μύθο που δεν έχει χειμωνιάτικες αμφισβητήσεις και που ζωντανεύει το κορμί της Άνοιξης..