Κάτι φορές που ακούγομαι σαν
ξεκούρδιστο έγχορδο
ξαπλώνω πλάι σου και περιμένω να
τελειώσει την ανηφόρα της η ψυχή.
Εσύ δεν μιλάς- είσαι μια νότα που
δεν ήξερα, με φορτίζεις
με ιόντα ιαματικά και που τα στέλνει
η θεσπέσια σιωπή.
Αφηρημένος αφήνω τα μάτια μου να
ψάχνουν στο ταβάνι αδασμολόγητες σκιές που έφτιαξε ο πλούτος απ’ το πορτατίφ
και η κορμοστασιά των επίπλων.
Αλλάζω ύφος, αλλάζω αναπνοής ρυθμό,
μια λέξη
πλανόδια μου δίνει το νόημα:
Ζω για των έρωτά σου και μόνο!
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Η ποίηση και η μουσική
εξυμνούν τον έρωτα
αλλά εκείνο που τον
καθαγιάζει είναι το ίδιο
το αίμα μας
φιλί ποιητή μου
τι όμορφο... ζω για τον έρωτά σου και μόνον... τυχεροί καποιοι...
γεια και χαρά!
Ελένη, ό,τι κι αν λες ποίηση γίνεται...
μου έλειψες, να το ξέρεις.
να μην επηρεάζεσαι από την άμετρη ειλικρίνειά μου-δεν είναι ποτέ για κακό σου..
φιλί γλυκό και καλό βράδυ!
Παρασκευή
ευχαριστώ!
"...εκείνο που τον
καθαγιάζει είναι το ίδιο
το αίμα μας... Ποιω-Ελένη..."
Αυτός ο Έρωτας...!!!
Υιώτα
αστοριανή. ΝΥ
Να είσαι καλά Υιώτα!
Δημοσίευση σχολίου