Μαραγκός το ποιόν μου

Μαραγκός το ποιόν μου- και στην καρδιά μου άοκνος μαραγκός. Πριονίζω τα ξύλα τα λεκτικά κι από τα ροκανίδια Των ιδεών βγάζω Συμπέρασμα ποιητικό. Μυρίζει η σάρκα μου του πεύκου ψίχα και όταν Κυλάει πάνω μου νερό, παρασέρνει Την λεπτή σκόνη του αφρόξυλου, καθώς Πότισε το κορμί μου από τα χοΐκά φαρμάκια Και θεραπεύτηκε με ιαματικό σφεντάμι. Και το μολύβι μου- ιαμβικά που λέει τα ειπωμένα μου- τί συλλαβίζει Όταν η μέρα γέρνει προς το απόγευμα κι όσα διαβάζω Με πολιορκούνε;..