Σαν το χαλάζι βίαιη στιγμή

Σαν το χαλάζι βίαιη στιγμή

Που μου απίθωσε η ώρα στην παλάμη

Σκάλωσε ο νους μου κι έγινε ποτάμι

Που τρέχει κατά κει που σπάζει η φωνή.

Αλλού γεννήθηκαν οι αστραπές κι αλλού με πήγαν

Του κόσμου οι επιταγές κι όπως δεν έχω

Από τον βιοπορισμό άλλο να δώσω αίμα

Θλιμμένο με τραβάει της ζωής το ρέμα.

Κι έτσι που μου απόμεινε μόνο μια μοίρα ολέθρου

Τα βάσανά μου να κοιτώ κι αυτό να φτάνει

Η νύχτα πια με θέλγει η νύχτα κι η μελαγχολία

Που όλα τα σκέπασε με την δική της πλάνη.

Ράγισε η ζωή μου κι έγινε κομμάτια

Μόνο οι λέξεις μου ‘μειναν να πολεμάω

Και να τ’ αντέχω όλα προσπαθώ καθώς με φθείρει

Η καθημερινότητα με τα στημένα δόκανά της.

Κοιτάζω ωστόσο προς τον ουρανό κι αυτό μου φτάνει

Ζω και με θάλπει του γαλάζιου η κλήρα

Λαχείο τα άστρα πέμπουν ευτυχία

Στης ποίησης τα νάματα με ορφική μυσταγωγία..