Η
πλατιά θάλασσα με τους κυνόδοντες
Η
θάλασσα η ξιπασμένη
Αγκαλιάζει
με στόμφο τα νησιά
Και
περιλούει την στεριά τους με κύμα.
Όταν
τελειώνει ο χειμώνας αλλάζουν οι προθέσεις της
Γίνεται
πιο στοργική γίνεται πιο νηφάλια
Και
αγαπά να παίζει με του ήλιου τα ζάρια.
Κάποτε
την συναντώ μες τους στίχους μου
Αήττητη,
ωραία
Κάποτε
ψηλώνει και πνίγει την στασιμότητα των κάβων
Θέλοντας
να την υπακούουν τα καράβια.
Στο
φως χρυσή κι αγέρωχη, η θάλασσα των καημών, η θάλασσα των δακρύων
Προφέρει
την λειτουργία της κάτω από την ιαματική μοσχοβολιά της μέρας
και
αφήνει υποσχέσεις για την πέραν που γνωρίζουμε ζωή..
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
με καταγοήτευσε η αγέρωχη η θάλασσά σου, των καημών και των δακρύων.
τόσο πλατιά όσο και το "βλέμμα" σου, αυτό της αγάπης που την αγκάλιασε.
μπράβο, για άλλη μια φορά Στρατή!
Ιαματικά μοσχοβολά
η ποίηση σου με όποιο θέμα
κι αν καταπιάνεται...
Θάλασσα ...η αγαπημένη!
πολλά φιλιά
Την καλημέρα μου Βίκυ! Σ ευχαριστώ!
Ιαματικά δουλεύει η ποίηση Ελένη...Ιαματικά..
Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου