Όποιος έρχεται προς εμένα, πρέπει αλήθεια να προσέξει.

Μέσα μου – επειδή γνωρίζω πως δεν γνωρίζω-
πέφτουν ψιχάλες ερωτήσεων.
Το οδόστρωμά μου
γίνεται ανυπόφορα ολισθηρό.
Όποιος έρχεται προς εμένα, πρέπει αλήθεια να προσέξει.
Είμαι περίεργα γαλάζιος
και κατόπιν λευκός,
πράσινος, μαύρος
ή και με μία ιαχή του πορφυρού επάνω μου χρωματισμένος.
Και μ’ αυτές τις ιδέες πού πάω;
Εξέχουν από το χτες ως το αύριο-
έτσι που να με μέμφονται οι αφελείς
που ευανάγνωστη ψυχή δεν γνωρίζουν..
Αλλά γιατί θα πρέπει να πάω όπου πηγαίνει το πλήθος;
Μοναξιάς καταδύσεις το σπλάχνο μου
πιο ακριβό μου ταιριάζουν..
Είμαι λόγος που στοχεύει μακριά:
μες το πολύχρωμο αύριο.
Έτσι που ό,τι κατορθώνω
μοιάζει απόκρυφης θρησκείας δεδομένο.
Μου λείπει αλήθεια ο χρόνος- ο μόνος
που επιδέξια πολεμά.
Όπως με πλημμυρούν πιο καυτά τα αισθήματα
μεταδίδεται ο ήχος τους κι ως την πηγή των φθαρμένων ονείρων.
Σηκώνομαι όρθιος.. Το κεφάλι μου
πνίγεται μες τα άσπρα τα σύννεφα.
Τόσο κοιτάζω μες τον ουρανό που μπερδεύεται
η θνητή λογική μου.
Αποταμιεύω
φεγγάρι τις νύχτες
και το αφήνω να περιλούσει τις πεισμωμένες σελίδες μου.