Μια γιορτή της σκέψης

Μια γιορτή της σκέψης, ένα ξεφάντωμα
μια έμπνευση που είναι άσκοπη επί σκοπόν, μια καταιγίδα
χαράς, που επί τα άνθη διασκορπίζεται,
των λόγων.

Με εκδοχές να σφάλλω αρκετές
υφίσταμαι αυτήν την παιδωμή που έχει η αγρύπνια
να σφάζεσαι αφ’ εαυτού και αίμα να μην βγάζεις
γιατί οι λέξεις όλο σου το αφαιρούν.

Α ποίηση του απογέματος, της νύχτας
του μεσονυχτιού, της αυγής-
μοιάζει να είσαι απ’ το πάζλ του ουρανού κομμάτι.

Μιλώ. Σωπαίνω.
Απορροφημένος να ανασκαλεύω μέσα στα σβησμένα που δεν σβήνονται παλίμψηστα.

Ο νοητός ήλιος μέσα μου ξυράφι που επίμονα κόβει.
Δοξαστικές μυρσίνες βαραίνουν την γνώμη μου.
Αν επιμένω να ονειρεύομαι
είναι γιατί πιστεύω σε μια αγέρωχη Ελλάδα..

Μια γιορτή της σκέψης, ένα ξεφάντωμα, ένα ποίημα
που είναι όπως να φαίνεται ότι θα γραφεί στην ζωοφόρο
του ουρανού..

19.2.2010