...κοιτώ και στους γύρω μου τον εαυτό μου βλέπω...

Το φως τόσο επιγραμματικό και προπάντων
τόσο σίγουρο που πέφτοντας
επάνω στα κλαριά των δέντρων στιλβώνει
τα αραιά φυλλώματα τους...
Σχεδόν η Άνοιξη!

Η αλκυόνα που ποτέ δεν φείδεται του κόπου να αισιοδοξεί.
Ρακένδυτος ο άνεμος κάνει τις ίδιες σκανταλιές του.
Κοιτώ μες το παρόν που υπόσχεται.
Πού είναι οι θεοί μου, οι άγγελοι
οι Μαντόνες με τα γλυκά ωραία μάγουλα, οι άγιοι
σεμνοί και λιανοκόκαλοι , φιγούρες
του κατανυχτικού βραδιού;

Είναι πολύ διαβολεμένη αυτή η ηθοποιία
να κοιτώ και στους γύρω μου τον εαυτό μου να βλέπω-
είναι σαν πόνος.
Διαβάζω τα γνωστά ίδια βιβλία μου:
σαν ευαγγέλια που δεν θα με οδηγήσουν και μετά πουθενά
κι όλα ανάποδα τα βλέπω:

τον χρόνο που έρχεται σαν για να φύγει και μένουμε
μέσα του πιο φθαρμένοι όπως οι πολεμιστές που επωμίστηκαν
βαρέα όπλα σε μια ελαφρά
άσημη μάχη.