...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

9 Ιουνίου 2010

Όλα είναι ποίημα μέσα μου, όλα φωτίζουν

Ήρθα εδώ από ένα όνειρο εφηβείας, ήρθα
και δεν έχω τίποτα από το παρελθόν να περισώσω..
Το φως ξεχύνεται επάνω στα χτισμένα σαν τ’ αγριοκάτσικα σπίτια
που σκαρφαλώνουν στον άγριο βράχο- ήρθα εδώ
που δεν είναι να ξέρω και κάτι που να έχει αξία- ήρθα
και είμαι με ένα φορτίο λέξεων βραχύβιων ο εντεταλμένος
να ξέρω πόσο κοστίζει πραγματικά στον καθένα μας η θλιβερή μοναξιά.

Ο αέρας είναι ζεστός, η πόλη κοιμάται·
με τον εγωισμό μου περιφέρομαι ανάμεσα στους άδειους της δρόμους:
ανήμπορος να ευτυχήσω με κάτι.

Είναι μια σκευωρία των ιδεών πρώτα να κάνουν πως σου παραδίνονται
και μετά να αυτοκτονούν, όπως οι καμικάζι
εκείνων των «άλλων θρησκειών» πασίχαρες
και αποφασισμένες μέσα στο μυαλό σου.
Δεν έχω αποκρυπτογραφήσει, όπως θέλω, το σινιάλο τους!

Σαν φάροι που αναβοσβήνουν μες την νύχτα.
Όλα είναι ποίημα μέσα μου, όλα φωτίζουν
στα μαύρα σκότη που υφίσταμαι-

είμαι επίμονα φωταγωγημένος
ηλιόδοξος
με λογική που ανθίζει
αθάνατη!

6 σχόλια:

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Προχθές σχολιάζοντας..... το σχόλιο μου στο "Μια στιγμούλα τόσο γαλάζια......"
Είχες γράψει:
"Κοίτα που θα ιδρυθεί μια νέα θρησκεία Ηλιου!"
Ορίστε λοιπόν φίλε μου που σε προσηλύτισα και έγινες "ηλιόδοξος" χα χα χα .
Θα μπορούσα να γράψω μελέτη ολόκληρη για τον στίχο σου:
"Το φως ξεχύνεται επάνω στα χτισμένα σαν τ’ αγριοκάτσικα σπίτια",
αλλά θα αδικούσα τον χυμώδη σου λόγο.
Την καλημέρα μου Στρατή Ηλιόδοξε!

~reflection~ είπε...

Κόμπος που δένεταιπιο σφιχτά... οιιδέες μεσα απόζωές και θανατους...
Ακομηκαι νεκρές τοσώμα τους μπλέκεται με τις επόμενες νεογέννητες και ο άρρηκτος δεσμός της ποιητικής αλυσίδας θησαυρίζει...

Το ποίημα πίνεισκοτάδι και γεννά φως...
πίνει έρημο και γεννά θαλασσα...πίνει μοναξιά και απομόνωση και γεννά συνωστισμό...
πίνει αφρό και γεννά θησαυρούς βυθών, που αναμοχλεύοντας τις λέξεις αποκαλύπτονται πλούσιοι και γυμνοί μπροστα στα έκπληκτα ματια του αναγνωστη...

Βρήκα το θησαυρό...
τωρα φευγω πλήρης...

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Κάθε δημιούργημα αφήνει πάντα στο τέλος του κάποιο βαθύ νόημα ..στα δικά σου κάθε στίχος γιομάτος από τέτοια ..
Προσπαθω να τα στριμώξω μέσα μου μα ξεχειλίζουν από παντού !!!
Ηλιόδοξος και φωταγωγημένος όπως είσαι ποιητή.. δεν χωράς πουθενά..
μικρός κάθε τόπος !!!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Ο προσηλυτισμός ούτως ή άλλως απαγορεύεται φίλε μου ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΕ..
Αλλά μου φαίνεται σε ελκύουν τόσο οι ιδέες που κι εμένα ελκύουν..
μπορεί και ναμαι παγανιστής και δεν το ξέρω..
ή να το ξέρω και το ομολογώ έμμεσα..
Αλλά πάνω απ' όλα χαίρομαι γιατί είσαι πάντα στοχαστικός αναγνώστης που αποκρυπτογραφεί σε βάθος όλα τα μηνύματα..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

ΚΑΚΙΑ,
αν καταφέρνω να δημιουργώ πληθωρικότητες με την ταπεινή ποίησή μου είμαι ειλικρινά ευτυχισμένος..
Συγκοινωνούν πάντως οι μέσα μας θάλασσες..
και κρυφά μας μιλάνε..
ας αποκρυπτογραφήσει ποιός;

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Όταν βλέπω ένα πεταλούδισμα του λόγου τόσο αβρό και φωταγωγημένο ξέρω ότι διάβηκε κάπου η ΔΕΣΠΟΙΝΑ..
Και πρέπει να ζωγραφίσω μέσα μου
το ωραίο πέταγμά της..

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου