Η μικρή με τα μπαλόνια..

Πιο βαθύ από το απλό δεν είναι τίποτα, τίποτα

Δεν γυαλίζει τόσο όσο μια ζωή που πολεμιέται, ξημερώνει

Μέσα στα λιβάδια των οράσεων, ένα ορφανό

Κορίτσι πιάνει τα χρωματιστά μπαλόνια του και τρέχει

Εκεί που είναι ρημαγμένο το προάστιο, σφίγγει

Και σήμερα την τρυφερή καρδιά του

Και ελπίζει να πουλήσει έναν πάμφθηνο αέρα

Ακριβά- όσο να ζήσει εξασφαλίζοντας μιαν δίκαιη ανάσα.

Τι σου είναι ο μηδενικός

Χρόνος της λύπης, τι;

Αυτό το πλάσμα τώρα της μελαγχολίας μου κοιτάζει

Ολόγυρα και όλα εχθρικά τα βλέπει.

Κλωσάει φίδια ο πολιτισμός.

Κάποτε μένει με ένα μπαλόνι κατακόκκινο που μες τα χέρια της σπιθίζει

Σαν τσακμακόπετρα που βάζει φως στο άπειρο·

Είναι η καρδιά της που αντιστέκεται, που όλο ψηλώνει

Και σμίγει την μητέρα της που βλέπει από ψηλά·

Είναι η ελπίδα ότι δεν χαθήκαν όλα·

Είναι το ποίημα που την σκέπασε γλυκά-

Να κοιμηθεί μέσα στο αύριο που την περιμένει…

Όλες οι αντιδρά

Στον αγγελοκρουσμένο μου αναγνώστη…

 

Ένας μπελαλής ήλιος που ηλεκτρίζει κάθε διάρκεια

Μια φασκιωμένη παπαρούνα που οριοθετεί το μέσα μου χάος

Μια ανάδυση στον καθαρό ύμνο του πελάγου-

Από όλους τους θανάτους ανασταίνομαι….

Γυρίζω τις σελίδες, αινιγματικός ήταν ο καλοκαιρινός περίγυρος

Οι γηραλέοι μήνες προσέκρουσαν στην αρχαϊκή δίψα μου

Όλοι οι ορίζοντες οι γύρω μου, νωποί….

Κανοναρχώ μια τάξη πραγμάτων απραγματοποίητων

Κατάγομαι από μια μακρινή συγκυρία

Όπου αυτά που σμίγουνε γεννούν την οικουμένη

Στο δράμα πρωταγωνιστώ και στην άρρητη τραγωδία

Ανούσιος

Ολοκληρωτικά ανούσιος

Δυστυχισμένος….

Όπως με αποκρυπτογραφείς,

προσπάθησε να λύσεις τους σπουδαίους γρίφους

Της ψυχής…

( Και ίσως και ψυχή να μην υπάρχει!....)

Άγιοι Ανάργυροι 20/9/2023

Όλες οι αντιδράσει

Με παρρησία και με ποιήματα…

 

Ραγίζει αυτό που το σκουντά η υποψία

Ραγίζει η ζωή ραγίζει η συνείδηση

Ετούτο το σκηνικό μας περιέχει και μας απορρίπτει

Όλα τα σκέφτηκα με αυταπάρνηση

Όλα είναι αιμάτινη συγκομιδή του πόνου

Αυτό που είναι η ζωή αυτό και είναι ρήμα

της συντριβής

Τι καταφύγιο που είναι τα ποιήματα, τι καταφύγιο!

Ούτε ερωτήσεις αποκρύπτουν ούτε τον εγωισμό μας

Τρέχουν αθώα όπως το νερό στο αυλάκι

Κάποτε γίνονται χείμαρρος

Παρασέρνουν ψυχές και των ερώτων μας τις μαρτυρίες

Πως σέρνεται η κατάληξη μέσα στην περιπέτεια!

Τι ουραγός που είναι η θέλησή μας!

Όσο κι αν μηδενίζω τα κοντέρ τόσο με ξετρελαίνουν οι ταχύτητες

Σκοντάφτω όμως στα μικρά- και τα μεγάλα με εξαφανίζουν

Τόλμες επεξεργάζομαι και σιωπές

:όπως να κλείνομαι στον εαυτό μου και να με κατατροπώνουν οι λεπίδες του θανάτου

Α βασανάκι της ολονυχτίας πόσο με σκουντάς να πληγωθώ

Μαζεύω λίγο θάρρος να παραδοθώ εθελούσια στο ψέμα του ονείρου

Τρεκλίζω μεθυσμένος από αυταπάτη πάνω στα λερά

Πεζοδρόμια ενός τιποτένιου κόσμου…

Άγιοι Ανάργυροι 17/9/2023

Όλ

Τίποτα το Τίποτά μας-

 Τίποτα το Τίποτά μας-

Σαν να ποδηλατούμε στην αντίπερα όχθη

Της λογικής. Κλειστά τα ερμάρια·

Κρατούν φυλαγμένες τις σκέψεις που γράψαμε.

Κανείς δεν ξέρει ότι κλάψαμε

Δίπλα στο πορτατίφ, όταν η νύχτα δεν μας παρηγόρησε

Ούτε συνέδραμε λιγάκι τα μυαλά μας.

Πεθάναμε ακοίμητοι φρουροί της λύπης μας…

Α αιωνιότητα

 Α αιωνιότητα με την αγκαθωτή σου εμβέλεια!

Ο Χρόνος συναρπάζει τα λουλούδια,

Πουλιά πετούν σαν οι ψυχές μας μες το αύριο-

Από πού ήρθαμε; Και πού θα πάμε;

Χορεύοντας βαρύ ζεϊμπέκικο

η μέρα σκάβει στα βαθιά των Μυστικών μας,

Α νου μου, αλογάκι μου, ατίθασο αλογάκι μου!

Απέρχομαι από τις οδύνες, ζω

την πιο δική μου ελευθερία,

Νικώ την ατολμία

και τον θάνατο!

Όλες οι

Μια ποίηση σου έμεινε κι ένας αέρας

Θα συνταχτούν ωραιοποιημένα κάποτε τα βιογραφικά σου.

Ε, από άλλους βέβαια –

εσύ δεν θα υπάρχεις.

Εσύ που θέλησες μια δύσκολη ζωή

κι έναν απλό τελεσίδικο θάνατο-

Που απομυθοποίησες το όλον.

Πολιτικά εξεμάνεις αλλά τι;

Οι βρωμεροί

Σε

κάθε

εποχή

υπερισχύουν.

Τους γέννησε η ζωή ή είναι ο άνθρωπος γεμάτος μιαρά σκουλήκια;

Ο εγωισμός να μείνεις σ’ όλα τούτα απέξω σε κατέφαγε.

Μια ποίηση σου έμεινε κι ένας αέρας

Που νομιμοποιεί απόλυτα όλες τις προθέσεις σου

Να δασκαλεύεις κάθε νύχτα μ’ όνειρα τ’ αστέρια.

Όλες οι α