Οι οσμές κατοχυρώνουν την αγρύπνια μου:

 Οι οσμές κατοχυρώνουν την αγρύπνια μου:

Αγιόκλημα ή γιασεμί. Φουντώνει η επιθυμία μου-

Όπως που ζω η ιστορία των πραγμάτων δεν μ’ αγγίζει-

Βρυχώμαι μα δεν είμαι λέοντας

διόλου-

Ακροβατώ…

Μούστος του έρωτα…

 

Αυτή είναι η Γη λοιπόν κι αυτές

Είναι οι δύσκολες σκηνοθεσίες της. Στον καιρό

Που εγώ κι εσύ συναντιόμαστε, κάτω

Από το μαγικό ραβδάκι της νεράιδας. Να αυτό

Το ποθητό συναπάντημα που ο έρωτας στέλνει

Και μας εγκλώβισε σε ουρανών σκαλοπάτια,

Ελληνικού νησιού κορφολογήματα, πρωινά

Σαν μες τον καθρέφτη της θάλασσας, χαράματα

Ή νύκτες φεγγαρολουσμένες, μοιρασμένες

Ανάμεσα στην κειμήλια μεταφυσική τους:- γνωρίζω

Των άστρων τις πορείες ως

Να βρεθώ στην καρδιά σου-

Φιλοσοφικό ρόδο μου- μέθυσα

Στων φιλιών σου το αινιγματικό πατητήρι..

«Να σέβεστε την ζωή», Να η δική μου καθηλωτική Μαρτυρία!

Σέβομαι την απώλεια

συμμερίζομαι τον πόνο.

Ο άνθρωπος φθαρτός και δεν αντέχει πάντα,

ρημάζεται η καρδούλα του,

είναι που και η ύλη του πολλά δεν τα μπορεί.

Γδαρμένο είναι το φεγγάρι, το κοιτώ

που αλλάζει χρώματα κουβαλώντας

το ασημί φορτίο του μέσα στην νύχτα.

Δίπλα στον άνθρωπο, δίπλα στον κουρασμένο εαυτό του.

Ξεκλειδώνω τις πύλες, το φθινόπωρο παίζει μαζί μου,

στα ορυχεία της καρδιάς έκπαγλα αισθήματα αξίζουν όλο το χρυσάφι

που θα βρεις.

Σε τριγυρίζει ο έρωτας, μικρός που εμεγαλύνθης είσαι.

Και,

Ποιητή

σε κάνει όχι η ανάγκη, Ποιητή

σε κάνει το να μην αντέχεις άλλο μέσα σου την Έκρηξη-

Να η δική μου καθηλωτική Μαρτυρία!

*

«Να σέβεστε την ζωή», μου είπε.

Ήταν γιορτινή σε όλα της. Μετά το κατάλαβα.

Ήταν αβρή και μελένια. Την άκουσα,

Μέσα της όλα χαμογελούσαν.

«Δίδαξέ με, άνθρωπε», είπα. «Δίδαξε με».

Όσο κι αν απογοητεύομαι,

πάντα θα γυρίζω στην πίστη ότι θα τα καταφέρεις.

Κι έτσι θα μείνω αισιόδοξα αισιόδοξος..

*

Σ’ αυτό που ξημερώνει αναλογεί ένα παράξενο θαύμα!

Και τον νιώθεις παντού τον παράδεισο.

Σου ήρθαν τα μηνύματα και το φως

Θεσπίζει τις νέες αξίες σου!

Λιγόπνοο αεράκι βάφει την γη πορφυρά.

Και η καρδιά μου χαίρεται που υπάρχει και που σου μίλησε

απ’ τα κατάβαθά της ακόμα!

*

Ωραία με αγνοείς. Ωραία

παίζεις μαζί μου δασκαλεύοντας και τα άστρα

να μην μου δίνουν σημασία.

Εμένα με πιστεύουν τα ρόδα και οι χαριτωμένες

μεταφυσικές μυρσίνες.

Ο καιρός περνά επάνω μου φθείροντας τα κόκαλά μου και

την εγωιστική μου κάθετη πρόθεση.

Είμαι αυτό που είμαι και μια μέρα θα σε φάω-

Σαν τραγανή αγάπη που θα μου παραδοθεί γιατί

δεν μπόρεσε και κάτι άλλο να κάνει.

*

Την ώρα που ο καλογιάννος κελαηδά το πρωινό γκρεμίζεται και θάλπει

Μέλισσες και μικρά εντομάκια που ταράσσουν την γαλήνη.

Όλα είναι μια ευφράδεια των νερών.

Μήπως προσεύχομαι και δεν το καταλαβαίνω

Που ο θεός στηρίζει την νωχελική σκέψη μου;

Ήρθε η Κυριακή.

Καλοδεχούμενες οι επιθυμίες που αγγίζουν την φαρδιά όρεξη της πεδιάδας.

Το τοπίο είναι αβρό και βελούδινο:

Όπως εσύ που ήρθες και θα μείνεις μες τον πόθο μου να εξουσιάζεις.

*

Κάθε συνάντηση μαζί σου είναι γλυκιά, σκορπίζονται

Ροδοπέταλα μέσα στις ώρες, και ένα ρίγος

Διατρέχει την επιδερμίδα, να φανεί

Ο πόθος ο μέγας ο άπληστος.

Αυτό είναι ερωτικό βασανάκι από κείνα που δεν λέγονται· ανάβουν

Τα λαμπιόνια των ορέξεων και κρατώ

Τον νου μου να μην ξεσαλώσει.

Πώς εγγράφεσαι μέσα στα δευτερόλεπτα και πώς

Κανοναρχείς στον σύμπαντα κόσμο; Εθελούσια

παραδίνομαι και σου ανήκω

Ελαφίνα αβρή που δράμεις μέσα στα λιβάδια των οράσεων!

*

Αυτόν τον ήλιο τον κρατήσαμε στην καρδιά μας

σαν μυστική συνάντηση με το φως.

Τίποτα δεν ξεχάσαμε-όλα

βολεύτηκαν μέσα μας και αφήσανε βαθύ αποτύπωμα.

Εκεί ήταν ο πλανήτης, στοιχείο μυθικό που το αποκρυπτογραφήσαμε

κάτι βραδιές που μας πείσμωσε το ατσάλινο φεγγάρι.

Ήμασταν εμείς που μέσα μας ήτανε άλλοι, όλοι

οι άλλοι, μια μακριά γραμμή εντολοδόχων μιας ανάγνωσης που οδηγεί στην μοίρα που εξαφανίζει την μοίρα·

ένα λεξιλόγιο και μια γραμματική που όπου φτάνει είναι Αποκάλυψη!

*

Ξημερώνει το άνθος σου.

Ξημερώνει ο Λόγος σου που θα τον μεταφράσουν τα πουλιά σε ειρήνη.

Ξημερώνει στα μάτια του κόσμου.

Και ξυπνάς.

Βλέποντας τα πάντα γύρω σου με έκπληξη.

Βλέποντας μες τα μάτια σου κι εγώ.

*

Την μαγεία των Στιγμών ξεκλειδώνουν τα χέρια σου και την αποθέτουν πάνω στον καμβά της μέρας.

Φωνήεντα και άστρα ανατάσσουν το σύμπαν προς την μουσική.

Σ’ ακολουθώ όπου και να ‘σαι.

Είσαι στην μοίρα πριν γίνει μοίρα και στον θάνατο πριν ξεγραφτεί.

*

Ζητάω τα χρώματα πριν τα χρώματα φανούν με την γενναιότητα που τα εγκατέλειψε.

Ζητάω το θάρρος τους!

Θα με καταλάβουν οι επαναστάτες των κήπων: αυτοί που ξέρουν να ξεφυλλίζουν ένα ρόδο και να το δουν από την άλλη πλευρά του.

Εγκαταλείπω την μελαγχολία του καθιερωμένου

Και θάλπω την αυστηρή διάθεση της Υπερβολής!

Όπως και είναι στοιχείο μου!

*

Για να σε βρουν οι ίπποι της φωτιάς

ισορροπείς πάνω στα σώματα τα αιχμηρά· και είσαι

ντελικάτη χίμαιρα που αναστατώνει τις αισθήσεις μου, ω κορυφαία

όλων των χορών που θα οργανωθούνε!

*

Από μέσα σου αναγγέλλονται θαύματα και η πρωία είναι ζωή που λάμπει. Κάθετα μες την αιωνιότητα, ο παλμός είναι μουσική που βρίσκει νόημα στο φως που σε λούζει. Έρχεσαι απ’ την χαρά και σκηνοθετείς ιλαρά τα μυστικά περάσματά σου. Και ο κόσμος, εκστασιασμένος, σε αγαπά και σε παρακολουθεί..

*

Δισταγμός να φωνάξω, κάτι

δυνατά με εμπόδιζε,

με κατάπιε το τοπίο, με αποδόμησε.

Έγινα η περίληψή μου, μια σύνθλιψη, μια

απόφαση τελειωμένη.

Και έτσι λειτούργησα: ανοιγοκλείνοντας

τα βλέφαρα

να εγκλωβίσω αυτό που ήταν όμορφο και μου ξεφεύγει, αυτό

που η ζωή στο δίνει φειδωλά.

Για να ακούσω μόνο και να δω.

Εγώ ο λίγος ο ένας..

Η παλίρροια γελά στην άμμο

Η παλίρροια γελά στην άμμο και του ουρανού η σκέψη

Είναι μεράκι τρυφερό· ακολουθούν

Αρμυρίκια που συναντούν την υγρασία

Σύμπηκτη κι όταν

Μεσημεριάζει οι ανάσες που κόπηκαν, ατονούν κάτω από τον ελάχιστο ήλιο·

Ανεμούριο ακραιφνώς στερεωμένο στην κατάπληξη·

Δίνονται υποσχέσεις για όλα κι ο χειμώνας εδράζεται

στην συντυχία των στιγμών·

Πέφτουνε φύλλα· ο χρόνος των οράσεων· η ευτυχία

της ρέμβης·

Βαθιά στον νου μας μια αντιπαλότητα φιλοδοξιών·

Για την ποίηση ο καημός και για την αγάπη-

Τελεσφορούν οι ομοιοκαταληξίες στην λογοτεχνία της αγωνίας μας..

ΣΩΜΑΤΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ..

 

Μόνος και μ’ ένα λεξιλόγιο δια βίου έντονα πυρακτωμένο!

Ίσως και ψάχνοντας κάτι σαν σωματίδια του θεού- ή πάλι

ορθογραφίες αλήθειας που σου την στερεί το φως που υπεράφθονο

θαμπώνει κάθε μάτι..

Δουλεύει ο χρόνος γύρω μας. Ανταλλάσει

τον άνθρωπο με τον χαμό του.

Από φωνές εντός μου έφτιαξα ένα παράξενο τραγούδι

που ούτε τακτοποιεί το χάος ούτε με λυτρώνει.

Τρεις μετά τα μεσάνυχτα.. Αδειάζει ο ουρανός..

Φορτία ψυχής πάνω στις πλάτες τους

κουβαλούν κάτι παράξενοι άγγελοι.

Άδικος ο θάνατος.. Όμως πιο άδικη η ζωή..

Όπως δεν καταφέρνουμε να έχουμε

μέσα της ούτε μιαν ανάλαφρη ανάσα.

Οι περιουσίες μας (τώρα ή ύστερα)

με έναν τρόπο καταργούνται..

Και μόνο του μυαλού η όποια παραμένει.

Με τις ιδέες μου υπήρξα σαν σ’ ερειπωμένο κάστρο φάντασμα

που το θρυλούν οι χωρικοί και να το πλησιάσουνε φοβούνται.

Κροταλίζουν οι λέξεις..

Τα βράδια ακούς τις αλυσίδες τους

όπως χτυπούνε στα πλακάκια πάνω

που λίγο πριν περπάταγε ένας σκληρός θεός…

2007

ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ

 

Αυτές οι σάλπιγγες του δειλινού που ακούγοντας τες

η ψυχή μου αναστατώνεται.

Ο Ιούλης που σε κράτησα στην αγκαλιά μου αήττητη.

Ο Ιούλης ενός φεγγαριού.

Το λιανό φως έστελνε

σε άλλες εποχές τα βράχια

κατ’ από την Ακρόπολη

που βούλιαζε και ταπεινά

χάνονταν μες το μαύρο.

Η έμπνευση έτρεξε στους δρόμους της πολιτείας

με τα φώτα αυτοκινήτων.

Τα παράθυρα έκλειναν σιγά

και μεγάλοι ίσκιοι από άντρα και γυναίκα που θέλγονται του έρωτα

βημάτισαν στην κάμαρη.

Ο σκοταδόγατος εγώ.

Η ζωή μου λέω ρημαγμένη.

Ταπεινός μέχρι τέρμα κάτι έλπισα

από βουερή ψυχή ν’ ανάψει αλλά ο μάταιος στοχασμός

δρασκέλισε τα σύνορα του απόκοτου

και γίνηκε πάλι απόγνωση.

Η ώρα δώδεκα το μεσονύχτι ψάχτηκα και βρέθηκα μόνος.

Κ’ εσύ που ήσουν;

Με γεμίζει ο πόνος του άδειου ορίζοντα!.

Αυλίδα 15/7/82

ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ

Δεν μπόρεσα αυτή την φοβερή παραλογία από τόνους

συλλαβές

μετρικές,

μακρά, βραχέα, δίχρονα,

η γραμματική είναι η αστυνομία της γλώσσας,

η περισπωμένη μοιάζει με σφυριά που πλάτυνε

το κεφάλι της λέξης.

Φούρια φαινόμενων οξυθυμίας του λεξιλογίου.

Δεν μπορούσα έτσι να ερωτευτώ

απαγγέλλοντας τα λόγια του πόθου μου.

Με εμπόδιζε η αυστηρή ψυχή της απέραντης νομοτέλειας

του συνταχτικού, προτάσεις

βουίζοντας μες το κορμί του λόγου,

θέλησα να πω «σ’ αγαπώ» σ’ άσκοπη γλώσσα:

είμαι ένας φτωχός εφευρέτης μιας διαλέκτου

όλο νοήματα

Μια ψιλή βροχή από ευφωνίες πέφτει απαλά

μες τα δρομάκια της καρδιάς μου

κοριτσάκια ποιήματα βαδίζουν χέρι-χέρι

σιγανοτραγουδώντας

τραγούδια του συρμού.

Η πόλη των παρομοιώσεων μου έχει ένα δωμάτιο από έμπνευση.

Οι τοίχοι του είναι η ρέμβη της ορθοφωνίας.

Εγώ είμαι νοσταλγός της αγιότητας τοπίων της γλώσσας

άγνωρων για του σημερινούς,

που τους βαράει ο άκαιρος νοτιάς

κάποια αγριολούλουδα κάνουν να αναφαίνει η δύναμη της Περσεφόνης

νικώντας το τάχος της την βραδύτη θανάτου.

Προπαροξύτονη παρομοίωση της ευτυχίας.

Αυλίδα 15/8/82

ο Ιησούς ξαναθυμάται τα φιλάνθρωπα τσιτάτα του

Είναι πίσω απ’ τις πικροδάφνες και τ’ αγριολούλουδα

Ένας σκερτσόζικος αέρας που κινεί τα νήματα της γης.

Η ατζαμοσύνη του αναμαλλιάζει την χλόη και τότε

Οι σκιές πέφτουν κάθετα πάνω στο απόγευμα τσακίζοντας

Τα χλωρά κλαράκια στις φυστικιές.

Η ορθογραφία του ύψους καταργείται και για όλα εκδικείται η ματαιόδοξη βαρύτητα.

Ο ήλιος απίστευτα εκπνέει.

Οι ελιές κινούνται προς το βράδιασμα και ο Ιησούς

Ξαναθυμάται τα φιλάνθρωπα τσιτάτα του

Ξέροντας πως εν τέλει κάποιος πάλι θα προδώσει..

Τοπίο ψυχικής ομίχλης και ξεσφραγισμένη αιωνιότητα…

 

Χάνδακες και στο λασπωμένο έδαφος φυτά που αυθαδιάσαν πολύ σωστά·

Αναβλύζουν ύδατα κομπορρήμονα

Και εθισμένα στην βροχή κυπαρίσσια·

Δεντρολίβανα ακυμάτιστα και τσακμακόπετρες που διαθλούν την ηλιαχτίδα ως την σιωπή

Τοκίζοντας την παραξενιά της.

Εδώ περπάτησα, στου μεροκάματου την υποταγή εντεταλμένος.

Άφωνος αφού κατάπια την φωνή μου για να μην υπερβώ την μοίρα μου.

Έβρεχε και ξανάβρεχε, ήχος από σταλαγματιά που παίζει ένα άτσαλο ταμπούρλο πάνω στο θρασύ τσιμέντο

Και κάποτε φουντώνει το αλέγκρο του κάποτε λίγο υποχωρεί αφήνοντας

Να κρέμεται μια αίσθηση μονοτονίας πάνω στην υγρή ατμόσφαιρα του κάμπου.

Όλα τα είδα μες σε δευτερόλεπτα.

Ούτε στην ιστορία ούτε στον μύθο τους.

Βαρύς και με μπαρούτι ο ορίζοντας-

Κανοναρχούσε στην σιωπή και στην μελαγχολία.

Ψηλά και πέρα οι ελιές μανίζανε στην μοναξιά που εγκαταλείφθηκαν.

Κάτι σκυλιά γυρνούσαν πεινασμένα κάτω απ’ την βροχή.

Μεσημεριάζει.

Ο Θεός αργεί ή δεν λυπάται ούτε αγγέλους ούτε και τους υπηκόους του.

Θέλει να τιμωρεί..