Απολογισμός του καλοκαιριού…

Η μέλισσα εγείρει γονιμοποιήσεις
Κι απίκο μια άγκυρα αναμένει το πρόσταγμα
Ζέστα και ήλιος του καλοκαιριού
Βαθύς ακύμαντος αέρας
Στα πνευμόνια μου τσούζει σαν επιμύθιο λαχανιαστό
Ανεβαίνω κι είναι ακόμα κι άλλος ο δρόμος μου
Ω εκκλησίτσα γαντζωμένη στον βράχο
Ω έκθεση στο λευκό φως της Αστραπής
Θρησκεύουν μέσα μου οι αισθήσεις
Μπορεί να ζω πιο ένθεος και
Πιο άθεος απ’ τον καθένα
Με ταλανίζουν οι αβρότητες
Νιώθω τον οίκο να ντεραπάρει
Στροβιλίζεται κι είναι μεγάλη η δίνη
Πέφτει ολόβαρος μες την ζωή μου
Την άλλη ζωή, εκείνη που δεν θα μου συγχωρέσει
κανένα ολίσθημα…

Ξέξασπρο..

Άσπρο ξέξασπρο, λογοπαίγνιο,
γλωσσοδέτης
Και το κάτι που απομένει ίζημα
απ’ τις λέξεις
Βαρυσήμαντο,

διατρανώνει στην αγρύπνια μου μια προσευχή.
Ήδη ό,τι αρνούμαι είναι μια προσφορά
Στο φως.
Και σαν ξημερώσει,

κάτι σπουργίτια που καταναλώνουν τον ουρανό με βουλιμία.

Ανήκουμε στο σώμα μας μάλλον,

Όλα που περιέχουμε είναι μουσική,

Κάτι φορές ακούω μια φλογέρα
Μέσα μου,
Που καλεί σε εγρήγορση.

Χαλαρώνουν τα άγχη μου

Χάνω τον εαυτό μου και τον ξαναβρίσκω

όλος αδειάζω και ξαναγεμίζω αισιοδοξία
στεγνή.

Επιχειρώ να μεταφράσω το τριαντάφυλλο- το τριαντάφυλλο δεν μ’ αφήνει,
Μπουκώνει το στόμα μου με θλίψη και νιώθω μισός

Ξέξασπρο κουδουνάκι χαριεντίζεται να ανασυνθέσει την μέρα, να φτιάξει στον ήλιο
Πλεξούδες, όμορφα σχήματα από μηδενικό σκοτάδι και γαλήνια
σιωπή!

22.7.2020

Όπως απολογιστικό…

Ένταση φαινομένων κι όλα μας μπερδεύουν τα κατεστημένα
Συνειδητά· ο χώρος που μας αναλογεί, αμφισβητήσιμος
Πίπτει στο βάραθρο της Ιστορίας
εξανεμίζεται
Ορμητικά.
Αλλάζουν τα σύνορα, μαστιγώνονται
οι πατρίδες· το νερό δεν ξεδιψάει κανέναν, είναι
μια λάβα που καλείσαι να οργώσεις
καίγοντας τις ντελικάτες πατούσες σου.
Τερματίζουν τα κοντέρ των μελαγχολιών
Ευλαβικά μετακινούμε τους εγωισμούς μας μες το σύμπαν
Οι νύχτες μας κανακεύουν και ζητούν ρέστα δροσιάς
Από το φεγγαράκι το αδαές το χιλιοαθώο!

Επιμύθιο της προσωπικής φιλαυτίας!

Το καλοκαίρι είναι ο τρόπος μου είναι

η ηλιόλουστη καταφυγή μου·

Τον άλλον καιρό μαζεύω εικόνες

Και ξεθυμασμένα φιλιά- ταριχεύομαι

Για να ζήσω σε άλλη ζωή

Ζώντας με τραγικές μετεμψυχώσεις.

Στον ύπνο μου συγκρατώ μια βίβλο ονείρων,

Ακούω την βροχή, θέλω το έλεος

Των θεών- στον ύπνο μου

Είμαι μια ακούραστη μέλισσα που εργάζεται

για την συντέλεια του κόσμου.

Πείνασα για μια πράξη γενναία,

Όσα άστρα θησαύρισα, γίναν ένα ιερό κομπολόι

που χτυπά τις χάντρες του μες τον μηδενικό χρόνο·

από πού θα φύγεις ψυχή και σε ποιά σώματα θα κατασταλάξεις;

Ακατοίκητος δείχνω το γαλάζιο αχνάρι μου,

Όπως η θάλασσα τα λουλακί φουστάνια της!

Το Πνεύμα το βαθύ αυλάκι της ανθρώπινης πορείας

Σκοτεινιάζει και φωτίζεται, χορεύει

Και ακινητεί μέσα στις εποχές, κάτι

Φορές με πισωγυρίσματα προς την βαρβαρότητα, τον κακό

Εαυτό μας.

Α Τέχνη- πόσο

Ξορκίζεις την αιματοχυσία!

Και πάντα υπάρχει μια μουσική

Που χουχουλιάζει όπως μεταμορφωμένο σκουλήκι

Μες το κουκούλι των τολμημάτων!

Α Τέχνη!

Ιερός δρόμος ο τρόπος ο βηματισμός σου!

19.7.2020

Μεταβολισμός..

Μες τον αέρα γεννήθηκαν λόγια
που τα ήπια
και ξεδίψασα κυκλοφορώντας
στο καμπουριασμένο προάστιο
που του φύγαν τα παιδιά
και έζησαν τον τρελό τους χορό τα χελιδόνια.
Με πήγαν μακριά οι σκέψεις
Αυτό το εργαζόμενο μυαλό όταν γεράσει
θα είναι μια αυτοκρατορία
παρακμασμένη-
Όλα τα ποιήματα που έγραψα είναι σκόρπια φωνήεντα
Θεών, που άφησαν την ψυχή να προβάλλει·
Το προάστιο βάφεται με λεκέδες ρεμούλας και
Βρομά απ’ τους αρχόντους του·
Μια μπόχα σιχαμερή, κλέφτης να είναι ο ένας και κλέφτης
Ο άλλος, παρέλαση των κλεφτών.
Ξέρω πια το δυστύχημα να γκρεμίζουν την πατρίδα μου- αλήθεια, το ξέρω!
Μες τον αέρα γεννήθηκαν λόγια που τα ήπια και ξεχάστηκα πως δηλητήριο είναι η σκέψη όταν
αναλογίζομαι πόσο πικρό σύμφωνο αφομοίωσα για να μεταβολίσω αξίες και να μείνω
με την πατρίδα μέσα μου ορθή!

Λαμία 17.7.2020

Υπάρχει μια ευγένεια ουρανού

Μπερδεύτηκαν οι εξουσίες και δηλητηρίασαν

Τον βίο. Φεγγάρι στην διαπασών,

Κι ακροποδητί βαδίζει το άστρο παράμερα.

Στα υπαίθρια πάθη η γυμνή σάρκα δίνεται και σιγανά

Γίνεται ηχείο ηδονής. Άοσμο βράδυ, στρεβλώνει

Τα φυτά, η μοίρα κανονιοβολεί τους αιώνες.

Υπάρχει μια ευγένεια ουρανού και ένα

Ακούραστο σκοτάδι που σέβεται

Την ζωή την μεγάλη μας ψεύτρα!

Για όλα κόπτομαι.

Αντικατοπτρισμούς σκαρώνει το φως και απογεύματος
φλυαρία και μέθεξη
στο μυστήριο των χρωμάτων.
Απέριττο σώμα του ουρανού, μπάζει ύδατα θαλάσσης
και πλαταίνει την διαφάνεια.
Μια σειρήνα αθωότητας καλεί τα πλάσματα σε εγρήγορση.
Φορώ τα ελαφρά υποδήματα της ετοιμότητας.
Για όλα κόπτομαι.
Παρόχθιες ελιές ανταμώνουν στον ψίθυρό τους τα νεκρά κοχύλια.
Άφωνος κι απ’ την σύσμιξη των λόγων
παθιάζομαι να ανοίγω τρύπες στο χωράφι της αίσθησης:
Τυφλοπόντικας βακχεύων!
Η νύχτα είναι ο δράκος που εξέβαλε φωτιά να ζωντανέψουν
τα σύμπαντα
και κρύφτηκε στα δώματα του ατελείωτου παραμυθιού!

10.7.2020