Πάντα μεταλλικό το καταπέτασμα

Πάντα μεταλλικό το καταπέτασμα· κι αφήνει

να το αγγίξεις και να χαθείς·

Ευρώπη, γερασμένο κόκαλο, τρίζουν

οι σπόνδυλοί σου από ακαμψία,

Κωφεύεις και σαπίζουν οι ιδέες σου

Νωχελικές.

Ευρώπη αδιαίρετη ουτοπία

Ενοποιημένο βασίλειο των εγωισμών

Καπιταλιστικέ μεσαίωνα. Ευρώπη

Των κοσμοθεωριών που μεταλλάχτηκαν

Και έγιναν ένα σκοτεινό φίδι που τυλίγεται

Γύρω απ’ το πτώμα του αιώνα

Συσφίγγοντας όπως ο θάνατος τον θάνατό του.

Ευρώπη σάπιο δόντι και απόστημα

Στο κρανίο των συλλογισμών μου.

Πάντα μεταλλικό το καταπέτασμα και όπως

Το τραβάς σαν μια κουρτίνα που θα αφήσει να φανεί

ο όλεθρος που δεν προφταίνεις

Θρέψου  με μέλι των καλών ειδήσεων και

συσπειρώσου

Γύρω από τους ροδαμούς που ανθίσανε –και σε καλούν

Αίμα να δώσεις!

Κυκλοφορούν ειδήσεις

Κυκλοφορούν ειδήσεις κι υπερίπτανται

Έωλα λόγια. Έπεα θα τα ήθελες βρε Όμηρε! Κι αφού

Δάσκαλο έχει η  μοναξιά τον Χρόνο

Άφησε τις Στιγμές να σου γελούνε: είναι

το Παρόν της συντυχίας κατάληξη. Σώσε

Το χρώμα κι απ’ την Ύλη κράτα

αποστάσεις.

Έννομος είσαι μιας σκηνοθεσίας ποιητικού ακροβατισμού…

Τω τρόπω τω άλλω…

Συναντάς τις κορφές εκεί
που γίνονται οι Ιδέες σκόνη, και βαραίνουν
και σήπονται τα πολιτεύματα.
Να η Επιστροφή σε κείνο που νομίσαμε θα μας σώσει, στο φλύαρο
ρυάκι των χρόνων, στον καθαρμένο στοχασμό.
Κι όμως,
Κηδεύονται μέσα σου οι αυταπάτες,
Έγκλειστος στου εαυτού σου το νεφέλωμα
Ομιλείς μια γλώσσα παρομοιώσεων χαρακτηρισμένων
Και ποιητικό σιρόπι ποτίζεις
Και λάβδανο τα λόγια τα μελένια.
Αγκιτάτορα των δραμάτων, οι κοινωνίες
λαμπρά θα στολίζονται, και μέσα τους
θα κατατροπώνονται οι άνθρωποι·
επιστρέφω
και φεύγω από φυλακή σε φυλακή,
ένας πλάνητας είμαι
που παίζει ζάρια με την μοίρα του,
φωτίζει και σκοτεινιάζει,
καμιά θρησκεία για σπουδή,
το αίμα κουρνελίζει στα σκαλοπάτια του φεγγαριού,
τάξεις αντιπαλεύονται τις τάξεις, -πού φτάνει
η αιώνια διαμάχη και εσύ θα ταχτείς
στο πλευρό εκείνων που μεθαύριο θα γίνουν
φτου κι απ’ την αρχή, οι νέοι δυνάστες σου; Να εδώ
που πιστεύεις θαύματα και πάλι
ο άνθρωπος θα σε προδώσει!

Σχεδόν όπως μια ρίμα ξεθυμασμένη…

Αυτά που σκορπίζουν σε παράξενο θρίαμβο μες τον αέρα
Έντομα και παράξενα σμήνη πουλιών,
Άνθη και γλαφυρές παπαρούνες
Επεα πτερόεντα πάνω στο στέρνο της Άνοιξης.

Κανονιοβολεί ο καιρός με πανταχού παρουσίες
Παράξενες, θεών που πια δεν υπάρχουν- Αλήθεια
Πώς γίνεται η πραγματικότητα μνήμη κι ακόμα
Πώς απαλείφονται οι παρουσίες και παρουσίες δεν είναι πια;

Βρήκα και έχασα και εκείνα που έχασα πάλι τα βρήκα,
Αναζητήσεις στην ζωή μου μια ζωή
Δημιουργώ ανάγκες και αισθητικά λατρεύω καθετί που έχω
Γεμίζοντας το φως μου με χιλιάδες φώτα Αστραπής!

Το νερό…

Το νερό, κοσμικό φωνήεν διεσταλμένο,
Διαπασών, ευκίνητο έλασμα της γης,
Πίπτει σαν καταρράκτης που βαραίνει η φωνή του
Και συναντά κάποιον αρχέγονο θεό.
Από αθώρητο ύψος, ύδωρ εγγεγραμμένο
Στο στέρνο της γης,
Τριπλάρει τα μεγάλα δάση και ως ποταμός ελίσσεται
μέσα στην βλάστηση του Ωραίου
Ζώντας από την φωνασκία του, μηρυκάζοντας
την ησυχία του τοπίου, θηρευτής
Της στεγνότητας.
Μοιραίο πάλι μέσα στην ερήμωση της γεωγραφίας, ανοίγει
Τα πηγαδίσια κιτάπια του και αναβλύζει
Ακριβές και ολοζώντανο,
μηδενικό και πολλαπλασιασμένο
Μέσα στην συντυχία των δασών, καλημερίζοντας
Την ευχάριστη όψη του πλανήτη!

7.05.20202

Πόσο κοντά στην απώλεια είσαι!

Όλος φλόγα ο έρωτας και αράγιστος ο καθρέφτης του σύμπαντος-βρες φωνή
Και ώτα να μπορούν να πιούνε τόση μουσική! Μια φωτιά
Σε αναρπάζει και εξαϋλώνεσαι
Μηδενίζεις τα πάντα σου ερωτευμένε μου,-να δες
Πόσο κοντά στην απώλεια είσαι!