Η πόλη που στον έρωτα ασφυκτιά!

Όπου πλέκονται έρωτες, η πόλη ζει με αυτοχειρία, σου δίνει
Εντύπωση φωνής βοώντος
Κι όπως ο κάθε μοναχικός πάντοτε θέλει
Να τονε σιγοψήνουνε οι καημοί και να το έχει κιόλας συνηθίσει.

Ωραία ήταν όταν βράδιασε!
Ακούστηκαν αλλιώς οι ψυχές μας.
Μπορεί όλα να τα μεγεθύνει η νύχτα.
Μπορεί να τους δίνει ένα λούστρο απρόσμενο.
Στα μάτια κοιταχτήκαμε και ήταν όλα σαν πρώτα.
Εκβάλει όλη η ζωή μες τα ποιήματα-δεν το ‘ξερες;
Αρχοντικό μεστό καλοκαίρι
Λούζει τα πάντα στον γενναίο ιδρώτα του·
Κοντά στην άπλα των αφράτων λιβαδιών και της θαλάσσης
Που παίζει χίλια κύματα με τον καημό μου που δεν έχω
την λέξη που θέλω!

Όπου πλέκονται έρωτες, η πόλη σφραγίζεται, σαν γράμμα με το βουλοκέρι,
Και θα τηνε διαβάσουνε οι ερωτευμένοι κι οι γραμματιζούμενοι, κι αυτοί
Που ξενυχτούν τις νύχτες και κοιτάζουνε τον ουρανό
Τον άρχοντα ρουφιάνο που τα πάνθ’ ορά και τίποτα δεν του ξεφεύγει…

Θεσσαλονίκη 20.07.2019