Εκ προοιμίου, το άδικο..

Σίγασαν τα πάντα· αυτό που ήταν βοή,
έγινε μια κίβδηλη νεροσταγόνα πάνω
στα φύλλα της λεμονιάς·
ετελεύτησεν ο Μάρτιος·
Νεφοσκεπής·
Τι περιμένουμε να μας ξαφνιάσει όταν
Θα μπει ο μήνας ο επόμενος και θα απλώσει τα πανιά του
Στον ουρανό αρμενίζοντας;
Κόβει φανατικά το μαχαίρι·
Για μια Πίστη αγωνίζονται κάποιοι και,
Σε κάποιους άλλους, πάντα, βγαίνει η Πίστη:-
Όποιος κατάλαβε καλά κατάλαβε!
Αναρριχώμαι σε μια οροσειρά που δαγκώνει την αναπνοή μου
Και φτάνω κάπου, λαχανιασμένος και μόνος μου..

Μόνο το αίμα παραμένει πορφυρό και μας περιγελά

Είναι μια νύχτα που γέρασε

Ο αέρας σφυρίζει περνώντας μες απ’ το κορμί της

Μάρτιος

Τω 2019 – έτη και έτη

Έτι και έτι το λοιπόν, λίγο

σαν να βουλιάξαμε

Χλώμιαναν και δεν τις γνωρίζουμε τις παπαρούνες-

Μόνο το αίμα παραμένει πορφυρό και μας περιγελά

Μόνο το αίμα

Αντίκρισμα στην φιλοδοξία που δεν έχει αντίκρισμα

Με όση ματαιοδοξία πιάσαμε την ζωή

και πολλά την ρημάξαμε..

ντυθήκαμε την ψυχή μας και πάμε

Διαβάζεις θλίψη και λες, θα σβήσει η χειμωνιά,

Τα σύννεφα θα φύγουν, θα χαλαστεί ο καημός

Και θα δούμε το πρόσωπο της λιακάδας·

Φέτος μας παίδεψε το κρύο· άφησε τα σημάδια του

Επάνω μας· ντυθήκαμε την ψυχή μας και πάμε

Καθώς γεράσαμε και μια κακή διάθεση

θρονιάστηκε μέσα μας. Τι συμβαίνει που δεν αναιρείται

και τελεσίδικά βαραίνει και στην έμπνευσή μας και στην αγάπη μας

θόρυβος από αισθήματα που χλώμιαναν και έχουν ανάγκη το οξυγόνο του Έρωτα

για να μας υπερασπιστούν;

Πέμπτη της φασαρίας και των αέρηδων.

Πέμπτη της φασαρίας και των αέρηδων.

Κινείται επί σκοπόν να μας εντυπωσιάσει.

Η πόλη φόρεσε τα λουστρίνια της

Και τρέχει στους δρόμους κάνοντας την καθιερωμένη φασαρία.

Στην ατμόσφαιρα άγουρο χάος.

Εργασίες των ανθρώπων γύρω από τον πλουτισμό εργασίες μην φτωχύνουνε οι φιλοδοξίες.

Στο τέλος μένει ένα ματαιόδοξο όνειρο

που όλοι αποκτούν σαν ένα κομμάτι

βασιλόπιτα και περιμένουν να κερδίσουν το φλουρί της.

Όλα ή τίποτα.

Εγώ κι εσύ το ξέρουμε το ριζικό:

Χάος επί μελαγχολία, χάος!

                                              28.3.2019 

Αδούλωτοι πάμε

Όσα και να σβήνουν θα ξαναγράφονται

τα ανδραγαθήματά μας·

Πίσω μας μένει ο καιρός-

Κι η τόλμη μας δίνει στο φως

και την ελευθερία άλλο νόημα· δες

Που ανεμίζει μια παντιέρα στον βοριά·

Αδούλωτοι πάμε- να προσέξουν οι φθηνοί: δεν πεθαίνει

Αυτό το φρόνημα το υψηλό, αυτό το αίμα

που ζητά το δίκιο του, αυτή η συλλαβή

που ζει για να μας δείξει πώς υπάρχουμε

γενναίοι!

Ο ουρανός είναι ένα αρχείο που το ανοίγω με προσοχή

Ο ουρανός είναι ένα αρχείο που το ανοίγω με προσοχή

Πάντα την νύχτα. Βουίζει σαν μέλισσα, κρύβει θρησκείες

Και πολλαπλά μυστικά των εντυπώσεων.

Κάπου ξεθυμαίνει η οσμή του και γίνεται ένα πικρό πεπρωμένο που δεν αναγνώθετε.

Δεν έχει Χρόνο, είναι μια σκιά έξω απ’ την διάρκεια και γεμίζει φανταστικές φωλιές από Ιδέες που περπατούν όπου υπάρχουν άνθρωποι.

Ο ουρανός σε καταμαρτυρά και το πρόσωπό σου νοηματοδοτεί την νύχτα ανοίγοντας διάπλατα τα παντζούρια των πόθων..

Εκβολή..

Την ισορροπία διαταράσσει το βλέμμα σου
Ένα δέντρο ανθίζει μες την ερημία
Συνήθισα να το κοιτώ
Ολοένα σε κάτι ελπίζω
Μια βάρκα υπόσχεται ένας ουρανός ντύνεται την αχλή του μύθου
Όπου ρήμα εκεί φωνήεν αισιόδοξο
Ένα σφυρί ανέμου χτυπά την φαρδιά πεδιάδα
Όλα στον ύπνο μου σκηνοθετημένα
Το φως εκβάλει μες την διαφάνεια των σωμάτων
Ακουμπούν οι ακροστιχίδες σου το πεντακάθαρο όνειρο..

ΦΩΝΗΕΝ ΥΠΟΔΟΡΙΟ...,

ISSUU.COM

Στρατής Παρέλης, Υποδόριο φωνήεν...

Ποίηση

Μαρτίου του ιερατικού!

Είναι το προ αιώνων που μας έλκει, είναι
ο μυστικός δρόμος που ακολουθούμε
μαγνητισμένοι.
Ντουμάνι που σκορπούν οι άνεμοι,
και καθαρό γυαλί
αράγιστο που δίνει
πρίσμα εωθινό
και που η Άνοιξη θέλει.
Πετούν οι μέθυσοι χαρταετοί
λικνίζοντας το λυρικό κορμάκι τους
το πλουμισμένο.
Ο λόφος γέμισε λουλούδια δόξας.
Σε κοιτώ, με κοιτάς.
Είναι η μαγική σου εικόνα, η Απόλυτη,
που θα ερωτευτώ!

11.3.2019

Όπως και να το δεις, Μάρτιος.

Όπως και να το δεις, Μάρτιος.

Και που μαρτυράς τις συνθήκες, εκείνες ποτέ δεν απαλείφονται

Ή που γυρίσουν στο αντίθετο και να μην βγεις λαβωμένος και πιστεύοντας άλλα.

Φθίνουν οι ευωδιαστοί υπερσυντέλικοι!

Και πατάς αλλού κι αλλού μοιάζει να βρίσκεσαι

Ερωτευμένος τα δυνατά άπεφθα ύψη.

Σε μαθαίνω.

Τονίζοντας σαν σε μπλοκ ιχνογραφίας την φωτιά και των θαυμάτων ο ζήλος με αγγίζει και εσένα επίσης αγγίζει.

Σε βλέπω που είσαι εκεί κι εγώ κάπου παράμερα είμαι

Μελετώντας τα άρρητα και πιστεύοντας τα πιο παράξενα και πιο ιδεατά..

Κατά τι σίγουρος και όμορφα λιγόλογα εκπεφρασμένος!

Ο μύθος σου είναι ο μύθος μου

Τραγανό απόγευμα,

σαν μπισκότο γεμιστό με σοκολάτα

Γέρνει προς το σούρουπο

Ευτυχισμένο·

Ο ουρανός βαθύς σαν κάμπος φιλντισένιος

Ζαρώνει και όμως παραμένει στιλπνός

Όπως το γάλα στην καρδάρα·

Όταν νυχτώνει ακούγονται οι ψαλμωδίες των πέρα εκκλησιών

Κάπου ζυγώνει η άνοιξη

Παραμυθένια·

Ο μύθος σου είναι ο μύθος μου είμαστε

μυθικά όντα το πλέον

Και μας χρησιμοποιεί ο Θεός

για να υπάρξει

Οξυδερκής..

Παραδόξου παραμυθιού οδηγίες..

Καθέτως εφορμά η νύχτα· οι σκιές
μεγάλωσαν·
αναγνώθω έκπληξη και ένα ντουμάνι γύρω απ’ το φεγγάρι 
Κλέβει την παράσταση· ακούω:
Ω άστρο- μυθικό στερέωμα- και ντεραπαρισμένο φωνήεν του σύμπαντος

Στα μισά που πρόλαβα να δω
Μια λάμψη οξεία,
σαν από καιόμενο κάτι
Κοντά της με τράβηξε.
Και ήχος
Οξύς
ακανόνιστος
Τσούγκρισε την ψευδαίσθηση με την σιωπή μου-
Ορατά έγιναν όλα:

Το σπίτι μου ναυάγησε μες τα σύννεφα
Και ο γελωτοποιός του ουρανού χορεύοντας αποχώρησε απ’ την σκηνή του σκοταδιού και
προς τον άλλον πόλο
της γης που απώλεσα
Εχάθη’..

Ξημερώνει στις κοιλάδες του γέλιου σου.

Ξημερώνει στις κοιλάδες του γέλιου σου.

Ο χειμώνας γελά σαν μια αυταπάτη.

Μυστικά είναι τα δέντρα και καμπυλώνονται κάτω από τον ανεστραμμένο ουρανό.

Καπνίζουν κλωνάρια την πάχνη και εκστασιάζονται.

Δεν σου μιλώ.

Συνεννοούμαστε σιωπηλά κλείνοντας τον κύκλο των πάντων.

Μικρό μανιφέστο της εγωπάθειας και της ουτοπίας..

Από τα μάτια μου αναβλύζει ο κόσμος
ο καιρός δηλώνει αιθρία στην σκέψη μου.
Εγωισμός χρωμάτων κινεί τα νήματα του θαύματος 
η φαντασία χιμά.
Τόσος κόπος τόση η δόξα μου.
Και όλα χαρισμένα στην ανίκητη τέφρα των ουρανών.
Αν φιλοσοφήσω θα είναι γαλάζια και που το ξέρω και το ξέρεις ότι τίποτα δεν διορθώνεται.
Όλα σκορπούν μια γύρη διονυσιακή
κάτω από το σκάνδαλο των θρησκειών.
Μα
Έχει ανάγκη από ελπίδα ο άνθρωπος.
Νικά μόνο αν με φανατισμό μέγα πιστεύει.
Α φως καθαρτήριο φως καταλυτικό
που δαμάζει το πνεύμα του Κακού!
Κτίζω με την χαρά του νεοφώτιστου, αγαπώ να με αγαπούνε.
Στην τάξη ο πρώτος και ο τελευταίος ταυτόχρονα
βραχμάνος που ασπάζεται τον ιδεατό ουρανό..

4.3.2019

Πτολεμαΐδα 1.3.2019

Τρύπια αγάνωτη Πτολεμαΐδα

Οργανωμένη πόλη ρευματοπαθής

Σκουντάς τα νέφη με τις πελώριες καμινάδες σου

Ενσπείρεις φωτιά του λιγνίτη στον άσπιλο ουρανό

Μολύνοντας με ανθρώπινη δίψα την καθαρή κοιλάδα

Της Εορδαίας.

Στα σπλάχνα σου κινούνται τα βολτ σαν φωνήεντα Δύναμης

Βηματοδοτείς το κορμί το ηλεκτροφόρο της Ελλάδας

Πτολεμαΐδα απλωμένη πόλη στο φως του ήλιου και στο κρύο του Μαρτίου

Που με φιλοξένησες όπως σε άκουγα κρυφά για να σε μάθω

Κάθετη λέξη που μου δίνει την ποίηση

Κάθετη θέληση να συναντηθούμε όπου δεν συναντιόμαστε

Πτολεμαίδα άγονη και γόνιμη σταχτομαζώχτρα

Όπως να βγήκες από μυθιστόρημα που έχω μισοδιαβασμένο-

Κι όταν νυχτώνει, στον ουρανό σου βαριά κουρτίνα η σιωπή

Κόβει και ράβει

Τις απαλές τούφες των νεφών..