Μιλώ με φωνή που δεν οξειδώνεται-

Συνοπτικά ο οργασμός της γης απέδωσε τόση ανθοφορία.

Η νομοτέλεια των πραγμάτων

ανασυντάχθη᾿..

Κόμπε άλυτε της πραγματικότητας, λύσου-

λύσου και άσε με να ονειρεύομαι.

Μιλώ με φωνή που δεν οξειδώνεται-

Ίσως γιατί δεν περιμένω ανταμοιβή.

Για ένα μακρινό ταξίδι της ψυχής κι εκεί που σ’ άλλους χρόνους

θα ‘χω πεθάνει

δημητριακά θα ακούγονται τα λόγια μου, σπαρμένα

σε ένα λιβάδι που βελάζει και που αγαπάς..

Όλα, με την ματιά μου, να τα αγαπώ!

Φοράς μια τραυματισμένη ψυχή και βγαίνεις απ’ τον ύπνο

Σαν ο αστερίας από τον βυθό που ανέσυρε ο ψαράς.

Τα φύκια τρίζουν στις ραφές τους στο άκουσμα του ανέμου.

Σύθαμπο μελαγχολικό, κρυφός ο ήλιος λυπημένος.

Η άμμος βρίσκει το έλεος του φλοίσβου και η θάλασσα

Γυμνή κι εμπεριστατωμένη αφήνει την ζαλάδα της πάνω στον μύθο της στεριάς.

Όλα να τα βλέπω και να τα θαυμάζω τώρα!

Όλα, με την ματιά μου, να τα αγαπώ!

Οικείο το Αόριστο

Οικείο το Αόριστο   σφραγισμένο επάνω

Στου λίθου το ξημέρωμα     και της ώχρας το αποτύπωμα

Αλφάβητο εύληπτο    πώς αλήθεια υπάρχουμε;    Με το ίδιο ιμάτιο

Και τις αισθήσεις οξείες    τόξο τανυσμένο και να σημαδεύει καθετί

Δείχνοντας πάλι κατά την προσευχή που δεν είπα

Άγκιστρο κυρτό, δόλωμα η ασχήμια να βουλιάξει

Αργά είναι για το κουρασμένο μου ένστικτο

Τρυγώ την ευθύνη μου και οχυρώνομαι μέσα στου φεγγαριού το φως

Των λέξεων φυλακάτορας..

Μελαχρινό μου αξίωμα

Πεζούλι κάτω απ’ του ανέμου τα ρουθούνια

Συλλαβή του νερού και μοίρα της Άνοιξης

Το καβούρι ζεσταίνεται στην άμμο της ακρογιαλιάς

Η πόλη βάρυνε από τα κρίματά της.

Από μακριά σε πιάνω, μήκη κύματος γλαυκά

Και εθελούσιες υποχωρήσεις προς το μέρος του θνητού.

Μελαχρινό μου αξίωμα- ενός φιλιού σου η αποταμίευση

πολλά με σημάδεψε.

Κυριακή που αναρριχάται στον απόκρημνο βράχο.

Κυριακή που γιορτάζει η χάρη σου!

Πίσω απ’ το τειχάκι του κοιμητηριού

Σε βρίσκω να ναρκοθετείς της μελαγχολίας της έκταση..

Στο φως της Κυριακής

Στο φως της Κυριακής απαλό ταξίδι των ρόδων και καλό
κατευόδιο των μελισσών ο λαός.

Νισάφι πια οι χίμαιρες.
Αγρίμια εντός μας καταντήσαμε.

Ζωηρό παραμύθι τα κρίματα αλλά οι νεράιδες μας
δεν έχουν αμαρτίες.

Βαρούν κανόνια των αισθήσεων κι ο πόντος πέρα που γυαλοκοπά
σε φτάνει

χωρίς ταξίδι,
ως τον ουρανό..

Κομίζεις μαρτύρια που οι άλλοι δεν ξέρουν-

Τελευταίο των τελευταίων

Κι αν πρότερο, το έχουν αναγκάσει οι σιωπές να σιωπά

Το λευκό της σελίδας σου κι όλο με δέος να το πλησιάζω

Σαν άμβωνα ιερό μίας θρησκείας ξεχασμένης.

Κι εκεί επάνω, στον βωμό της μέρας που την ράγισε μ’ ένα μπουμπουνητό η βροχή

Χαράχτηκαν οι κορυφαίες ψηφίδες σου

Πεζογραφώντας την ατσιδοσύνη που ο νους σου έχει.

Κομίζεις μαρτύρια που οι άλλοι δεν ξέρουν-

Αυτοί που δεν κατέχουν τι θα πει συνειρμός

Των λουλουδιών με την ψυχούλα την αθώα της μέλισσας

Ποτέ τους δεν θα καταλάβουν τι ένιωσες από δικαιοσύνη όταν σε αγγελόκρουσε η ζωή

Για να σε ξεχωρίσει για τα τόσα θαύματά σου..

Άσε το πάθος μέσα στην ρουτίνα μου

Άσε το πάθος μέσα στην ρουτίνα μου, άσε μου

την στεγνή νότα

που καλπάζει

στον κόσμο των ονείρων και συναντά

το δάκρυ μου

το δάκρυ σου,

εκεί

που οι καρδιές μας

όμοια χτυπούν

και πιο κοντά μας φέρνουν.

Με κέρδισε η μοναξιά – όμως

την χρύσωσα. Απολαμβάνω

φτερά που μου ‘δωσε η πεταλούδα

της φαντασίας.

Ζέψου το ελάχιστο μαζί μου κι έλα να ανακαλύψουμε

τ’ αρώματα των ιδεών

τώρα που τα έχουν ανάγκη
πάλι οι άνθρωποι..

Αοράτου γυναικός το ανάγνωσμα..

Σου οφείλω όταν γράφω, σου ανήκει

το κάτι της γραφής, το ύφος που υιοθετώ, η επανάληψη

των επιχειρημάτων, το σμίξιμο

κάτω από την σημαία,

των λόγων μου.

Είσαι εκεί που τα βιβλία είναι ταριχευμένες παρουσίες

που ξυπνούν, πέρα απ’ τον θάνατο, και στοιχειώνουν

το περιβάλλον, την ομιλία, την ανάγνωση

και κάνουν το ακαδημαϊκό φως να εισχωρεί

μες την σιωπή

συντηρώντας πέρα από κάθε όριο

την συμπάθεια.

Στην πρωτεύουσα και έξω απ’ την πρωτεύουσα

στην πόλη και έξω από την πόλη

περιφέροντας παντού τις αγωνίες μου

τυγχάνω αθώος μες σε κάθε συντυχία

και, γιατί δεν παραιτούμαι από τίποτα, γράφω.

Έχει ο χρόνος σπηλιές, έχει σημασίες αλλόκοτες

έχει αυτό που διαφεύγει και αυτό που ο καθένας μας υπεκφεύγει νομίζοντας

θα αλλάξει το δέον- αλλά

ίδια δικάζει η μέρα και ίδια ο αιώνας-

είναι ένας τοκογλύφος ο άνθρωπος

που δανείζει μελαγχολίες στον μακρινό εαυτό του

το ίδιο του το σπίτι καταστρέφοντας.

Σε βρίσκω όμως εκεί που η σύνεση να μην έχω τίποτα που να είναι μπουκωμένο με ύλη

με κάνει να οσφραίνομαι τις άλλες γεωμετρίες που αποκρυπτογραφούν τον ουρανό,

Γυναίκα ένδοξη, Γυναίκα αγλαϊσμένη

με ψυχή που ξεκλειδώνει και εμένα και το λαύρο ουρανικό σου στερέωμα..

είσαι προϋπάρχουσα κάθε χρώματος και κάθε μουσικής

Μιλάς. Τα λόγια σου καίνε.

Μικρές αιθέριες υποστάσεις σαν από φλεγόμενη βάτο.

Και στο κορμί σου συλλαβιστά το μεσημέρι κάνει την επιδερμίδα σου

μια γεωγραφία ανεξερεύνητη.

Το χνάρι των ερώτων μας στα σεντόνια, στην κλίνη

στο δωμάτιο με το χαμηλωμένο φως

τις ρίμες που ακουμπούν στο πατιναρισμένο κομοδίνο

και λιγώνονται από το τρεμουλιαστό αήττητο κερί.

Τότε που είσαι από ύλη και όχι

που είσαι προϋπάρχουσα κάθε χρώματος και κάθε μουσικής

νότα ενός αγγίγματος που είναι η αγάπη που σου ‘χω.

Με βρίσκεις στις φλέβες σου, στο παλμό της συνήθειας

στο βράδυ σου στο πρωί στην εφηβεία σου που τείνει στο άπειρο

στο ποίημα που σε περιγράφει, στο ποίημα που σε καταποντίζει

σε μια χοάνη του μυαλού όπου δεν έχουν λόγο

ύπαρξης ούτε η θλίψη ούτε η καταχνιά από του βίου τα εμπόλεμα πάθη..

Από την μια στιγμή στην άλλη

Από την μια στιγμή στην άλλη

ραγίζει το σύμπαν, γίνεται

κρακελέ ο ουρανός

απορυθμίζονται τα γρανάζια και ακούγεται

ένας τριγμός

όχι οδόντων, ένας τριγμός

από τα χαλασμένα ρουλεμάν που κουνούν

την πλατφόρμα των ψευδαισθήσεων.

Από την σκήτη μου, μονάζων, τα αντιλαμβάνομαι.

μιας

κι εγώ ήμουν πάντα ένας άλλος

ένας φανατισμένος με την αγχιστεία των λέξεων

ένας που έγραφε για να ακολουθεί των λουλουδιών την θρησκεία

ένας που σέβεται την γιορτή που η Φύση γύρω του έχει.

Η εβδομάδα κυλάει συλλέγοντας σήψη.

Των καθεστώτων η μίξη έφερε τελικά ανακατωσούρα.

Κάποτε οι ιδέες πάλευαν ποιά να επικρατήσει-

Τώρα η κηδεία τους θλίβει κι εμένα που περπάτησα ξυπόλυτος επάνω σε αγκαθωτούς εφιάλτες-

εμένα που άφησα του εγωισμού μου το κτήνος

κάποια στιγμή αιμόφυρτο και την ιστορία

από την αρχή της γραμμένη..

Έγραψα μην αποφεύγοντας τα λάθη μου-

Η πόλη ταλαιπωρεί την ψυχή μου

πολλά χρόνια τώρα. Αλλά και ό,τι έχει ψυχή

χάνεται

κάτι βραδιές

μες την σκοτεινιά του ουρανού, ώσπου

να πέσει

μετεωριζόμενο

μες το διαβρωτικό Πουθενά;

Οι αισθήσεις μου παραπαίουν-

αυτό είναι ρυθμός μιας αλλαγής.

Συσσωρεύουν πλούτο οι αχόρταγοι

έτσι που μένουν νηστικοί από περίσσεια ύλης.

Για να βρεις τον σκοπό ενός τραγουδιού

ακολούθα τον καθοδηγητικό μίτο

μιας χαράς ή μιας λύπης. Έγραψα

λυπημένες στροφές

που προβλημάτισαν κι εμένα-

Έγραψα μην αποφεύγοντας τα λάθη μου-

Έγραψα για να βρω μπροστά μου τα λάθη μου:

ύαινες του ιάμβου..

Όταν ο δρόμος είναι ο άλλος

δρόμος από αυτόν που ακολουθούσες,

ανάμεσα σε εκείνα που είναι να πραχθούν

είναι τα επιλεγμένα σου

και είναι ζητήματα φωτιάς..

Ελπίζω μια μέρα να αποσκιρτήσω από όλες τις ομάδες

από τις αγέλες που δεν έχουν κανένα κατάλυμα

που περιφέρονται στα λιβάδια του Τίποτα

μαραμένες.

Θέλω να δω την αστραπή με μάτια τίγρης

που έτοιμη για το πιο ξαφνικό

χτύπημα

αγέρωχη

τα παίζει όλα για όλα

και αγαπά

την φιλαυτία της

ναρκισσεύεται

επάνω στο στρωτό βελούδο χορτάρι..

Σου μιλώ, μου μιλάς

Η αγάπη είναι ένα φόρεμα πολύχρωμο.

Τι φόρμουλα εφαρμόζεται μες τον καιρό κι ο ίσκιος δεν με μέλει

Της μελαγχολίας μου;

Τσακμάκι ανάβει τις μυρτιές κι οι ηλιαχτίδες βάφουν με χαρά το σύμπαν.

Μετά, που μια βροχούλα δένει την ζωή με την αιωνιότητα.

Σου μιλώ, μου μιλάς- τελείωσε

Η αποκρυπτογράφηση των θαλερών στιγμών.

Στο μήκος περπατώ της θάλασσας και οι απογευματινές μου σκέψεις ταριχεύουν την φωνή που είπε όλα τα πράγματα και τώρα λείπει..

Δυσβάσταχτο το άχτι που θέλω να βγάλω

Δυσβάσταχτο το άχτι που θέλω να βγάλω,

Ουδέν έχω που να μην το ακριβοπλήρωσα

Αλλά τι γκρινιάζω; έτσι γίνεται πάντα

Με την πολιτική με την σύζυγο με τον εργοδότη

με την άπιαστη σύνταξη με τα όνειρα-

Κάτι φορές ανταλλάσουμε απόψεις που ήδη μπαγιάτεψαν

Εξασκούμαστε στην προπαίδεια των φτωχών

Η τηλεόραση αναλαμβάνει την κουλτούρα μας

Σαρωτική.

Κάτι ψίχουλα που έμειναν από μια σοφία που πέταξε

Είναι σαν οι λερωμένοι αρμοί στα πλακάκια

Που μας αφήνουν παγερά αδιάφορους.

Το πνεύμα εκπνέει σπαρταρώντας κάτω από μυρωδιές

Των σουβλακερί στο κλεινόν Μοναστηράκι

Μάθετε λέω να μην μυρίζεται υποταγή,

Α έλληνα, σαν έβαλες τα ρούχα σου αλλιώς

Κι ο Μανολιός παραξενεύτηκε..

Εγώ σιχαίνομαι τους σιχαμένους, αγαπώ

τις φουστανέλες, μ’ αρέσει η ποίηση

Δεν αγαπώ αυτούς που γράφουν με τον ίδιο τρόπο

Σαν να παράγουν κεφάλια που έχουνε το ίδιο χτένισμα

Από την ίδια κομμώτρια

Και στο τέλος

Βλέπεις στον δρόμο ίδια κορίτσια ίδιες γυναίκες σαν

Να βγήκαν απ’ το φιγουρίνι του ίδιου μήνα

Απόκληρες ξελιγωμένες και

σχεδόν χαζές.

Με τους φίλους λέμε ανέκδοτα σόκιν

Πετάμε την σκούφια μας για σαματά

Στο μαγαζί πίνουμε φιλοσοφικούς καφέδες

Όπως κι ο Πλάτωνας και ο Σωκράτης θα έκαναν

Αν είχαν την ευκαιρία-μα πού; Πέθαναν νωρίς οι καημένοι..

Μετά κατουράμε τον λυρισμό μας που είναι

υποκίτρινος σαν χαμομήλι

Και είμαστε ομηρικά ου τις

Έχουμε προσωπίδες, είμαστε ανήσυχοι, απέχουμε απ’ όλα

Μόνο στο φεγγάρι πιστεύουμε και από μακριά επάνω του βλέπουμε τον κρατήρα

Που θέλει τα ηφαίστεια να μας περιμένουν

Σε τούτη την ζωή

Στην άλλη…

Φύεται ρόδο

Φύεται ρόδο

Γυμνό σαν η πρόκληση

Και οικουμενικό σαν η αγάπη

Φύεται η συμπάθεια των λουλουδιών

Και του αγρού, που γέμισε με παπαρούνες,
                                                                      η ευλογία.

Κρατά η γερόντισσα το αθώο πουλί και το ελευθερώνει

Στου ουρανού την παράγραφο

Η στάθμη του Καλού ψηλά ψηλά σηκώθηκε

Ακόνισε η νύχτα το μαχαίρι της και κόβει

Φέτες ψιλές του φεγγαριού και άστρων δύναμη και πασπαλίζει

Το ποίημα μου!

Παρασκευή ευκίνητη μες το Τροκαντερό.

Παρασκευή ευκίνητη μες το Τροκαντερό.

Focus στα γεγονότα.

Των τίτλων των εφημερίδων ο οργασμός.

Πληθωρικό ανέντιμο Τίποτα.

Νέα τεχνολογία πια να σου μιλώ και η φωνή μου να μην φτάνει

Παρά όταν οι αγωνίες μας στο έρπην, συναντώνται.

Ποιήματα χωλά ρακένδυτα που βαυκαλίζονται μες την λιακάδα.

Δρομείς που αφήνουν πίσω τους οσμή ιδρώτα και προσπάθειας.

Συρμός από αλουμίνιο ταχύτητας καμάρι.

Τα παραλιακά προάστια ακμάζουν μες την ηθική στάση της εβδομάδας.

Άνοιξη προ των πυλών.

Έτρεχαν οι σιγανοί αέρηδες της παραλίας κι η θάλασσα

μαστίζονταν από την αυτοκρατορία του ήλιου.

Άνοιξη προ των πυλών. Ο αιώνας
ανθρωπιά έχει ανάγκη και σύνεση.

Οικόπεδα που φλόμωσαν οι μαργαρίτες,
ζιζάνια χόρτα- χαμός!

Κάτι κοπέλες έτρεχαν σιγά.
Δυο γεροντάκια με μαγκούρα περπατούσαν.

Πού πάει η κουβέντα που έχουμε;
Ποτέ δεν βρήκα νόημα σε κάτι που είναι απόλυτη ομοθυμία.

Μ’ αρέσουν οι αντιδικίες που το αίμα μου ανάβουνε, μ’ αρέσει
η αναστάτωση, ο κοχλασμός

που δίνει οξυγόνο στα ακραία τέλματα. Εκεί

που είσαι μ’ όλες τις δυνάμεις σου ενορχηστρωμένη και με πολεμάς

μ’ όλα τα όπλα που ο νους και η ευαισθησία σου έχει..

Θα κλείσω αυτήν την σελίδα

Θα κλείσω αυτήν την σελίδα σαν

μακροβούτι που δεν βγάζει πουθενά.

Όχι ότι είχα κατά νου και κάτι αναπάντεχο

να περιμένω. Έσβησα τα φωνήεντα

και προσηλώθηκα στην μουσική. Έσβησα

τις αγαπημένες μου αντιφάσεις.

Υπάρχει εδώ άπλετος τόπος

κι ο χρόνος είναι, πάνω απ’ όλα, επιεικής- μ’ αφήνει

να δρέπω την λαγαρότητα των στιγμών. Εξάλλου

εκείνο μόνο δεν ήθελα; Να ελπίζω

σε κάτι μακρινό κι απροσδιόριστο, σαν

όπως κλέβεις το κλειδί από τον δεσμοφύλακα κι ανοίγεις

το κελί να φύγεις - όμως τελευταία στιγμή

σκέφτεσαι ότι έξω πια κανένας δεν σε περιμένει και

κλείνεσαι πάλι πίσω από τα σίδερα, ασφαλισμένος

απ’ την κοινωνία όλη και κατανοώντας,

επιτέλους, σεαυτόν..

Μυστικό τρόπο έχουν τα πράγματα

Μυστικό τρόπο έχουν τα πράγματα

τα αναγνώθουμε σαν φεύγουν οι μέρες

και με λαχτάρα προσεγγίζουμε το σκοτεινό τους κέλυφος

αραδαριά που πάνε να χαθούν

μες το αιώνιο κύμα

της λησμονιάς.

                         Βρίσκω πάντως την αφή παρακμασμένη. Γέρασαν

Και δεν μου ομιλούν όσο θα ήθελα τα Αοράτου. Νιώθω

Μια κούραση βαριά. Μπορεί

Οι δεξιότητές μου να αμβλύνθηκαν, ή

Να μπάζει από κάπου, ο δικός μου ουρανός.

Και γράφω ποιήματα ακολουθώντας τον καημό μου

Ορκίζομαι στις αθωότητες και ζω εκπληρώνοντας

Όρκους αγάπης και, συλλήβδην, αποσαφηνίσεις Αστραπής.

Το λεξικό της ζωής δεν μπορεί να μου εξηγήσει την τόση ανορθόγραφη μέσα μου απουσία.

78.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω περνά μέσα στις παραφορτωμένες με κούραση μέρες

αφήνοντας μια γεύση στέρησης.

Το λεξικό της ζωής δεν μπορεί να μου εξηγήσει  την τόση ανορθόγραφη μέσα μου απουσία.

Τα παιδιά μεγάλωσαν και πάνε.

Εμείς κρατάμε φυλακισμένο μέσα μας τον ίδιο άνθρωπο που αναγνωρίζει μόνο η νεότητά μας.

Αλήθεια δεν μεγάλωσε ποτέ;

Και όμως πάει…

Ψάχνει μέσα σε πράγματα ανεξιχνίαστα, καταστάσεις

που λυγίζει η ψυχή κι ο άνθρωπος

γίνεται μαλακός σαν το χορτάρι.

Προτιμούμε την σιωπή των αγγέλων  παρά τις φωνές του θεού.

Το μικρό μυστικό μας  το ξέρει ο κάθε αέρας.

Φιλοσοφούμε μέσα σε μεγάλη φωτιά.

Όπως ανεβαίνουν τα σπίτια στον λόφο, όπως ανεβαίνει η σκιά

πίσω μας περπατώντας που ανηφορίζουμε,

όπως  ελαφρώνει το σώμα και που σιγά-σιγά

γίνεται αχνός

αιθέριος κόσμος που μας πάει προς τους δρόμους τ’ ουρανού..

                                                                        2.6.2008

ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΘΡΟΙΣΜΕΝΩΝ ΗΜΕΡΩΝ.

   

Περπατούν οι μέρες με την πολύχρυση αυτοκρατορία τους

της Γνώσης·

εγώ ανατρέχω στα παλιά μου ημερολόγια ξέροντας

πικρό που είναι να φρονείς στην νόηση

και στο σκληρό μυστικό του θανάτου!

Ένας αμετανόητος λεξιθήρας 

καταβροχθίζει θλίψη

ακατανόητος για τον καθένα.

Ολοένα βυθίζεται…

Τον αποκρυπτογραφούν  

μόνο τα πρωινά πουλιά

που αυτός τα ξέρει

καθένα με το πιο μικρό του όνομα.

Εκείνος είναι ονειροπόλος!

Ποιητής των νεφών που διασκορπίστηκαν

μέσα στο κάθε λιόγερμα που χάσκει

σαν πόρτα της Παράδεισος.    

Εκεί..

Αν καταφύγω στις σιωπές που γύρω μου συνωμοτούνε

θα τον βρω εκεί-        

αρχηγό της στρατιάς των ιπποτικών λουλουδιών

που θάλλουν με το πείσμα τους να επιβληθούνε.

Σαν άρωμα έστω!

Γιατί η φωτιά που καίει μέσα μας και που την είπαν

οι ποιητές που από την χώρα τους έρχομαι

καίει σαν να ‘ναι να μου ψιθυρίσει κάτι

από του δυόσμου το αγχέμαχο άρωμα..

Διακοσμημένη ωραία η ζωή!

Με καλλικέλαδο άνθρωπο και αξία

επική του πυλού!

Πάει-έρχεται ο Έρωτας μέσα στην κάθε σάρκα-

Και είμαι ο ιστορικός που αποστρέφεται

μυθολογίες που σε βγάζουν μόνο στα ρηχά!

Της καρδιάς και των άστρων!

                                                                              14.5.2008

Ο ΧΡΟΝΟΣ.

                                          

                           Γράφεται και ακυρώνεται ο χρόνος

                   με μια εγγύηση που και το φως θα σεβαστεί.

                                                  Μετά,

                    μες τις πυκνότητες που κομίζουν οι νύχτες,

                                                ράθυμα

                                   αντικρίζω  τα μάτια του,       

                                                λαμπερά

                         όπως του τρομαγμένου αιλουροειδούς-

                                   φοβισμένα σε φοβίζουν..

          Και σαν από το λειασμένο βότσαλο που φτάνει πάντα

                                   ο ήχος της θάλασσας

                         αρχέγονος, αιώνιος, αινιγματικός-

                         ήχος που κάνει το νερό που πρώτο

                                συλλάβισε ζωή και όμως

                       υδρίες του θανάτου πάντοτε θα γέμει..

              Τον βρήκα και τον έχασα, ήτανε κρουνός-

                         τελετουργία από παλαιών

                  θρησκειών ιερωμένους. Πάει πρίμα·

                      μπαλαρίνα των άυλων ανέμων

   που σκουντά και εξωθεί τις εξάψεις μέσα σε λαύρα σιωπή..

           Εγώ έχω μόνο εμένα·       μέσα μου αναδιπλώνομαι·

                           περιέχω εμαυτόν και θλίψη·

  καθώς μια κουρασμένη πόλη θορυβεί γύρω απ’ το σπίτι μου

             και με βουρκώνει μες τις σημαντικά υπεύθυνες

                                     αυταπάτες της..

               Είμαι ο τελευταίος πια που δέχεται ανακωχή          

                                     με κάθε πίκρα·

         χωνεύω μέσα μου το δυνατό φαρμάκι τους· διυλίζω

                     το σώμα του καημού που ξαναενώνεται

                                 σε χίλια δύο σπαθιά-

                                   με κατασφάζουν…

                         

                 Και ψιχαλίζει συμπάθειες των λουλουδιών

                   μέσα στην νύχτα, μέσα στην ψυχή μου!

                                                                                                     

                                                                             13.5.2008

Η ιστορία ξαναγράφεται.

Ταξίδευε ταξίδευε, άστρο μου κεχριμπάρι μου..

Η νύχτα σε αγαπά και το φεγγάρι έρχεται.

Ανοίγω το βιβλίο και με σκεπάζει η σελίδα.

Ο νους πυρπολείται- τίποτα αιώνια δεν διαρκεί.

Μην μασάς τα λόγια, γίνε σαν το μαχαίρι κοφτερός

Τα αρώματα που βρήκες είναι παραινέσεις προς τον εαυτό σου.

Η ιστορία ξαναγράφεται.

Ο άνθρωπος παρέμεινε μέσα στην απληστία.

Στον ύπνο βρήκε μια δικαιοσύνη αλλιώτικη.

Στον ύπνο βρήκε η μάζα το χαμένο δίκιο της και γι’ αυτό δεν ξυπνάει..

Των ματιών μου φως, κοριτσάκι μου

Των ματιών μου φως, κοριτσάκι μου

Που σε κολακεύει διαρκώς το φεγγάρι

Έλα στον ύπνο μου, παραγγελιοδόχος της γραφής

Και κάνε με να τρεμουλιάσω μέσα

στον σκοτεινό κήπο της σελίδας

Πλάσμα χαριτωμένο- να σε βρω εκεί

Που σε έχασα

Κάτω από το τρεμάμενο μυστήριο των νερών

Κι ακούγοντας τις μουσικές που δίνουν τέλος

στου θανάτου το εμβατήριο..

Νίκα ήλιε μου, νίκα

Υπάρχει ένας αέρας γόνιμος

Κι ένα τοπίο μέσα μου

παραδείσου.

Κι εσύ που είσαι όμορφη

Που δοκιμάζεις στην ένταση την μουσική

Στα ράμφη των πουλιών που γυαλίζουν

Στον ήλιο.

Το μυστικό της θάλασσας, το μικρό κύμα

Που ιππεύει την ήσυχη ακρογιαλιά,

μεσημεριού η ανάπαυλα

Και τίθεται η μνήμη σε εγρήγορση,

αυτά να ‘ρθουν κι αυτά να πάνε

Κι ένα σώμα λιγνό να κελαηδήσει

μες τα ανεμοσκορπίσματα-

Νίκα ήλιε μου, νίκα

Και στεφάνωσε με το χρυσάφι σου

την μέρα αυτή των θνητών…

Τα χωράφια του Αιγίου

Τα χωράφια του Αιγίου ανασαίνουν βαριά.

Το χώμα τους είναι θυμωμένο.

Κάτι μου κάνει η γης από αμνησία που δεν κατανοώ.

Σπίτια παλιά, πεζόδρομοι, αυταπάτες.

Κι οι άνθρωποι είναι όπως είναι πάντα ίδιοι οι άνθρωποι.

Γεμάτοι αμφιβολίες και θρίαμβο εγωιστικό…

                                                      Αίγιο  23 Μαρτίου 2014

Μια εκδούλευση στο φως

Μια εκδούλευση στο φως,   να φανούν όλα ξεκάθαρα

σαν

το χνότο σου

στις μέρες της μεγάλης παγωνιάς·

ακόμη

και το μη ορατό

ν’ ανθίσει.

Λυγισμένα λόγια, καλημέρες

λυρικές

γεμάτες την απλότητα της επαρχίας.

                                                           Ο ήλιος ψηλώνει

αργά

η νομοθεσία του

δεν επιτρέπει παρεκκλίσεις:

όλα θα ειδωθούν μες απ’ το πρίσμα

μιας γαλήνης ολοκληρωτικής

που στρογγυλεύει τις αιχμές

όπως να απαλείφει από το κλάσμα τους

τον άξεστο διαιρέτη…

                                     Αίγιο  23 Μαρτίου 2014 

Σε ποιο ύφος άραγε ταιριάζω;

Σε ποιο ύφος άραγε ταιριάζω σε ποιο μυστικό

και παραμένω ένθεος κι ας το αρνιέμαι

σημειώνοντας λέξεις πάνω στο λίγο χαρτί

που πολεμά να αποσιωπήσει την ψυχή μου;

Ακούω τον σφυγμό της μέρας.

Αιγιαλεία

νωχελική

σαν να μαζεύει ρούχα να μετακομίσει.

Άτολμα ξημερώματα. Πέντε η ώρα το πρωί. Στο πηχτό

ακόμη σκοτάδι

βουλιάζουν τα λουστραρισμένα όνειρα.

Σε λίγο θα χαθώ μες την κυκλοφορία των δρόμων

και θα βρεθώ, βιδώνοντας την ματαιοδοξία,

να παίρνω ένα πικρό μεροκάματο

από κείνα που, ίσως, δεν ξέρεις…

                                   Αίγιο  23 Μαρτίου 2014 

Σήμερα έτσι: Το Αίγιο έλαμπε

Σήμερα έτσι:

Το Αίγιο έλαμπε

Σήμερα έτσι

Ένα στίγμα ήσυχης πόλης

γέμισε το μυαλό μου εντυπώσεις.

Από τον νου μου

ξεκινά ο λαβύρινθος.

Πόλεις μέσα στις πόλεις και δρόμοι

μέσα σε άλλους δρόμους

και όλα να πυροδοτούνε

την φαντασία μου.

Αυτόβουλα δρω.

Μετακομίζοντας την ψυχή μου

στην ραγισμένη ισορροπία του δειλινού.

Έξω απ’ το ξενοδοχείο οι μηχανές ρονρονίζουν

αφηνιασμένες.

Αυτός που μελετά το υπαρκτό

καταποντίζεται στην μεταφυσική των πάντων.

Αεικίνητος.

Αμετάπειστος.

Πρόσεχε μην ψαύσεις στο αλφάβητο της αποκάλυψης

το βαρύ σώμα της προσευχής

και βγεις από την άλλη

με δυσανάγνωστες επιδιώξεις.

Ο τροχός γυρίζει·

και για όλα οφείλεις.

                             Αίγιο  22 Μαρτίου 2014