Εθελούσια έξοδος…

 

Αντηχήσεις για να βγει ο ήχος ακέραια καθαρός και ήλιος

πληθυντικός μες την μέρα· υπάρχει

μια υποβόσκουσα χάρη

κάτω από την μύτη των φυτών, συμβαίνουν

λυρικά επεισόδια στον καταγεγραμμένο λήγοντα της πραγματικότητας, ο Χρόνος

είναι από αβεβαιότητα σε αβεβαιότητα, υπάρχουμε

για να διαδεχτούμε το χάος που θα μας υποδεχτεί.

Η ματιά μου αναμετρά την επιδεξιότητα της πάνω στα ορθά λιβάδια όπου

ένα αλογάκι τρέχει ανέμελο και άθυρμα μιας θριαμβευτικής ευγνωμοσύνης.

Τάσσομαι αλληλέγγυος των αντιφάσεων. Όσο και αν τις αρνηθώ

τούτες οι Σκύλες πάντα θα επιβιώσουν! Τώρα εδώ

προκαλώ τον χαμό μου· ας καταρρίψω

τα ρεκόρ μου στο αχτένιστο τοπίο του παραλογισμού,

ας ευτυχήσω να ενδύομαι με ανθισμένες πικροδάφνες που

κάτι ολοένα ψιθυρίζουνε

αέναα και αιώνια:

σαν για να εκμηδενίσουνε κι εμένα και την φλυαρία μου.

Κοντεύω, επιτέλους, να χαθώ…

16/10/2024

Όλες οι α

Το τατουάζ των Ιδεών….

Από μπερδεμένα φωνήεντα μια φυσαρμόνικα που πλέει νότες κατά

τον ρου και κατά τον παράδεισο.

Θα με παραδεχτούν οι ασύνορες πρωτεύουσες των ονείρων. Κάποτε…

Μπορεί στο μέλλον να βελάζω μετατρέποντας

τις εικασίες μου σε βεβαιότητες. Προς το παρόν

ανασαίνω μέσα σε καπνισμένα στήθη του σεβντά.

Είμαι για να’ μαι!

Αυτό το αιχμηρό στιχούργημα ευθυτενές και κάπου αόριστο που εξακοντίζει

Ιδέες φρίκης μέσα στην αγρύπνια, μια χαρά τα πάντα κωλυσιεργεί και εδραιώνει

Την κυριαρχία του,

Στον πέρα κόσμο των ανεξιχνίαστων εγκλημάτων. Όμως

Πάντα θα παίζει ρόλο το να παραμένεις

Πρωτότυπος. Μ’ αυτήν την έννοια

Λειτούργησα κι εγώ συλλέγοντας

Χιλιάδες βότσαλα στιλπνά και ευτυχισμένα.

Τώρα δεν ψάχνω άλλο για

Μάταιες ελπίδες. Επάγγελμα εξασκώ

ενός τολμηρού θανάτου.

Ίσως, πίσω από όλα αυτά, μια αναμορφωμένη

Θρησκεία! Κοντεύω

να είμαι ο ακάματος ηλεκτροσυγκολλητής που τον σχισμένο ουράνιο θόλο μπαλώνει

μιας σκοτεινής Ανάστασης.

Πού καταλήγει η αμηχανία και η καλή διάθεση;

Θα κλείσω όλες τις ματαιότητες σε πορφυρό κελί!

Θα συντάξω το αναμόρφωτο ποίημα!

14/10/2024

Όλες οι αντιδ

[Πετώντας μες το αφηνιασμένο κάτοπτρο του ουρανού.]

 Πετώντας μες το αφηνιασμένο κάτοπτρο του ουρανού.

Ο Οκτώβρης βρίθει καθαρών εντυπώσεων.

Μια βουκαμβίλια μαδά και ανήκει σε άλλο στερέωμα.

5:30. Περπατώ

Αξημέρωτα. Τόση νύχτα γύρω μου όμως εγώ έχω ξημερώσει.

Ευρύνω την αναπνοή μου και τις σκέψεις μου.

Λάμπω από αθωότητες φιλίας.

Τούτο εστί ο πρώτος άθλος της κατάνυξης.

Το ποίημα σαν αμνός βελάζει επί σφαγήν.

Μυούμαι σε έναν ασύνταχτο όρθρο…

Πρωινός περίπατος…

 

Φεύγω από τα λόγια αλλά έρχομαι στην μουσική

Μητέρα αγαπημένη των θαυμάτων. Ο ουρανός

Χαμηλώνει, χωρώ μες την μαλακή κοιλιά του· το άστρο

Αιώνιο, δένει τους κόμπους της γαλήνης. Αξημέρωτα· περπατώ

Στον ποδηλατόδρομο· πιο ήσυχος από ποτέ· σκιρτώ

σαν νυχτοπεταλούδα·

Είμαι ο αστροπόρος σκαντζόχοιρος

Που διαβάζει την ευμάρεια των φυτών. Όλα

τα ερωτήματά μου απαντήθηκαν·

Ξεπέρασα την κάθε φυσικότητα· ίσως ανατείλω

Πίσω απ’ τα βουνά της λογικής: λέκτορας μάγος που σκηνοθετεί

Στο θέατρο της αγρύπνιας…

8/10/2024

Όλες οι α

Ευτυχισμένη απειλή…

Αυτό που έχει υποστεί μια μέλισσα σε αγωνία

Κανένας δεν το μπόρεσε να το εκφράσει. (Και τι θεάρεστο έργο!)

Σκαλώνουμε πίσω από βαρύτιμους αριθμούς

Και συρρικνώνουμε τα αισθήματά μας, το ηδονικό αποστεώνοντας σώμα

Της ευαισθησίας.

Πέρα από όλες τις θνησιμότητες στερέωσα την Ποίηση.

Ήθελα να είμαι η αμυντική ασπίδα που επάνω της

ξεσπά η πραγματικότητα

Την φούρια και το δηλητήριο των γεγονότων

Της. Στο βάθος διέκρινα των φαινομένων

Μια επικινδυνότητα πολλαπλασιασμένη.

Αναμαζώχτηκα. Βαθιά βαθιά μου λυπήθηκα.

Τώρα όσο γερνώ είμαι και όμως ολοένα

και συγκλονιστικά τόσο νεότερος όσο μου επιτρέπουν

οι λέξεις.

Α σπάθη λαιμητόμε βάρβαρε που με πάντα με απειλείς να με αφανίσεις!

7/10/2024

Όλες οι αντιδράσ

Αποκρυπτογράφηση…

Περιττές οι αντεκδικήσεις κάτω από την επικράτεια μιας αστραπής

Όλο το εύρος που διεκδικούμε βάσανο

Κατέληξα να σμίγω με το κραταιό μπελαλίδικο ρήμα που με μπερδουκλώνει

Και με θάβει κάτω από λέξεις και λέξεις ορυμαγδού, ολέθριες

Και αυξημένες σε καταστροφή μες τον αιώνα…

Τι πρόσθεσα επάνω μου διαιρώντας με έως τον θάνατο;

Έσφαλε στις παράξενες τρικυμίες η πυξίδα.

Σταθμίζω την λύπη και μια φευγαλέα γίνεται η ηλικία μου

Ηλεκτρική εκκένωση απομυθοποιώντας την κρυμμένη έσωθεν κραυγή μου.

Στην επιδερμίδα μου ο πλουραλισμός των καταγραφών.

Ταλαντεύομαι πάνω σε ανισόρροπες βαρύτητες.

Ο Χρόνος μαγνητίζει την καταγωγή μου.

Στην μεταγλώττιση καταγίνομαι ανθέων και θαυμάτων…

6/10/2024

Τόκος μελαγχολίας…

 

Δικαίωμα είναι η επιθυμία και δικαίωμα

είναι ο δισταγμός

το όνειρο, η καλή διάθεση. Κλείνομαι

κι άλλο στον εαυτό μου, ακούω

ψιθύρους παντού, συστέλλομαι

και διαστέλλομαι συνέχεια, ενός ελατηρίου μοιάζω

την συσπείρωση, είμαι

έτοιμος να εκτοξευτώ.

Η μικρότητά μου μικρότητα ενός μεγάλου κόσμου

με αμφισβητεί

‘’στα ίσια’’, μπορεί

να είμαι και να παραμένω επουσιώδης, φτιαγμένος

για να μην προκαλώ εντύπωση, μοιάζω

φυλακισμένο που δεν ασχολήθηκε κανείς

με την περίπτωσή του, μένει

ήσυχος στο λερωμένο του κελί και μπαλώνει

τον Χρόνο,

την νύχτα

και το λεκιασμένο παντελόνι του- τώρα

που εκτελέστηκε η ψυχή του η βαρυποινίτισσα η κολασμένη…

Φέρτε λοιπόν κοινωνιολόγους να αναλύσουνε ετούτα τα καθέκαστα·

εγώ πέρα από όλα νομίζω

πως έζησα αδιάφορα

μέσα σε μία γυάλα

και σε θέα κοινή

καθώς με μελετούσαν για την συμπεριφορά μου οι πεθαμένοι

κι εκείνοι που σε μια ζωή φοβήθηκαν

για δύο ζωές!

Άντε λοιπόν να τσουρουφλίζομαι από τα πάθη μου και τις

παρομοιώσεις τις άτεγκτες της γλώσσας και

να τρώω στραγάλια και κάτι σοκολατένιες κρέμες που μου ανεβάζουνε

το ζάχαρο και μ’ απειλούνε

ότι θα έχουμε κακή κατάληξη

κι όμως εγώ δεν συνετίζομαι

και ρίχνω ορθοπεταλιές μες τα ξενύχτια μου, να φτάσω

σ’ ένα πεδίο βολής της φαντασίας μου, σωστός

δραπέτης που ονειρεύεται

ένα ποίημα αντικλείδι

να ανοίξει αυτόν τον ουρανό και να μπουκάρει

μέσα,

σαν ο διψασμένος για ατόφια όνειρα και θλίψη

που όλες οι στιχομυθίες του με τα πουλιά μέσα του έστησαν μια τραγωδία

και

δεν ευοδώθηκαν

να είναι η πύλη μιας αυγής

και μιας κατάληξης….

3/10/2024

Η ανάσταση του άνακτα…

Κλείνοντας κι άλλο τις ορέξεις μου και τις επιθυμίες,

ούτε τον εαυτό μου κοροϊδεύω πια ούτε κανέναν

στο υπερώο όλων των πραγμάτων, ανασαίνω

κρύα γαλήνη των αποθαμένων.

Πλασμένος από το φερέγγυο κρύσταλλο

της αυγής, λυτρώσου τώρα

μπροστά μου εδώ,

κλωνάρι της φτελιάς,

ανθισμένο

νυχτολούλουδο, άρχισε

να συνθέτεις την ξεκάθαρη απελπισία

που κλέβει δόξες απ’ το φεγγαρόφωτο.

Από τα απορρίμματα μαζεύω

μια λέξη παραπεταμένη, έναν

εγωισμό μισοκατεστραμμένο, προσπαθώ

να δώσω αίμα στην ανάμνηση· είμαι

ο τυμβωρύχος που επιχειρεί να αναστήσει

τον βασιλιά, τον πάλαι

ποτέ θρύλο μιας Άνοιξης!

30/9/2024

Απόψε ο θρύλος μας πέθανε…

Τυλιγμένη μέσα σε στενά υφάσματα είσαι

ο πόθος που περισσεύει.

Υποδύεσαι μια θετική πανσέληνο.

Στην κορύφωσή του το κάθε δράμα είναι εθελούσια έξοδος προς

την συντριβή, σε μαθαίνω

σιγά σιγά,

όπως σε αποκαλύπτει η περασμένη ώρα.

Η ύλη γύρω μας είναι τιποτένια- φτιαγμένη

από ανούσια τεκμήρια κάθε κακομοιριάς.

Δεν θα παραδοθώ. Θα

αμφισβητήσω το φλύαρο βράδυ, τις κουβέντες μας που σβηστήκανε και μόνο

σαν ψίθυρος ακούγονται, καθώς απομακρύνονται οι ίσκιοι

που υπήρξαμε, οι σκουριασμένοι ανελέητα ίσκιοι

που γεμίζουν ερωτηματικά και πεθαίνουν

κάτω από το λίγο φως

και τον φευγάτο εύκολο αέρα

που λιώνει στο πλατύσκαλο του φεγγαριού…

Μου φαίνεται πως ξάστερο είναι μονάχα αυτό το παραμύθι

το πλασμένο από σένα και μένα

πίσω από τα γεγονότα που κρατούν μια φθίνουσα πορεία προς

την άμορφη απελπισία

που νίκησε και θέλει ακριβά να εξαργυρωθεί….

29/9/2024