Καταγωγή ενός νοηματικού στίχου…

Ψυχικά αν δεις την ιστορία και ανακαλύψεις τον μπελά της

θα νιώσεις πως δεν γράφεται στα πληκτρολόγια ούτε και όλα αντιβαίνει

τα ρήματα των αποφάσεων

Όλα τα σκουντουφλήματά της είναι τούτο δω το βράδυ που συνέβηκα

πιο ουτοπικός από πυγολαμπίδα

Συχνάζω σε συστολές

Ντροπαλός από κούνια

Ξεφλουδίζω φρούτα του έρωτα

Και στην σελίδα αυτήν κατρακυλώ όπως να είμαι όπως να μην είμαι

Τι να τις κάνεις τις βαριόμοιρες κοσμοθεωρίες του ντουνιά;- ασφυκτιούν μέσα σε περιβάλλοντα αστραπής

Θορυβώδες πράγμα που είναι η ψυχή μας όμως!

Το γραφτό μου είναι μια ανωφέρεια συγκεκριμένη

Θα διαλευκάνω την λεπτότητά μου να διαβάζω ένα παραμύθι απ’ το τέλος του

Ίσως ισχυροποιηθώ περσότερο όπως πηγαίνω να εκλείψω!

Άγιοι Ανάργυροι 17/2/2025

Όλες οι αντιδράσεις:

Μέσα στην πρωινή υγρασία…

Τις ήσυχες αναπνοές μου τις βαθαίνει η επιτυχία της υγρασίας.

Πρωί βλέπεις, αξημέρωτα, ένα σεπτό τριαντάφυλλο ανοίγει τα φτερά του

Και προσγειώνεται μέσα στην έκπληξη.

Ο Χρόνος είναι η ώρα η ώρα είναι η αιωνιότητα.

Όλα χωρούν μέσα σε μια τιποτένια ανάμνηση.

Πάντως εγώ σε θυμάμαι, ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και σε φέρνω κοντά

Καθώς οσφραίνομαι το νυχτολούλουδο που με μαλώνει

Που υπήρξα ξυλουργός της περιπέτειας.

Τώρα διεκδικώ μια θύμηση έξω απ’ το εγώ μου.

Η τραγωδία έγινε μια κωμωδία και σε όλα ακυρώθηκε.

Αν καταγράφω φασαρίες είναι γιατί έτσι ξυπνά η ψυχή μου:

Δεν παραδίνομαι σ’ αυτές τις σκέψεις μου δραπέτες.

Τις ήσυχες αναπνοές μου μια υγρασία τις περονιάζει.

Σφυρίζει το πνευμόνι μου από την αρρυθμία·

Σαν υπερφίαλος ύμνος στην επικείμενη αυγή·

Σαν συμβουλή σε έναν κόσμο που δεν ζει ούτε πεθαίνει…

Πίνω αμίλητος ετούτο το λικέρ της μελαγχολίας μου…

16/2/2025

Ερωτηματική μελαγχολία…

Ασφυκτιώ μέσα σ’ ένα σκοτάδι πόνου.

Η ώρα είναι ατεκμηρίωτη και πιπιλά τα δάχτυλά της

τα ισχνά. Αν παραδίνεσαι στις διηγήσεις κάν'το με τρόπο αβρό.

Ζαλίζομαι σε τόση οξυγονούχα

πραγματικότητα. Λιποθυμώ. Μέσα σε τόσες που ξεθύμαναν

κοσμοθεωρίες.

Στον νου μου πάντα είναι οι τάξεις που δε ειρηνεύουνε.

Όλο το σύμπαν στις εκφάνσεις του ποτέ του δεν ψυχολογείται.

Οι σκέψεις -αν αποφλοιώσεις τον πυρήνα τους- είναι μονάχα κόκαλα και πόνος.

Όταν χαζεύω κάτω απ’ άστρα, στην βαθιά

νυχτιά, ωραία την ζωή μου που περνάει, συμβουλεύομαι.

Με τέτοιο δύσκολο φορτίο πώς μια μέρα θα πεθάνω;

Όλες οι αντιδράσε

Η τιμωρία του Αθώου…

Ας πιούμε ένα γάργαρο ποτό

αισιοδοξίας. Μπορεί στον επόμενο τόνο να αφανιστούμε.

Όταν οι ιστορίες συμπυκνώθηκαν, μείναμε μόνοι

μην αξιοποιώντας τα καλά μας συμπεράσματα, μείναμε μόνοι

να στρώνουμε φεγγάρι πάνω στα οδοστρώματα της νύχτας.

Με τα ποιήματα θα επαληθεύσουμε την θλίψη

το πολύ πολύ! Τι άλλο θα μπορέσεις και εσύ να κάνεις;

Ο στίχος είναι ένα πρόχειρο ρολόι που αστόχησε να αξιολογήσει τις Στιγμές.

Διαιρώ άτμητα δευτερόλεπτα και αναγνώθω αυτήν την επανάσταση που λέγεται εξωστρέφεια.

Ίσως εγώ, ο πιο συμπιεσμένος μέσα μου προφήτης από όλων

των λεχθέντων μου την άμεμπτη φιλοσοφία, ίσως λέω

κερδίσω μια σελίδα ολοδική μου, που να σμίγει

ό,τι φάσκει ο αθώος πριν για αθωότητες τον τιμωρήσουνε

να ζει χωρίς αναίμακτα να ανασαίνει…

14/2/2025

Όλες οι αντιδράσ

Να’ ναι καλά ο έρωτας, θα μας απογειώσει!

 

Για να με πείσει το φεγγάρι αδειάζει ολοσχερώς τα φορτία του.

Προσφεύγω σε αιώνιες επαναστάσεις.

Ο πιο τοκογλυφικός αιώνας είναι τούτος ο εδικός μου.

Τον σιχαίνομαι!

Συγυρίζω την ψυχή μου.

Σε λίγο θα ξημερώσει.

Είμαι ηχείο ενός άλλου κόσμου.

Κοσμώ την πραγματικότητα!

Είδα μέσα στον μέλλοντα.

Ο Χρόνος είναι πάντα ηδονοβλεψίας.

Όσο τον μελετώ τόσο ο νους μου αρχινά να στραβώνει.

Στο πείσμα μου στερεώνω τα πάντα μου!

Σωτήριο που αγαπιόμαστε, σωτήριο.

Ξεφεύγουμε από την κάθε φυλακή.

Μ’ ένα φιλί δραπέτευσα από τις κάθε εξουσίες.

Είμαι ο τριανταφυλλένιος πρίγκιπας!

Με λογική ακμάζουσα απόψε πάω.

Τι θα την κάνω την ευδαιμονία μου;

Κατάλαβα όσα κατάλαβα και είμαι πάλι βελουδένιος.

Είμαι απόκριση σε κάθε μοναξιά που ένα γύρω μου πληθαίνει!

Θα σκάσει σαν στο ξαφνικό η στρακαστρούκα μου!

Να’ ναι καλά ο έρωτας, θα μας απογειώσει!

13/2/2025

Όλες οι αντιδράσεις:

Ανησυχίες λίγο προ θανάτου….

Όλα υπέρ της αναστάτωσης τα πνεύματα

Λυγίζουν τους ιστούς των σημαιών μες τον αέρα

Εμείς κατά τα άλλα κάνουμε κουπί σε μια μακάβρια δίνη

Και ολοένα στον εγωισμό μας βουλιάζουμε

Θανατηφόρα βαρετοί…

Άντε λοιπόν ν’ αλλάξω και την ρότα του ποιήματος, άντε να σας μιλώ καλά και ωραία…

Άραγε τι κερδίζετε αφού δεν έχετε ούτε ανάμνηση ελευθερίας από κείνη που σας έλεγε ο ποιητής…

Μπα σε καλό σας πυροβολημένοι!

Θέλει σωστό χορό και με γενναία βήματα να πας στης συνειδήσεως τα λημέρια…

Άντε να δούμε με τσαρούχι πέδιλο εμείς πού στο καλό θα καταλήξουμε!

Σαν που το σκέφτομαι, πεθαίνοντας, κι αριστεροί και δεξιοί πέφτουνε να σε φάνε…

Βρε μην σφαχτούν και μεταξύ τους πριν την χώνεψη ανησυχώ!

12/2/2025

Σχέδιο δράσης…

 

Είναι η ζωή μυθιστορία ξιπασμένη ή γράφει

Σενάρια αφήνοντας την καθεμία εκδοχή της ανοικτή;

Να τώρα

Που νιώθω ό,τι έψαχνα να με ξεπέρασε και να μην πρόβλεψα ούτε

ένα μεγάλο λάθος-

Πώς να την σχεδιάσεις την ευτυχισμένη ισορροπία

Να βρεις τον σίγουρο ρυθμό; Ανεβάζει

Θερμοκρασίες η πραγματικότητα,

Σούμπιτος με ψυχή βουτάς στον βιοπορισμό σου,

Βοάς από όλους

τους πόρους του κορμιού σου και καθώς ιδρώνεις

Είναι οι θάλασσες οι μέσα σου που θα σε μαρτυρούνε….

Θα οχυρωθώ πίσω από το ανοχύρωτο ‘’εγώ’’ μου

Θα αισιοδοξώ πατώντας στέρεα στα ιδανικά μου

Η πλεύση μου θα είναι μια αδέκαστη νηφαλιότητα

Θα ‘’το παλέψω’’ ρε μπαγάσηδες!

Και ίσως βρω από της Ποίησης τα ανοιχτά κιτάπια

Μία σελίδα φωτεινή που να αρμόζει

Σε απογοητευμένους που ανορθωθήκανε και κυνηγάνε

Το όνειρό τους το καθημαγμένο….

Όλες οι αντιδράσεις

Ήλιος: ο μέγας συντονιστής των θαυμάτων!...

Όλο το φως σε παρέλαση

Αυγαταίνει επάνω στην ωραία κοιλάδα

Ο ύμνος που τον έπνιγαν τα απονύχτερα λαρύγγια, εκστομίζεται

Ο ύμνος είναι ο εγωισμός που καλόβολα πράττει

Η δίκαια ανάσα είναι η ηλιοβασιλεμένη

Και ιδού εδώ ο μέγας παντοκράτωρ

Ο φωτοστόλιστος

Άδει ζεσταίνοντας την πλάση,

Άδει την φλόγα μηρυκάζοντας

Αυτός που καταγράφει την κυριαρχία του

Έχει μία Απόφαση καλή και για όλα παρμένη…

Σπαθίζει πάνω στα φυτά, ένδοξος, ένδοξος!

Μην είναι ο μύθος, ο επικός μας νεφεληγερέτης;

Βροντάνε τ’ άρματά του κι απ’ τα φυσεκλίκια του μία οσμή από αθανασία έρχεται

Να μπει στον νου μου απόψε που συνάντησα την μέρα σαν δασκάλα μου

που με προσέχει!

Όλες οι αντιδράσεις

Ερωτική ομολογία…

 

Λείπεις και ζεύω την σιωπή σε στεναγμό.

Πόνεσα στα βαθιά βαθιά μου.

Ρέουν οι μέρες σαν νερό είσαι φιγούρα του βραδιού ψαύεις τον πόνο μου.

Σε αόριστα λόγια η φωνής σου δεσπόζει στον διάτρητο ύπνο μου.

Δεν είναι τίποτα οι ουρανοί που με σκεπάζουν.

Είσαι μακρινή σαν ανάμνηση είσαι παράξενα ωραία.

Συνθλίβεις τα ποιήματα και βγαίνει φωτιά,

Μια λάβα που την ήπια για να φτάσω στην καρδιά σου.

Όλα ρέουν λοιπόν και θυμίζουν πως δεν χάθηκες.

Κρύβεσαι πίσω από σκέψεις και μου φέρνεις πάντα δώρο έναν ήλιο…