Ο εαυτός σου μες την σπουδαιότητα του χρόνου φιλαυτεί

Είναι πολλά να μάθω ακόμα..
τα ρήματα ζητάνε ουσιαστικά
απογυμνωμένα
από την θέληση του "έγώ" να κυριαρχήσει
επί πάντων. Οσμή

από λιβάνι, πέντε η ώρα το πρωί που ανάβει
όπως για να καεί ο ορίζοντας-
και το εκκλησάκι έρχεται δυο βήματα κοντά στον ουρανό
ακόμη.

Ό,τι κατέχω μου το έδωσε η θάλασσα:
είναι ένα αινιγματικό σημείο λίγο πριν
το μηδέν ορίσει την άδικη γυμνή περιουσία του- κι αυτός
που ελπίζει κάτι, ύστερα απ' τον θάνατο, έχει ένα δώρο
μέσα στην φωνή,
σαν να τον έφαγε το ασήμι του εμπνευσμένου αέρα..

Ά φώτα
της στεριάς όπως την ερωτεύεται η νύχτα!

Πάνω στα κάστρα των ανέμων γράφει η ιστορία τα συμβάντα της..
Ο ίδιος ο θεός στον εαυτό του απιστεί..
Κατάφαση είναι αυτό πού γέννησε την μέσα σου αντίφαση.
Ο εαυτός σου μες την σπουδαιότητα του χρόνου φιλαυτεί
και λέξεις πράττει..