Όταν που παύω να ακούω- τότε αλήθεια βλέπω:

Όταν που παύω να ακούω- τότε αλήθεια βλέπω:

Βλέπω τις άγκυρες των πλοίων που δεν τέλειωσαν κανένα ταξίδι –
και τον καημό του ναυτικού που η στεριά στενή του πέφτει..

Βλέπω τις ζωές των ηρώων όπως εξαργυρώνονται μες της ιστορίας το διάβα
και την ιαχή των ανέμων που κλονίζουν τον απέραντο χρόνο..

Ο καιρός περνά φθείροντας και την γαλήνη ακόμα των δέντρων
το νερό τρέχει ιαματικό, πολυσύλλαβο, αιώνιο
έχει λησμονήσει την θάλασσα, είναι επικό και συνάμα
από ολέθρου μοίρα ερχόμενο, είναι ύμνος
πάνω στα πρωινά γενναία ροδοπέταλα που ξύπνησε
για να μυρίσουν άνοιξη, η αυγή..

Και ίδια ανήξερος και άμαθος απ' όλα
-όπως τότε που στον κόσμο πρώτη μέρα να ήμουν-
σπατάλησα την έκπληξή μου όλη για να μου φανερωθεί
πάλι ο θεός..