...η κούραση της ψυχής είναι αγκάθι...

Κάποτε κουράζονται και τα λόγια
τα κλαδιά τους δεν ανασαίνουν πια δεν υπόσχονται
φυλλοροούν
τίποτα είναι το ειπωμένο
και στο τίποτα πάλι αθροίζεται
βαρυγκωμώντας πάει ο χρόνος
να διευρύνει την υπεροπλία του.
Ο λόγος της μελαγχολίας είναι μοναξιά
η μέρα που ξεψυχάει είναι μοναξιά
η κούραση της ψυχής είναι αγκάθι
που επάνω του το αίμα γίνεται μια ανεμώνα
που τρέμει τρέμει στον άνεμο.
Κοιτώ μες το παρόν και τον εαυτό μου σπουδάζω
δεν με ξέρω δεν είμαι εγώ ο εγώ
θα ήθελα μία στιγμή πιο φωτεινή εκείνο να κατανοήσω
που όταν διέφυγε από μένα ήταν η επιθυμία μου.