Ανοίγουν για να δούμε ιερότητα του τόπου τα παράθυρα.

Πίσω από μια αυλή
ένα σπίτι που υπόσχεται ασφάλεια, τέσσερις τοίχοι
που κρατούνε απέξω τους τον απερίγραπτο χρόνο..

Πετούν πουλιά προς το μεγάλο δάσος.
Η μαντζουράνα στο παρτέρι του ανάβει.
Ο ήλιος είναι ένας σκαντζόχοιρος που απειλεί τον ουρανό.

Ανοίγουν για να δούμε ιερότητα του τόπου τα παράθυρα.
Στις σελίδες οι μνήμες επίμονα γράφουν.
Το κορίτσι πορφυρά που γελά!

Μια κρήνη που αφήνει το νερό να ξοδεύεται.
Στο φως του ουρανού λεηλατούνται οι νεραντζιές:
ψηλώνουν ακαθόριστα.
Η κοπέλα γελά και ο κόσμος φωτίζεται, λάμπει!