...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

1 Ιουνίου 2010

Κλείνω τα μάτια κι αφουγκράζομαι:

Κλείνω τα μάτια κι αφουγκράζομαι:
ο χρόνος είναι σύμμαχος φίλος.
Τόσο στερήθηκα τον ήλιο κάθε αθωότητας, που τώρα
θα γράφω λευκά-
σαν λουλούδια μυριστικά στο μυαλό μου ν’ ανάβουνε…

Σταμάτησαν να είναι έκπληξη τα δευτερόλεπτα,
μέσα μου είναι ο κάθε κόσμος αθώος,
έχω ιδέες ένθεου μοναχικού-
είμαι μοναστηριακός σκαντζόχοιρος-
όπου μ’ αγγίξεις σκληρά αγκυλώνω...

Και αν θες να ξέρεις απ’ τα τόσα παλάτια μου
των ιδεών, μοναχά ένα κάστρο ορίζω:

μια κάμαρα που πλέει όλες τις νύχτες προς το άπειρο
με μια παραφορά που γράφει μέσα στις σελίδες μου
ένα τραγούδι
ναυαγισμένης εσπέρας..

11.1.2010
Αναρτήθηκε από ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ στις 1.6.10
Ετικέτες

2 σχόλια:

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Κοίτα τώρα:
"είμαι μοναστηριακός σκαντζόχοιρος"
Τι να πω;
Είναι στίχος αυτός που γεννιέται έτσι στην τύχη; Μα τι στο καλό χρειάζεται για να συλληφθεί.
Όλες οι λέξεις, και οι συνδυασμοί τους τελειώνουν σε μένα. Δεν έχω τι να πω τώρα.
Συγγνώμη

1/6/10 18:58
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Ο τρόπος που σχολιάζεις, είναι ο τρόπος που με κάνεις ολοένα πιο πολύ να σε συμπαθώ!
Πλημμυρίζει με πάθος ο λόγος σου και μου δίνει κουράγιο -αν ποτέ σκεφτόμουνα πως είναι μάταιη υπόθεση η ποίηση- να μην την εγκαταλείψω..
Σ' ευχαριστώ φίλε!

1/6/10 20:09

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου