[Ακροβατούμε πάνω στα σώματα των άλλων ]

 Ακροβατούμε πάνω στα σώματα των άλλων

γιατί μας λείπει η ανάγνωση της δικής μας ψυχής.

Συνέδριο αποκαλυπτικό η μοναξιά στην μοναξιά της.

Κλείσε τα φώτα, άκου σιγανά

λογάκια που η Κυριακή σου λέει

και περιχύνει με την δρόσο της τις γλάστρες.

Στο μπαλκόνι αινίγματα στήνει ο αέρας.

Δεν ψιχαλίζει πια, έβαλε κρύο.

Άνοιξε η τηλεόραση κι ο γείτονας χαζεύει

πιο φτωχός

από λεφτά και αισθήματα.

Σε λίγο θα νυχτώσει. Φωταγωγούνται

τα σπίτια. Η πόλη τρίζει

σαν φρούτο που ωριμάζει να κοπεί.

Ουτοπίας το ανάγνωσμα…

 

Απ’ τα συμβαίνοντα ό,τι πιο επιγραμματικό είναι πάντα ο ήλιος

Νουθετεί τις ακύμαντες Στιγμές της πελώριας θάλασσας και αφήνει

Μια οσμή λεβεντιάς μες τον ναό

Τον καθεδρικό της μέρας.

Όλα προκύπτουν ρόδινα

Και το φως ακόμα που ανήκει στην προσήλωση·

Εγώ διαβάζω το εγκόλπιο των ουρανών, αφήνω

Κατά μέρος την ηχηρή πόλη που μου σκοτίζει τα φρένα

Και προσηλώνομαι στις στιχομυθίες του μεσημεριού.

Λες και γεννιέται μία νέα θρησκεία

Τα πουλιά κανοναρχούν μες σε νέο παράδεισο.

Ό,τι είπαμε σβήνει σωστά.

Ό,τι επιθυμήσαμε πίσω από μια μάχη περιμένει.

Λαμβάνουμε τον τόκο ενός άγουρου καιρού….

Άγιοι Ανάργυροι 22/11/2023

Όλες οι αντιδράσεις:

Κλοπή….

 

Κάποιος κλέβει την μορφή σου και αποκτά πρόσβαση στο φως της Ομορφιάς!

Γύρω του όλα όμως σκοτεινά παραμένουν·

Ξημερώνει, βραδιάζει- ίδια σαπίζουνε τα γεγονότα·

Εμείς βραδυπορούμε σ’ έναν άδειο δρόμο

Από συγκινήσεις και επιφωνήματα·

Ο άνεμος ξεριζώνει την κάθε ανάμνηση·

Στον ύπνο έρχεται η μορφή σου:

Άδειος ύπνος και αβαθής·

Γράφουμε- με το μολύβι δεν θα κατακτήσουμε και τίποτα·

Ο Χρόνος είναι ένα ξεπούλημα ονείρων που κερδίζει μόνο η αιωνιότητα·

Χυμούν οι λέξεις πάνω στα κούφια πληκτρολόγια·

Ασθμαίνουν·

Ο ήχος μόνο μένει από δάχτυλα τυφλά

Που βαρούν τα πλήκτρα με στόμφο και έπαρση·

Όμως κανείς δεν θα στολίσει αυτήν την μοναξιά με αποτέλεσμα!

Άγιοι Ανάργυροι 21/11/2023

Ταξίδι μες τον μισητό εαυτό μου…

 Ταξίδι μες τον μισητό εαυτό μου…

Ανασκουμπώνομαι, αγιάζω

Και δεν αγιάζω, βέβηλος και προσβλητικός

Γδέρνω τις έννοιες και κάθομαι

Έξω από το εκκλησάκι των ανέμων,

ζω με ειρωνική φωτιά, έχω

Κολάσει την ειρήνη του τοπίου, προσέβαλα

Την χαραυγή, φόρτωσα πάθη

Πάνω στα πάθη μου, εγώ

Που υπήρξα μοναστηριακός καλόγερος καλοβαλμένος

Μες την κατάνυξη του όρθρου, μισώ

Και χλευάζω την κιθάρα της λιακάδας, αυγαταίνω

Τα πλούτη μου, πόσο χρυσάφι εγωισμού αποταμίευσα και τώρα

Ηδονίζομαι να το κοιτώ, μεγάλωσα

Την ματαιοδοξία μου, ανευλαβής στα ιερά των ακουσμάτων, τρυπώνω

Κάτω από την Βίβλο την μεγίστη

Των θρησκειών, και φτιάχνω

Ετούτο το τζιμάνι ποίημα μου που ασωτεύει

Μέσα στην άχρονη ευαισθησία μου

Εντελώς κολασμένο!

*

Ο χρόνος άπιστος και οδυνηρός.

Θορύβους έχει η μέρα και καπνό λικνιζόμενο

στον γαλανό ουρανό.

Φτύνει η καρακάξα το κουκούτσι

Του φρούτου, φτύνει

Το κοκαλάκι από το ψοφίμι της.

Σε εφεδρεία μπαίνουν τα πουλιά· μελετούν μιαν ανάγκη,

Και πάνε όμορφα την μουσική,

να την μεταγλωττίσουν

Σε μια άσκοπη γλώσσα.

Ο θεός είναι θεατρική ανάμνηση-

Φυγοδικεί και δέχεται βραβεία ανυπαρξίας.

Βουρ για την άχρονη συντέλεια που σφύζει

Από αγίνωτες πραγματικότητες!

Με συνείδηση μόνον…

Παρασύρονται τα μάτια μου σε μια στιχομυθία

Επική. Και ενώ γερνάω με πλημμυρίζουν

Απίθανες γενναιότητες! Άγγελοι στοχαστικοί που γελούν μες τον ύπνο μου

Και άλογα γοργά και χορτασμένα.

Γύρω από κείνο που σκαρώνω περίεργοι

Θαμώνες ενός καφενείου του κόσμου

Παρουσιάζουν την ασχήμια τους

Ωραιοποιημένη.

Έξω απ’ τον ήσυχο όρμο

Κοιτώ την θάλασσα που υπόσχεται. Κοιτώ την λέξη

Που δεν γεννήθηκε.

Ξέρω πως όλοι θέλουν να δικάσουν.

Το μεσημέρι έχει πρόσβαση στα αόρατα.

Ακούγονται θόρυβοι ουρανίων ψιθύρων.

Η γη το δέντρο αγαπά και τον λαμπρόν αέρα.

Η ηδονή είναι η μάννα των νερών.

Τα πάντα επιβλέπω λείποντας και ωσεί παρόντας.

Πετώ τα γκέμια μου στον ουρανό…

Η μέρα χτενίζεται επάνω στο μπαλκόνι της

Στον καθρέφτη της περνούν πουλιά

Φευγαλέα

Λάμπει στα χέρια το χτενάκι της

Κι οι άγγελοι αποφασίζουν μια χαρά εκπεφρασμένη…

*

Κρατάω σημειώσεις για να μην χαθώ

Αγγίζω την ψίχα μου

Όσον κυβέρνησα θάνατο μου τον επέστρεψε πιο αποφασισμένο η ζωή

Έγραψα τα ψηλά καθήκοντά μου

Κατάπια εαυτόν και πόνο

Συρρικνώθηκα

Τώρα είμαι ένα ληγμένο σύννεφο που ούτε μια βροχή δεν μπόρεσε να φέρει…

Όλες οι αντιδράσεις:

Σχάση ενός Ποιήματος που έχει την ψυχή να αντιπαλεύει….

Η βάρβαρη απόληξη ενός συμφώνου εκεχειρίας,

Η ματωμένη ανάμνηση εκεί που ένας πόλεμος δεν σταματά,

Σφυρίζουν γύρω μας οι λέξεις και τα εκρηκτικά σύμφωνα

Οι βόμβες σφυρίζουν μες τον βρόμικο αέρα

Βάλλουνε εναντίον μας τα απογυμνωμένα δολάρια

Το χρήμα σχηματίζει έναν ρούφουλα όλα που θα τα καταπιεί μια μέρα

Ποιός αντέχει πίσω από τα παραπετάσματα του θανάτου;

Κοιμήθηκε η ειρήνη στο πλατύσκαλο του κόσμου

Κοιμήθηκε η ανθρωπιά μέσα στο γκρεμισμένο περιβόλι της συνείδησης

Αγγίξαμε την κάθε απώλεια έξω από τα όρια της απουσίας

Τώρα πια ξέρουμε πώς καλουπώνει ο θάνατος τις συντυχίες του

Τι μαγειρεύεις Χρόνε που δεν έχει ούτε ψήγμα αιωνιότητας

Αρίθμηση ελπίδας έχει η καρδιά μας

Θα νομιμοποιήσουμε το πλέριο φως που λούζει του κοσμάκη την ελπίδα

Θα αφήσουμε το Ποίημα ν’ αλωνίζει στις πλατείες των θαυμάτων…

Άγιοι Ανάργυροι 11/11/2023

Όλες οι αντιδράσ

Το όνειρο όπως ξεχείλωσε κάτω από δυσκολομετάφραστο ουρανό…

Σιγανή βροχή και θόρυβος από ξεπλυμένο απόγευμα·

Θλίψη παντού, θλίψη και άγονη μελαγχολία·

Σε πλησιάζω κλείνοντας τις ανοιχτές λέξεις που ουρανοδρομούνε·

Όλος ο πόθος μου είναι αίμα.

Πίσω από τις τζαμαρίες των ψευδαισθήσεων υπάρχει μια κραυγή·

Συγκεντρώνεις επάνω σου όλων των ποιημάτων την ουσία· εγώ

Κάνω πλάνα για μια ατακτοποίητη μυθολογία-

Ψεύτικος είναι ο κόσμος μας και μικρός.

Δεν ξέρω αν η πόλη μας δεν θα βουλιάξει πίσω από ασύνορα διαστήματα·

Σφυγμομετρούμε κάθε μέρα την αγάπη·

Όλο επάνω μας θα πέσει το μοιραίο και το οδυνηρό·

Πού περπατάμε που δεν έχει το σκοτάδι κάθε αγωνίας απλώσει;

Γράφω πηγαίνοντας για ξημερώματα· η λύπη είναι πάντα λύπη και κρατά

Το τελεσίδικο μαχαίρι· περνώ κλωστή σε μία ράθυμη βελόνα· ακούω

Τον ουρανό της νύχτας που χλευάζει

Όσα προκύψαν όνειρα και έγιναν ακραίοι εφιάλτες!

Άγιοι Ανάργυροι 11/11/2023

Όλες οι αντιδράσ

ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ.

Με κουβέντιασε η καρδιά μου

Σε μια ηλικία που αν κατορθώσεις φως

Μέλλει ν’ αναδυθείς μες από ορίζοντες

Ροδοπόρφυρους τώρα..

Και το βάρος μου όλο μηδενισμένο.

Επειδή ένα τόσο δα πούπουλο έγνοιας

Είχε σταθεί πάνω στο κούτελό μου και το αυλάκωσε!

Το ρυτιδωμένο δέρμα προσηλύτιζε

Τις αισιόδοξες ομιλίες

Σε μιαν αλφαβήτα εγγαστρίμυθη

Όπου το ρήμα πλάι σε γυναικεία ονόματα άγιασε!

Ελένη! Σοφία! Μαρία! Που είσαστε;

Ο καιρός έχει στρεβλώσει.

Μάταια ψάχνω για μια θέληση κλιμακωτή.

Σε όλα τυραννισμένος στην ηλικία των είκοσι..

Ζητάω την απ’ αιώνων

Ανάσα μου ριγμένη

Ξάφνου σε μία από πυλό γεωγραφία!

Η πνοή του θεού;

Και ποιος ο ανάδοχος;

Βαφτίσια πάντως…… Στρατής Παρέλης τ’ όνομά μου

Γεωργός

Οργώνοντας τις πεδιάδες εύφορες της συνείδησης.

Θυμάμαι κάτι ατέλειωτες πορείες νυχτερινές

Κάτω από το άστρο

Το φθονερό της τραμουντάνας

Σε ποιήματα μέσα

Πελώριες γαλαρίες, κάποιοι

Ψάχνουν για μια φλέβα στίχου λαμπερή.

Αύριο ξημερώνει ένας

Διαμαντικός ουράνιος λόγος-

Ο καημός μου!

20.3.1982

Όλες οι αντιδράσεις: