ΣΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ..

 

Μ’ αυτό το φόρεμα που τερματίζει στο στροφόμετρο
Τις αισθήσεις.
Ματάκια νάζια χείλη κόκκινα γλυκά.
Και κάτω από την φούστα σου
Το τριανταφυλλάκι σου που αναστενάζει
Για χάδια πεινασμένο και φιλιά.
Πρόβαλε η κοιλίτσα έξω απ’ τα υφάσματα
Και ανδραγάθησαν μέγιστοι πόθοι.
Κι εκείνο το σανδάλι σου το στολισμένο
Πολλά, που λένε σε μια άλλη μιλησιά, τον έρμο με σκανδάλισε!

Υλοτομία ανεπιθύμητου χρόνου..

 

Ορθωμένα τείχη του απογεύματος

Καμιά σάλπιγγα δεν θα γκρεμίσει την Ιεριχώ

Η Βίβλος σου η Βίβλος μου

Λουλούδι πολύφυλλο

Δοξασμένο.

Πέρασαν τα χρόνια, γεράσαμε

Θυμήσου τις ωραίες οξείες

Που σκέπαζαν τις λέξεις μας

Τώρα γυμνά είναι τα επιφωνήματά μας

Γυμνοί είμαστε κι εμείς

Μια γύμνια μας ξεκαλουπώνει…

Θυμήσου τα χρόνια που πράτταμε, που αγαπούσαμε θυμήσου-

Ζούσαμε μέσα στην τόλμη, θαυμάζαμε το άρωμα του ρόδου

Κλαίγαμε και γελούσαμε

Ήμασταν βασιλιάδες των αισθημάτων…

Τώρα γέρνουμε σαν δέντρα που θα υλοτομηθούν.

Γέρνουμε και νιώθουμε κοντά να χτυπούν τα τσεκούρια…

Σαντορίνη…

Έσταξαν μέλανα θυμό τα δευτερόλεπτα

στο ρολόι της γης

έσπασε τσόφλι το αυγό του τρόμου

η πέτρα γέννησε απρόσκοπτη θύελλα

θρυλικές θάλασσες γεννήσανε αύρες

πιο κοντά στο κονάκι του πόντου.

Ο αυτοκρατορικός ήλιος μαστίγωσε το πέλαγο

με πορφυρή φωτοχυσία

Τόσο ύψος τόσος θάνατος

τόση προσμονή τόση εγκατάλειψη

η μέρα έγειρε αβέβαιη κατανοτιά.

Μελανό γινάτι θεού που κοχλάζει

ψυχή αψιά

ένα πετροχελίδονο

αφήνει σώα τα μωρά του

στου γεροΠοσειδώνα την γενειάδα-

Καταβυθίζονται οι σβιλάδες των ανέμων

μες την κοιλιά της θάλασσας

κι αναγεννώνται

πενταπλάσιες

στο δυναμόμετρο της άνοιξης-

Αναμερίζουνε πειθήνια τα νερά

να βρει εστία ο μακρινός Προφήτης..

Ανταλλάσω τον θρύλο σου μ’ έναν μύθο αρχαίο

ζεύω την λάβα σου στο αλέτρι των αρχαιολόγων

τινάζω την παμπάλαια σκόνη σου

πάνω στις άγραφες σελίδες μου, υπομένω

την θλίψη των βράχων σου

αδηφάγα ορθώνεσαι

πάνω από τα κύμβαλα της μέρας

να διαβείς με βήμα εξουσιαστικό

την μέγγενη των εποχών που σ’ εγκλωβίζουν.

Συσκεπτόμενη μες την αυγή του πελάγου

με γλάρους εξουσιαστές

αινιγματική είσαι σαν κοχύλι

που δεν λειάνθηκε ακόμη και δεν έπαιξε

τον στιλπνό ολοστρόγγυλο ρόλο του..

Εθελούσια θυσιάζοντας πλάτος

αποκόμισες οφέλη ηλιοβασιλέματος

ναυαγισμένη μες την θάλασσα που περισπάται

απ’ του ουρανού την ζήλια..

Ποτέ δεν πάτησα τους όρκους μου

ποτέ δεν παρέκλινα απ’ την ευθεία ματιά

μέσα μου αναστήθηκες ηφαιστειακό κέρας

που ξεσηκώνει αντιρρήσεις

καυτή και αγέρωχη

με μνήμη που ζητάει τα ρέστα

απ' το ταμείο του εφησυχασμού.

Πάλι εκεί που σε γονάτισε ο καημός της λάβας είσαι

κουρντίζεις την κιθάρα των ανέμων

μισοφαγωμένη από την λαίλαπα του κρατήρα σου.

Εκεί που είδα την χρυσόμυγα να πιπιλάει τα ζουμερά μεριά σου

και μετά είδα το ατσάλι της θάλασσας να σκίζει

πρωραίο αιδοίο της οικουμενικής Μεσογείου.

Ο γκρεμός της νοτιοανατολικής πλαγιάς σου

φοράει το μπανιερό του και βουτάει

στα βαθιά

που ο ήλιος

δαγκώνει την επιδερμίδα σου

και τα ·μη· σου κάνει ·άντε προχώρα·

επάνω στον αφρό που γαργαλάει

τα ακρογιάλια σου-

Σκάνε πυροτεχνήματα του γέλιου σου

λιγωμένα-

στο αντιμόνιο της αναπνοής σου

ευδοκιμούν λίθου τομάρια..

9.7.2012

Στρατής Παρέλης

 

Στρατής Παρέλης

https://issuu.com/.../___________________________________...

ISSUU.COM

Στρατής Παρέλης, Των θραυσμάτων η επωδός...

Ποιητική συλλογή

Ο οίκος…

 

 

 

 

Ευάλωτος οίκος σαν ευάλωτη πόλη σαν ευάλωτη ψυχή,

Τις νύχτες ξερνάει δημοκρατία και τις μέρες απλά ονειρεύεται ενώ

Κουρδίζει τον κόσμο να λαλεί φοβισμένος-

 

Πλούτος για να φανεί και πλούτος για να είναι πλούτος,

Η φτώχεια όμως είναι παντού και δεν συμμαζεύεται,

Απόψε τον λαμπρύνει το ασήμαντο φεγγάρι,

Απόψε σπέρνει τις ιδέες του πλατιά

 

Και ένα μήνυμα τσαλακωμένο πέφτει μες τον ύπνο όλου του κόσμου

Από ελευθερία ζαλισμένη που σκλαβώθηκε!

 

 

 

 

 

 

Οι κόσμοι μου ονειρεύονται…

 

 

Οι κόσμοι μου ονειρεύονται…

Κελί αυστηρό ο νους μου αναζητά στα λεξιλόγια την αγάπη.

Συντυχαίνω βουρλισμένα φεγγάρια και ύπνος ποτέ δεν με παίρνει.

Αγγίζω την σκόνη των άστρων

Και πλάθω με πηλό υπερκόσμιο.

Κλαδεύω τις σκέψεις μου και ξαναβλασταίνουν

Ανάμεσα στα πετρώματα μου χαμογελά ο οψιδιανός

Ένα σκοτεινό πορφύρισμα και η κάθε νύχτα λιποθυμά και με θέλει

Συνοδοιπόρο της.

 

Καθώς πηγαίνω απαρηγόρητος προς τις φωταψίες τις ένδοξες, αφήνοντας πίσω μου τον θαυμασμό μιας αυγής, ο κρατήρας των αινιγμάτων ανοίγεται και η φλόγα πηδά στον αέρα

αιθέρια!

 

Περιμένω την χαρμόσυνη αγγελία και όταν τα πράγματα φυράνουν πάλι θα είμαι πλούσιος αγγίζοντας

το στήθος σου, Κόρη του ήλιου, γλαυκή πεταλούδα της σκέψης μου, ιέρεια, πανέμνοστη κυρά!

 

 

 

 

Μελαγχολικός ο ποιητής ζωγραφίζει την αγωνία του στο στέρνο της πατρίδος·

 

 

 

Σουλουπωμένα νέφη που τρεμίζουν στον ουρανό

Γκρεμίζονται σε πανάρχαια χάη και αφήνουν

τον ήλιο εκτεθειμένο

να βελάζει ορθόδοξα.

                                 Μ’ ένα ντουφέκι παρακμασμένο

Ζητά ο κρότος να επιβληθεί στο τοπίο και

σαν φοβερός ημίθεος κλονίζει του μεσημεριού την αντήχηση.

                                           Μελαγχολικός ο ποιητής ζωγραφίζει την αγωνία του στο στέρνο της πατρίδος·

Είναι ο άλλος εαυτός όλων μας!

Που θα τον καταλάβετε μπα!

 

 

Στο χοϊκό μου μαρτύριο

 Στο χοϊκό μου μαρτύριο σφήγκες είναι οι λέξεις και πρήζουν την σάρκα του φωτός·

Μένω με μια φωνή θαλερή στο καλυβάκι των ανέμων·

Θρησκεία οι ελευθερίες το κελάηδημα του πουλιού οι παραινέσεις των ανθέων·

Έχει σώμα η Αγάπη και την αγγίζω κλείνοντας το μάτι μου σε κάθε πόθο!

Αττικός ύμνος!...

 

 

 

 

Τι ανάλαφρος ήλιος που απρόσμενα φωτίζει την μέρα!

Ανάμεσα σε κίονες του ουρανού πέμπει θαυμάσιο ύμνο.

Ευκίνητες ηλιαχτίδες κάπου κινούν τα νήματα της χαράς

Στον λουτήρα του πρωινού νίβεται μια νεράιδα

Μάχονται γύρω μου οι υποσχέσεις.

Φτερουγίζει η καρδιά μου θέλει να ελευθερωθεί

Απαρηγόρητος μέσα σε λύπες που δεν ξέρω

Γκρεμίζω την συντέλεια των ουρανών ανεβάζοντας

Το κάθε Αόρατο σε Ορατό!

 

                                              1.1.2021