Άγγιξα το φωνήεν σου και τσίριξε η πλάση-

Τούτο που ειπώθη’ και εκείνο

που μας ξέφυγε-

ακονισμένα

όλα μαχαίρια

λαβώνουν

το σώμα

της πραγματικότητας. Ναι

λοιπόν,

ασχυμονούμε-

ιδιωτεύουμε λουφάζοντας

κάτω από την αίγλη των ταμείων- ποιός

ενδιαφέρεται για ιδεών αποταμιεύσεις;

Α μέντορα των ονείρων μου, ύπνε

πιστεύω στον Έρωτα πιστεύω

στον μεγάλο ταραξία

που οργανώνει ανταρσίες

καρδιάς

και σου κλέβω

φιλί και σου κλέβω

τον αναστεναγμό σαν κάμφθηκαν

οι αντιστάσεις

και ο πόθος σε όλα ξεχείλισε..

Τρέμει το φυλλοκάρδι σου μικρή, τα χείλια σου

είναι σαν ανεμώνα

που σκουντά

ο πάνοπλος άνεμος-

Άγγιξα το φωνήεν σου και τσίριξε η πλάση-

Ήρθες μες τον οντά μου να με βρεις

λουλούδι

της Άνοιξης..

Ορθία..

Λεπτότερη γαία  

σαν επιδερμίδα

ντελικάτης λιακάδας

και ηφαιστειακά πετρώματα

που ιριδίζουν

μαρτυρώντας

θάνατο

αναγεννητικό.

Παράξενα διάφανο νερό

ως το άφραστο τερπνό χώμα

κάτω απ’ την ιτιά που κλαίει

και κάποια στιγμή

ένας κρότος παράξενος

σαν να τινάζονται στον αέρα οι γαλαρίες

του νοήματος-

Βαίνουν καλώς όλα-  

οι ερωτευμένοι αποφάσισαν

από φιλί σε φιλί

να αποδημούν

και την χαρά να κατοικούνε-

Τα μεσημέρια ορθά

σαν χοϊκά ιστιοφόρα

ευρύνονται

ως την φαντασία που παραμένει

ανίκητη-

Εγώ σε ψάχνω

κι εκεί που δεν είσαι-

λευκοφορούσα και αναδυομένη

από τον κόλπο τον μητρικό

της αιώνιας θάλασσας..

Ερώτων άκανθες…

Να κλείνω τα μάτια και να με συναντά η φωνή 
στα κλεφτά – σαν να μοιράζεται 
εξαρχής πάλι ο κλήρος και το φιλί

συντρίβει την μελαγχολία που είχα.

Το πρόσωπό σου, το πρόσωπό σου εκεί που η βροχή σαλεύει

με τις δροσοστάλες τα φυλλώματα και ο σαλίγκαρος 
αραδίζει ευανάγνωστα επάνω στης φτέρης το αναγνωστικό.

Να έχω κουραστεί από όλα. Να με παίρνει ο ύπνος

και μες το κάρωμα να μελωδούν τριγύρω μου 
τα σπουργιτάκια

και το μπλεγμένο επάνω στην λεμονιά γιασεμί να ανασταίνει

ως και αποθαμένο.

Να δέεται ο ευκάλυπτος σε έναν γαλανό ουρανό. Να σε αγαπώ

κι ως που ο νους σου δεν βάζει. 
Να κανοναρχούν

οι νάρκισσοι του αέρα κι απάνω στα μπαλκόνια να μηδενίζουν

την εβδομάδα οι γλάστρες

Με τον βασιλικό και του ιβίσκου την έμπνευση. 
Να σε κοιτώ. Να πεθαίνω.

Και να ανασταίνομαι μες της πρωτομηνιάς την βαθύκοιλη αγκαλιά που ζητά

να αναστατώσει την τάξη που νόμιζα όλα πως έχουν..

γράφεις λόγια αέρινα

Βάλε ένα τέλος στο δριμύ 
ψυχολογικό κενό, εφοδίασε

με λάμψη του εγωισμού την ικμάδα

τσουρουφλίζονται 
από αγωνίες οι τίμιοι, ο ύπνος τους

ηχεί

παράξενος και δαιδαλώδης-

πήγαινε προς την μεριά που δείχνει

γκρεμό, η ηλικία σου

συσσωρεύει ηλικίες φορτισμένες

μοιραία ανδραγαθήματα

είσαι στην πλευρά του φεγγαριού που δεν έχει φονιάδες

και γράφεις λόγια αέρινα τοκίζοντας

τον οβολό που αποκτήθηκε από οργωμένα χωράφια

ονείρων..

ΣΤΕΛΛΑ.

Πλάι μας δουλεύει η λαιμητόμος-     χωρίς πολλά

Δικαστήρια- αυθαιρετώντας·

Έτσι που επιβάλουνε τα λάθη μας..

Παίρνει την ζωή σου γιατί εσύ κι αυτή δεν την αγάπησες·

Την κούρασες διαβάζοντας πάντα κοντά στον θάνατο-

Όπως να όφειλες

Εσύ να είσαι από τα πρόσωπα το τραγικό.

Είναι όπως  δεν το ξέρεις που έρχεται το βράδιασμα·

Εσύ ανύποπτη πιστεύεις σε όνειρα που εκπληρώνονται σε άλλον

                                                                                                               κόσμο.            

                                                                                                                         

Και πας

Φεύγεις και πας,

Απομακρυνόμενη,       κεκοιμημένη…

Σκορπάς τα νιάτα σου στις τύχες του αέρα,

Δεν σε λυπάται και το ξέρεις ο καιρός,

Χόρτασες μοναξιά, χόρτασες αίνιγμα

Της νύχτας που χόρεψαν μες το αίμα σου πικρά φεγγάρια.

Ξέρεις σε σκέφτομαι…  Δεν το καταλαβαίνω

Πως φεύγει ένας αμνός προς την θυσία του·

Εθελούσια·

Όταν τριγύρω του οι λύκοι όλοι που καραδοκούνε

Είναι μία αγέλη που κανιβαλίζει

Έτοιμοι όλοι για όλους θάνατο να δώσουν..

Ξέρω πως δεν θέλησες άλλο την άμυνα,

Θέλησες την υποταγή σ’ εκείνο που σε παίδεψε για χρόνια.

Καίει στις φλέβες σου ακόμα η πίκρα του θανατικού.

Τόσο βουερή που είναι τώρα σαν από σχισμή εκεί όπου  κανείς

                                                                                                 δεν το περίμενε

Να φανεί μικρό λουλούδι

Σαν μ’ αυτό να μιλούσες  μελαγχολικά

Λίγο πριν φύγεις και αφήσεις μες τα μάτια σου ένα μυστικό

Απελπισμένης ηλιαχτίδας που θα λάμψει μέσα σ’ άλλους ουρανούς

Που πέρα εκεί βροντάνε! 

                                                                                        12.5.2008                              

Μια σεβάσμια λιπόσαρκη γυναίκα

166.



Μια σεβάσμια λιπόσαρκη γυναίκα

εφτά φορές πιο σοφή από εκείνες που θα υπάρξουν

πίσω απ’ τις οθόνες καταβροχθίζοντας

γνώση τηλεοράσεων:



Έγερνε το φεγγάρι προς την θάλασσα· μιλούσαμε· μου είπε:

‘’Καθένας πληρώνεται με το νόμισμα που επινοεί

για να ξεχρεώνει τους άλλους..’’ Μετά

σιώπησε, την ήπιε η θάλασσα…Κάπου στην Ρόδο..



Κι εγώ το ήξερα ότι η νύχτα θα πέσει φέρνοντας την Άρκτο-

την μέσα και την έξω μας..

εγώ συνθέτω μουσική από πατρίδα που πονά

Ένα τέλος κρυσταλλένιο ένα τέλος ατέλευτο, καθώς

σπαρμένα λόγια δεν καταλήγουν πουθενά αλλού από

μια σελίδα που προσδοκά να φτάσει

στο κουρασμένο φως του δειλινού τσακίζοντας

το κλαράκι της ρέμβης-

Απεικονίζονται οι πόθοι μες το αρχαϊκό ηλιοβασίλεμα, γέρνουν

κατά την θάλασσα οι αγωνίες,

χρώματα αφράστου γεμούν τον λυρικόν αέρα, η έμπνευση

τονίζει την διαφάνεια ως το ακραίο της πάθος-

Πλαγιάζω στο παλιό ντιβάνι μου, οι αναζητήσεις 
με κούρασαν,

εκτελώ ένα ρήμα που γεωδένει

ποιητικά το σύμπαν,

μεταχειρίζονται οι επιθυμίες μου

των ονείρων την έλξη, είμαι

ο ερημίτης που αγαπά της μοναξιάς την φυλακή-δεν φοβάμαι

του εαυτού τ' αποθέματα, κοιτάζω

μπροστά και αν με ξεπερνά η ουτοπία,

εγώ συνθέτω μουσική από πατρίδα που πονά

από ξεπούλημα που δεν τελειώνει..

Εγώ σε βρήκα ή εσύ με βρήκες

Εγώ σε βρήκα ή εσύ με βρήκες, έτσι

όπως κυλήσανε τα χρόνια και ανάμεσα 

από τις απουσίες δέχτηκα την παρουσία σου σαν
ήλιο γαντζωμένο μέσα

στην ανάσταση των πραγμάτων;-

Τριανταφυλλένια μου, λεπτή

φωνούλα που αληθεύει
στα τύμπανα κι ένα

άρωμα αφήνει εκτεθειμένο στην

φιλντισένια χάρη των ανέμων-Α

που κλείνοντας του ουρανού τις αγκύλες
μια τάξη ορίζω

αδέσποτη-σαν

να μου απιστούνε τα φωνήεντα και του λεξιλογίου
η φυλακή ελευθερώνει

δραπέτες νοήματα να τρέχουν πανικόβλητα

μες το λιβάδι της αλήθειας, φτάνοντας

στις παρυφές του νου και στην αγεωμέτρητη

ελευθερία της θάλασσας..

Υστάτου απολογίας επίκληση…

Σου παραδίδω το κορμάκι μου

Μαύρο και άραχλο

Για να το μεταφράσεις

πάνω απ’ το χάος-

Και την γη αυτή που πάσχισα

Να σώσω αλλά δεν σώζεται

Με το μιαρό φορτίο της

Εκατομμύρια ανθρωπάκια

Δωσίλογα, που τρέφονται

Απ’ τον εγωισμό τους

Πάρτην και πράξε

ό,τι θες

Εγώ κουράστηκα

και πια δεν θέλω

Παρά στην μοναξιά να κατοικώ

Και τίποτα να μην μου ανήκει-

Και άσε με στην νύχτα που με νανουρίζει κι όταν ξημερώνει

Εγώ είμαι ο εαυτός που ήμουν και δεν έχω ν' αποδείξω τίποτα

Που να χρειάζεται τόσους ημιμαθείς κριτές

για να το επικροτήσουν-άσε με

Να ρεμβάζω στα μέλλοντα

Αθώος και βασιλιάς των αθώων..

Επετειακό..

Για να κλείσουν όλα, που σημαίνει κι η σελίδα μας

Και να κοιμηθούν ανακουφισμένα

Στον ιαματικό μέλλοντα-   να τελειώσει του βιβλίου η διδαχή

Και η Δευτέρα σαν μία πεντάρα παλαιά

Να χαρεί την τρύπια όψη των πραγμάτων,

Αυτά που πρεσβεύουν τα λόγια, σ’ έναν καλπασμό μες την επική

Ψυχή του έθνους να,

Αναβιώνουν για

Να φουσκώσει το στήθος από περηφάνια και φως.

Παρελάσεις μαρτύρων φωνούλες εφηβικές

Αναζητώντας κάπου στο σκαιό περιθώριο

Της Ιστορίας την συνείδηση-μετά

Που της πραγματικότητας εζήσαμε τον ζήλο και μια θλίψη

Κρέμαγε τ’ άρματά της πάνω

Στον ουρανό που έλαμπε αιώνιος κι ελπιδοφόρος..

είμαι ένας που όλοι, μέσα του, είναι αυτός.

Τι όμορφα που μυρίζει αυτό το επίρρημα της θάλασσας!

Εκεί..

Σαν από αρχαίο θεό σταλμένο-

ποιητικής δοκιμασίας ολονύχτιας το κατόρθωμα..



Να μπορούσα όπως είσαι μακριά μου να σε κάνω να το αφουγκραστείς

όπως μαγνητίζει την σκέψη μου κι αφήνεται

να πέσει μες των λέξεων την σελίδα.



Κάποτε είμαι ένας θηρευτής που έχασε

τα σημάδια του

και χάθηκε σ’ ένα μεγάλο δάσος.



Κάποτε

είμαι ένας που όλοι,

μέσα του, είναι αυτός.



Πολύφωνος και όμως σιωπηλός-

όπως θαυμάζει αυτό το όνειρο αιωνιότητας..

πλατεία Εσταυρωμένου

Απροσδιόριστα κι όπως δεν έχει πουθενά καταγραφεί

Ένας μικρός θόρυβος σπάζοντας
σαν πορσελάνη

την ησυχία πάνω στα πλακάκια·

Χλομό φεγγάρι μαέστρος μιας μπάντας που παίζει

Ένα αλέγκρο φως στον δρόμο με τις

Μανόλιες,
στο Αιγάλεω-

Και μετά μια ψιχάλα

Που στιλβώνει
τα σαρκώδη φύλλα και γεννά

Καθαρότητα.

Οι ιδέες της νύχτας είναι σαν λάμες κοφτερές

Που ακονίζονται επάνω στο σμυρίγδι
των πεζοδρομίων·

Γυαλιστερά αυτοκίνητα και τα φλας που αναβοσβήνουν·

Πάει να ξημερώσει·
πλατεία Εσταυρωμένου,
λεφούσι περιστέρια θα υποδεχτούν

Την συμβολική Κυριακή..

                                         13.10.2013

Το πλάσμα που είσαι

Διαρκούν και μετά θάνατον οι θάλασσες ή φεύγοντας

παίρνεις μαζί σου και μια αστραπή

του βλέμματος που ανάγνωσε τα κύματα και πλέει

στην θαμπή ώρα του απογεύματος που

η νύχτα έρχεται και μελαγχολεί κι ο θεός;-

Το πλάσμα που είσαι έχει, κι ευτυχώς αγαπά,

τα οράματα- αλλά γιατί

νομίζεις θα αλλάξεις τους ρόλους; Πάντα

το αγκάθι αγκάθι θα είναι

και πιο απ’ όλα θα μοσχοβολά

του φεγγαριού η ευδοξία-

Α αρχαία μιλιά που διψώ! Κι ο θάνατος

θα είναι μια ανυπόγραφη επιταγή που δεν εξαργυρώνεται παρά

από τον τοκογλύφο χρόνο που μοιράζει

πίκρες σε όλους μας..

Εκείνη

Άφησε το καθετί στην ζωή της σε εκκρεμότητα,

δεν θέλησε να δώσει ούτε μία λύση που να είναι υποφερτή,

αγαπούσε

μια τελειότητα

που παρέδιδε τα πάντα στην ανεδαφική επιθυμία της-

        Όταν σκοτείνιαζε μελαγχολούσε γλυκά και στέκονταν

με τις ώρες στο μπαλκόνι της κοιτώντας μακριά κατά κει

που το φεγγάρι βύθιζε στην θάλασσα ωραίο και λυρικό-

                Τότε πετύχαινε μια θαλπωρή σαν να της έρχονταν στο μυαλό αγαπημένοι στίχοι

που έκαναν ακόμη πιο

δύσκολο το βράδιασμα-

                      Ο πανσές της σελήνης σκορπούσε το αργυρό φως του επάνω

στα θαλασσοκύματα και ο Οκτώβριος τέλειωνε

σαν ένα καλαντάρι που βαρούσε διάλυση φτάνοντας τον καημό

ως το περβάζι του παραθύρου που κοιτούσε στον βοριά-

                                    Ο χρόνος τέλειωνε σαν μια αφηρημένη ιδέα που θεάτρινιζε επάνω στην σκηνή της άγουρης πραγματικότητας και εκείνη έλιωνε από αγάπη που

δεν της ευτύχησε καθώς

μαθήτρια του πάθους έμεινε κι ως την μεσολικία της που δεν λυγίστη’..

Παναπεί η ζωή είναι μια χίμαιρα

Το φως σκοτώνει τις αντιρρήσεις και από την κερκίδα του φαίνεται να μην έχει ένα τέλος της μέρας η τραγωδία.

Το σιγάν αλάνθαστο και δεν σε βάζει σε απολογίας περιπέτειες.

Οι ηθοποιοί ωστόσο τολμούν μια προσφυγή στον θαρραλέο μονόλογο της αστραπής.

Νομίζεις οι ψυχολογίες καταλήγουν τρωτές και κάποτε απρόβλεπτες σκαρώνουν
σενάρια μεταξύ ελπίδας και ολέθρου.

Παναπεί η ζωή είναι μια χίμαιρα που δεν την περιέγραψε σωστά ο λογοτέχνης που μελέτησε
του φεγγαριού την μία μεριά της.

Γύρω μας πόλεμος αλλά σ’ αυτό που καταφεύγω έχω εναποθέσει ένα αισιοδοξίας βαθυσκάφος για να μην χαθώ σε ένα μελαγχολικό δίχως και ερμηνεία ωκεανό.

Να που αν σιωπώ στο τέλος η γραφή με ξεπερνάει και μαραίνεται αλλά δεν σώνεται η φωνή

που βρίσκω για να σου μιλώ κι εσένα που αγάπησες να μελετάς εμένα..

Το σπίτι των υδάτινων αντανακλάσεων

Το σπίτι των υδάτινων αντανακλάσεων

με τους ιβίσκους

στην πίσω αυλή:

Ένα παλάτι των ανέμων που να φύγουν πάλι ήρθαν

μες την θερμοκρασία του Ιουνίου, εφτά

η ώρα το απόγεμα που ο κόσμος

βράζει από καημό και νοσταλγία..

Επάνω στην ταράτσα του ένα κυνηγητό το αεράκι

με τα πεσμένα πλατανόφυλλα.

Σκιές λευκές πετούνε πέρα οι γλάροι.

Ανοίγεται απρόσμενα η δυνατότητα να είναι δεν το είναι..

Ένας επιγραμματικός

άτσαλος, πνευματώδης

ήλιος ποτίζει με χρυσάφι τα φυτά.

(Εγώ να δεις αδιάβαστος που είμαι..

Από ποίημα, από φεγγάρι, από ψυχή-

μόνο να ξέρω ποδοβολητό της θλίψης κατορθώνω..

Όπως να μένω είμαι έγκλειστος στην κάμαρα

που κάποτε μου ναυαγεί κι όπως καράβι

με παρασέρνει στα ενδότερα

μιας θάλασσας κατάθλιψης..)

Ρόδος.. Ιούνιος 2009

Μουσική των βαλβίδων κάτω από το καπό και πάνω από το πάθος..

Μηχανές οι ρονρονίζοντας είναι

Μες την ζωή μου και δεν με αφήνουν να ησυχάσω..

Αστράφτουνε οι λαμαρίνες

Καλογυαλισμένες μέχρις εσχάτων.. Α

Στροφαλοφόρε άρχοντα, παντοκράτωρ

Λαλεί ωραία η κεφαλή σου! Τα φωνήεντα

Που μιλάς λυρικές μηχανεύονται νότες και ένα γρύλισμα

Από της δύναμής σου την ένταση

Δονεί περί τον άξονα το ελατό σασί που καβαλάς και τρέχεις. Α κόσμε

εμβολοχιτωνίων και εμβόλων που λες δρέπουν την χαρά

Του μετάλλου-

Α κόσμε της άγουσας αστραπής και της μέγιστης έντασης-

Πλουραλισμέ στο απώτατο, ατσάλινε ύμνε!

Σκούζουν τα λάστιχα στο οδόστρωμα, η εξάτμιση φρενιάζει-πώς

Να ειπωθεί ο οιονεί παλμός

Ενός συνόλου που ασφυκτιά και δεν κρατιέται;

Κοίτα: το κόκκινο έλυσε όλα τα δεσμά του

Με την πραγματικότητα-

Χλιμιντρούν ανάγωγα άλογα-

Η ταξιαρχία των τροχών

Αφήνει σκόνη πίσω της
μπουχός

να γίνεται

και κουρνιαχτός που έμεινε

εμβρόντητος ο αέρας..

Δεν ανήκει τίποτα σε κανέναν.

Δεν ανήκει τίποτα σε κανέναν.

Μετά τα μεσάνυχτα κι από το φεγγαρόφωτο

Μεγαλώνουν οι ίσκιοι

Και τα γατιά νιαουρίζουνε

Μπάσα

Σαν γέρικες ντηζελομηχανές που χάθηκαν

Μέσα στην νύχτα..

Ακούγεται αόριστο βιολί

Κι οριστικό παράπονο.

Βάφονται ασημένιοι οι πόθοι

κι εκεί

Όπου συγχέεται η μεταφυσική με τ’ αποκτήματα του ύπνου

Η πένα μου

Η πένα μου γρατζουνά

το λευκό

Γυρεύοντας την πορφυρότητά του..

                                               13.10.2013

Εσύ που είσαι βασιλέας του φαιδρού της ζωής- ξέρεις και το αλήθεια βάθος της τραγωδίας της..

90..

Ας με σώσει τώρα κάποιος απ’ αυτήν την εμμονή σαν επιδίωξη να ασκήσω

γοητεία στον ουρανό με λέξεις..

Οι ευθείες τους

προεκτείνονται νοερά

και δεν μπορούνε να φυλακιστούν από γραμματικά σύνορα

που θα περιορίσουνε ακόμα

κάθε ποιητικό που θα ξυπνήσει βάθος..

Μολών λαβέ ωστόσο αυτήν την μοναξιά..

Βρες θάρρος

αν θέλεις να διεκδικήσεις μια πατρίδα άλλων στοχασμών..

Εσύ που είσαι βασιλέας του φαιδρού

της ζωής-

ξέρεις και το αλήθεια βάθος

της τραγωδίας της..

Να σβήσω σαν διψασμένη φωτιά

Να σβήσω
σαν διψασμένη φωτιά
που δεν έχει άλλη πια ύλη

Για να χλευάσει επάνω της. Να σβήσω

Σαν ένα κύμα στον γιαλό που πνίγηκε
στην άμμο της παραλιακής ερημιάς. Να σβήσω

σαν μία πνιχτή φωνή
που δεν λυτρώθηκε
και μες το στήθος μένει
παράπονο – να χαθώ

χώμα που κλαίει κι η βροχή
το συμμερίζεται

επάνω από του χρόνου τις ημέρες

φτενό,
άδειο

σαν ένα όστρακο που όταν ξεβράστηκε
του έλειπε η φωνή

και η δόξα της θάλασσας..

εσύ θα είσαι μια σημαιοφόρος αγάπης

Απ’ τα πνευμόνια μου για τον αέρα

ένα αιθέριο χελιδόνι που αποδημεί πάντα στο όνομα μιας Αρετής.

Πνιχτό παράπονο οκτωβριάτικο.

Ασκεπής και παρά τω Θεώ πασχίζω

να σώσω χρυσίο που δεν μου ανήκει.

Έτσι ο αγώνας κι έτσι η εγνωσμένη σου ιερότητα.

Όσους αγίους και να πλησιάσω

εσύ θα είσαι μια σημαιοφόρος αγάπης

που δεν χωρά στα ανθρώπινα..

                                          11.10.2013

Οι στενοχωρημένες μέρες μου

Οι στενοχωρημένες μέρες μου λυγίζουν σαν ένα τόξο που τεντώνεται καλά και σκοπεύει την σφιχτή κουκουνάρα του πεύκου.

Πληγωμένη ζωή πληγωμένη εργασία.

Τα εργαλεία μου πριονίζουν τον φράχτη της μελαγχολίας κι ένα φως αχνό διαφαίνεται πίσω απ’ την ραγισματιά που έκανε η σανίδα.

Η νύχτα που έρχεται είναι μια αρκούδα που χορεύει όπως της παραγγέλνει ο αρκουδιάρης χρόνος.

Εσύ, αγαπάς ν’ απουσιάζεις, εσύ…

                                                 11.10.2013

                                                 

Ό,τι που λέω μπορεί ν’ ακούγεται αλλόκοτο, εξωπραγματικό.

Ό,τι που λέω μπορεί ν’ ακούγεται αλλόκοτο, εξωπραγματικό.

Ή και να το πιστεύεις με αμφιβολία.

Είναι σαν κάτι που να καταγράφεται σ’ ένα βιβλίο συμβάντων.

Κανείς εκεί δεν είναι όπως πρέπει υπαρκτός.

Ο θεός είναι μύθος- μύθος ο άνθρωπος:

δημιουργίες όλα του μύθου.

Εγώ αποταμιεύω εκμεταλλευόμενος όραση:

ακούραστη, αδηφάγα,

τράπεζα των εικόνων.

Συλλέγω τοξίνες και ταυτόχρονα

ανακαλύπτω θεραπείες για το ‘’εγώ’’ .

Είμαι σαν όλοι:     βασανίζομαι

να συνθέτω μουσικές που στα άρρητα

των ανέμων υπακούνε

όπως σφυρίζουνε μέσα από κοχύλια που ξέβρασε

άδεια μια πεισματάρα θάλασσα.

Και τελικά είναι που μένει για περιουσία μου,

ένα κεφάλι με όνειρα.

Κανένας δεν μπορεί να τα εξηγήσει.

Μένω σαν κέρβερος μπροστά

σε μία πύλη γερασμένων ιδεών..

ψιθύρισε το όνομά σου

Τι σημασία έχουν οι ημερομηνίες; Γερνούν

όλα

αναζητώντας

μια ίαση

που επουλώνει

τα εγκαύματα του χρόνου.

Το να λείπεις απ’όλες τις συναναστροφές

του κόσμου δεν σε βγάζει τελικά πουθενά.

Τουλάχιστον ψιθύρισε το όνομά σου καθώς

ο χρόνος περνά και φαίνεται

σαν προσευχή η κάθε κουβέντα

που συναντά στο βράδιασμα

την ψυχή που σου ανήκει..

                                                     

Νέτο σκέτο

Σκέφτηκε να μιλήσει και, πριν κάτι να πει,

ο ορίζοντας ράγισε σαν πορφυρό ρόδο που κλονίζει ο αέρας.

Η κλίνη του μετεωρίστηκε κι ανέμιζαν λευκά σεντόνια μες το μούχρωμα και στην πνοή της μέρας που εχάθη᾿.

Γελούσε στην αυλή ο μενεξές.

Στο σύρμα απλωμένα τα ασπρόρουχα..

Νέτο σκέτο φαινόταν το ελεητικό φεγγάρι.

Κάπου εκεί φιλήθηκαν οι δυο ερωτευμένοι και από την ιστορία του πράγματος καταλάβαινες τα ωραία μετά..

Τσάκισα ένα κλωνί βασιλικό και το έφερα στα διψασμένα ρουθούνια..

                                                      8. 10.2013

Αν δεν τολμήσεις να διεκδικήσεις, θα χαθεί για σένα ο πραγματικός και μόνος παράδεισος…

Βυθίζονται μες την ομίχλη τα Άδανα,
ο καιρός εγγύς,
τίποτα τελικά δεν ορίζουμε

Ωστόσο-

Το πλοίο της γραμμής γέμισε φάτσες λυπημένες,
ποιός είναι χαρωπός τελικά στον αιώνας μας; Όλοι

καβουρντίζονται σε μια καταθλιπτική φωτιά

Που οξειδώνει τα πάντα τους-λυγίσανε
οι ψυχολογίες..

Τι η Τουρκία και τι η Αίγυπτος

Τι η Συρία και τι η Παλαιστίνη-

Ίδια υποφέρουνε οι λαοί και ίδια θέλουνε ν’ αποτινάξουν

Την βδέλλα την κακιά πάνω απ’ τον σβέρκο τους..

Αν δεν τολμήσεις να διεκδικήσεις,
θα χαθεί για σένα ο πραγματικός και μόνος παράδεισος…

Θα κριθούμε για την πληγή που κουβαλάμε και μας καθορίζει..

Θα κριθούμε για την πληγή που κουβαλάμε και μας καθορίζει..

Τρέμουνε οι τοίχοι σαν να γίνεται ο ξαφνικός σεισμός

Των ψευδαισθήσεων, το σύμπαν αλλάζει

Μετατοπίζονται οι προτεραιότητες, ο χαύνος από όλα απουσιάζει, ένας μικρός χαμός

και να μην σέβονται τους ωροδείχτες
τα εγωιστικά δευτερόλεπτα-

Μπουκώνονται με θλίψη οι ψυχές, ανάγκα πείθονται και οι θεοί- βρες

Το ένα που αγάπησε τον ερμαφρόδιτο πληθυντικό του

Και έγινε εκείνο που αδύνατον να το αποταμιεύσεις και πονάς

Γιατί σε ζόρισε η φτώχεια μέχρι απιστεύτου..

Λέω και για να λέω κάποτε από του αίματος τραβώ τον ζωτικό παλμό-

Λέω και για να λέω εκτίθεμαι σε σένα που αν δεν καταλάβεις θα με εχθρεύεσαι..

Η ποίηση με ψήνει και με τήκει με τα φλογοβόλα μάτια της..

Αγαπώ το ατσάλι της νύχτας και την ειλικρίνεια της πένας μου…

Τόσο καλό φεγγάρι που εγώ που είμαι εντολοδόχος μιας ελπίδας αξόδευτης

Κρατώ το χέρι σου και ζηλεύω και που ο αγέρας σκουντά τα μαλλιά σου

Λαύρος καθ’ όλα μετά.

Τρέμει σαν ψάρι στο αγκίστρι ο Οκτώβριος-

Διψώ την μοναξιά του-

Μοναστηριακός είμαι που αποσχίστηκε απ’τον κορμό κάθε θρησκείας.

Ποιός διαβάζει το προπατορικό του αμάρτημα

και δεν ζητά μια λύτρωση κοντά στο λιγωτικό γιασεμί;

Δεν νοιάζομαι πουθενά να αρέσω-

Αγαπώ το ατσάλι της νύχτας και την ειλικρίνεια της πένας μου…

                                                            8.10.2013

Πόσο σε αγαπώ λιγνό κοριτσάκι

Πού χάνονται οι άνθρωποι μέσα στα χρόνια και πού

Τους ξαναβρίσκεις πληγωμένους μετά

Να οσμίζονται κίνδυνο και αυστηρή φυλακή

Που δίνει ρέστα απόλυτα απομεινάρια;

Λιανική τιμή της ευαισθησίας τους
1 και κάτι ψιλά.

          Να που σε ψάχνω τώρα που πληθύνανε οι πόνοι και

Οι πληροφορίες της θλίψης τόσο κοστίζουνε.

Να που η αρχή των πάντων είναι ουσιαστική αναρχία

Που κάνει όλους να τολμούνε κατά το δοκούν..

Πόσο σε αγαπώ λιγνό κοριτσάκι

Που καρφίτσωσες μια νότα ήλιου στην καρδιά μου

Και ένιωσα τι παναπεί συμπαντικός παλμός!

Γράφονται όλα απόλυτα για να σβηστούν:

Ασυντόνιστα που μοιράζονται μέσα στις ξενικές προφορές των παλιννοστούντων

Κι εκείνων που διψούν ακόμα για πληγωμένη πατρίδα.

Κοριτσάκι που ήρθες να ανάψεις φώτα στην ζωή μου

Τεντώνοντας το δάχτυλο κατακεί που δείχνει φεγγάρι

Και που καιροδηλώνει αιθρία ο ουρανός.

Αύριο, όταν όλα θα έχουν τελειώσει

ίσως επιθυμήσω μια φλύαρη χλόη και που να μουρμουρά ‘ποπάνω μου
σαν μια καλή γειτόνισσα που σιγολέει

ένα παλιό τραγουδάκι

όπως θα ξεχαστούμε ακλόνητα αλλιώς..

                                                    8.10.2013

Οι σχέσεις κουράστηκαν από ακαταλαβίστικο άνθρωπο.

Οι σχέσεις κουράστηκαν από ακαταλαβίστικο άνθρωπο.

Το φιλί κοστίζει όσο ένα επιφώνημα και ο έρωτας

είναι ροή που αν πας να την ανακόψεις

θα πλημμυρίσουν θλίψεις το αγχωμένο ποιόν σου.

Διαμορφώθηκαν ελαστικές οι ιδιοσυγκρασίες.

Μιλάμε ένα ενικό που φθίνει.

Γύρω από τον άρτο της συνείδησης ας οργανωθούν όλα και επιτέλους

ας είμαστε αλληλέγγυοι και παθιασμένοι για ειρηνική συνύπαρξη.

Πρόσφυγες είμαστε όλοι κάτω από το βάρος των αναίτιων πολέμων..

                                                                  7.10.2013 

Καραμπουρνάκι

Γελάει η μέρα και απόμερα οι ατασθαλίες του φωτός γεμίζουν

σκανταλιές τον αέρα. Οι όμορφες βαρκούλες σκάλωσαν

όπως οι αχιβάδες γύρω από το ακρωτήρι

και ζεύτηκε την πανοπλία του ο τόπος.

Το κραταιό Καραμπουρνάκι σαν το δόρυ αιχμηρό αφήνει

να φαίνεται η αψηφισιά του.

Θεσσαλονίκη μάνα των ερώτων!

Όταν νυχτώνει μια επιγραμματική σιωπή ταριχεύει

το τραγανό σκοτάδι

και των περιστεριών οι σκιές τρομάζουν

την γοργόνα της θάλασσας.

Χαρτογραφημένη χαρά της Καλαμαριάς..

Οι συμπάθειές μου κρατούν από χρόνια

και δεν θα με προδώσει η μνήμη

ζεστή σαν το πλησίασμα καρδιάς με καρδιά..