Αγαπά η καρδιά μου το ανεδαφικό Σαββάτο

Αγαπά η καρδιά μου το ανεδαφικό Σαββάτο

     Το επίγειο δώρο της Κυριακής

         το λουσάτο παραλήρημα της Δευτέρας

             Αγαπά η καρδιά μου την χλιδή των παρομοιώσεων

          Την φλύαρη αταξινόμητη ύλη της εβδομάδας

       Αγαπά να συντελείται μες το άρρητο πεπρωμένο της

    Ο λόγος που σ’ αγαπώ και ο λόγος που σε ερωτική

τρεχάλα μ’ αναγκάζει..

μάτια θλιμμένου κοριτσιού

Τι είναι τώρα αυτό, μάτια θλιμμένου κοριτσιού κι απίστευτα

δοτικός ο Ιούνιος

                        λίγο πριν γείρει

        προς το τέλος του και αλαφρό αεράκι

πάει καλιά του         επικολλώνται

σαν γραμματόσημα παλιά επάνω

                                                      στον φάκελο της γης

λόγια λόγια λόγια-      ή άλλα

χαρτονομίσματα όπως που παίζει η ορχήστρα  και χορεύουν

οι λεβέντες

ερωτευμένοι με την ομορφιά του κοριτσιού.

                 Και στου μεσημεριού την υδατογραφία, ένα πλοιάριο

μακρινό, σχεδόν απιστεύτου

ρέπει προς τον ορίζοντα τον θεϊκό.

                      Τα πουλιά βομβαρδίζουν το σύμπαν με κελαηδισμούς

ποιός βλέπει

στο παρόν να λάμπουνε οι αρμονικές

νότες του χρώματος των λουλουδιών κι ακόμη

δεν που σε όλα νικήσαμε..

Παλεύοντας με τον μύθο σου...

Εκεί που σε βρίσκω είναι ένα σιωπηρό φωνήεν

που αποδιώχνει τα καταθλιπτικά δευτερόλεπτα

Εκεί που σε βρίσκω είναι ένα ορυχείο φωνής που μου χαρίζει τον ορυκτό πλούτο σου

Μια φευγαλέα ανταύγεια φωτός εισορμά μες τον καθρέφτη της ζωής και μεταμορφώνει όλα τα άσχημα.

Και γλυκά πλέουν οι βάρκες των σκέψεων γλυκά οι ιδέες εφαρμόζονται και όσο προχωρά προς την τελείωσή της η νύχτα

γλυκά με σφάζουν οι αγωνίες να μην κάνω τίποτα λάθος.

Γι αυτό το ανθάκι των ανέμων που στο χέρι σου δόθηκε

γι αυτήν την προσευχή ξημερώνοντας και να είμαι άγρυπνος μόνος

η ποίηση γίνεται θάλασσα χώρα των ματιών επικράτεια

λαύρου καημού και γαλάζιων κυμάτων..

Μέσα μου να βυθίζομαι και να μου χάνεται η φωνή

Μέσα μου να βυθίζομαι και να μου χάνεται η φωνή

ξημερώματα τότε Σαββάτου, ένας αέρας

λίγος να σμίγει τα χείλια του με τα δικά σου. Κι εκεί

Όπου μας τρώει το βασανάκι της μνήμης,
ένα αμάλγαμα από προθέσεις κι αυταπάτες
σε φέρνει κοντά

σ’ αυτό που είσαι, σ’ αυτό που ήσουν

και έγινε

να σ’ αγαπήσω εγώ..

Αλλάξαν οι τρόποι- οι άνθρωποι άλλαξαν.

Είναι η λεπτεπίλεπτη φωνή των σκιρτημάτων

Μέσα μου,
που παίζει με σωρεία των παρομοιώσεων

Γινόμενη πιο λαγαρή

Λίγο με λίγο

Και φτάνει
να εκδηλωθεί στα μάτια μου.

Είναι το απόγευμα που κάθομαι μονάχος στο μπαλκόνι

Διαβάζοντας παλιά ποιήματα- σχεδόν

Όπως καλόγερος ξεπερασμένης

ποιητικής θρησκείας.

Αλλάξαν οι τρόποι- οι άνθρωποι άλλαξαν.

Και σ’ αυτά που συμπράττω και καθ’ όλα είμαι συνένοχος

Τρομάζω να ενδίδω
όπως με αποσυνθέτουνε

Κορμί μυαλό και με ανασκευάζουν

Διψασμένο για κάτι στίχους που είναι

Ποτισμένοι με αγωνία και αίμα μου…

                                                      29.6.2012

Η Ευρώπη ξερνά το τσιγγούνικο χρήμα της

Λείπει η χαρά των ματιών, κάτι ρακένδυτοι

ψαχουλεύουν μέσα στην μπόχα των σκουπιδοτενεκέδων

η κοινωνία απέτυχε- μην ακούς                                                           

τι λένε οι πολιτικοί αγκιτάτορες- σήψη μυρίζει·

μια κατάθλιψη επεκτατική περιφέρεται                                    

κι όλο το κλίμα προδίδει εφιαλτική Γερμανία.

Η Ευρώπη ξερνά το τσιγγούνικο χρήμα της- δεν χωνεύει

αυτό που έτσι κι αλλιώς δεν της περισσεύει

αλέθει την ασχήμια της

μες τις μυλόπετρες του άρρωστου πολιτισμού.              

Ιδέες κανιβαλίζει και πάει

πάλι πίσω

στην προ ανθρώπου ιστορία.

Τα νάιλον μαλλιά της ανεμίζουν

στον σκυθρωπό αέρα

η πλαστική συνείδηση της αφομοιώνει

τα πάντα αργά

Στις προγραφές της οι λαοί του Νότου
ανυποψίαστα θύματα..

Α κι είχα πιστέψει στην Άνοιξη

στην πανδαισία των λουλουδιών,
στην ηθική του μέλλοντος!

Πάνω σε στίχους είχα εναποθέσει

τις ελπίδες μου. Ερωμενέστερος όλων.

Είχα συγκροτήσει από ένα τίποτα

όλα τα αγαθά μου- Είχα
βαφτίσει Ελλάδα την τσεκουράτη αλήθεια μου. Τώρα

τα παιδιά ζητούν τον αυριανό κόσμο τους

δεν τολμώ να τα κοιτάξω στα μάτια

ακούσια ήμουν ο δικαστής εκείνος που τα καταδίκασε

να μην γνωρίζουν να χαμογελάνε..

Η πόλη δεν γελά

Η πόλη δεν γελά η πόλη –

η πόλη είναι ένα κενοτάφιο

που μέσα του χαριεντίζονται

                    μιαρές κατσαρίδες.

Αραιώνει ο αέρας-

                            κι άλλο

                                       κι άλλο·

Στο στίγμα που είσαι

         χωρά μόνο μια φαντασία απελπισμένου.

Ποιός ξέρει από δύσκολα μεροκάματα,

           εργατικές συνειδήσεις,

           πικρό ψωμί;

Στο όνομα σου απαντούν
χιλιάδες ομοεθνείς
και οι αλλοεθνείς

είναι όλοι τους βάρβαροι- λίγους γουστάρω-

γέμισε η πατρίδα
αποφάγια πολέμων.. Αμάν

πια!

Κι η ποίηση

έγινε δύσκολη σκάλα

απ’ όπου αναρριχάσαι

απ’ τα επίγεια
στα επίγεια και μόνο..

Από φιλί σε φιλί ένας λόγος δίχως όνομα ο έρωτας

35.

Από φιλί σε φιλί ένας λόγος δίχως όνομα ο έρωτας

Καυτός,

Με ουσία.

Άντρας και γυναίκα εκεί που συγκλίνουν οι πλευρές και γίνεται

Εφαπτομένη η επιθυμία        

Και εκρηκτική!

Τα λόγια δεν κάνουν τίποτα  στ’ αλήθεια.

Έχουν μόνο ήχο που δεν ταιριάζει πουθενά.

Αναφέρονται σ’ ιστορίες που καμιά φορά δεν είναι δικές μας-

                                                                              δεν μας αφορούν

Εμείς πάντα λατρεύαμε τον έρωτα απ’ την καλή πλευρά.

Και το ποίημα παντού- ισάξιο με το φως

Το ανακαλύπτω ολόγυρα-

Πολλές φορές μέσα στα μάτια σου.         

Πετά σαν το πουλί

Προς ένα όμορφο ξημέρωμα.

Όταν εγώ που γράφω μνήμες  δεν μπορώ να ζωγραφίσω

Ούτε το άστρο σου σωστά!

                                                                                  20.7.2008

Υποκλίνομαι στον καινούριο θόρυβο με παλιά ψυχή…

19.

Τα πουλιά τίναξαν τα φτερά τους

Ξηλώθηκαν τα υφάσματα της μέρας

Οι ώρες σαν κλωστές κρεμάστηκαν με άδειο ήχο

Φτάνοντας μέσα στο σκληρό απόγευμα.

Αρνήθηκαν οι μνήμες να είναι μνήμες

Απ’ το χαρτί χαθήκανε οι λέξεις

Για κάθε αποτέλεσμα επινοήθηκε και μια αιτία

Για να ‘ναι αυτό το ποίημα ορατό και σίγουρο.

Στις ταράτσες ψηλά με ένα καλυμμαύχι καπνοδόχου

Και ο καπνός παρουσιάζεται σαν προσευχή

Που ουρανό ζητάει κι άστρα.

Υποκλίνομαι στον καινούριο θόρυβο με παλιά ψυχή…

Αν όλες οι μοναξιές βρίσκανε λέξεις για να ειπωθούνε

Οι άνθρωποι  δεν θα είχανε τόσα κενά

Μέσα τους και γύρω.

                                                                                      10.7.2008

Αγαπώ την νύχτα έτσι που έρχεται

Αγαπώ την νύχτα έτσι που έρχεται
Γυμνή δίχως πολλές επιφορτίσεις
Αγέρωχη και χωρίς να ‘χει τα πολλά εφέ της μέρας.
       Περπατώ στις σελίδες της κρυμμένος
       Στην σκέψη μου, σχεδόν
       Μοναχικός που γεύεται την αμβροσία νοημάτων.
Και γνώριζε: υπάρχει πάντα ένας κρυφός
Τόπος όπου ευδοκιμεί η ψυχή καθώς
Πλησιάζουμε στον νικητήριο θάνατο.
       Βλέπω το πρόσωπό σου εκεί
       Που είσαι μελαγχολική πριγκίπισσα και στέκεσαι
       Επάνω στο μπαλκόνι τ’ ουρανού.
Εγγράφω μέσα μου την μουσική των φιλιών και ένας ύμνος σπουδαγμένου χάους
Μου δίνει την άλγεβρα των συναντήσεων
Χέρι με χέρι και οδεύοντας προς το γυμνό κορμί..

Στην άκρη του φράχτη

Στην άκρη του φράχτη

οι φραγκοσυκιές είναι πείσματα ζουμερά-

έρχονται απ' την παιδική μου ηλικία-

τότε που είχα μέσα μου ιδρύσει

χώρα ονείρων

κι ο ήλιος

είχε αυθεντική αξία τόση

που έχει κι ένα πρώτο φιλί.

Τώρα υφίσταται το πείσμα τους αλλά το σώμα τους

είναι ένα πράσινο ερπετό

που σκαρφαλώνει τον φράχτη

σχεδόν χύνεται

πάνω από την μάντρα

που οριοθετεί την άνοιξη

που θέλει να μετατεθεί στο καλοκαίρι…

                                           2.5.2010

Αφήνω το κορμί σου να το σημαδέψει η νύχτα

Αφήνω το κορμί σου να το σημαδέψει η νύχτα

Να το κεντήσει με τα άπειρα άστρα της και να βρεθείς

από την άλλη μεριά της θαλάσσης όπου το κύμα

Σε παίζει σαν απαλή μουσική

Που λειαίνει τον τρόπο των νυσταγμένων κοχυλιών.

Η ακτή στριφογυρίζει πάνω στην αιολική μου προσήλωση

Ένα ομηρικό αεράκι τονίζει στην λήγουσα τα ξεπλεγμένα μαλλιά σου

Προχωράς σαν ιέρεια που θα την απορροφήσει το φως.

Κάθομαι και κοιτάζω και θαυμάζω

Έζησα με επιμονή να μην με οξειδώσουνε οι κακεντρέχειες

Βλέπω που στέκεσαι μπροστά από την ήσυχη ακρογιαλιά

Και μοιάζεις να προσεύχεσαι να μην τελειώσει το κύμα..

Μόνο την ψυχή μου προστατεύω

Μια διαύγεια υγιής κι όσο πάει το μάτι

Δέντρα και σπίτια απόμακρα

Σκαρφαλώνοντας το βουνό που σκιρτά και βελάζει.

Οι πεταλούδες της άνοιξης συντυχαίνουν τα άσωτα χελιδόνια

Και τα φώτα ανάβουν το βράδυ να φανεί πού πηγαίνει ο δρόμος.

Ένα φίδι λαμπερό από λαμπιόνια και τριζόνια που δεν ησυχάζουν.

Σε άλλα χρόνια ήξερα την κυρά Στέλλα που καθότανε επάνω στο πλατύσκαλο

Και έπλεκε τα νήματα που θέλει η τέχνη για να είναι επαναστατική.

Τώρα ακούς ξενόφερτη μουσική από τις πάνω καφετέριες

Και δύει ό ήλιος για να μπούνε όλα σε νυχτερινή έννομη τάξη.

Αλήθεια είναι αυτό: η ζωή σχηματίζεται

από νερό που είναι αντάρτης

Σε κάθε στασιμότητα.

Όπου και να συντριβώ θα με ανασυνθέσει η ποίηση.

Μόνο την ψυχή μου προστατεύω

Και ο Λόγος που σέβομαι πριμοδοτεί με αλήθεια τον νου..

Να τι θέλω αλήθεια

Το να με θυμούνται αύριο

είναι μια ιστορία που αγαπά το εγώ μου·

το να με διαβάζουν αγαπώντας τον τρόπο που μίλησα, το να με ακολουθούν

θέλοντας τα επιγραμματικά αγαθά μου- είναι μια ξιπασιά του εγώ

που την θέλω πανάθεμα…

Αλλά όμως

δεν θα παραχωρήσω τίποτα από την λάμψη των χρωμάτων που τροφοδοτούν την ψυχή μου

και έτσι
ζάμπλουτος
ο φτωχός θα πορεύομαι..

Να τι θέλω αλήθεια:    να με σκορπίσει ο αέρας λέξη την λέξη μου

μέσα σε όλες τις καρδιές..

Ε ναι είσαι όμορφη!

Ε ναι είσαι όμορφη! Είσαι η πατρίδα

ενός φιλιού που ζητά την δική του ιθαγένεια.

Ε ναι, αξίζεις την σκέψη μου- κι η σκέψη μου

εξαερώνεται

γίνεται
αστεράκι
φτενό
μες την νύχτα.

Κοιτώ που με κοιτούν τα μάτια σου-

Σ’ αγαπώ με κόψη που ζητά ύλη πραγμάτων

Και βαθαίνει στον απαρέμφατο χρόνο του έρωτα.

Τόσο μικροκαμωμένη τόσο πεταλουδένια τόσο ανέγγιχτη

Που μόνο ο πόθος μου θα συναντήσει.

Κι όπως η μέρα ξοδεύεται σε πράξεις και πράξεις

Το λευκό σου χεράκι ανοίγει
τις κουρτίνες του φωτεινού σου μυαλού..

Βουλιάζω στο επί τα αυτά..

Καθ’ όλα είμαι διδάσκαλος και καθ’ όλα, αγνώστω τρόπω, μαθαίνω         

Μουσική σκεπάζει το σύμπαν και επικρεμάται η χορεύτρια

Σελήνη μες την όμορφη νύχτα

Βιολιά που παίζουν δυνατά οξείες νότες λυρικών παράπονων

Κραδαίνουν ατσαλένια σπαθιά μεγάλων ερωτηματικών-

Εγκυκλοπαιδιστής ο πολυόμματος ποιός με καταλαβαίνει;

Της φαντασίας δρόμους διασχίζοντας και επιστρέφοντας στα οικεία μου κάποτε ράκος..

Ένα λαμπιόνι ακούραστο όπως σφυρί που βάλλει επί της μελαγχολίας πάνω σε αρχαίο αμόνι.

Βουλιάζω στο επί τα αυτά..

Παραπληρωματικός μιας χαράς που με το ζόρι πάνω στις σελίδες που θα μουντζουρώσεις βαδίζει.

Είναι που ο άνθρωπος την απονιά την έχει πάντοτε σημαία.

Θα τελειώσω εδώ:    μες σ’ ένα πλαίσιο
παράξενου ονείρου.

Τζογάρουν οι ισχυροί σ’ ένα χρηματιστήριο που εμπορεύεται πατρίδες-

Μην μασήσεις!

Στείλε το μήνυμα:    

πείσμωσαν οι μοχθούντες

για οικουμενικό αγαθό.

Κάνανε τις ωραίες ιδέες τους
τιμόνι. Ας

αναπάψει μια τελεία αισιόδοξη

το σκούρο όλου του ντουνιά..

                                                       9.3.2012

Είναι οι γυμνές θάλασσες οι πολεμικές θάλασσες

Είναι οι γυμνές θάλασσες οι πολεμικές θάλασσες

που προπαγανδίζουν μια σαγήνη πελάγου
                  Οι ξαφνικές σβιλάδες παίρνουν την άχνα απ’ τα κύματα και ραίνουν τον         χρόνο με δροσερή ματαιότητα

                       Έτσι όπως θέλει το θνητό να λέγεται

                       Το μεσημέρι διψάει για εκδίκηση και τραντάζει τα παρόχθια δέντρα

                       μες την θερμή αγκαλιά του

                       Κανένας θάνατος δεν μεταγλωττίζει την ζωή που ανυπόληπτα αφήνει την ηθική της κατά μέρος

                       χίμαιρες κοριτσιών ταλανίζουν την φαντασία αυτού που γράφει

                       Μια πολυποίκιλη ζωγραφική ανακουφίζει με τα θερμά χρώματά της τον χρωστήρα του ερασιτέχνη θεού

                      Μια ανάσα πριν τα κυριεύσει όλα η θλίψη η αρχέγονη του ανοικτίρμονα πόντου

                      Και σηκώσει κεφάλι αμετάκλητα ο καταπέλτης Ιούνιος..

Ουσιαστικά ένα μυστικό θαλάσσης

Ουσιαστικά ένα μυστικό θαλάσσης

Που μπορεί και για να το καταμαρτυρήσουν όλοι κάποτε

Μπορεί κι εγώ εξάλλου ουσιαστικά να μην υπήρξα

Μόνο η φωνή μου σβήνοντας και αόριστη

Τρεμοπαίζει χάνοντας την χροιά της μες την νύχτα..

Κατά βάθος ο πλούτος που είχα είναι μια αέρινη κτήση

Τόσο ανέντιμα χάθηκε

Να η φυσαλίδα που ανεβαίνει από τον πνιγμένο

Στον βυθό κρατούν λυπητερά τραγούδια

Μοιρολόγια οι γοργόνες

Όταν φύγω, όλο το φαρμάκι της σκέψης θα μου χαριστεί

γαλανός ουρανός

Αστεριών που γέμει τρικυμία και μουσικές..

                                                                  6.3.2012

                                                                    

Έτσι που γράψαμε την πυρκαγιά

Έτσι που γράψαμε την πυρκαγιά

Χίλιες φωτιές τον νου κατέφαγαν.

Κορινθία υγρή        μια βροχή νοτίζει

Τα ωραία δωρικά στήθη σου.

Γυαλίζουν οι δρόμοι

Λασπωμένες επάλξεις των σπιτιών και πλάι στην θάλασσα

Αγρίμι ο αέρας μαστιγώνει κουρασμένα αρμυρίκια.

Το πάθος του πάθους μας χορηγός μιας κραυγαλέας πια μελαγχολίας.

Πίκραναν κι οι σιωπές- πώς να μιλήσεις;

Τι να μιλήσεις όταν όλα είναι μια θλιμμένη ρίμα;

Στα κράσπεδα της ιστορίας κατεβαίνουνε πεινασμένα παιδιά

Που δεν ξέρουν στοργή και θα έχουν φτωχό και ταλαίπωρο αύριο…

                                        

                                                 5.3.2012

Κάπου ψηλότερα από τον ουρανό.

Κάπου ψηλότερα από τον ουρανό.

Μαγικά νέφη πυκνά τρέμουν μες την χρυσή μέρα.

Ο χρόνος είναι δίκαια γαλάζιος.

Τα πουλιά πετούν και κάθονται στις μυρσίνες.

Ένα ατέλειωτο τραγούδι δίνει φως στην έμπνευση των λουλουδιών. Ανάστα ο Κύριος!

Το χώμα ανοίγει την αγκαλιά του να σταθεί νικητής κάθε σπόρος.

Από μακριά οι κωδωνοκρουσίες ξεκλειδώνουν το πέλαγο και στέκονται μαρμαρωμένοι μες την ευτυχία οι γλάροι.

Τρίζει η ραφή του θόλου και η μέρα αγγίζει την αιωνιότητα. Τρίτη.

Ψάχνω κουβέντες με τους αθανάτους.

Αν σιωπώ είναι γιατί ακούω έτσι πιο καλά τον κόσμο τον μέσα μου.

Όλες οι αισθήσεις σε εγρήγορση.

Ταπεινά οι χώρες που ζω είναι εξάψεις του ενστίκτου.

Μου εναντιώνονται μόνο οι μνήμες που δεν ακολουθούν πορεία προς την λησμονιά.

Ποντοπορώ προς τα ποιητικά φεγγάρια..

Με τις λέξεις πήγα παντού της Αλήθειας·

Όλα τα νέφη της ζωής τα πνίγει στην αγκαλιά του ο θάνατος.

Όλα τα λουλούδια πρώιμες απαντήσεις Ομορφιάς-

Διψούν για ευαισθησίες·

Με τις λέξεις πήγα παντού της Αλήθειας·

Ο χρόνος δικαιώνει όσους έζησαν με σιωπή μες την ανούσια φλυαρία·-

Έλα να με βρεις κάπου που το ελληνικό ψηφίο είναι πάλι έμβλημα

Και αναφλέγεται απ’ την πυρίτιδα του.

Τόσο ντελικάτα υπήρξαν τα λόγια που μύρισε δύναμη βασιλικού και στο παράθυρο βγήκε να τ’ απαγγείλει η Ελένη.

Πάγωσε ο χρόνος. Έβαλα τελεία.

Η μέρα ξημέρωνε σιγά σιγά.     

Και στο δισάκι μου αποταμίευα πόνο..

                                                                12.6.2012

Μάθε με από τα αποσπάσματα που δίνω

Μάθε με από τα αποσπάσματα που δίνω

Τις μικρές ψηφίδες που ρέουν πάνω στο χαρτί

Η Λάρισα πνίγεται στην ζέστη κι ιδρώνει

Κοντά στο αρχαίο θέατρο της στερεώνω

Την σύγχρονη άποψη του λιανικού εμπορίου

Δίπλα στα εβραϊκά μαγαζιά

Απέναντι απ’ το παλιό χαμάμ-

Περνούν περίεργοι που θέλουνε να ξέρουν 
τι είναι το νεόδμητο ετούτο,

Κοντά στο απόγευμα ο ήλιος βάφει

Χρυσό τον ουρανό

Στα πεζοδρόμια κοπέλες

Επιδεικνύουν τα κάλλη τους-

Στιγμιότυπα συλλέγω που σκηνοθετούν
το φιλαλήθες ποίημα μου

ακριβοδίκαια ζυγισμένος

ακανθώδης χωρίς στόμφο φιλολογίας ουραγός

Ποτισμένος ποιητικό αίμα και δυναμίτη του πάθους..

                                              Λάρισα 22.6.2012

Αγαπώ τα κόκαλα σου

Αγαπώ τα κόκαλα σου αγαπώ τις γωνίες που εγγράφουν
τα τονισμένα σου ζυγωματικά

μες το απογευματινό φως.

Θέλω να σε φιλήσω τελειώνοντας κάθε λέξη μου μ’ ένα αυτούσιο ποίημα.

Λαίλαπα των βλεφαρισμών που κάνουν την αγάπη την απίστευτη αγάπη θέληση για πολυδιάστατη ζωή.

Πατώ εδώ πατώ εκεί και πουθενά δεν βρίσκομαι

αλλού από το τώρα.

Πάρε τον χρόνο σου, ετοίμασε μια είσοδο που διθυραμβικά θα απαλείφει
όλες τις απουσίες των θνητών δευτερολέπτων και κράτα

ιστορικό καρτέρι να με τύχει ο έρωτας πιο λαβωμένο που δεν γίνεται

και με εσένα μες την αγκαλιά μου..

                                                     Λάρισα 21.6.2012