Αψηφώντας αψιμαχίες της πραγματικότητας και καταφεύγοντας σε αλάνες των ονείρων
Σκέπασα τα λάθη μου με συμπάθεια κι ιδιωτεύω
Σκουπίζοντας δάκρυα μεταμέλειας και πόνου-
Σε ένα καλυβάκι μοναξιάς, σαν ιερέας
Που σκοτίστηκε απ’ την αγρύπνια κι έμεινε
Μόνος, παντέρημα μόνος-
Πού ανήκω ή ανήκα
στο παρελθόν
Αλλού από μια χώρα της μελαγχολίας- και ο νους μου
Τρέχει σε άγνωστες καταφυγές να βρει μια λύση
Που εξηγεί τα πάντα λογικά και ακέραια…-
Αυτό που έχω τώρα πάντα είχα:
Τιποτένιο κι ελάχιστο, μηδενικό
Που μου αρκεί και δεν ορθώνει ούτε καν την ματαιοδοξία μου· υπάρχω
Όπως η ανάσα μου θέλει: αθώος
κάθε μέρα αθωότερος· τονίζοντας
Του πόθου μου το φως που ιερότητες ζητάει…
Εκτίμησε όσον παράδεισο σου περιγράφω!...
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
υπάρχω
Όπως η ανάσα μου θέλει: αθώος sp
...όταν ο άνθρωπος ονειρεύεται
έναν καλύτερο κόσμο
βάζοντας
τον εαυτό του τελευταίο. ενώ
ταυτόχρονα αγωνίζεται να επιπλεύσει
για ένα θαυματουργό χαμόγελο,
Είναι Αθώος.
Χαλάζι απρόοπτο έπεσε την Κυριακή, 10.00 πριν τα μεσάνυχτα,
κι ο φόβος της επερχομένης θύελλας
ακόμη με ταράζει...
κι ας ονειρεύομαι κόσμο ήρεμο...
Σε θαυμάζω
και σε ασπάζομαι, πηγή αστείρευτη
Γυρίζω γυρίζω γυρίζω με την δουλειά και είμαι πολύ κουρασμένος. Ευχαριστώ που περνάς από την γειτονιά μου! Δεν έχω εύκολο το να απαντώ στα γραμμένα σου γιατί η πίεση με τις ώρες της δουλειάς είναι μεγάλη. Συγχώρα με!
Τα φιλιά μου!
Δημοσίευση σχολίου