Εσύ αφήνεις ανοιχτά τα ενδεχόμενα

Να επιδιορθώνεις το τοπίο και να γαζωθούν οι άνεμοι

συνυφασμένοι με την ρέμβη σου·  α τι ζημιά

οι ατασθαλίες τους και όταν

υποθάλπουν λυρική τους κατάληξη!

Εσύ αφήνεις ανοιχτά τα ενδεχόμενα, οι κοιλάδες

Βόσκουν μέσα στα χέρια σου- τι είναι

η Δημιουργία άλλο από το σθένος που έχεις;!

Ζητάς και έχεις το θαυμαστικό. Κι ο υπερθετικός

Πολύ σου ταιριάζει.

Το νιώθω όπως σε αποκαλώ θεματοφύλακα

των θαυμάτων και που σε ανταμείβει η Ιστορία

με τις Αξίες σου

πια!

Τα ίχνη που αφήνεις είναι φωλιά όπου κατοικεί η σιωπή μου,

Τα ίχνη που αφήνεις είναι φωλιά όπου κατοικεί η σιωπή μου,
Ασήμαντα τα λόγια καλλιεργούν αυταπάτες και μεθοδεύουν μοναξιές που φλέγονται από τονισμένα επιχειρήματα,
Πώς σε πλησιάζω χωρίς να πληρώσω τον φόρο του πόνου;
Κατακρημνίζεις το εγώ μου στα βάραθρα της ξεφτισμένης αγρύπνιας:
Και ομονοώ να ακολουθώ το άτσαλο βήμα σου..

Καιρός του σιγάν ή καιρός του ουρλιάζειν;

Καιρός του σιγάν ή καιρός του ουρλιάζειν; Κάπως

Πρέπει να διατυπωθεί αυτό: αντίθετες πάνε οι εποχές

Και ρημάζουν του σύμπαντος την συνάφεια.

Αμφιβολία την αμφιβολία παν’

Οι γνώμες μας- ταριχεύουν

την Ιδέα την ευεπίφορη

και για την Αντίφαση ορθώνονται

λέξεις τραγανές που μυρίζουν παράδεισο.

Μαραίνονται οι αθώοι-δεν τους συνδράμει η ηθική η επικρατούσα-

Μαραζώνουν και ζουν μες τον ύπνο τους

Παραμυθένιες λεπτομέρειες ενός κόσμου που εκλείπει

Και μόνο εγώ απόμεινα να αναγνώθω πια.

Καιρός του σιγάν λοιπόν- πώς να το πω;

Ζω με τις ρομαντικές αναζητήσεις μου, κι ίσως

Να μην υπάρχω και να μην το έχω καταλάβει ούτε εγώ!

Ο βιοπορισμός μου αλιεύει βραδύκαυστα καλοκαίρια

Ο βιοπορισμός μου αλιεύει βραδύκαυστα καλοκαίρια

Και χειμώνες ντροπαλούς που βάλουν πάνω σε κάθε

καλή μου πρόθεση

Γυμνώνονται τα ξίφη της αυταρέσκειας και με καθιστούν

υπεύθυνο

Όλων των δεινών που δεν ξέρω

Δεκέμβριος ο ερχόμενος μετά μανίας

Θρησκευτικής· πώς να το πω

ότι δεν θέλω ν’αγιάσω;

Ένα ντουμάνι

Βαθύ,

κρύβει τα φανερά και κάνει τις απλότητες να θορυβούνται.

Ζητάς γαλήνη και από το κοφτερό μαχαίρι θα αναβλύσει

αίμα και καημός- ενώ

Εσύ αμέριμνα θα ζεις

και θα κοιμάσαι…

Ταξίδι στον έσω εαυτό

Ταξίδι στον έσω εαυτό, αφήνω

πίσω μου τον κόσμο που δεν έχει τίποτα να αρθρώσει
Και βυθίζομαι στον φωτεινό εαυτό μου που γελά,

πάνω απ τα πράγματα και τις καταστάσεις

Δηλώ πως ο ίδιος ποτέ δεν υπήρξα, ένας άλλος

μιλούσε με την φωνή μου
Και ακολουθούσα αυτό που η παρόρμηση μου ήθελε θέλει..

*

Γκαστρωμένο Τίποτα που γεννά όλη την αναστάτωση του βίου

Μέσα του παιζογελούν οι αυταπάτες μας, θρέφεται ο εγωισμός μας

Η ματαιοδοξία μας μας θέλει τολμηρούς
Μπολιάζει το αίμα μας

Και όταν ξημερώνει η μέρα που κρίνονται όλα
Ποιός ξέρει να πει ποιοί ήμαστε και ποιοί θα καταλήξουμε να γίνουμε..

*