Ήρθα να σε συναντήσω:

Ήρθα να σε συναντήσω:

Σαν από αίσθημα που με έκαψε – ήρθα να σε βρω

Πλάι στην ήρεμη θάλασσα, στο πράο απόγευμα, στον ήλιο που βύθιζε·

Ήρθα να σε συναντήσω:

Πίσω από τις κορυφογραμμές που με έντυσαν μελαγχολία και θλίψη

Ήρθα να σε βρω, να σε ακούσω να μου μιλάς, να νιώσω πως με ερωτεύεσαι

Φορώντας μόνο μια εσάρπα δειλινού!

Εργονομία..

Μεγάλα και θαυμαστά τα έργα σου Άνθρωπε, πολύ
Δρόμο διέσχισες ώσπου να φτάσεις
Να είσαι ίδιος που απέταξες
Το θηρίο και το θηρίο,
νικητής, ξαναγύρισε
Μέσα σου,
Αφήνοντάς σε εκτεθειμένο
Στην μαυρίλα την ψυχική.

Μετρώ ιδέες και αθροίζονται μέσα σου
Όλες τελικά τις προσβάλεις
Πόσους αιώνες θέλει για να νικηθεί το Ευτελές
Και πόσο αίμα θα σπαταληθεί να νιώσεις
Πως ως εδώ είναι η δολερή σου φύση-θα την αποβάλεις
Μυρίζοντας ένα λουλούδι σ’ έναν κήπο που κρατεί
η αιωνιότητα
Φροντίδα δική της και καμάρι!

Είναι λοιπόν παιχνίδι που επιστρέφεις πάντα στην αρχή
Η κούραση των υλικών σου; Σκουριάζουν
και ηχούν παράξενα τα αισθήματα; Τα λεξιλόγια
φθείρονται
και άλλα αντ’ άλλων αποδίδουν:
να γράφεις άλφα και να ερμηνεύεται ωμέγα-ω
Διαβολοσταλμένο σύνορο απ’ όπου
Με ζόρι θα ξεφύγει ο Θεός!

Κι όμως
λατρεύω τον αγώνα σου, αγαπώ
Την σκαρταδούρα που αποβάλεις
Για να γίνεις μία μέρα ο κυρίαρχος
Ο εχέφρων, ο καλοπλασμένος
Που θα γκρεμίσει όλη την φυλακή και θα χαρεί
Ο κόσμος των αιώνια απελπισμένων!

Η πόλη ξένη

Λεπτομέρειες επί των γεγονότων
Όσο εμβαθύνω ένα ντουμάνι από έρεβος μαστίζει τα πάντα
Ο θόρυβος τρυπώνει όπως ποντικός κάτω από τα μπάζα της πραγματικότητας
Η πόλη ξένη

Έχασα τον μπούσουλα της ελπίδας
Ο κόσμος καγχάζει γύρω από μια αγριότητα
Το μίσος είναι ο δάσκαλος που δεν αγαπώ
Η πόλη ξένη

Φεστιβάλ παρακμασμένων ονείρων
Ούτε στην νεολαία δεν βλέπεις θαυμαστικό
Κι αυτή υπνώνει βαθιά νυχτωμένα
Η πόλη ξένη

Ήρθαν οι ουρανοί τα πάνω κάτω- ποιός το περίμενε;
Χαρτομάντισσα ρίξτα- πουθενά δεν θα μας βγάλει το φως σου
Ακούγεσαι απόκοσμη μες την απελπισία μας
Η πόλη ξένη..

Τόκοι πολιτεύματος…

Ένας θησαυρός που θα σκοτώσει τον κάτοχό του, ένα χρυσάφι κολασμένο
Που, αιμοσταγές, ζητά να ντροπιάσει το σκοτεινό φως της απόκτησης, μια υπεραξία καταστροφική
Που σκαρφαλώνει στην συνείδηση ώσπου η συνείδηση γίνεται
Βρωμερή και αγκαθένια.
Ένα πολίτευμα που αγγίζει
την δικαιοσύνη από ανέντιμη μεριά,
Τόκοι που μένουν φυλαγμένοι για να ασχημύνουν
Τον που τους έχει-
Βαραίνει το κλίμα,
η εποχή έχει πολεμική ουσία, θα μείνουν
περήφανοι οι λαοί ή
Θα δούμε να ευτελίζονται τα πάντα;
Όσο αναρωτιέσαι τόσο πέφτεις σε βαθιά πηγάδια..