Εκείνο το πάθος που βουλιάζει μέσα στον καιρό

Εκείνο το πάθος που βουλιάζει μέσα στον καιρό, συντηρώντας

Τον πόθο μας, εκείνο το μελτεμάκι

Αβρό και ευοίωνο, που τέμνει

Κάθετα το μεσημέρι και ανασηκώνει την φούστα σου, να φανεί

Που οργιάζουν αποκάτω τα θαυμαστικά σου! Στέκεται

Πίσω απ’τις λέξεις και με μαλώνει που τολμώ να σε θέλω

Όπως για να σε γδύσω ανάμεσα στις φιστικιές και να γευτώ

Εκείνα που σε κανέναν άλλον δεν δίνεις!

                                                                    30.07.2019 

Τρυπούν οι λέξεις μου την Απουσία

Καλά που ήρθες-μα θα ασκηθώ

Στο φως της αστραπής και στο να λείπεις

Να μην σ’ έχω, να κεντώ

Κυανό μέγα διάστημα· από παντού

Τρυπούν οι λέξεις μου την Απουσία-κι ενώ

Δεν συμπληρώνει τίποτα το πάζλ του έρωτα, η νύχτα

Ψιθυρίζει αβρότητες και ξεθυμασμένα φιλιά· με τρόπο

Που κι εγώ δεν φαντάστηκα, ούτε

κι εσύ ποτέ σου τον ξέρεις…

Γέρνει για το ωμέγα το λεξιλόγιο

Γέρνει για το ωμέγα το λεξιλόγιο και αντίρροπα καγχάζει η γραμματική μας·
Ένα συννεφάκι δένεται κόμπο στον ουρανό·
Γνωριζόμαστε μέσα στην ευφράδεια των προαστίων-
Μισοί φονιάδες και μισοί ονειροπόλοι.

Οι νύχτες σκηνοθετούν γύρω απ’ τον ύπνο μας·
Αρχαίος χορός και πάμε όλα τα βήματά του μεθυσμένοι·
Ερωτευτήκαμε όμως, ζήσαμε το πάθος για στιγμές
Και ενωθήκαμε όπως κανένας δεν μπορεί να ενωθεί.

Τώρα οι λέξεις μας ηχούν σ’ ευθεία περιπλάνηση με την αιωνιότητα·
Στον άχρονο χρόνο που βελάζουμε όπως αθώοι αμνοί·
Θα υπερασπιστούμε μια πατρίδα πόθων και καημών-
Ωραία ενωμένοι με τους εαυτούς μας που είναι αφόρητα άλλοι…

24.7.2019

Η πόλη που στον έρωτα ασφυκτιά!

Όπου πλέκονται έρωτες, η πόλη ζει με αυτοχειρία, σου δίνει
Εντύπωση φωνής βοώντος
Κι όπως ο κάθε μοναχικός πάντοτε θέλει
Να τονε σιγοψήνουνε οι καημοί και να το έχει κιόλας συνηθίσει.

Ωραία ήταν όταν βράδιασε!
Ακούστηκαν αλλιώς οι ψυχές μας.
Μπορεί όλα να τα μεγεθύνει η νύχτα.
Μπορεί να τους δίνει ένα λούστρο απρόσμενο.
Στα μάτια κοιταχτήκαμε και ήταν όλα σαν πρώτα.
Εκβάλει όλη η ζωή μες τα ποιήματα-δεν το ‘ξερες;
Αρχοντικό μεστό καλοκαίρι
Λούζει τα πάντα στον γενναίο ιδρώτα του·
Κοντά στην άπλα των αφράτων λιβαδιών και της θαλάσσης
Που παίζει χίλια κύματα με τον καημό μου που δεν έχω
την λέξη που θέλω!

Όπου πλέκονται έρωτες, η πόλη σφραγίζεται, σαν γράμμα με το βουλοκέρι,
Και θα τηνε διαβάσουνε οι ερωτευμένοι κι οι γραμματιζούμενοι, κι αυτοί
Που ξενυχτούν τις νύχτες και κοιτάζουνε τον ουρανό
Τον άρχοντα ρουφιάνο που τα πάνθ’ ορά και τίποτα δεν του ξεφεύγει…

Θεσσαλονίκη 20.07.2019

Στρατής Παρέλης, Όπερ είδωλα εποίησεν

https://issuu.com/lewnidasskylitzhs/docs/oper_eidola

Πληροφορίες για αυτόν τον ιστότοπο

ISSUU.COM

Στρατής Παρέλης, Όπερ είδωλα εποίησεν

Όπου φωνή ο ουρανός σκιρτά και ραγίζεται

Όπου φωνή ο ουρανός σκιρτά και ραγίζεται

Σαν ένα πνεύμα της ερήμου,

ανοίγονται τα φοβερά τοπία του,

κάθιδρος είναι ο εργάτης που οργώνει

την απλωμένη στέπα του

Και που προσεύχεται σε κείνα που θα λείψουν.

Όπου φωνή ο ουρανός είναι ένα αερόστατο απ’ όπου

Κοιτάς τον κόσμο κάτω και σου φαίνεται παράξενος:

όπως να μην ανήκεις σε αυτό που είσαι ή θα ζήσεις-

Μοσχοβολάει μαστίχα απ’ το στόμα του Θεού

Και ολοένα πιο γλυκά και ήρεμα εντός σου ξημερώνει..

                                                         Ιούλιος 2019 

Βαθυσήμαντο καλοκαίρι

Βαθυσήμαντο καλοκαίρι

Σαν σκιά γλάρου επάνω στο κατάστρωμα

Νεύματα των ερωτευμένων, σκιές μες την λιακάδα, ροή

Των γεγονότων και των υποψιασμών-

Ακούς που ακούω, βλέπεις που βλέπω·

Απ’ τα γραφόμενα

στα συμφραζόμενα ένα χωριό η Αλήθεια·

Και την υπηρετούμε πολλά μάλα φιλόδοξοι

Εντεταλμένοι να αρμέγουμε το χάος.

Στην κουπαστή του ονείρου γαντζωμένοι και αναρριχόμαστε

κατά τον ουρανό-

Έχει και κόπο και ιδρώτα η ευαισθησία

( τις φιλαυτίες αρνηθήκαμε, τον κούφιο πρόδηλο εγωισμό)

Μας έθρεψε μεστό βαθύ ελληνικό καλοκαίρι

Με τις ευδίες του και το ομηρικό αεράκι που φυσά

Απ’τα παράλια της Ιωνίας ακόμα:

Να ῤθει εδώ η μοίρα κι η πατρίδα η δικιά μου..

Τω τρόπω που πάντα σε σκέπτομαι!

Έλασμα φωνήεν ο ήλιος κι αποκρυσταλλώνεται στην ησυχία των νεφών· και λιακάδα· μητέρα όλης της ποιητικότητας· κάνει να γευόμαστε βαθύτερα το ψωμί και ομορφότερα το αλάτι, ευελπιστώντας.
Η Ρόδος παφλάζει πάνω στα νερά. Εΰπλόκαμη, φιλντισένια. Την βρίσκω ευχάριστη όπως την αποφλοιώνω χαϊδεύοντας τα τρυφερά κλαδιά της.
Τω τρόπω που πάντα σε σκέπτομαι!

26.05.2019 Ρόδος

ΜΑΘΗΜΑ.

Ένας τρελός παραπατά πάνω σ’ ένα μυαλό καλοακονισμένο.

Μεθυσμένος όπως είναι δεν φοβάται
Το φοβερό στραπάτσο του θανάτου.
Βρίσκει την σωστή δικαιολογία για να πει μια σύντομη βρισιά.

Εμείς

Ας αρχίσουμε από τώρα το έργο της διάσωσης των ψυχών
Την ανοικοδόμηση ονείρων..
Η αυγή καλεί σε μία νέα ευδαιμονία.
Θέλησε

Αυτόν τον ήμερο, λημεριασμένο μες τον φόβο σου εαυτό
Της θλίψης να λευτερωθεί-

Η ιστορία έχει συντομέψει την διαδοχή των γενεών.
Έχει υπάρξει το μίσος, η αγάπη, το θάρρος·
Όλα τα καλά και τα κακά..

Και το αύριο θα πει μια παράξενη μουσική

Τεντωμένη

Ανάμεσα σε προσευχές και αγανακτήσεις.

1.4.1982