Πίσω απ’ τις ρητορείες…

Τι να πρωτοπώ; Ποτάμι του λεξιλογίου που σκηνοθετεί μέσα μου

σαν ένα θέατρο τρομερό- κι εγώ

που υποψιάζομαι μουσικές, άοκνος, περιπατητής

στον κήπο των ονείρων, εντοπίζω την τριανταφυλλένια μου

ντυμένη μες τα τούλια της έκστασης, να κάθεται

στου πηγαδιού το πεζουλάκι και να ακυρώνει

την άβυσσο

μόνη αυτή  

και μέγα το σύμπαν

μόνος εγώ  

κι οι λέξεις σαν χείμαρρος

Τι με διώκεις Πνεύμα των οράσεων, τι με κυνηγάς;

ψάχνω τον καλό εαυτό μου, ψάχνω

ποιός είμαι ο ερημίτης που του κόπηκε η φωνή

κοιτάζοντας το θαύμα του κόσμου..

Βεβαιώνω τις Αλήθειες που κουβαλάει ο Άνθρωπος

του θείου εντεταλμένος, βεβαιώνω

το Μικρό που αγωνίζεται να γίνει
Μέγα

πίσω απ’ όλες τις αδιαφόρετες πικρές ρητορείες…

Σημειώσεις πάνω σε χαρτάκια…

Πρωτεύουσες προτάσεις και δευτερεύουσες ζωές

Η λογοτεχνία χτενίζει ένα κεφάλι αλλοπρόσαλλο

Η τέχνη κατανοεί τον κόσμο

από την αθέατη μυστηριακή πλευρά του- ωστόσο

Ο καλλιτέχνης είναι σκλάβος του απύθμενού του εγώ

Που τρέμει σαν το ψάρι όταν βγει

από τα ύδατα του της φιλοδοξίας.

Αυτά εδώ   

τα άλλα παραπέρα

Σαν σαλιγκάρια που αραδίζουν πάνω σ’ ένα φύλλο

που κρατάει δροσερές

Σταγόνες απ’ την σιγανή βροχή  

πάει ο μήνας

Οι ταξιαρχίες των πουλιών ανασυντάσσονται    

να αντέξουν της ψύχρας το μένος.

Βδομάδα άρχισες με μία πνιγηρή

Σκόνη που μου μπουκώνει τα πνευμόνια.

Γράφω μόλις γυρίζω απ’ την δουλειά.

Είναι που μελανός νιώθω καλύτερα.

Θυμάμαι που συνήθισα να σημειώνω πάνω σε χαρτάκια

Τις λέξεις την μοίρα μου..

Ζουμ…

Αναστέναξε σαν ένα φύλλο που το πήρε φθινόπωρο

Αναστέναξε σαν να του χώρεσε αναπάντεχα η προσευχή

Μες τον αέρα

Στον νου μου αυτά,

στην καρδιά μου

Επιγραμματικά διάφανα σαν σκοτεινιάζει και δεν λύνονται καθόλου τα μυστήρια

Εκείνος κουκουλώθηκε μες το πουλόβερ του κι εκείνη

Έγειρε πάνω του να νιώσει πόση ζέστα αναδίνει το κορμί

Όταν ο έρωτας ωραία του χαμογελάσει..

Κι εγώ

Που παρεξήγησα τις Ομορφιές μέχρι να τις κατανοήσω

Εγώ

Ο αντιρρησίας και ο δύστροπος

Τα φωτογράφιζα ετούτα με τις λέξεις

Ξέροντας πως τα μέγιστα ζουμάρει ο στίχος μου

Πάνω στα απλούστατα των γεγονότων!

Η τόλμη μου…

Χαμηλό απόγευμα φθαρμένη βδομάδα ήλιος ωτακουστής..

Στα ρηχά της ώρας η καρδιά μου χτυπάει

σαν ένα τύμπανο που διαλαλεί τιμαλφή ουρανό.

Σιγεί η ποίηση έως να μας αφήσει εμβρόντητους.

Στην εφημερίδα διαβάζω.

Ουραγός κάτω από των φωνηέντων την κλαγγή, νομοθετώ

για μία χώρα που δεν θα υπάρξει.

Αρμόδιος αναρμόδιος.

Μπολιασμένος την ακίδα της πρωτοβουλίας.

Έχουν δίκιο οι ντροπαλοί: η ζωή είναι ένας άκαιρος μύθος.

Ποτέ δεν φτάνουμε πουθενά- μόνο την τόλμη μου λυπάμαι

Που σπαταλιέται σε φιλοσοφίες μπιρ παρά, την τόλμη μου

που κλέβει την δειλία των άλλων και ενορχηστρώνει

Μουσικές ισάξιες, σε λυρισμό, του φεγγαριού..

Προσωπικό…

Συμφωνώ λέξεις που καλύπτουν αισθήματα συμφωνώ

Μια μπάντα που τα όργανά της δεν κατσούφιασαν ποτέ

Προ-ιστορίας έδρασα φαίνεται, προ

Ανθρώπινης δόξας

Κι αν κούρασα κορμί την ψυχή δεν την λύγισα- προ

Όλων σφυγμομέτρησα την ερημιά, λάλησα, είπα·

Στο αγιάζι που τρυπούσε τις νύχτες σαν η δική μου προσευχή

Σε έναν ήλιο που συνάντησα

Μικρός εγώ, μικρότερος από στρουθί, εγώ

Ο από θεούς λησμονημένος

Ταιριάζω ένα βαθυκύανο πάζλ

Τ’ ουρανού μου-

Εδώ μετρούνε όλα

Αλλιώς τα γραμμένα: η πόλη με έχει δέσμιο

Τα πέλματά μου κλονίζονται

Η ποίηση με κάνει να θρησκεύω ξεφωνίζοντας

Κάτω από το μαγικό σχολείο των αστεριών

Το μελαγχολικό παιδάκι που ήμουν

μεγάλωσε

Κοιτάει και μετράει τ’ άστρα

Α μακρινέ μου ξεχασμένε Δάσκαλε!

Κόβω ένα φύλλο διαβάζω την γη

Από την χλωροφύλλη της

Το νερό μου μιλά ψιχαλίζει έχω αποδεχτεί το ασήμαντο

Κόβω ένα φύλλο με παραξένεψαν οι άνθρωποι

Είναι του λύκου το τομάρι που δεν βγάζουν από πάνω τους, είναι

Η συνδιαλλαγή τους που μυρίζει αρρώστια και θάνατο..

Εκδηλώσεις…

Επιμένω στα δύσκολα και θηρεύω τσακίζοντας και τον αυτό εαυτό μου

Είναι οι εμμονές μου που με παν’ κατά μπροστά –περίεργο!

Κι η θλίψη μέρος από το παιχνίδι είναι.. Προσπαθώ

Να γεύομαι του αέρα τις διορθώσεις

Επάνω στην πραγματικότητα που αλλάζει

Μαλαματώνοντας τα δωρικά φυτά..

Όρθρου βαθέως…

Να μετρώ στο ροζάριο την ταπεινότητα κι από το κυβερνείο μπαλκόνι μου να βλέπω

τ’ ουρανού τα κονάκια.

Γράφοντας

την

μπροσούρα

των

ανέμων

Γράφοντας

την

μπροσούρα

της

βροχής…

Η Κυριακή με βρήκε να μετρώ νωρίς μέσα στο ακόμη αχάραγο,

της ανατολής την σκέπη, όρθρου βαθέως, με την ψυχή μου η συνάντηση..

Μέσα στα μπράτσα μου, ξυπνούν οι φλέβες της Ζωής και της Δύναμης

το Ουράνιο Πνεύμα της Δημιουργίας..

Σαββατόβραδο…

Εξαιρετικά το απόγευμα ντύνεται ψύχρα και νοστιμεύει τις μουριές που θάλλουν ακίνητες σαν καρυάτιδες φωνής.

Η ποίηση νομιμοποιεί την αυταρέσκεια των ευκάλυπτων.

Λακωνικό φως ακονίζει την θαλπωρή των σπιτιών.

Ώχρα και των γονέων, ώχρα στους τοίχους της γειτονιάς.

Λιλιπούτεια σπουργίτια τιτιβίζουν για μια κατορθωμένη θύελλα.

Το σαββατόβραδο μιλά αφήνοντας το σαπούνι να λουστράρει τα σώματα έως να βγούνε στο πλατύσκαλο της σκηνής.

Το θέατρο της νύχτας πάει και έρχεται..

Είμαι ο κτήτορας των ψευδαισθήσεων…

Η βροχή είναι κουρτίνα που βόσκει σύθαμπο τ’ ουρανού.

Η βροχή είναι δέος της σταγόνας και αγωνία να υπάρξει.

Στων κλαδιών την διακλάδωση

η ψιχάλα είναι ένας κόμπος που λύνεται από του Σεπτεμβρίου την σπάθα.

Λαιμητόμος το μεσημέρι καρατομεί από συνήθειο την ησυχία των πουλιών.

Ένα κομφούζιο από αυταπάτη και κρυστάλλινη διαφάνεια αφήνει τις μνήμες να περάσουν ως απέναντι

στην χαρά του μυαλού.

Έχω κι αυτό που δεν έχω.

Τόσο λιτά και τόσο εμπεριστατωμένα.

Είμαι ευτυχής: είμαι ο κτήτορας των ψευδαισθήσεων..

Εδώ σε έχω…

Πίνεις το χρώμα του ήλιου σαν μια παραφυάδα που γεννήθηκε από μια λαμπερή παρακμή…

Η εσθήτα σου
έρμη μες τον καλόγνωμο αέρα
μαγνητίζει τα δόρατα της ανταύγειας στις τολμηρές πτυχές της.

Εδώ σε έχω! Ανάμεσα

στο φως και την αστραπή,
στην διάρκεια του λίγου και του πολύτιμου, εδώ σε έχω

σχεδόν κάτω απ’ την επήρεια της θάλασσας ή του κήπου

την ορθοδοξία που πλουταίνει
τα ωραία τριαντάφυλλα

χιλιόδοξη,
δικαιωμένη,
φτάνοντας

στο λιβάδι το ένα

του ουρανού όπου δεν έχουν πέραση
οι ανούσιες σοφίες…

Προς το μοιραίο, προσοχή!...

Κουράστηκα ανάμεσα σε υποψήφιους νεκρούς και υποταγμένους..

Τα λάθη έγιναν κλίμακα σκότους.

Η πατρίδα σιδεροδέθηκε.

Ο προδότης πάντα υπάρχει. Τελικά.

Στην ιστορία, αυτό που είναι καυτό, αγγίζεται μόνο με την επιθυμία.

Ίσως δεν ζω να το δω μα, η φωτιά που στήνουν, θα κάψει ανηλεώς την αρχαία μου γλώσσα.

Σαν λατινικό μηδέν θα στενάζω και θα είναι πικρή, κι ας δεν θέλω, η μοίρα μου.

Τίτλου μηδενός…

Διάφανη γαλήνη πάνω από την αυτοκρατορία των νεκρών.

Ακούραστη μέρα ακούραστη ώρα.

Χαίρομαι την χαρά μου χαίρομαι ο αφελής

Αν μη τι άλλο είμαι ειλικρινής και για τούτο κραυγάζω

Είναι η ψυχή μου που βοά είναι η ψυχή μου

Για τις αισθήσεις μου ο χρόνος μαλαματώνει τις νότες και σφυρίζει κλεφτά

Η νύχτα βρίσκει τα δέντρα σκυμμένα πάνω από το μνήμα των αγαλμάτων

Να ακούν την συναυλία των λουλουδιών και να γεύονται κρύο αέρα

Της μελαγχολίας.

Βρόμικο ευτύχημα…

Μακρινό πλοκάμι της Πτολεμαΐδας

Πτολεμαΐδα μέσα στην βροχή

Από τι σκοτεινό κόσμο ήρθες πυροδοτώντας την έκπληξη των αισθήσεων;

Κάποτε δεν προλαβαίνω να αντιγράψω από τα τετράδια

Κάποτε λαχανιάζω σαν ο δρομέας ο μόνος του

Στην σελίδα η παράγραφος νουθετεί την χωροδιάταξη του κενού

Οι λέξεις απαιτούν βαθιά ρυμοτομία

Έτσι χτίζονται οι πόλεις των ποιημάτων

Ο αέρας είναι βρόμικος μυρίζει καπνιά

Μια λαδομουντζούρα δένει τα χέρια μου

Στην χειραψία με τον θάνατο κι ο θάνατος σιχαίνεται και μ’ αποφεύγει..

                                                         Πτολεμαΐδα  19.9.2014

Οδοιπορικό…

Στις πλαγιές που ξημέρωσε ο ήλιος και έλουσε τα δάση της δρυός

Το πουλί ακούστηκε που τραγουδούσε   

τερπνά, υψηλόφωνα,  λυρικά, δονώντας

Το φως της αστραπής..

                                     Κι ο δρόμος

Που σέρνεται δίπλα στον γκρεμό και αφήνει την άσφαλτό του

Να λυγίζει σαν φίδι γυαλιστερό,

τραβά κατά τον κάμπο,

τον απλωμένο κάμπο που αποσβαίνει των βουνών τις εξάρσεις.

Εκεί, στο φαρδύ παπούτσι της πεδιάδας

είδα τους εργάτες να τρυγούν και να μεθούν με το πρωινό φως

Η ποίηση γέμισε αέρα τα πνευμόνια μου

Κι αισθάνθηκα μικρός θεός που πίνει νέκταρ και εκστασιάζεται

Νικώντας την δριμύτητα του ζοφερού θανάτου..

Σκηνικό…

Νωρίς που νύχτωσε!    Όσα θάρρητα είχα τελείωσαν.

Χαϊδεύω τον βασιλικό κι ευωδιάζει.

Οι χήνες του αέρα    κινούνται κατά τον νοτιά.

Στο σάλιο μου η καραμέλα της μελαγχολίας λιώνει.

Χάνω και πάλι τον προσανατολισμό.

Έχω ένδεια.    Δυνάμεων και σύνεσης.

Παρεκτρέπομαι νομίζοντας κάπου θα φτάσω.

Βουβά πυροτεχνήματα αστράφτουν μες τον ουρανό της νύχτας τα αισθήματα.

Στο αμαξάκι μου επιβιβάζομαι και τραβώ

Κατά των σβιλάδων τον εύμορφο Ζέφυρο!

Η υπομονή…

Γυαλίζουν οι δρόμοι, γυαλίζει η αιωνιότητα όπως επιδεικνύει τα κάλλη της αδιάφορη για την προσωρινή τάξη του κόσμου.

Έβαλε ψύχρα, αναστάτωσε την σκέψη μου ο ουρανός.

Πριν καλά καλά ξημερώσει και φεύγω κατά την αγωνία του μεροκάματου.

Τα δέντρα κουνούν τα κλαδιά τους σαν ικετευτικά, απλώνοντας τα θραύσματα του αέρα ολόγυρα.

Ψιθυρίζει το φεγγάρι κάτι παλιές προσευχές.

Έχω όλη την υπομονή να περιμένω κάτι άκαιρα θαύματα που κάνουν πιο υποφερτή την ζωή..

Και τώρα που το σκέφτομαι…

Εκείνα που γκρεμίστηκαν τα φύλαξα και προσπάθησα με σπουδή να τα αναστυλώσω.

Ήτανε βλέπεις ζόρικες κι οι εποχές. Αγρίεψε ο άνθρωπος.

Τόσο θηρίο μέσα του και πώς να ησυχάσει…

Κάτι φορές έκλαψα πάνω σε μία λέξη που την είχα κι όμως μου έλειπε.

Μπορεί η ποίηση να σκηνοθέτησε κοντά μου ωραία, αλλά και εγώ πολύ της δόθηκα.

Έφυγα από τις συμμορίες, έφυγα. Πουθενά δεν ανήκω

παρά μόνο σε ένα άγουρο φεγγάρι

που κάνει την ανάγνωση της νύχτας

παιχνιδάκι στρωτό..

Θα…

Θυμωμένο απόγευμα. Βρες με

πίσω από κείνα που δεν λέγονται.

Αρκετά στεναχωρήθηκε η καρδιά μου. Θα γίνω

πανσές

που διχάζει τα χρώματα πάνω στα φύλλα του. Θα γίνω

μια αιθέρια πεταλούδα που ελαφροπετά

αφήνοντας ξοπίσω της

την σκιά κάθε έγνοιας.

Για να σε συναντήσω εκεί που η ισορροπία ανατρέπεται

και ξεκεφαλώνει,
πίσω απ’ τα βουνά,
ένας θεσπέσιος ήλιος!

Το εδώ…

Έχει εδώ σύμφωνα και τεντωμένες εκφράσεις που βαραίνουν το κλίμα της συνδιαλλαγής

Έχει φορτία πικρά του διαδικτύου και νομότυπες πράξεις που ακυρώνονται λίγο μετά-

Έχει ακολασίες πέραν του μηδενός και πιο ιδιωτικές από των σκυλιών το νυχτερινό γαύγισμα

Έχει ατασθαλίες που αφήνουνε ανάπηρη την δύστυχη πατρίδα και μυρίζουν προδοσίας συνάντηση

Έχει αίμα χαμένο και προδομένο έχει θυσία που πάει στον βρόντο έχει περηφάνια ποδοπατημένη και πληγωμένη παντού-

Στην οθόνη πονούν οι ευαίσθητοι και κάτω από τα πλήκτρα σβήνεται η φωνή

βουλιάζοντας σε λίμνη μοναξιάς-

έχει εδώ μια ψυχή ψυχούλα που ανακαλύπτει την πληγή της και την γλύφει σαν λιοντάρι που πληγώθηκε και αποτραβήχτηκε στην έρημο να ιάνει από τον πόνο και να βρει εκείνο που έχασε σε λεβεντιά..

Όλα τα ανακάλυψα..

Κάτω απ’ την ευκρίνεια του φθινοπώρου

οι ορχήστρες των δέντρων παίζουν μια συλλαβιστική μουσική

πρίμο σεκόντο.

Με κυνηγά η αγέλη των νερών, με κυνηγά η παγίδα των βρύων..

Οσμίστηκα την θάλασσα

και τα κοχύλια της έπεσαν

μέσα στις τσέπες μου-

με βρήκε έτοιμο για αγάπες το γεμάτο φεγγάρι

Τα κλήματα μιλούσαν,

το σταφύλι χοχλάκιζε

σαν ο χυμός του να βαθύνει μες την κάλμα της ζωής

δυνατό ελιξίριο..

Όλα τα ανακάλυψα

φοβούμενος να μην τα χάσω

αν η συνείδησή μου δεν έκαιγε

όπως η λάβα

που ήθελα τόσο να πω..

Η συνταγή…

Τα φυτά αποτινάζουν την βαριά σκόνη τους ενώ

Στην σιωπή εκκολάπτονται θυμωμένες λέξεις του φθινοπώρου που παίζει

Με την σιγανή ψιχάλα και το μυστικό της ψυχής.

Στον αέρα τραγανές μουσικές της εσπέρας κλιμακώνονται ως να φτάσουν

Στον ντερμπεντέρικο αιθέρα της μνήμης μου.

Μια κάψα που έσβησε κάτω από την υγρασία κι άφησε το καύκαλό της

Να σκορπά φωνήεντα δόξας σε ρυθμό πεισματικού καλοκαιριού

Στο αττικό πράο τοπίο.

Ακούω. Προσηλωμένος ακούω.

Και βλέπω. Καθαρότερα βλέπω-

Τώρα που όλα γυαλίζουν κάτω απ’ την επίφαση κι ό,τι υπάρχει

Είναι μια συνταγή ευτυχίας που γεννήθηκε

στην μακρινή πατρίδα της γιαγιάς..

Πτολεμαϊδα…

Τα λέω όλα είναι όπως είναι· αυτό

Είναι μια σχέση που ποτέ δεν με κούρασε· οδηγώ

Λιγάκι έξω από την Πτολεμαϊδα· ο ουρανός

Είναι σκλάβος της φθινοπωρινής βροχής· οσμίζομαι

Ηλεκτρικά φορτία

Που απογυμνώνουν την γη από τα ντελικάτα ορυκτά της· ηλεκτρισμός

Είναι όλος μας ο πολιτισμός.

Στον καιρό πάνε οι παρομοιώσεις και χάνονται

Όπως του ανέμου η αψάδα που σε πλησιάζει

Αλλά είναι κιόλας αργά:

Πέμπτη δοκιμασμένη που ανάμεσα από τα βουνά και την καμπίσια

Θαμπάδα, ανεβαίνω υπερσκελίζοντας

την Ελασσόνα, σαν μια φύση

Διονυσιακή, μαγνητίζοντας

Κι άλλο τον νου, κι άλλο τα μάτια μου

Να βρω εκείνο που μου έλειψε κι όμως η τύχη

Ευνοϊκή ξανά και πάλι μου το φέρνει…-

Το τοπίο σκληραίνει την φύση μου. Το φθινόπωρο

όλα τ’ αγιάζει.

Οι κοινωνίες κόπτονται για μια ιδιοτέλεια που σκλάβωσε τον νου πιο πολύ

Απ’ ότι ο ανθρώπινος φόβος. Οι κοινωνίες

με την τεφροδόχη τους της λογικής. Οι κοινωνίες

τα άντρα των ρουφιάνων.

Χάνομαι μες τον νου μου. Χάνομαι

και που δεν θέλω να χάνομαι

Ο λιγνίτης σπιθίζει, ίσως γύρω μου, ίσως μέσα μου, ίσως παντού.

Το άζωτο επαίρεται για μια δική του κοσμογονία.

Η φτώχεια γκρεμίζεται από έναν πλούτο της γης.

Η φτώχεια θέλει την μάζα της πολλαπλασιασμένη.

Η μακεδονίτικη στόφα είναι μια αφετηρία που κινεί τα πράγματα

κατά ένα αμφίρροπο δοκούν..

                                                  Πτολεμαϊδα 19.9.2014

Το γαλάζιο…

Ένα αμφίβολο κάτι που τραμπαλίζεται κάτω από την ζέστα που δεν λέει να πάψει.

Ο Σεπτέμβριος, η λιακάδα, το μεσημέρι.

Πράγματα που χάνουν το ειδικό τους βάρος πριν μεταγλωττιστούν στην καθομιλουμένη των πουλιών.

Σαν ψαλμωδία ο αέρας. Βουίζει κάτι λίγες στιγμές κάτω από τις φιστικιές.

Η σκέψη μου εξαερώνεται και γράφει ατασθαλίες κάτω από το γαλάζιο που λειτουργεί σαν ένας ιδανικός δυναμίτης.

Μόνο τις ωραίες γυναίκες πιστεύω…

Η συμμορία των πουλιών που κράζει πάνω απ’ το κεφάλι μου

Γεμίζει την σκοτεινιά του ουρανού με έναν άξεστο θόρυβο

Από επίμονους παραχαράκτες

Της κατοπινής εωθινής μουσικής.

Όλοι οι ήχοι είναι το underground πρόσωπο της πόλης.

Λάρισα, κοιλιά της Ελλάδας, χαλαρό

Μουδιασμένο σύνορο μεταξύ

της επαρχίας και της πρωτευουσιάνικης του γούστου μας διαστροφής.

Ένας κίτρινος καπνός από παγωμένα χειροκροτήματα ντύνει
μια ματαιοδοξία που υφέρπει

Λουλακιά και βεβαιούμενη.

Μόνο τις ωραίες γυναίκες πιστεύω   που περπατούν

Ανάμεσα στην νύχτα που τελειώνει
και στην μέρα που έρχεται

Μ’ ένα βελούδινο τραγούδι που γράφεται

Ωραία από το τακουνάκι τους που ακούγεται
πα’ στα πλακάκια

της πλατείας:

Επανάσταση του θηλυκού που συνεχώς κατακτά…

                                                                      9.9.2014

Ποίηση εργατικού δικαίου..

Τους δρόμους που τρέχω τους αποτυπώνω μέσα μου

σαν να δημιουργώ

έναν χάρτη βιασύνης

και μεροκαματιάρικης αγωνίας.

Απ’ τον ιδρώτα μικρά ενοχλητικά σπυράκια

γεμίζουν την επιδερμίδα μου

σαν να πνίγουν

την υγεία του δέρματος

και να μηνούν 
παρακμή.

Αν μιλούσαν τα κόκαλά μου

θα διαμαρτύρονταν

για υπερκαθήκοντα

και υπερφορτώσεις.

κι αυτό,

όπως και να το δεις,

ποίηση εργατικού δικαίου νομίζω πως λέγεται…

Ιδιωτικό συμφωνητικό ανάμεσα σ’ ένα κορμί

και τον μπαμπέση όψιμο θάνατο.

Όλα που αγαπώ

ηφαίστεια είναι.

Όλα είναι μια προπαγάνδα υπέρ

της ποίησης

που,

κι αν δεν θες,

πολλά σε σκλαβώνει..

                                          Λάρισα 9.9.2014 

Στην Μαριάννα μου…

Όσα μάνταλα να βάλεις θα ξεκλειδώσω

και θα βγω

γιατί είμαι ο μάγκας που περπατά ανάμεσα από τις σερπαντίνες

της βροχής, ανοίγω τρύπες

εαυτού μες την ψυχολογία σου, εγώ ο ρεμπέτης

κι εγώ ο τιποτένιος, ο αποφασισμένος

όμως να κλέψω την καρδιά σου

και να την τραγουδήσω

στα βαθιά μεσάνυχτα

Λουλουδένια, κεχριμπαρένια μου

Γυναίκα μου που ζήλεψες

αυτό που δεν υπάρχει

κι εγώ θα κλέψω ένα άστρο να στο βάλω στα μαλλιά

για να σε βασανίζει η μελαγχολία τ’ ουρανού

και του Σεπτέμβρη 
το αγιάζι..

Ο λύκος μου…

Είναι μοναχικός ο λύκος μου    κι απ’ την αγέλη έφυγε    περπατά σε δικά του λημέρια.

Στην άγρια βλάστηση μέσα, στον άγριο καιρό   κι είναι συνηθισμένο από κάψες το κορμάκι του.

Ας μην φάει μέρες, ας μην πιεί   ας σκοντάψει στην πέτρα   ο ουρανός ας μην του είναι φίλος,   ας τον οργώσει η κακούργα ερημιά.

Έχει κουράγια η ψυχή του, έχει υπομονή   να λυγίσει τα σίδερα   και να του βγει σε κέρδος

ο καιρός κι ο γαλανός κρύος αέρας..

Κατορθωτό…

Τι λάμψη έχει αυτό το Τίποτα που γαργαλάει τα ποδάρια της πραγματικότητας κι εκείνη τρελά ξεκαρδίζεται!

Απλώνω παντού τα θαυμαστικά μου.

Απλώνω την μπουγάδα μου από όνειρα ασπρόρουχα που ανεμίζουν στο σκοινί μες τον αέρα της φαντασίας και την λεβεντιά του ελληνικού ουρανού!

Είναι που παντού πια φαντάζομαι και δημιουργώ μοναστήρια..

Όπως κλείνω τα μάτια αλλά δεν κοιμάμαι, όπως

Φτάνω με τον νου μου σε μέρη μακρινά κι η ποίηση

μου δίνει ιθαγένεια σε μια πατρίδα ιδεατού παραδείσου..

                                           Λάρισα  9.9.2014

Λάρισα 9.9. 2014

Το ενταμένο σύννεφο που κρέμεται αβαρές στον ουρανό και η εγκυμοσύνη του

να φέρει μια βροχή φθινοπωριάτικη ζεστή ευεπίφορη

σαν ο καρπός της καρυδιάς που τοκίζεται

επί την γονιμότητα και την μεγαλοθυμία της γης.

Η Τετάρτη, το πλακόστρωτο, η Λάρισα…

Τα ωραία κορίτσια-λουλούδια ωδικά που περπατούν!

Έτρεξε επάνω μου το νερό. Το σαπούνι άφησε στίγμα ενεργό.

Το ξενοδοχείο μορφάζει απ’ όπου κι αν το δεις.

Το ξενοδοχείο δέχεται να γίνει ένα προσωρινό καταφύγιο για τον κουρασμένο που αφήνει το κορμί του να διαβάσει τον καλοδεχούμενο ύπνο..

                                      

Η ποίηση όπως και αν την δεις…

Τώρα πια έχω πολλά μοναστήρια, τώρα πια δεν με συναντάει κανένας.

Στην αγορά 
που βρίσκεις 
κάθε λογής φρούτo

λείπει λοιπόν η αφεντιά μου.

Το ξέρετε: ξημερώνομαι

ανάμεσα σε σελίδες 
τερπνές

αγγίζοντας ένα σώμα 
ανυπόταχτο, 
ένα θείο καμάρι

που κόβει φλέβες για την πάρτη του 
ο Θεός..

Τώρα πια

η ποίηση είναι το φαντασμαγορικό μαξιλάρι μου!

Ναύπακτος 7.9.2014..

Στην Ναύπακτο ο ουρανός τανύζει το τόξο του ανασκευάζοντας την όραση σε αναζήτηση που καταλήγει χρεωστική.

Πιο κάτω, τα ηνία της ρέμβης τα κρατά η αιώνια θάλασσα.

Άφθαρτο σύμπαν μηδέν άγαν κι αυτής της ψυχής.

Ξέρω το πνεύμα που είναι λεπτεπίλεπτο και καρφιτσώνεται επάνω στα ασκητικά πεύκα και των πλατάνων τις πλάτες ντύνοντας το τοπίο με ένα λούστρο χαράς…

Άκακο ζώο…

Άκακο ζώο. Ακούμπησε το μουσούδι του στα πόδια μου

και περίμενε ένα χάδι κι ένα μου βλέμμα.

Τις άλλες ώρες γυρνούσε ξωπίσω μου

Ιχνηλατώντας τον ίσκιο και την μοναξιά μου που έτρεμε

σαν μαριονέτα πάνω στα πλακάκια.

Οι μέρες περνούσαν. Διάβαζα την σιωπή

Σαν ο μετεωρολόγος που ανιχνεύει τα σημάδια που θα πουν για τον καιρό.

Οι φιλίες καλά με κρατούσαν.

Ήμουν ο απόλυτος.

Ο αριθμός που με άλλους δύσκολα και οδυνηρά ζευγαρώνει.

Άκακο ζώο.

Ήταν η συντροφιά μου, ήταν η καρδούλα μου!

Λάρισα μες την βαθιά νύχτα…

Η Λάρισα γέρνει πολύβοη συναθροίζοντας τις παρέες που αρνούνται να υποταχτούν.

Νωχελική ωστόσο,

Σπέρνει τον πανικό των πουλιών που κινούνται

πάνω απ’ την μεγάλη πλατεία

Τσακίζοντας σαν ένα κλαράκι, τον άνεμο.

Τα σκαλοπάτια του δικαστικού μεγάρου έχουν ορκιστεί σε σιωπή.

Στην δραματική νύχτα κάπου παράμερα, κρύβεται ο φονιάς.

Τον διαβάζω. Την ησυχία διαβάζω.

Την ώρα που τα ταξί κάνουν ουρά στην πιάτσα και περιμένουν τον ξενύχτη ναυαγό που ορκίζεται ολωσδιόλου ‘’τα δυο σου χέρια πήρανε…’’

Μέλισσα…

Η νύχτα εδραιώνεται επάνω στις παραφυάδες…

Ντροπαλή μέλισσα που το πρωί θα παίξεις με τον ήλιο

η χαρά δικαιωματικά σου ανήκει. Βγες στο φως

και τρύγα την πεμπτουσία του αρώματος, πιες

την πρωινή δροσιά των λουλουδιών, μαγεμένη

από το φλάουτο της βιολέτας, μυστηριακή κόρη

του ανέμου

που φέρνει τις ντροπές της γης

στο προσκήνιο,

φεύγοντας μες του διθυράμβου την ορμή και στου μεσημεριού

το πέλαγο.

Α πόσο σου πάει ο άνεμος, αυτός ο αγύρτης

που σκουντά τα σκουλαρίκια σου και σηκώνει

την κλαρωτή πλισέ σου φούστα! Στον καιρό

που εσύ είσαι ένα ζουζουνάκι που με το άρωμα έπαιξε   και που

στου ήλιου μέσα το θάμπος εχάθη᾿..

Των ματιών σου αυτό…

Ο κόσμος προήλθε από τα μάτια σου…

Στις νύχτες που άκουγα προσεκτικά και μες 
τον θόρυβο των άστρων τα κρυφομιλήματα 
σχεδόν στην άκρη

Του φεγγαριού, 
πίσω απ’ τα φυλλώματα

Της πικροδάφνης, 
με τα στεντόρειά σου μάτια κι όπως ανέβαινες

Κλίμακες μαρτυρίας του ουρανού.

Μελωδεί αυτός που ξέρει, υμνεί

Με το ερωτικό μαράζι του 
κατακαμένος, μύστης

Μιας άλλης θρησκείας 
λουλουδιών.

Και στων ματιών σου τις περιπέτειες, ο ποιητής πάλι βρίσκει

Το ύφος του, να ξιφασκεί

Με άξεστες πλευρές του ανθρώπου, να διεκδικεί

Τόπο που η χλόη των θαυμάτων γίνεται 
πιο αψηλή και τρέμει

Χιλιόδοξη 
μες το ηλιοβασίλεμα..

Της φύσης η ώρα…

Σε μια λακκούβα του δρόμου

πίνουν νερό τα σπουργίτια

και παίζουν τρελά

σαν να βακχεύουν

μες το αποβροχάρικο μεσημέρι

που ο Σεπτέμβριος έφερε.

Άσπρα πλοιάρια νεφών στον ουρανό αρμενίζουν.

Ήτανε το λοιπόν τόσο μεγάλη η ουράνια θάλασσα; Εδώ

που το Σαββάτο ακουμπά την καρδιά μου

και τολμηρές εικόνες θησαυρίζω

από της φύσης το άλμπουμ

το πλατιά χρυσοκέντητο..

Της ραψωδίας το κορίτσι..

Το νερό γυαλίζει

σαν μια απόφαση και το σώμα

πάνω στον βράχο, μειδιά

με όλη την επιδερμίδα του, το σώμα

είναι μια αγωγή υπερηφάνειας

που διαβάζει

το νερό

κι όταν βυθίζεται εντός του πιο πολύ

και πιο ωραία

το θωπεύει.

Ο ήλιος γεμίζει την κάννη του, πυροβολά

μες την ερημιά του τοπίου –και το πρωί

γελά ευτυχισμένο

σαν μιας ραψωδίας

η κατάληξη

όπου ο ήρωας

νικά

και κλέβει το κορίτσι

που τον ερωτεύεται..

Καυγάδες…

Στην ακριβή επικράτεια των αριθμών..

Μια άθροιση που καταλήγει λάθος, μια ανθρώπινη διαδρομή

Όλα μπλοκαρισμένα να είναι

Στην παραμυθένια ατμόσφαιρα ενός τραγουδιού.

Εκεί που το κακό παραγράφεται..

Αλλά για τους πολέμους τι να πώ;

Βάρυνε το κλίμα, η εποχή αλλόκοτη βαράει τα σήμαντρα, ο άνθρωπος

Δεν αγαπά τον εαυτό του.

Τι κλίκα οι τάξεις, τι χαλασμός!

Ποιος είπε ότι αλλάξανε οι αντιπαλότητες; Ίδια τραβιούνται τα μαχαίρια, ίδια

Είναι απλωμένα τα ζωνάρια για καυγά..

Επίμονα ειδωλολατρώ..

Δες το πάλι. Τίποτα δεν πάει χαμένο, που το είπε η αοιδός.

Στο βιβλίο μένει ένα άρωμα από ανάμνηση που καταγράφηκε στους αιώνες.

Η ζωή κυλάει πάντως. Είναι κι η ισορροπία πάνω στην καθημερινότητα που βάζει συνέχεια προβλήματα.

Ζητάς τις χαρές· ο χρόνος ποδοπατεί τις ανάγκες σου· αγαπάς το μικρό σου καβούκι.

Δραματουργία γύρω από τον άνθρωπο. Κι εκείνος δεν θα αποφύγει διόλου

την τραγικότητα. Αναζητώ μια ποίηση που τρέμει πάνω στα φύλλα της τριανταφυλλιάς.

Είναι σαν μια θρησκεία, που την δημιούργησαν οι πιστοί μιας άποψης για τον βίο, αρχαϊκής.

Αρχέγονο μυστικό μιας ηλιαχτίδας.

Επίμονα ειδωλολατρώ..

Έπαφος αναβιώσας…

Στον τύπο των ήλων, λέει…  κι εκείνος

παρέτεινε την αγωνία,

αμφισβητώντας κι άλλο

την παραδοχή των σημείων

κάθισε κάτω από τα δέντρα

μετά,

στον λόφο

καπνίζοντας

και παίρνοντας την ευθύνη

για μια δυσπιστία που εξέχει απ’ τον πλανήτη

ολόκληρο

αλύγιστη

κηρύττοντας

Θεό εκ νέου τον Έπαφο

που έρχεται

ανάμεσα από τις καστανιές

και ποσφραίνεται

το διάστημα

σαν ένα τραγί που σήκωσε

κατά την νύχτα το κεφάλι του..

Η νύχτα…

Διαδικτυακή φενάκη – η μοναξιά πώς γεφυρώνεται

Και να έχει αντένες;

                               Το βράδυ έφτασε πίσω απ’ τα κλωνάρια των δέντρων

Και έντυσε την μελαγχολία μου με χρώματα ευθυμίας.

Από τα πλήκτρα στην αμφισβήτηση κι από την οθόνη στο τρέχον μέτρο μιας επικοινωνίας που κάπου χωλαίνει…

Αναζητώ τις τελείες μου.

Αυτές που δηλώνουν ατέλειωτο νόημα και βαθυκύμαντο αίσθημα.

Αναζητώ να αναζητώ.

                                 Η νύχτα ανοίγει διάπλατα τα σκέλια και συνουσιάζεται με τον ειρμό των αστεριών..

Όταν ποτέ…

Στο αλάτι των βράχων εκμυστηρεύεται η θάλασσα τον καημό της

Ο τρυποκάρυδος

γελά μες το δάσος

και ετοιμάζει τις νέες εξορμήσεις του

Τα τζιτζίκια πεθαίνουν

τραγουδώντας             

Η χλόη αφρίζει     

σαν μια γιορτή του παρανομαστή της ακρογιαλιάς

Το σπίτι μηρυκάζει την ώχρα του

Απ’ τα παράθυρά του φτάνει το φως στην σελίδα μου

Τα βότσαλα ψιθυρίζουν,

η άμμος χτίζει εκείνο που χτίζεται

Αφ’ εαυτού της ορμά η ηθική των λουλουδιών

να βρει την εκβολή της βδομάδας-

Μες τον ωκεανό των εκπληρώσεων…

Στους άλλους χρόνους…

Μέσα σε πολλαπλούς χρόνους, στο διάκενο

Μιας νίκης και μιας αστραπής, στον ξαφνικό

ειρμό που ένα σύννεφο ορίζει,

Κάθεσαι ανατέλλοντας δίπλα στους λεπτοδείχτες, κάτω

Απ’ την στεφάνη μιας ατσάλινης ελευθερίας.

Περιώνυμη θύελλα που στροβιλίζει

τις λυγερόκορμες πικροδάφνες

Στο πάρκο με τις φιστικιές. Δέσε

τον άνεμο στο άρμα της έμπνευσης

Τυράννησε

τον άνεμο, ανέβα

Στο κατοπινό φωνήεν του δειλινού – και δες

Πίσω απ’ τα φαινόμενα: εκεί

Που ο χώρος συγχωνεύεται μες τον χρόνο- υποταγμένος

Κάτω από την ήσυχη ψιχάλα,

στην αρχή μιας βροχής

Που γυαλίζει τις πέτρες να αστράψουν

σαν αίνιγμα

Που καρτερεί μια λύση ισάξια

με τα φορτία

του φεγγαριού και της νύχτας..