Εμείς δημιουργήσαμε κενά και ζώντας

Πνίγω τον λόγο, σώνεται η φωνή,  ξέρω τι επιφυλάσσει το χάος

Εμείς δημιουργήσαμε κενά και ζώντας – τώρα

Που θα αποχωριστούμε,

η πίκρα θα σκηνοθετήσει επιφάνειες

Τελεσίδικες· δεν θα μπορέσουμε

ν’ αλλάξουμε τίποτα

Θα φύγεις κραδαίνοντας τον εγωισμό σου αφού

ποτέ δεν κατάλαβες

Πόσο μ’ έχουν βαθιά σημαδέψει

Οι απολυτοσύνες σου-

Θα αγνοήσω το τηλέφωνο που θα με φέρει αντιμέτωπο

με τους χοϊκούς σου φόβους-

θα κλείσω το χοντρό εξώφυλλο 
της ιστορίας μας..

Στο κενό θα πέσουνε όλα

Κοίτα που θα φύγεις και δεν θα έχουμε συναντηθεί 
σε καμία διάρκεια-

Ούτε εκεί που με έφερες ούτε

εκεί που σε αμφισβήτησα-

Στο κενό θα πέσουνε όλα

Και δεν θα νιώθω πια τίποτα

να με δένει με σένα, 
θα ταριχεύσω

Τα αισθήματα 
και θα αδιαφορώ

Για τα λόγια σου που με πλήγωσαν, 
πατριαρχικέ δράκε

Που νόμισες ότι διεκδικείς 
το αλάθητο και μου ήσουν

πάντα εμπόδιο.. Κοίτα

Που τελειώνουν οι μέρες

Που θα μπορούσες να ζητήσεις συγνώμη 
από τα πληγωμένα αγκάθια μου-τώρα

Μάλλον είναι αργά

και για σένα και μένα·

Ξοδεύτηκε,

σαν ψέμα

και δεν γυρίζει πίσω, η ζωή..

Χίος 8

Επιστροφή στην γαλανή αξία της θάλασσας, γυρισμός

Στο κλεινόν χωρίο που ντύθηκε

αποκριάτικα και διασκεδάζει

Με ξεθυμασμένες μουσικές και όψιμη ιστορία

Στο λιμάνι,

στα στενά δρομάκια

Που οι χαρούμενες φωνές των νέων γράφουν

ποιήματα από εκείνα που πια δεν μπορώ

Να κατανοήσω και με ψυχή να συμμετέχω.

Βιολί αόρατο που κρούει τις χορδές του ένα χέρι διάφανο

Ενθουσιασμός των μαθητών της χαράς, το λιγνό αεράκι

Ρουφά το μέλι της καρτερίας- και όταν νυχτώνει

Τι ωραία γυναίκα που είσαι, με τα μελαχρινά μαλλιά σου

και τις πυκνές βλεφαρίδες

Που φουντώνουν δροσοσταλίδες της θάλασσας, γυμνό πάθος

Που διασκορπίζεται απόλυτο πάνω

στην ύλη για να την απαξιώσει

Σχεδόν μες τον κατήφορο του νοήματος

Προς την χωμάτινη μοναξιά, όπως

την νιώθω κι εγώ

Σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου που κοιτάει τα πλοία

Μισοφωτισμένα, μισοκοιμισμένα, ακίνητα

Σαν παραπληγικά κορμιά που μιλούν για ταξίδια

Έξω από την υπαρκτή ζωή, στο κενό

Ενός χρόνου που ντρέπεται να βιώνει τον ασφυκτικό εαυτό του..

                                                      Χίος  22.2.2014

Η Χίος χαριτωμένη νικά!

                                             

Στο λιμάνι τις ώρες που έρχονται τα πλοία

Σκηνικό αναστάτωσης· μετά

Βασιλεύει μια ησυχία

Σαν πέτρα βαριά και οι γλάροι

Νοστιμεύονται τα πληγωμένα ψάρια

Απ’ τις προπέλες των μηχανών.

Μολυβένιος ουρανός, λαβύρινθος

Που μέσα του χάνονται κι εμφανίζονται

τα σύννεφα.

Κι η ατμόσφαιρα υγρή αποστραγγίζοντας

του Φλεβάρη την τελευταία ικμάδα

Και στέλνοντας το πνεύμα της προς την Σαρακοστή.

Του Θεού το χέρι πάνω απ’ το πέλαγος

Όπως να δοκιμάζει πώς να σβήνεται η συμπαντική φωτιά.

Πυρετός που βαστά όλη νύχτα, αρμονία

Τεζαρισμένη σαν μεμβράνη έως την κλίμακα

των αστεριών, 
βαθύ μυστικό του καθρέφτη

Που δείχνει εκείνον που περνά και ποτέ του 
προορισμό δεν έχει.

Αυτοί που κατοίκησαν εδώ και ύστερα έφυγαν

Αφήνοντας μια οσμή από θρησκευτική αυταπάτη

Κρατούν λίγο χώμα επάνω τους, 
σαν τα κλινοσκεπάσματα

Που τσαλακώνονται όπως οι κουρασμένες μας ζωές.

Λίγο απ’ τα θρυμματισμένα μάρμαρα που σκόρπια στέκονται τριγύρω απ’ το τζαμί

Λίγο από της εκκλησίας το βοτσαλωτό

Δάπεδο της υπομονής το κατόρθωμα

και τα στεφανώνει όλα ο ήλιος· 
περνούν οι αιώνες

με οσμή από το τίποτα που αναγορεύεται 
σε νικητή των πάντων..

Η Χίος χαριτωμένη νικά!

                                              Χίος  22.2 2014

Χίος 7

Φίλη μου ησυχία μακρινή κοντινή

Η θάλασσα σε ξεγνέθει σαν ένα ύφασμα

που το κορμί εντός του αποκοιμήθηκε

Για να ξυπνήσει μες την θεοθετημένη Κυριακή.

Πληρώνω τον ισχυρισμό μου να αγαπώ το θνητό

Μπουμπούκι που μαρτυράει το άνθος

Οι ευγένειες των δέντρων είναι μια ανδρεία απίστευτη

Είμαι αυτό που ο άνεμος μεταπλάθει ως την θεογονία του Ησιόδου.

Απλωταριά και ψιχαλίζει.

Γλιστρούν μουσκεμένες οι πλάκες.

Το απομεσήμερο είναι ένα τεντωμένο ελατήριο που θα τιναχτεί

Ως τον βεβαρημένο ουρανό..

                                 Χίος 22.2.2014

Χίος 6

Τα λόγια κατακτητικά δένουν τον κόμπο τους γύρω

από τον λαιμό του κλέφτη και του παραμυθά που γεμίζει

σελίδες, σελίδες που οδηγούν την περιπέτεια της ανάγνωσης

στην μελαγχολική νύχτα του ουρανού.

Λυρικές κραιπάλες κάτω από τα άστρα που καιροφυλακτούν σαν πιρούνια να κεντήσουν τον λυπημένο.

Στα κρησφύγετα των στίχων οι τολμηροί αγκαλιάζουν το γυμνό σώμα των παρομοιώσεων και συνουσιάζονται πάλι και πάλι ως να κουραστεί το αισθηματικό μεδούλι τους.

Ο Χρόνος πλαστογραφεί την ώρα και οι Στιγμές γίνονται στυγνές Ερινύες.

Συνομιλώ με τον λύκο του κι όταν συνεννοούμαι κάτω από την ανάγκη, μια στεντόρεια φωνή της σελήνης γεμίζει την γκάιντα με μελωδικό αέρα απόκοσμης έμπνευσης…

                                                                        Χίος  22.2.2014

Χίος 5

Όταν διαλέγεις κάτι έναστρο που δεν είναι ουρανός

ούτε και σκέψη που νύχτωσε, είσαι

ένας θηλυκός τυφώνας που με διαπερνά εκθέτοντάς με

στο αγιάζι των καιρών και στην θυμηδία του κόσμου.

Έρχεσαι και φεύγεις από μονοπάτια της νύχτας, συντηρείσαι

με αίμα αιγάγρων

και όπου άνθη μιλούν το ‘να με τ’ άλλο,

είσαι η μεταγλωττισμένη ευτυχία τους,  η σύνδεση

με ένα φωτεινό υπερπέραν αέναα αμετάβλητο..

Βήμα βήμα απομακρύνεσαι από τον θάνατο, οικοδομείς

την χαρά των χρωμάτων..

Ζεις χαρισάμενη σαν ένα θαλάσσιο χάδι που ζώνει την Χίο

με αγνότητα τόση!

                                                                    Χίος 21.2.2014

Χίος 4

  

Το απομεσήμερο των επαρχιών

Πυρ που αποσβένεται μες τον ύπνο, καλοντυμένες κοπέλες

Που κοιτούν ένα γύρω, ο πόθος, η νύχτα που έρχεται, η φυλακή

Της καθημερινότητας, η ντροπαλή παρθένα

Που ζητά την ξελευτερία της..

Δρομάκια μικρά, χάχανα, τραγουδιστές

Αγάπες..

Το στίγμα μου πάντα είναι η θάλασσα, πλοία

Που κοιμήθηκαν μες το λιμάνι κι έφυγαν

Νωρίς το πρωί.

Σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και η Χίος εταίρα που προσφέρει τον ιερό έρωτά της

Στον ταξιδιώτη. Σκαμμένη

Παντού από αξίνες των αρχαιολόγων και θυμίζοντας

Άλλες εποχές και άλλες ημέρες.

Ξημερώνει. Αργά. Οι εργάτες

Πηγαίνουν προς τα εργοτάξια.

Η γραφή αγκαλιάζει τα κουρασμένα κορμιά τους

Απονέμοντας την δική της φιλότιμη δικαιοσύνη..

                                      Χίος  21.2.2014

Χίος 3

Αυτά που λέω τα είδα κάποτε ανάμεσα στις μέρες τις κουρασμένες με ζοφερά μεροκάματα ή πάλι

Σαρώνοντας ένα οικουμενικό αγαθό που λες λείπει

Κι από τα όνειρα ακόμη.

Το δέρμα μαραζώνει, η φωνή
μαραίνεται

Ένα πελώριο ερωτηματικό κρέμεται σαν η γιγαντοαφίσα
επάνω στις ταράτσες των κτιρίων, ένα δειλινό

Σβήνει τον ήλιο και σου μένει η αναπόληση-
τίποτα δεν κρατάς

Μόνο μια ηχώ που κρέμεται
με ηδυπάθεια

Μες την μελαγχολία.

Στην Χίο ο Φλεβάρης ζουλάει το πεισιθάνατο μούσμουλο

των ανέμων,
το λιμάνι γέρνει

Μες του Νοτιά το παραμύθι,
αρχίζει

Ν’ ακούγεται η μουσική από τα κοντινά μπαράκια

Όπου η νεολαία θησαυρίζει αυταπάτη και ασθενική ομοιοκαταληξία..

                                                      Χίος  20.2.2014

Χίος 2

Ζήσε Χίος στην εύοσμη γνώμη του Αιγαίου ζήσε

Θεμελιώνοντας δικαίωμα επάνω στα ποιητικά μονοπάτια, ζήσε

Σαν μια κοίλη φέτα γης που εξακολουθεί με παρρησία να συσκέπτεται

Με τα μαστιχόδεντρα.

Στον έσχατο τρούλο του ουρανού, το φεγγάρι φωταγωγεί τα διαστήματα των στοχασμών

Σαν μυσταγωγός που ιερουργεί ανάμεσα στα παλιά αρχοντικά με τα στολισμένα περίτεχνα ταβάνια στα δωμάτια..

                                          Χίος  20.2.2014

Χίος 1

Είναι μια σιγή απλωμένη ως τον κόλπο του λιμανιού που η επικράτειά της
απλώνεται πάνω στην θάλασσα και μια αινιγματική

ομίχλη που κρούει τις χορδές του ορίζοντα αφήνοντας

την Χίο ακάλυπτη και να διεκδικεί
μια αποστομωτική νύχτα

προ πάντων των αιθέρων.

Γειτονιές του φεγγαριού-διψώ και πίνω μια ομηρική αιωνιότητα.

Αν τύχει να συναντήσω τον μύθο, ο τυφλός ποιητής ίσως

μου απαγγείλει αχνά τον τρυφερό καημό του και να δω

τα μέρη των παππούδων μου απέναντι καθώς

ανάβουνε τα φώτα τους τα σπίτια όπως
μικρά διαμαντάκια φορτωμένα εξαρχής
πιθανότητα και μυστήριο..

                                              Χίος 20.2.2014

Όπως μέσα σε σπήλαιο εκατομμυρίων ετών

9.

Όπως μέσα σε σπήλαιο εκατομμυρίων ετών  η ηχώ

είναι ο νόμος κι ένας σταλακτίτης

αιωρούμενης φυσικής σημαδεύει

τον σταλαγμίτη αντίπαλο·  

     

κι ενώ

αυτές οι γεωλογικές δημιουργίες δίνουνε

μια απομυθοποίηση του πόσο

σπουδαίοι είμαστε.           Όμως

μέσα σ’ αυτήν την περίτεχνα ανάγλυφη μορφή τους

ένα μηδενικό σημάδι μες τον χρόνο

βαρύ και άδειο, σαν η αντήχηση

της φωνής σου που χάνεται και δύει…

Όπως κοιτάς ένα φίδι στα μάτια και σε μαγνητίζει

αυτός ο μικρός σατανάς,

άλλοτε θεός και άλλοτε

αήττητος σύντροφος του φόβου σου

να τον κοιτάξεις μονάχα…

Είσαι

πάλι των θεών παιχνίδι·               

με όλες τις εκδοχές

πάνω σου σκηνοθετεί η μοίρα,

κι εσύ απελπισμένος  καταπιάνεσαι

να μοιράζεις φροντίδα των καλόκαρδων

στα μάτια των μικρών παιδιών.

Ξέρω τις πολιτείες σου έρωτα,

ξέρω το πάθος που λαβώνει.

Μες την ζωή φαίνεται άκληρος ο πονεμένος ποιητής..     Έχει

στις τάξεις της περιουσίας του ένα λίγο

από λιγότερο που του δωρίστηκε σημάδι

ότι αυτός ο μόνος είναι που καταλαβαίνει από αθώου κλήρο

και τόνε σκέπει μυστικά ο θεός!

                                                                                29.8.2007

ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΩΝ ΑΙΓΑΙΩΝ ΥΔΑΤΩΝ.

                               Ανατολικά των Αιγαίων υδάτων,

                       υπάρχει ακόμα μια μούσα που ονομάζει

                                «σελάνα»  το λαμπρό φεγγάρι,

                                 αυξάνοντας την σημασία του.

                Και στων ποιητών τον έρωτα μαγεμένο είναι αυτό

                        που στέκεται ακόμα εκεί,       με σύμβολα

                          των δυνατών επιρροών που αγγίζουν

                          την γη,      όπως την τύχη των ανθρώπων.

                           Στ’ ανοιχτά μπαλκόνια με τις όμορφες

               αναρριχητικές  τριανταφυλλιές που σκαρφαλώνουν

                   έως της κόρης της ερωτευμένης την αγρύπνια

                                    ακόμη το ασήμι του τσιρίζει,

                                                 ιερό και πράο.

                                     Και έχει μέσα του την θλίψη

                                   εκείνη της αρχαίας ποιήτριας

                                 που πλέκει τον ερωτικό υμέναιο,

                                  πριν από την κατάνυξη φωτιάς

                        που καίει, καίει, καίει            σαν το πάθος

                      αφήνοντας να φαίνεται που λαχταρά η θεά

                 ν’ αγγίξει πέφτοντας τα γαλανά, λυτρωτικά νερά!

                                                                                             6.9.2007

Εγώ που πρέπει να μην κάνω πίσω σε καμιά επίθεση

Αυτές οι εβδομάδες με κούρασαν-σαν

να με διαιρούν σε χιλιάδες εαυτούς που δεν ωφελούν

σε τίποτα- έχω διαμελιστεί

νιώθοντας κάποιος που η αμφισβήτηση έρχεται

από μέσα του

και με πνοή καινούρια τον πριμοδοτεί.

Δουλεύω νύχτα,

και δουλεύω πρωί

γρανάζι στην μαλακισμένη μηχανή τους
(που λέει και το τραγούδι) τώρα

κατανοώ την θέση μου ανάμεσα

στην φρικαλέα ψευτοποίηση

που συνθλίβει..

Υπάλληλος χειρώναξ- τι

φτώχια μυρίζω; τι

ανημπόρια και της κατάθλιψης την βλαπτικότητα;

Εγώ που πρέπει να μην κάνω πίσω σε καμιά επίθεση-εγώ

που των προγόνων μου το αίμα βοά

μολών λαβέ και τα τοιαύτα..

Έφεσος γνώμη εξαίσια του Ηράκλειτου

Έφεσος γυμνό πόδι της θεάς

Έφεσος αντίρρηση στην βαριά αιωνιότητα

Έφεσος γνώμη εξαίσια του Ηράκλειτου

Έφεσος τερπνό φωνήεν που προμηνύει ψιχάλα.

Στα χώματα η αλαφροΐσκιωτη ψυχή περπάτησε αφήνοντας
το ωραίο αχνάρι της

Ο αέρας ψήφισε θέλξη και κρυψίνοια

Στα πέταλα των τριαντάφυλλων δονήθηκε το φως του ήλιου

Η αφή γεννήθηκε απ’ την επιθυμία και ο πόθος τάισε το μεσημέρι
με κορμιά ερωτευμένα

Το ελάφι της θεάς έτρεξε μέσα στα νοητά λιβάδια

Ο αναχωρητής αυτού του κόσμου ήρθε
στην σκέπη των βουνών να πει τον πόνο του

Για όλα αποφασισμένος.

Έφεσος μήνυμα της φιλοσοφίας αλλιώς

Έφεσος αναγεννημένη απ’ την αστραπή

Έφεσος Στιγμή και Έφεσος Πάντα

Έφεσος κομπολόι και προσευχητάρι..

Στο ανθογυάλι σου οι τουλίπες τσουγκρίζουν τα γελαστά κεφαλάκια τους

Στο αίνιγμα που πλάθουν τα κοράλλια

Στον άνω και τον κάτω βυθό

Τα μάτια σου σπιθίζουν σαν περισπωμένες που βαραίνουν σε νόημα

Έγκλειστος είμαι και δεν μου περισσεύει ο βίος

Κουράστηκα να συναρμολογώ εξάψεις

Κοιτάζω μακριά ένα καΐκι έρχεται

Φορτωμένο τα δώρα της αστραπής και των ερώτων τις ευφραντικές υδρίες

Κόβω τον ήλιο στο χέρι μου

Σαν παραγινωμένο πορτοκάλι που λαλεί του μέγιστα η φωνή

Θέλω την εξουσία της γλώσσας

Στο ανθογυάλι σου οι τουλίπες τσουγκρίζουν τα γελαστά κεφαλάκια τους

Ζω και πεθαίνω για μία σου λέξη!

Θα είναι μια θωπεία γλυκιά η ζωή..

Πληθυντικός εσμός τα δέντρα αποτινάζουν τα σύννεφα

Ο χειμώνας θα περάσει στα αζήτητα και ένας ήλιος θα ευδοκιμήσει

Μια τελεία θα μπει στα στενάχωρα, θα ζήσουν οι τρανές παρομοιώσεις

θα φυσήξει ούριος άνεμος και θα διώξει το μελάγχολο μπόι της έγνοιας

θα είναι μια θωπεία γλυκιά η ζωή..

Σβήνω το φως και το δωμάτιο μ’ ακολουθεί

Σβήνω το φως και το δωμάτιο μ’ ακολουθεί

στον ύπνο. Συλλαμβάνω

επ’ αυτοφώρω εαυτόν να ονειρεύεται- ω Θεέ μου!

Δεν θα τελειώσει ο σαματάς των επιθυμιών κι ας η ζωή

σκλήρυνε και απέκτησε καβούκι. Στον ουρανό

φεγγάρι ρέει στα βαθιά και οι νομοτέλειες καθ’ όλα συνεχίζονται

ωραία. Ηθικό φρόνημα

της νύχτας ακμαίο. Κι εσύ

που τριγυρνάς στην σκέψη μου σαν πληγωμένη ελαφίνα, εσύ

ψάχνεις το δάσος που φιλοξενεί πουλιά και το δικό σου ταίρι..

η Κυριακή νομοθετεί επί τα αυτά.

Ψυχοσάββατο τότε και η μυσταγωγία των κοιμητηρίων στέλνει μηνύματα στην ιστορία του βραδιού.

Μετά, η Κυριακή νομοθετεί επί τα αυτά.

Η ακοή ξίφος που κόπτει ένδοξα.

Ένα κλάμα ακούγεται σαν πέρα από τα μνήματα αλλά ο θάνατος δεν θα μπορέσει εύληπτα να κατανοηθεί.

Το σιγάν νταούλι που ξυπνά τον γύρω χώρο.

Και η μουσική που υποψιαζόμουνα να ρίχνει τα ψηλά τείχη της προσδοκίας

αιθέρια κι αέρινη..

Η χώρα είναι σαν μπαγιάτικο ψωμί που μούχλιασε από πολιτικάντικη αηδία.

Ξημερώνει σαν ένα ερωτικό τραγούδι που μιλά στην καρδιά!

Ο καπνός των ονείρων αποσύρεται μες την κοιλιά του ουρανού.

Τα σπίτια ακόμη νυσταγμένα βουίζουν σαν μέλισσες που επισκέπτονται το αυγινό άνθος.

Ο Θεός κοιτάζει τις λυπημένες μυρσίνες και τους χαμογελά.

Το πρόβλημα λύνεται με αλγεβρικό φως και όλη η μαθηματική αναστάτωση έχει ένα χνάρι απόλυτο σαν στίγμα στο κορμί της μέρας.

Μια λίθινη άποψη των κτιρίων αντανακλάται στο παρόν που υποχωρεί.

Το πείσμα πουθενά δεν ωφέλησε-

Εδώ η πόλη θέλει να την κατοικούνε οι διαλεκτικοί.

Η χώρα είναι σαν μπαγιάτικο ψωμί που μούχλιασε από πολιτικάντικη αηδία.

Μου μένουν οι λέξεις σαν γκέμια στα χέρια μου να τιθασεύω τα άλογα της φρενιασμένης ζωής μου..

Οι λίγοι αν γίνουν πολλοί αναστατώνουν τα πάντα αναζητώντας μεγαλόπνοη αγαλλίαση..

Κουράστηκα- ούτε μια μέρα δικιά μου

Πρόταση την πρόταση ξεφούσκωσε μελαγχολικά ο βίος

Δική μου ζωή δική μου αυταπάτη

Πολλές επιδιώξεις κι όμως λιγοστά κατορθώματα

Οικονομία στυγνή και των δυνάμεών μου σπατάλη

Απάνθρωπα συστήματα μακρηγορούν γιατί ελεεινά τα ανεχόμαστε

Πολιτικοί δράκοι φοβίζουν τις φτενές μας ψυχές

Οικουμένη συγκλονισμένη ντροπιασμένη σκληρή πολιτεία

Διάβασε τον ουρανό γελώντας και σάρωσε το ρήμα της κατάθλιψης

Οι λίγοι αν γίνουν πολλοί αναστατώνουν τα πάντα αναζητώντας

μεγαλόπνοη αγαλλίαση..

Εσπέρα..

Βύθισαν οι στιγμές μες τον νερόλακκο και σαν

τσακμακόπετρα η βιασύνη άναβε των αυτοκίνητων επάνω

στης ασφάλτου το μαντέμι.

Πυρετός των πουλιών να προλάβουν του ήλιου την δοξασία.

Στο χοντρό εξώφυλλο του βιβλίου πολύχρωμες πλεκτάνες

τίποτα δεν πρόδιδαν απ’ τα γραφόμενα.

Στο σκαλοπάτι του σπιτιού το κάθε βήμα επίτευγμα,

το κάθε βήμα ρέον φεγγάρι

κάτω από της νύχτας τα καμώματα.

Ένα όνειρο τριξαλίδας μετά και πέρα από τ’ αμπέλια,

οι μνήμες οι καυτές της γης μαρτυράνε ξεσαλωμένο Διόνυσο.

Κοιτώ τα μάτια σου κι οσμίζομαι ερωτευμένη σελήνη

που μπλέκεται στα δίχτυα τα ποιητικά της Σαπφούς κι αρχίζει

να με κεντά να πονάω..

Όταν ξημέρωσε η επιθυμία

Όταν ξημέρωσε η επιθυμία, το κορμί έγινε ευανάγνωστο και εύθρυπτο.

Μια λάμψη έρωτα προσκολλήθηκε επάνω στην επιδερμίδα.

Υπεραιμία του πόθου το εξύψωσε και το ατσάλι του ενστίκτου βάρυνε κι άλλο.

Κοφτερό όσο ποτέ του.

Η γυναίκα έγινε μια κοίλη φωνή που μέσα της ο αντίλαλος του ανδρός δόνησε τα σπήλαια της εκπλήρωσης.

Ένα κύμα λάβας άφησε τα οργασμικά φτερά του να φανερώσουν κι εκείνα που ούτε οι πιο μεγάλοι ζωγράφοι τα ξέρουν..

Εκείνο που είναι και παντού αμετάφραστο

Τόση διαδικασία ο έρωτας και πάντα διάφανα είναι

τα φιλιά και οι πόθοι του.

αποτέλεσμα, ένα φλεγόμενο σύμπαν.

Το κρυπτό που ταράζει το έσω μου, το εμμένον

αποτελεί πάλι κριτήριο

μιας βασανιστικής αφάτου τελειομανίας.

Εκείνο που είναι και παντού αμετάφραστο, εκείνο

και με τυραννά-εκείνο

λιγόλογο άνθος δένει

με εξάρτηση όσφρησης το λάλον μου.

Η ποίηση οργιές πολλές διανύει καταδεικνύοντας

το φως μιας αστραπής κι ενός θανάτου την ακύρωση..

Τι να τα κάνω τα ελληνικά μου αν δεν μπόρεσα να σου κλέψω ένα έστω φιλί;

Ένα φόρεμα ήλιος και οι κνήμες σου

σπιθίζανε επικυρώνοντας της αιωνιότητας το φορτίο.

Τι να τα κάνω τα ελληνικά μου αν δεν μπόρεσα να σου κλέψω ένα έστω φιλί;

Πρόβλημα βλέπω στα επίγεια και στα ανθρώπινα, πώς να το πεις, όλα ανάποδα πάνε..

Ταριχεύω το μηδέν μου να το θάψω ανάμεσα σε ρημαγμένους αριθμούς,

σε μια λατρευτική νεκρόπολη που θα ανακαλύψουν μέλλοντες αρχαιολόγοι.

Ευτυχώς εσύ κρατάς το ωκεάνιο δάκρυ και των ματιών σου οι υποσχέσεις δείχνουνε φωτιές που κρατάνε.

Μ’ ένα μακεδονίτικο διάδημα και κάτι από φεγγάρι ζαλισμένο που σαν αντικλείδι του ουρανού άνοιξε διάπλατα την κάμαρα

απόψε που ήπια το φαρμάκι των ερώτων.

Ω Kυριακές που έχει το ταμπεραμέντο σου κι ω θαύματα που δεν θα φτάσω να τα λέω-

διδάσκεις την υγεία των ενστίκτων και εγώ που θέλησα να ξεδιψάσω με φωτιά

θα υπερβώ τον νόμο που ζητά το φρένο εκεί που η ψυχή μου θέλει τις απώτατες ταχύτητες..

Σβήνω και γράφω την καρδιά μου.

Σ’ ένα απόγευμα ο χρόνος λύγισε και μια τούφα από φυλλώματα του ευκαλύπτου

γίναν φωλιά των ερωτευμένων πουλιών. 
Στο νηφάλιο ύφος του προαστίου τα αυτοκίνητα τσούλησαν γυαλιστερά και ευτυχισμένα.

Στο ρολόι τα πλοκάμια των λεπτοδεικτών αγκάλιασαν την προσμονή για ένα κάτι που πάντα θα λείπει.

Οι μέρες έγιναν νωχελικές σαν του Καβάφη τα κεράκια.

Πληρώνουν όλες οι απογοητεύσεις τέλος παρακμής.

Τότε είδα την γυναίκα που έφτανε με την ιερότητά της ως το μέλλον, να περπατά με τα λυμένα μαλλιά της σκορπώντας έναν θρίαμβο επάνω στου πεζοδρομίου τις πλάκες.

Δεν νύχτωνε κι ούτε και η εσπέρα ήτανε καθιερωμένη.

Κάτι αλλοδαποί πουλούσαν ψευτοπράγματα μέχρι ν’ ανάψει το φανάρι.

Κάτω απ’ την γέφυρα μαρσάραν οι αναμμένες μηχανές.

Η ζωή αγώνας σε πίστα.

Η ιδέα που δοκιμάζεται αν θα αντέξει

αγώνας σε πίστα.

Σβήνω και γράφω την καρδιά μου.

Ο φόρος που μου αναλογεί είναι οι πίκρες που αντέχω..

Εικονικό...

Στην κατεύθυνση της δύσης μικρά πουλιά σμήνος ολόκληρο βουτούν

στο άπειρο και χάνονται

στην νύστα του ουρανού. Ραγισμένο 
σαν ο καθρέφτης το πέλαγο.

Και η γερόντισσα που σκούπιζε 
την αυλή της και σιγανοτραγουδούσε

έμοιαζε Παναγία λησμονημένη

ανάμεσα στα δεντρολίβανα και τις γυαλιστερές 
πικροδάφνες.

Ένα βαρκάκι τραμπαλίζονταν πα’ στα νερά

ωραίο όσο ποτέ του! Κι εκείνος

κάθονταν πάνω στον βράχο με

στυλωμένα μάτια στο απέναντι νησί    κάπνιζε- εκείνος

δέχονταν τον τελευταίο ήλιο να περνά

μέσα στα βλέφαρά –ώσμε

την πικραμένη καρδιά του…

Απ’ των χρωμάτων τις εξάρσεις να είσαι εσύ φτασμένη

Απ’ των χρωμάτων τις εξάρσεις να είσαι εσύ

Φτασμένη κι από μιας ανατολής

το αντιφέγγισμα

Φεβρουαρίου αυτοκρατορικού η ιέρεια και στον θώκο

Της μέρας η εξουσία σου να αναλαμβάνει

Να κατατροπώσει όλου του κόσμου την ασχήμια. Α

Που τρέμουν μπροστά στα πόδια σου ο πανσές και το γαρίφαλο

Προχωρημένο παιχνιδάκι ο άνεμος με την οργή του που σκαρφάλωσε

επάνω στων σπιτιών την ώχρα και την βοκαμβύλια γύμνωσε που αντιστάθη’

Όταν στο στέμμα σου προσκύνησαν ακόμη και οι πιο ακραίες νύχτες και όλων

των πουλιών οι ξακουστές ταξιαρχίες..

Να ο ήλιος λοιπόν να το μυστικό που φυλάσσω

Από πόσες αρρώστιες θα περάσω μέχρι

να αισθανθώ της υγείας το δώρο;

Πόση ψυχή ταλαιπωρημένη, πόσος

κατασπαταλημένος καιρός

μέχρι να μου χαριστεί μία μέρα που ένα λουλούδι θ’ ανθίσει

για μένα χρεοκοπώντας τους εγωισμούς μου;

Και τι κατάλαβαν οι άλλοι από μένα, καθώς

έφυγαν τα χρόνια και δεν αποκρυστάλλωσα μια γνώμη λαγαρή

μια γνώμη τελεσίδικη που να μην δέχεται από τίποτα

αμφισβητήσεις;.

Να ο ήλιος λοιπόν να το μυστικό που φυλάσσω

να το ιερότερο όλων φεγγάρι, η νύχτα

που σε φίλησα και σχίστηκαν οι ουρανοί και γέμισαν

ντεσιμπέλ ονείρων οι πόθοι, να η παρομοίωση που μου χαρίστηκε

όταν όλα γύρω μου βούλιαζαν, να η αμφισβήτηση

να με κρατάς να σε κρατώ και να πηγαίνουμε

στο τελικό συμπέρασμα των αγαλμάτων..

Ραγάδες παρουσίασε σε όλη την προσωπικότητα ο νεοέλληνας. Τον κόπανο!

Βάλλονται οι προθέσεις μου από την καθεστηκυία αταξία.

Το ρουσφετάκι ποτέ του δεν έπαψε.

Ραγάδες παρουσίασε σε όλη την προσωπικότητα ο νεοέλληνας. Τον κόπανο!

Το να μείνεις ανένταχτος και ιδεολόγος σε κάνει

να ματώνεις διαρκώς.

Αυτοί που πουλάνε προσχήματα

Βρωμίζουν με την αφεντομουτσουνάρα τους τα πάντα.

Πολλά λόγια, πολλή φιλολογία για το τίποτα-

Και κάποτε το τίποτα τους ξεπερνά.

Πόσο θ’ αντέξεις καρδούλα μου να πολεμάς με τον δράκο και τις ορδές των βαρβάρων;

Χόρεψε τώρα χόρεψε- η μέρα σου ανήκει, την ελευθερία ποτέ δεν στην πήρανε

Γιατί ήτανε η μέσα για μέσα πραγματική σου κατάκτηση..

Φεβρουαρίου στην μέση

Όταν είδες τις μεγαλόσχημες νύχτες  

η καρδιά σου ημέρωσε

ένα πουλί άφησε τρομαγμένο την φωλιά του

κάτω από το πρόσχημα του φεγγαριού.

Τότε

που η παράγκα γυάλιζε στο φως     

και του βουνού η αψάδα

έμπαζε κρύο    

ανάμεσα από τα ευκολοσύντριφτα ντουβάρια-

Φεβρουαρίου στην μέση

ψιχάλιζε,    όλη την ώρα ψιχάλιζε

και ένα τσαούσικο ντόμπρο αεράκι

κορδάκιζε

ανάμεσα στα δέντρα και την λακωνική σιωπή

που τα άστρα προμήνυαν

ενός κρυφού ιερατείου η αγρύπνια

έλουζε με προσευχές και ύμνους

δοξαστικούς που έφταναν ως το στερέωμα –

είσαι ή δεν είσαι μυημένη   

η καρδιά σου

ίδια θα λάμπει

ανάμεσα από αστερισμούς που σ’ εκδικούνται..

Δεν έχω χρόνο.

Δεν έχω χρόνο. Όλες οι φυλακές μαρτυρούν

αμαρτία. Σφάλματα σαν όρεξη γλυκιά

να πέσεις κι άλλο μες το μέλι του γκρεμού..

Κι η ποίηση

παλινωδία

κρατάς με κρατώ σε να βαδίζουμε

ενάντια στην φθορά

Και να κομίζουμε

την άνοιξη

μες το μαράζι του χειμώνα..