Δεν λείπει ποτέ ένας πόλεμος

Δεν λείπει ποτέ ένας πόλεμος· ξεφυτρώνει

Από το πουθενά κι όπως οσμίζεσαι

Τον κίνδυνο μα είναι ήδη αργά

Σε επισκέπτεται αμετάκλητη η κακοτυχία.

Οι φίλοι λιγόστεψαν· κάποιοι έχουν κιόλας πεθάνει·

Το να πεθαίνεις είναι μια υπεκφυγή

Ή ίσως και μια ευτυχής συγκυρία.

Μετρώ τις μηνιαίες μου απολαβές·

Δεν βγαίνει: ο λογαριασμός δεν μου βγαίνει.

Πληρώνω αλητήριους που τα πάντα πουλάνε,

Πληρώνω αδρά με το πενιχρό αίμα μου-

Ό,τι μου έμεινε είναι μια σελίδα που ανηφορίζω

Καταγράφοντας τον σκοπό και τον μεγάλο καημό μου..

                                                 Αργοστόλι  12.2.2013 

ΑΚΙΝΗΤΟ ΚΙΝΟΥΝ.

Ανατρέμουν πάνω στις πυκνές φυλλωσιές  

φθόγγοι γαλανοί του αέρα·

ανάσες που η δροσιά θεσπίζει      με μια αγαλλίαση λαμπρή.

Πού νομίζεις σώθηκε η ζωή;       

Όταν ο τρόπος του νερού την έκανε ν’ ακούγεται πιο σίγουρη

με το αρχαίο μυστικό της, μουσικής διαδεδομένο..

Πεταλίδες πάνω στον θαλάσσιο βράχο

θρύβονται,         μέσα στο δρολάπι του καιρού·

επάνω τους σωρεύεται το κέλυφος του αιώνα

κι οι μέρες που έριξαν σαν ένα ταιριαγμένο του αφρού τραγούδι

που ακίνητο κινείται τώρα μέσα στους αιθέρες..  

Αναζητάς το σωματίδιο του θεού-      λες και ο νόμος

του αοράτου θα σου υπακούσει-

βαφτισμένος στο φως

του ακίνητου κινούντος  τις επιταγές εξαργυρώνεις-

βρίσκεσαι τώρα           ν’ αναζητάς  «εαυτόν!»

Από τα μέσα της έχει διάρκεια η νύχτα:

ωραία σιωπή που απλώνεται          κι όνειρα πέφτουν κάθετα

μες το αβυσσαλέο στόμα του αποκοιμισμένου χρόνου..

Κι εκείνο το ανεξερεύνητο κινούν     που άγνωστα ακίνητο είναι

αξίζει όλα τα λεφτά!

Μιας και μονάχα αυτό διαβάζει

θεό             

μέσα στην κάθε γύρω μας κρυμμένη μουσική!

                                                                                    2007

Κλείνω απόψε τα παράθυρα

Ουρανού το ανάγνωσμα. Ωστόσο

πέφτουν νιφάδες πυκνές και εκπυρσοκροτεί

κάπως παράφωνα ο καιρός.

Νέφη των συνειδήσεων και μικρότητες που εμπλέκουν

αφθορεί και παρά χρήμα

όλους

ζαλίζουν την όψη

του κόσμου. Ταπεινά είναι μόνο τα μωρά χελιδόνια

καθώς μεταναστεύουν προς την καθαρή καρδιά.

Φλεβάρη τελειωμένου.

Σήριαλ των τηλεοράσεων, απομυθοποιήσεις

κι απόπειρες να ντυθεί ομορφιά το κουτό. Η αγάπη

που σου ‘χω ακούγεται παράξενη μες τον ντουνιά.

Κλείνω απόψε τα παράθυρα, μόνος μένω. Η ψυχή μου

έχει μια λύπη.

Αν με ακούει ο θεός ας πάρει

την φωνή μου κι ας την ψηλώσει

κάτω από το νυφικό ευάλωτο χιόνι.

ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΑΞΙΖΟΝΤΑΣ..

Ο υπερθετικός μου είναι ένας ύμνος από γαλανό ορίζοντα

που δεν θα τον χωρέσω πουθενά

Θα καθαιρεθώ μέσα από όλες μου τις ανάγκες και θα μείνω

γυμνός όπως πρωτόπλαστος που να θρησκεύει δεν θα ξέρει

Θα έχω το ύφος που δεν θα διαβάζεται παρά μόνο

μέσα στα ευαγγέλια που θα χαθούν μετά

μες σε διδασκαλίες πουλιών και σε λόγια νεραΐδας.

Αναχωρητής από άποψη-        της ερημιάς θα νέμομαι το χάος

Και θα ξυπνώ χαράζοντας τη μέρα μέσα στα ζεστά,

ωραία χρώματά της.

Της πολιτείας των ανθρώπων η βαριά βοή

θ’ αναστατώνει τα φρένα μου-       σαν τρελός θα γυρίζω

μέσα στις μέρες που θα λιγοστεύουν τις ελπίδες μου…

Με έναν ποίησης θεό που θα λείπει..

Θα φλυαρώ κομίζοντας άχρηστα ρήματα και της φιλοσοφίας

λαμπερές γιρλάντες.

Αιρετικός του εαυτού μου ακόμα.

Αντωνυμίες εγωιστικής φαυλότητας

θα ακυρώνουν γύρω μου τα ξεφτισμένα ουσιαστικά

που θα πατούν το ένα πόδι έξω απ’ τον πλανήτη.

Των αγγέλων οι θεωρίες θα υπερασπίζονται αιώνιους απέθαντους θεούς-

Καθώς θα γράφουν σε ψαλμούς δοξαστικούς λιβανισμένο τ’ όνομά τους.

Και έτσι όπως θα γερνώ και θα γυρνώ

μέσα στο Τίποτα που θα μου χαριστεί ατόφιο

Θα φτάνω τον θνητό μου μύθο ως το τέλος του

και θα πεθάνω αξίζοντας μια ρίμα πικραμένη…

Στο γήπεδο που παίζω τα γκολ είναι ακριβά

Στο γήπεδο που παίζω τα γκολ είναι ακριβά

Και απ’ την εναντιότητα του ανέμου, εμποδίζονται.

Είναι που στράβωσε κεφάλι η εποχή

Και πίσω της καθόλου δεν κοιτάει.

Πατώ σε καρφιά κι η ζωή πατάει τους όρκους της.

Αθετούν τα ψηφία τους τα ειπωμένα

Και άκυρο κάτι γίνεται πριν γεννηθεί.

Όσοι διαχειρίστηκαν πατρίδα

Κατάντησαν σφουγγοκωλάριοι των ισχυρών-

Λες και τα αχαμνά τους έκοψαν.

Γελώ κάτι φορές με την κατάντια.

Κι άλλες φορές ο έρμος τόσο θλίβομαι.

Ευτυχώς ανασαίνω ελευθερία ή θάνατο

Και βρίσκω δίκιο στον ουρανό κάθε που χαράζει πρωί..

Η ζωή σε αναγκάζει σ’ ευπλαστότητα.

Δικάζεσαι στον ελιγμό των ελιγμών για να επιβιώσεις.

Η ζωή σε αναγκάζει σ’ ευπλαστότητα.

Να σωπαίνεις και τα χείλη σου άλλα να λένε.

Πικρά μεροκάματα, δύσκολες συναντήσεις, κούραση

Να κερδηθεί το ψωμί.

Κι η πολιτική μια σπατάλη ασύδοτη που βρίθει ποταπό-

τητα κι αχρειότητα και την πατρίδα χαλά..

Από εσένα ταξιδεύω παντού..

Από εσένα ταξιδεύω παντού..

Από την αγκαλιά σου,

από την γεωγραφία που μου δείχνεις
των πόλεων-

Οι λέξεις σου δυναμίτης
που απειλεί

τα φράγματα.

Γυμνάζονται στην εγκαρτέρηση
τα πλάσματα

γύρω σου.

Ωραία που βαραίνει η νύχτα

και τα λιβάδια της θάλασσας μυρίζουν

ψωμάκι πολύσπορο!

Από του στήθους σου την άρπα φτιάχνω
μουσικές αρχαϊκές

και που σε δέχονται θεμέλια νότα.

Τι λες που το ξέρω κι εγώ και το ξέρει
κι ο κόσμος

όλος;

Φωνήεν ή παφλασμός

στην έρημη άμμο

που ακουμπά τα πόδια της
η θάλασσα;

Από εσένα υπάρχω φιλότιμα ποιώντας
την αγρύπνια μου..

Και στέκομαι κοντά σου ποτισμένος

ασημένιο, κοίλο φεγγάρι..

Τόσος ήλιος φωτίζει το πρόσωπό σου

Τόσος ήλιος φωτίζει το πρόσωπό σου, τόση διαύγεια

που αρχίζει το ανυπέρβλητο δράμα μου..

Κοιτώντας σε οι σκιές που αφήνουν οι μέρες

έχουνε μια πορεία αιμάτινη.

Πριν από την λίγη σιωπή που κατέφυγα να αναδιοργανώσω την σκέψη μου, μετά

από την ανάμνηση που καρφώνεται μέσα μου και κανείς δεν νικάει

εσύ η φωνή των θαλερών, η περιρρέουσα και δοξασμένη

συντρίβεις τα πράγματα και τις αξίες όλες με διδάσκεις

μιας φωτιάς.

Κι είναι τούτο θεότητα, θηλυκή έξαρση, υποταγή

του αρσενικού στα τρυφερά σου στήθια

που γάλα ιερής μητρότητας αιώνες ακόμη μυρίζουνε.

Αυτό το πλάσμα που είσαι, αυτό που θα γίνω εν τέλει εγώ

θα αφομοιωθεί από εκείνο τον εσμό των λέξεων

που θα πουν μοναχά την κρυφή μοναξιά σου!

Πολλά σκέλη έχει το άπειρο.

Κάπου ψηλά,      οι στέγες,     ίσως κι ο άνεμος

Και οι πρωινές ανταύγειες που αυξάνονται

Καθώς τα ομιλούντα νερά
περισπώνται και ρέουν χιλιόδοξα.

Δίπλα στις πολυκατοικίες
ένα γιαπί που φέρει τους εργάτες του
σε οργασμό.

Όλα κάτω απ’ το φως είναι κίνηση.

Έχουν ξυπνήσει

Συντεταγμένα και αθροίζονται

Κάτω απ’ τον ουρανό.

Πολλά σκέλη έχει το άπειρο. Μια δροσερή

Ψιχάλα κάποτε ανάβει

την στιγμή σαν τσακμακόπετρα

που σε τρομάζει.

Μεγαλώνουν χειμωνιάτικες λύπες.

Επιτάσσονται οι φλογέρες του ήλιου

κάτω από τ’ ανάρια σύννεφα.

Όλα κατανοητά μου μιλάνε.

                                                25.2.2013

Η σκέψη μου είναι η πράξη μου

Η σκέψη μου είναι η πράξη μου, η σκέψη μου
είναι το αντίβαρο στον ζυγό όλων

Που με περιστοιχίζουνε.

Λίγο κοιμήθηκα
και ξύπνησα νωρίς. Μου ανήκει

Ο ουρανός και τ’ αστέρια.

Η πόλη κουράστηκε
να αναθρέφει καλικάντζαρους και μάγισσες.
Το πρωί κυλά το ποτάμι της

Και παρασέρνει τον βραχνά που αμαύρωσε
τον ύπνο.

Φτάνει μια ηχώ ζωής
ως την θάλασσα.

Κάθεται πάνω στα ορθωμένα ιστία.

Λικνίζονται οι πρώτες ηλιαχτίδες. Έχουν

Εγωισμό. Η μέρα έρχεται

Και γράφει την ιστορία της
επί πτωμάτων και ερειπίων
που ακόμα καπνίζουν.
Νίκη ή θάνατος!

                                                         25.2.2013

Ζω με τ’ αγρίμια μου

Όλα τα δηλητήρια χυμένα πάνω στο χώμα που αντέχει άποψη θανάτου.

Ο άνθρωπος ολέθριος και χαμερπής.

Βαριά τεθλασμένη σιωπή και παγίδα ζοφερή της νύχτας.

Όταν η θλίψη απλώνεται σε όλα και καταπλακώνοντας τα πάντα έρχεται.

Επιγραμματικά φυλάττω τα αποκτηθέντα μου.

Σαν κώδικες παράξενων αξιών.

Μάχονται οι ουρανοί όταν αρχίζει η βροχή να πίπτει.

Συλλαβίζει το νερό της γης τις συνήθειες.

Ξεδιψούν οι λέξεις κι οι ταμιευτήρες της φαντασίας τόσο ξιπάζονται.

Ζω με τ’ αγρίμια μου- ζω με τις μέσα μου πολεμικές συσκοτίσεις.

Σε όλα αδαής και για όλα περίεργος.

                                                         24.2.2013

ΤΡΟΠΟΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ…

Φέγγανε φέγγανε οι πέτρες·
τινάζονταν επάνω τα ζεστά του Αυγούστου δευτερόλεπτα..
Πάνοπλε χρόνε, που εξουσιάζεις!

Ψιλές φωνούλες λουλουδιών που θάλλουν μέσα στον ανάλαφρο αέρα!

Έτσι όπως εσύ θα απολέσεις από μέσα σου αισθήματα..

Σαν τα γεράματα ιδέας που έγινε απ’ όλους πια αποδεκτή
και τότε (υιοθετώντας την εμείς) αυτή πεθαίνει..

Ξυπνάω στην καινούρια μέρα!

Θα με φέρει ο θάνατος σε άλλες αλήθειες.

Εξαντλώντας μια επιείκεια φωτός μέσα σε μία μουσική διαχυμένη.

Εκεί που κάτι απίθανοι άνεμοι σκορπούν τα σύννεφα προς όλες τις γραμμές του ορίζοντα.

Ξέρω εγώ που άγγιξα γυναίκες σαν φωτιά κι ακόμα η ψυχή μου καίει!

Εκείνο που έρχεται μέσα από ηθελημένη μοναξιά και είναι δώρο
αυτογνωσίας υπέροχο!

Όπως το ποίημα είναι τρόπος να αυθαιρετείς
πάνω απ’ τα γεγονότα!

Να γράφεσαι γλαυκός μέσα στο αποτρόπαιο μαύρο!

Η μνήμη ταξιδεύει ινκόγκνιτο.

Ο αέρας είναι μια λεπτομέρεια στο τοπίο του χειμώνα.

Συνθέτει τα πάντα, τα ισοσταθμίζει

Γύρω από το όνομά του.

Άσπρα πανιά ανεμίζουνε απλωμένα επάνω στις ταράτσες.

Κεραίες τηλεοράσεων, περιστέρια

Που πετούν και ψάχνουν μια φωλιά κάτω απ’ τα μπαλκόνια

Όπου τρυπώνει η απανεμιά.

Η μνήμη ταξιδεύει ινκόγκνιτο.

Κάπου θα είσαι μακριά και όλο αυτό θα κάνει

Για μια ακόμα φορά το ποίημα μου ερωτικό.

Μελαχρινά μαλλιά και όμορφα μάτια.

Και λόγια λόγια λόγια, λόγια αέρινα.

Έτσι-

Σαν μια λεπτομέρεια που στον ζωγράφο διαφεύγει..

                                                      Ιτέα 8.2.2013   

Βρέχει.

Από την παραλία ως το ύψωμα, ένας λόχος ελιές που ασκούνται

στην υπομονή.

Αιώνιες.

Το πρωί όλα είναι μούσκεμα, ο Φλεβάρης νοτισμένος

Τα βυθίζει μέσα στον υγραμένο κόρφο του.

Ξεκάρφωτα των σύννεφων τα κουπιά κι αφήνουνε το πλοίο

να μπατάρει στα ρηχά δίχως τους ναύτες του.

Βρέχει.

Οι ψιχάλες βαριές όσο μία ανάμνηση,

πέφτουν κι όπως σ’ ένα αμόνι του αρχαίου θεού σφυρηλατούν

Το καλολογικό χάος.

Η Ιτέα είναι ένα σώμα με επιδερμίδα λαμπρή που γυαλίζει

και δείχνει ακόμα τα νιάτα του..

                                                                    Ιτέα   8.2.2013  

ΕΣΥ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΜΕΣ ΤΟ ΓΕΜΑΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ..

Η ηθική μπολιάζει την ευαισθησία..

Πουλιά σαν ρίμες μες το άνεμο..

παλάτια των στολισμένων με άνοιξη δέντρων..

φώτα

λικνιζόμενα..

τοπία

μες την αβέβαιη αιωνιότητα..

Μουσικές γαλάζιες, επιφωνήματα

χαράς..

θηλυκές νότες των γαλανών νερών, υπεροψίες

αρωμάτων..

Ποικιλότροπα ωραία!

Στο ιαματικό ποταμάκι των λόγων βαφτίζεται

με αισιοδοξία η νηφαλιότητα

των πλασμένων με όνειρο δέντρων..

Εγώ που σ’ αγαπώ, εσύ που λείπεις

μες το γεμάτο φεγγάρι..

Η νύχτα που σε λέει, ο χρόνος

που να μην γεράσεις σε σέβεται-

το μεσάνυχτο

που βγαίνουν οι αρχαίοι νεκροί και θυμίζουν σε όλους

πόσο ακονισμένο είναι το σπαθί της άπονης ματαιότητας..

Επαναπατρίζω τις σκέψεις μου· γυρεύω

αυτόν τον δρόμο που με πάει σε ένα σιωπηλό κρησφύγετο.

Να γλυτώσω θέλω!

Τούτο το εναγώνιο αλφάβητο που θλίψη μου δίνει

με ταξιδεύει  ως το λευκό φεγγάρι..

Παράξενο αλήθεια και σκληρό πλάσμα ο άνθρωπος-δεν αφήνει

να ωριμάσουν μέσα του οι αξίες, δεν αφήνει

να γίνουν κράτος οι επαναστάσεις του Ωραίου..

Μόνο αντηχεί σκληρά

και στους αιώνες άμοιρος φαίνεται

να προστατεύει το αίθριο λίγο του..

Κάποιος με έμπνευση θεού ας βοηθήσει!..

Πάντα τα ποιήματα

Πάντα τα ποιήματα

θα είναι ανταπόκριση

από το πέραν

πάντα

θα είναι γομολάστιχα

που ξεγράφει

τον χρόνο

σθεναρά

απειθαρχούνε σε όλα-

τα ποιήματα

είναι κραυγή

που συσπειρώνει το ελατήριό της

έχουν χρώματα έχουν μπαρούτι

έχουν βοή έχουν σιωπή

τα ποιήματα

κατοικούν την θλίψη,

η θλίψη

είναι οίκος

φιλοξενεί ποιήματα

όσα μιλάω

κάποτε θα τα βρεις μπροστά σου

την ώρα που γυρίζεις από την δουλειά

και είναι κουρασμένα τα μάτια σου-

τα ποιήματα

δίνουν στα μάτια σου

όραμα

σε βάζουν

στον ωραίο κόπο

των ονείρων..  

Σφύριγμα ανάμεσα στις ελιές.

Ένα τσομπανόσκυλο ακούει.

Έρχεται κοντά μου: λευκός γίγαντας.

Ποιμενικό μου φως, τι κριτήρια κρατάς για τα μένα

Και περιστοιχίζομαι από την τάξη των αμνών;

Αυτά που σκέφτομαι, σκοτεινός εγκέλαδος που ραγίζει

Το μέσα μου

Και αναφαίνει

ένα αγαλματένιο

Νευρώδικο κορμί μιας απουσίας

Που μ’ αποδιώχνει

Από τα δεδομένα της ύπαρξης

να γίνω

Καθόλα τρωτός

και ωραία θνητός..

                                             Ιτέα  7.2.2013

Η ζωή σκηνοθετεί

Πάντα στα ψέματα-
Η ζωή σκηνοθετεί μα οι ηθοποιοί της
κομπάρσοι αγράμματοι είναι·
Λείπει το φως της γνώσης κι η ευρεία συνείδηση.
Ελληνικά στοχάζεται η μελαγχολία μου.
Υποβάλει τα γεγονότα μου σε μαρασμό.
Με διδάσκει
αυτοσαρκασμό και κατάθλιψη.
Θέλω να ζωστώ εκείνες τις εκρηκτικές σκέψεις μου και καμικάζι
αυτοκτονίας να εκραγώ ανάμεσα στους λέοντες
«αποθανέτω η ψυχή μου..»
που θέλουνε να με κατασπαράξουν.
Παλεύοντας με τα σεντόνια και που ήρθε, να, πρωί.
Με κούρασαν οι άνθρωποι. Καταφεύγω
στο καβούκι της μοναχικής κάμαράς μου.
Σπατάλησα πολλά αισθήματα-
όλα τα πήρε ο άνεμος.
Αθώος μιαν ανάσα ρήματος
παίρνω κι αυτό που μου ανήκει:
φρικώδη θλίψη. Κι όμως-
αγαπούσα το φως.
Κυκλοθυμικά επάνω μου χτυπιούνται οι που αγάπησα
ιδέες. Με πάνε στην αντίφαση.
Ακροατήριό μου όλοι όσοι τους αγνόησα
κάποτε άθελά μου-
Τώρα ψαύω τα λόγια τους, πολύ προσεκτικός είμαι
απέναντι στο δικό τους φεγγάρι.
Νάτο που ήρθε το πρωί! Την νύχτα
έσβησα όλα τα άστρα κι αμφισβήτησα κάθε αρχιτεκτονική του σύμπαντος-
Νάτο που θες την γόνιμη παρεκτροπή μου!
Παλεύω με μια κούπα
καφέ. Δηλητήριο είναι κάποια ώρα οι λέξεις.
Μπορεί και να πέθανα
κι ίσως δεν το ‘χω καταλάβει. Η φωνή μου έχει αντίλαλο
στον γκρεμισμένο οίκο της μέρας.
Μοναστηριακός τόσο που θα με πάρει ο διάβολος- και δεν φοβάμαι.
Αφήνω την κουτσουλιά του πουλιού πάνω στο καθαρό ρούχο μου.
Πείσμα που έχω!
Μόνο με το πανηγύρι της φύσης διασκεδάζω
και με σένα που θα με διαβάσεις όπως για να μ’ ερωτευτείς..

31.7.2011 

Κοιμάσαι ανάμεσα στα χέρια μου.

Κοιμάσαι ανάμεσα στα χέρια μου.

Σαν μια υγρή φωτιά που συμπληρώνει

το πάθος της δημιουργίας.

Κοιμάσαι στην αγκαλιά μου.

Εκεί που ο κόσμος δεν χωρά

παρά μονάχα για εξαγνισμό του.

Και η πόλη σε φοβίζει,

η πόλη δεν είναι καταφύγιο.

Εσύ ζητάς άλλα φεγγάρια για να ανασαίνεις σωστά.

Χορεύεις μες το φως και η νύχτα 
που σε σκεπάζει 
δεν έχει συνείδηση.

Σκύβω ανάμεσα στις γλάστρες να δω

που απ’ το παράθυρό σου φαίνεται 
μεγάλη ιερότητα η θάλασσα.

Απλουστεύεται κάθε ήχος.

Οι νεραντζιές σπιθίζουνε.

Το πουλί κελαηδάει.

Εσύ μαθαίνεις την ψυχή μου υπερσυντέλικο.

Και συντελείται η αθωότητα,-
η κάθε αθωότητα, στο φως.

Σε θέλω ακόμα…

64.

Σε θέλω ακόμα…

Όπως περνούν τα χρόνια και οι μέρες άγριες λέαινες

Με κομματιάζουν,

Μπουκώνουν το στόμα μου

Ώριμη θλίψη.

Λείπεις…

Όμως  είσαι εδώ,

Ανάμεσα σε πεσμένα αστέρια, ευχές, κάτι

Σαν προσευχές-

Μεσάνυχτα-

Που όλα αρχίζουνε αλλιώς να σου μιλάνε.

Εδώ αρχίζει ένας έρωτας να γράφεται επάνω σε χαρτιά-

Με ποιήματα και το θλιμμένο μου αίμα..

                                                                                         Ιούλιος  2008

ΚΑΠΟΥ ΣΤΗΝ ΑΙΤΩΛΙΑ.

         

Κόσμε του ήλιου! Μέσα μου κόσμε του ήλιου..

Και μυστικέ και φανερέ απ’ όπου

κι αν κοιτάξω.

Τούτος ο αργαλειός της σκέψης χρόνια που υφαίνει

ανταμώνει στα ψηλά τ’ αλώνια με τις ολόφλογες

παπαρούνες

τον αρχαίο θεό.

                    Τώρα είναι ο πέρα ορίζοντας.

Ο Απόλλωνας των εκμυστηρεύσεων και των πολλών

                             αποκαλύψεων.

                              Αναλήβεται

  προς τα άνω μοναστήρια  των δασκάλων του γένους.

Επαναστατικός και με φιλοσοφία φωτιάς.

  Εξουσιάζει

    λέξεις του παλαιού χρησμού

      και χαρωπές και ολέθριες.

        Εκεί

          που η άνοιξη καυτή  και βελουδένια

             φουντώνει με σπέρμα και γονιμότητα.

Α, κοίμηση της Παναγίας,

  που ο χρόνος στις αγιογραφίες σεβάστηκε!

    Ξωκλήσι που μου έφερε μπροστά μου η μοίρα!

      Διδασκαλείο της μέσα μου λευτεριάς!

        Το τυχερό μάτι να βλέπει τον κάμπο που οι μέλισσες

           είναι αξίες πιο δικαιωμένες

               κι  από τον ίδιο τον θάνατο

                 που ερχόμενος υπερασπίζεται

                   την αιώνια ζωή.

                    Πύθιο λεξιλόγιο, παλιό

                κάτω απ’ την κάθε πέτρα

             που μου μιλά όταν σωπαίνοντας αγγίζω

          την αγιότητα του πρωινού φωτός!

      Στην μέρα που κυλά μες τα χαρούμενα ρυάκια

    εξουσιαστική και υπέροχη

  γράφοντας με γιρλάντες του φωτός

τ’ ωραίο όνομά της!

                                                                       14.5.2008

Γερνούν όλα

                             

Γερνούν όλα μα μένουν αναλλοίωτοι οι ρόλοι
Η ηθοποιία εξέχει με την ματαιοδοξία της
Κάθε καλλιτέχνης είναι λάβαρο έπαρσης
Είδα πολλές πόλεις- άλλες βυθίζονταν στον κραταιό ήλιο
Κι άλλες έπιναν ζοφερή συννεφιά
Οι άνθρωποι όμως ίδια επαγγέλονταν εγωισμό και πάθος
Ζητώντας της φιλαυτίας σκοπό
Εφτά νάνοι οχτώ νάνοι όλοι τους νάνοι
Με καψαλισμένη ψυχή-
Ονειρεύτηκα μια παραλία που να κάθομαι μόνος
Πάνω στα βότσαλά και παίζοντας κιθάρα
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο καθ’ όλα αθώος
Κατανοώντας τα παράδοξα της ποίησης
Ανασαίνοντας λευκά και σμίγοντας με γυναίκες άφραστου κάλλους
Τι φιλί αλήθεια το φιλί τους!
Μετά νύχτωνε οι σκιές μεγάλωναν για να τρομάξουν τον ταξιδευτή
Στον εθνικό δρόμο λείπαν τα φώτα
Πέρασα πολλά φτωχικά χωριά που δεν ανάβαν τα φώτα τους
όλοι πεθάναν νωρίς ή
Μπορεί για κάτι να είχανε λείψει..
Έτσι όπως το σκέφτομαι κάτι φορές
Μια μέρα θα μετακομίσω απλά απλούστερα απ’ ό,τιδήποτε
Σ’ έναν σκοτεινό ευανάγνωστο θάνατο.
Ως τότε καλουπώνω το χάος
Και το ραπίζω να εξαφανίσει την γκίνια του
και να γίνει βουρλισμένος αυλός!
                                                        

                                                                             1.6.2012       Βουδαπέστη…

Εύρημα…

Αμειφθήσεται η σιωπηρή μου στάση. Θα δω

από την άλλη μεριά του φεγγαριού. Εκεί

που δυο ενιαυτούς προτού

το φιλί γίνεται ψέμα και ο έρωτας

αποκωδικοποιείται- σαν για να μείνει

ένα πικρό παράπονο,

μέχρι το βράδυ

που αντηχεί

μες την φωνή της κιθάρας

και κάνει

να κοιμούνται ανήσυχα τα κουρνιασμένα πουλιά.

Αμειφθήσεται η σιωπή μου. Τότε

που με τις λέξεις φτάνω

στον γιαλό 
και πάλι

χαράματα 
μου γνέφει ο ήλιος- σαν

για να με πάνε οι μοσχοβολιές

ψηλά

μέσα στον γαλανό αέρα..