Περπατούμε στο αέτωμα του απογεύματος!

Βυθίζεσαι μες το νερό και σε λαμβάνω

με το θάρρος της αγάπης μου

Μοίρα και συντέλεια- πώς να το πω;- ανοίγοντας

Το φωτεινό ευαγγέλιο του πόθου, τώρα

Που, το να είσαι,

σημαίνει να είμαστε και ωραία

Περπατούμε στο αέτωμα του απογεύματος!

Τι λογοτεχνία

Τι λογοτεχνία αποφλοιώνεται σαν ερωτοπαθής κόρη

Και γυμνή γίνεται ακόμα πιο ποθητή στο μεσημέρι μέσα

Του Ιουνίου που σκοντάφτει στα άσπρα βότσαλα και

Μοσχοβολά λουσμένο με την αύρα την θαλάσσια, φως

Εκ φωτός, ύμνος στην όμορφη θεά

Του έρωτα!