Ο κόσμος αγαπά πάντα τα δράματα.

Πίσω από το άρωμα της μέρας ο ήλιος, καθώς δύει, μορφάζει εξουθενωμένος.

Οι μαγγανείες δεν φτουράν’ και εκλείπουνε.

Τώρα

Πιο καθαρό αίμα, πιο καθαρό μυαλό!

Οι φυλές μετουσιώνονται σε κάτι άξιο.

Ο εργολάβος της θρησκείας στέκεται συνοφρυωμένος στην πύλη του ναού και για τα πάντα αναρωτιέται.

Ο κόσμος είναι μαριονέτα που ζητά να χορέψει σε νέες μουσικές

Ο κόσμος αγαπά πάντα τα δράματα.

Ένα οικουμενικό άστρο φέρνει την γιατρειά στις άρρωστες ψυχές που κούρνιασαν μες το σκοτάδι.

Στο ημίφως ο Αίγισθος και στο ημίφως η δολερή Κλυταιμνήστρα..

Είμαι ο που είμαι και για όλα που κόπτομαι..

Συμπλέουν τα άνθη με τον αέρα-

Ομόθυμα· οι εικασίες που έκανα, όλες καλές-

Στρώνω τραπέζι

Ψωμί κι ελιές και κατακόκκινη ντομάτα-

Συγκινούμαι που πέφτουν μες την ερημιά οι ιδέες μου

Αντιγράφω ουράνια σχέδια,

Μουσική που ακμάζει ντύνει τον ορίζοντα με πορφυρό

Μια γραμμή όλα: η θάλασσα

Και το προσχέδιo του παραδείσου

Ντυμένο υγεία των ενστίκτων-

Είμαι ο που είμαι και για όλα που κόπτομαι..

Το κορίτσι…

Όμορφη και λυπημένη γυρνά στα προάστια κλείνοντας κι άλλο την καρδιά της.

Δραματική και αέρινη.

Κι όπως εξοστρακίζεται μια σφαίρα σκέψης και χτυπά τον νου από πολλές μεριές,

Βαδίζει, μπρος από τις φωταγωγημένες βιτρίνες, νύχτο-

Πεταλούδα που αγαπά τον νεωτερισμό του φωτός.

Στις παρυφές μιας ελπίδας.

Στον άκρατο εγωισμό της πόλης.

Τα τακουνάκια της ακούγονται πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου.

Ζει την εντύπωση από κάθε πλευρά.

Απομυζά

Αισθήματα ακμαία που ποθοκρατούν την νύχτα

ως τα απώτατα σύνορα..

Όταν εσύ

ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου να φυλακίσεις τις εικόνες που θέλεις

ο πλούτος της μέρας σκορπίζεται για να τον χαρούν της γης τα φυτά..

Προσκολλούνται ταπεινότητες υπερθετικές

Τήλε που τις μετρώ και που τις φέρω αυτούσιες μες τα ποιήματα.

Είμαι ο μαθητής κι είμαι ο δάσκαλος σ’αυτό το σχολείο που δίνει στον έρωτα υπόσταση και βάθος..

Στην πέρα μνήμη…

Τα δόντια μου μασούν λιθάρια τα χέρια μου κομματιάζουν καθρέφτες

αλλά τίποτα δεν αναιρείται από την σειρά των γεγονότων, η ιστορία

ανοίγει σαν ένας μακάβριος λάκκος

που πέφτει μέσα του η σειρά των ημερών.

Τα έθνη τυλίγονται με δάφνες που μαραμένες απηχούν μια λύπη λεπτή.

Κάτω από την γη συνεννοούνται μυστικά τα κόκαλα

των νικητών και των ηττημένων.

Οι πόλεμοι πέρασαν –οι πόλεμοι έδωσαν

την σειρά τους σε νέους πολέμους.

Δουλεύει η μηχανή.

Το χάος κυοφορεί χάος-χαίρε ντουνιά!

Κλέβω μίσχους λουλουδιών και ονειρεύομαι κορίτσια

που μοσχοβολούν όπως η Άνοιξη

για να επιβιώσω.

Όμως σε μακρινούς μέσα ύπνους, κάτω από τις λερωμένες κουβέρτες, τα όνειρα

γίνονται εφιάλτης, και ακούγονται πολυβόλα

που βάλουν κατά της ελευθερίας του κόσμου-

στην πέρα μνήμη, στο διάσελο

που θέλει να υπάρξει, πέρα από σκηνοθεσίες,

κάποτε, ο Ποιητής..

Τράβα κατά τον Νου…

Όταν η μνήμη αποχρωματίζεται τα πάντα αναδίνουν ασθένεια…

Είναι βαρύγδουπος ο πόνος και ακόμη

Πιο λαλίστατη η ανέχεια. Όπως κατάντησαν τα καθεστώτα να υπηρετούν

Τα ανθρωπάρια και τις μιαρές τους επιδιώξεις. Αν βρεις

Κατά πού συμβουλεύει η πυξίδα

Τράβα κατά τον νου

Που λίγο λίγο τον καταδικάζουν

Να σβήνει- και δες

Την αυγή που φέρνουν τα μάτια των παιδιών

Των κρατούντων αναιρώντας το σκοταδερό άνομο κράτος..

28 Οκτωβρίου 2014

Δίνω την συγκατάθεσή μου σε κείνα που μυρίζουν ηθική και αθωότητα.

Οι καραμέλες των αισθήσεων

με τραβούν προς το ησύχασμα

κάτω από το φθινοπωρινό ταξίδι προς το παραμύθι που σαρκώνεται.

Σουρεάλ βροχούλα που αποβαίνει μοιραία μεταμοντέρνα.

Που λέτε και που λέω.

Όπως παίρνει σχήμα η γλώσσα ανάμεσα

σε πολλαπλά τραύματα που την καθιστούν

νωθρή

και δεν χωρά αμφιβολία

ότι θα συρρικνωθεί

παρότι δεν το επιθυμούμε

ούτε το επιθυμείτε

κι εσείς..

Ποιά νίκη λοιπόν και ποιά αντίσταση όταν πωλούνται όλα άρδην μην

αφήνοντας

ένα ίχνος στην ιστορία άλλο από της διαρκούς προδοσίας;

Ακούω στο μέλλον οιμωγές και κλάματα πατριωτικά που ξεπερνούν

τα οπλοπολυβόλα

στον χορό των ριπών, ανοίγοντας

πληγές που χαίνουν ως την επική στιγμή

που το έθνος πάλι ξυπνάει…

Συλλαβίζει η γη τα επουράνια κάλλη σου.

Ανάμεσα στους κόμπους της βροχής, υπάρχει μια σταγόνα ουρανού που στενάζει

Υπάρχει ένα πρόσωπο γυναίκας που έκλεψε θεότητα από χρόνους αρχαίους

Και ένα φερέφωνο που υπαγορεύει χαρά στο μονόπρακτο της Δευτέρας..

Το καθετί είναι βαθύ όταν βραδιάζει

Ο αέρας είναι λεπτός και μαραίνεται

Συλλαβίζει η γη τα επουράνια κάλλη σου.

Στον μηδενικό χρόνο κι ο τόπος που ζούμε δεν χωρά

Ενισχύονται οι υποψίες για κάτι αιώνιο

Εκφράζουν μένος οι αριθμοί

Η λογοτεχνία κατεργάζεται μια ιστορία ξεθυμασμένη…

Οι μέρες είναι εκμαγεία του ήλιου

Συμπυκνωμένη σεμνή Ομορφιά

Ρόδο άλικο του λόγου σεμνότητα

Επιφώνημα όταν οι λέξεις τελειώνουν

Αυγή- λυρική στεντόρεια αυγή

Όνειρο ξακουστό ευτυχισμένο ηχείο

Από μέσα σου ακούγεται η ζωή που γελά

Το σεντόνι τεντώνεται όπως ο ουρανός που γαλανίζει

Τα ερωτευμένα κορμιά ενώνονται κάτω από σχήμα του πόθου

Οι μέρες είναι εκμαγεία του ήλιου

Ηθικός είναι ο κήπος και ηθικό είναι το αηδόνι

Ηθικό το πέλαγος και ηθική η γραφίδα

Που δίνει στην Αλήθεια τεκμήριο και βαρεία υπόσταση

Χορός στα χαμηλά και χορός στα σύννεφα

Κρησάρει το φεγγάρι το πάθος του, μένει ίζημα λύπης

Στο σονέτο της νύχτας η μουσική κάμπτεται μέχρις θανάτου

Ο μαέστρος πόνος κάνει τον άνθρωπο πιο ακόμα σοφό..

Η Ποίηση

Βρόμικος είναι ο αέρας και νυστάζει τις λεύκες στο πλάι του δρόμου

Στην ασφάλεια των σπιτιών καταφεύγουν οι άνθρωποι που ζουν ανασκευάζοντας

το ζόρικο παραμύθι τους

Δυσκόλεψαν οι σχέσεις, στόχος είναι το πικρό ύφος που όλοι κατέχουμε

Δεν υπάρχει ανωφέρεια, όλα κατηφορίζουν προς το μαγικό σκοτάδι που πέφτει

Σαν μια εσάρπα πάνω τους να καλυφθούν.

Η Ποίηση θεά λυσίκομη κρατά ένα κερί αναμμένο και όπως να προσκυνά σ’ έναν ναό του ήλιου

Κερδίζει την ανταύγεια που στιλβώνει την πραγματικότητα με το δωρικό φως μιας Αρετής…

Λοιπόν η νύχτα

Λοιπόν η νύχτα

Και λοιπόν το φθινόπωρο

Τα πουλιά που κούρνιασαν στα κλαδιά των δέντρων

Η ησυχία που λίγο λίγο απλώνεται

Δοκάρια τ’ ουρανού που φτάνουν ως τα άστρα

Πλανόδιες νυχτερίδες που ζηλεύουν το φεγγάρι

Λάσπη στους δρόμους από την νεροποντή

Σε άλλον χρόνο απ’ αυτόν που ξέρουμε συμβαίνουν οι θεομηνίες

Μια ταριχευμένη λύπη σιγανοψιθυρίζει κάτι για την ψυχή μας

Δημιουργεί πλασματικές εικόνες της σκιάς το κράτος

Στο δασάκι πέρα όλα ζαλίζονται

Καθώς ο αέρας τρυπά τα αυτιά των πεύκων και τους κρεμά σκουλαρίκια

Που γυαλίζουν κάτω από το φως της σελήνης…

νοτισμένο μεσημέρι της Κυριακής.

Θρυμματισμένα φωνήεντα που κοάζουν σαν τα βατράχια

Κάτω από το νοτισμένο μεσημέρι της Κυριακής.

Έχασα κάτι σύμφωνα που δεν μου συμφωνούσαν και μου βγήκε λάθος ο λογαριασμός. Χουζουρεύω

Στον καναπέ ακούγοντας την μουσική που ξεπληρώνει χρέη μου και αναβαθμίζει αισιοδοξίες.

Όπου κι αν πας θα είμαι κοντά σου με τους στίχους μου και την βαθιά θάλασσα που αγαπώ..

Είσαι μια λυρική πεταλούδα που, επάνω της, έχω ποντάρει τους ποιητικούς μου ουρανούς!

Από πού έρχεται η φωνή

Σιγανή κι όπως μετεωρίζεται

Ανάμεσα στα πραγματικά γεγονότα και τα απραγματοποίητα

Όνειρα;

             Σε βρίσκω και σε χάνω.

Κανέναν δεν συγκινούν οι ταλαιπωρίες μου.

Τα κρυμμένα φανερώνονται και, όταν τα ακολουθώ, είναι πάλι κρυμμένα.

Είσαι μια λυρική πεταλούδα που, επάνω της, έχω ποντάρει τους ποιητικούς μου ουρανούς!

εγώ που είμαι εγώ

Τι συμβαίνει λες,

μες την επικράτεια των νεφών, ιώδες

και που βάλει κατά των εκτάσεων

της φθινοπωρινής ραστώνης,

βάφοντας

την έμπνευση

με το λιλά της έκπληξης;..

Ακμάζει επικό το απόγευμα.

Ο ήλιος υπερβάλει στο χρυσό του νομισματοκοπείο.

Ο αέρας σέρνεται σαν σαύρα γλαφυρή.

Η Αττική, όπως μεζές, δοκιμάζεται.

Εγώ γεννήθηκα να τολμώ

παρομοιώσεις. Μια λύπη

αδιόρατη με κυριεύει

κάποτε και,

κάποτε,

εγώ που είμαι εγώ,

είμαι ταυτόχρονα κι ένας, μέσα μου, άλλος..

Πάμε για μεροκάματα

Κάτι φτώχυνε και είναι γύρω μας, κάτι μένει

Δακρυσμένο σαν οφθαλμός που συνδέεται

άμεσα με την θερμή σου καρδιά.

Απ’ τον αέρα λυγίζουν οι λέξεις

Στα πεζοδρόμια οι νεραντζιές κλονίζονται, βρέχει

Με σφοδρότητα, του Σαββάτου το ξημέρωμα δεν αργεί,

Η νύχτα υποχωρεί ξεθωριασμένη.

Πάμε για μεροκάματα, εμάς δεν μας φέρθηκε αβρά η ζωή, εμείς

Έχουμε κουρασμένα χέρια και φθαρμένα κόκαλα.

Αλλά ο τροχός γυρίζει, δεν ωφελεί να διαμαρτύρεσαι, τράβα

Μπροστά και κράτα καλά το κουράγιο σου, δεν θα μας πάρουν

Ποτέ αυτήν την σπίθα που ανάβει μια φωτιά που ζεσταίνει

Την κοινωνία ολόκληρη..

το νερό είναι οικουμενική ευθύτητα..

Όταν θυμώνει το νερό, ο Θεός βάφει τον κόσμο στα σκούρα.

Η βροχή έχει καρφιά που πονάνε.

Όλες οι ιδιωτικές απομονώσεις αποδεικνύονται μάταιες-

Το νερό έχει μια δημόσια εμφάνιση

Τρανταχτή.

Το νιώθεις την ώρα που το μεταγλωττίζεις για να είναι καταληπτό

Από τον όχλο.

Το νερό δεν είναι όχλος -το νερό είναι οικουμενική ευθύτητα..

Σχήματα...

Πολλαπλασιάζονται αγωνίες και στο αφράτο ξύλο της μελαγχολίας καρφιτσώνονται οι λύπες που δεν ξεθωριάζουν.

Στην κάθε παράγραφο χωρούν ασαφείς κοσμοθεωρίες.

Όπως και να το δεις οι αντιφάσεις υπάρχουν.

Παρατηρώ μια νυχτοπεταλούδα που αγαπά το φως της λάμπας και το εκδηλώνει καίγοντας τον λυρικό εαυτό της.

Ακούω μια μουσική που ταιριάζει στου φεγγαριού τα ασήμια..

Στο ποίημα μου όλα χωρούν.

Παρεμπιπτόντως θάλασσα..

Ίσως κι η φωτεινή γωνιά όπου ο ήλιος

Εναποθέτει τα αυγά του να εκκολαφθούν

Στην γλύκα της Μητέρας Μέρας.

Τρεμούλιασμα επάνω στο νερό, αληθινή μουσική

Που δένεται με κόμπους πριν η εσπέρα ρθει και λάφυρα ζητήσει..

Στο πουπουλένιο μαξιλάρι γέρνει για να κοιμηθεί η Ελένη.

Τα κατσαρά της πώς γυαλίζουν σαν ορθόδοξες

Αυταπάτες.

                    Η Αττική μια εγγαστρίμυθη νοικοκυρά

Που τηγανίζει κεφτεδάκια.

Στο ποίημα μου όλα χωρούν.

Κι ο δυόσμος που δηλώνει παρουσία

Στο αίτιο και το αιτιατό της Πέμπτης…

                                                                                                                                                                                      

Μπορεί κι η γλώσσα μας να μην μιλιέται κάποτε

Ίσως χαθούνε οι λέξεις μας

σε εποχές που αναστατώνουν τα πάντα

Μπορεί κι η γλώσσα μας να μην μιλιέται κάποτε

Μπορεί να γίνει

όπως λατινικό μαραμένο δέντρο

Που τα αόρατα κλαδιά του

εκτείνονται

σαν πανσπερμία που δεν τελειώνει

Μπορεί να αξιωθούμε να αντλήσουμε

συμπεράσματα αλήθειας

κι η γνώση μας

να ιριδίζει κάτω απ’ τον κουφό ήλιο

Κι ίσως μείνει

Ένας κίονας,

μονάχα ένας

Που να μαρτυρά

την θέση όπου ψήλωνε ο ναός

Και κάτω από την σκέπη του

Ευδοκιμήσαμε κι εμείς

και νιώσαμε

τον σφυγμό των μακρινών μας προγόνων..

πίσω από μακρινές αυριανές ημερομηνίες,

Πιθανόν, πίσω από μακρινές αυριανές ημερομηνίες,

Εσύ να μην είσαι παρά μια ξεθυμασμένη ανάμνηση

Βουβή.

            Κι η μαεστρία

Που ο χρόνος δείχνει να γκρεμίζει τα σύνορα

θα σου έχει φερθεί ακριβοδίκαια

Εκθέτοντάς σε στον χείμαρρο μιας έμπνευσης που ορθοπατεί

Στα μονοπάτια της δόξας.

Α λοιπόν, πόσο στεγνώνουν όλα κάτω από τον ήλιο της αιωνιότητας.

Μένει το απέριττο αγαθό που αναδίνει ένα μύρο

Μεθυστικό

                   Κι εσύ που δεν είσαι άλλο από αυτό που αλήθεια είσαι

Ένα κορμί που ντύνει την ψυχή μιας θεάς που με πάει

στα ψηλά ολοένα..

                  

πάντα νικάς

Όλα όλων είναι ένα ρόδο που σε μεθά

γυμνή και κολασμένη σαν μια φωτιά που παίζει μαζί μου

αδιάντροπα..

                      και μου αφαιρεί το δικαίωμα

να ποντάρω πάνω στην έκπληξη

ή τον έρωτα, αφού πάντα νικάς

σίγουρη πίσω από τις εβδομάδες

για την μέγιστη νίκη σου!

Το παράθυρο ανοίγει προς τον ουρανό

η θάλασσα είναι μια εθελούσια έξοδος

στην ταραχή

το γαϊτανάκι των αισθήσεων

αφήνει την όραση εκτεθειμένη

να μεγαλώνει τον πόθο μου κοιτώντας

τα αβρά εύοσμα στήθη σου

της χαράς εμπειρία..

                                  Πριν απ’ τους αριθμούς των θησαυρισμών και μετά

από τις δυσκολίες των θαυμάτων – στον τόπο

μιας φαντασίωσης όπου όλες οι ατασθαλίες

πραγματώνονται..

Αυτό που με κέρδισε έρχεται κατευθείαν από τα μάτια σου

Αυτό που με κέρδισε έρχεται κατευθείαν από τα μάτια σου

Και είναι σαν ένα ψαλίδι άοκνο που τέμνει τις συνιστώσες του έρωτα-

Α ειμαρμένη

Δυνατό συλλάβισμα κάτω από του ουρανού τους κίονες-

Στον χρόνο που δεν ανήκουμε καταφεύγουμε λες και κανένας άλλος δεν θα μας αποδοθεί

Παρά αυτός που δεν μας περιέχει…

Συνάντηση μες την αντίφαση, πίσω από τοις αναποφάσιστες ώρες

Που βοούν σαν μια αγέλη ζώων που τραβούν κατά την κοιλάδα

Που ψήνεται στην κερδοφορία της και στον ήλιο…

Έρχονται από παλιά τα πιστεύω σου-

Πολλά βήματα πολλά αεικίνητα πέλματα κι όμως ούτ’ ένας δρόμος

Να βρεθείς στην χώρα της επαγγελίας.

Κουρασμένες όλες οι λογικές- ο αιώνας τις έφθειρε.

Τώρα να μπαλώσεις τα παπούτσια σου

Με το φως του φεγγαριού και να βγεις την νύχτα

Σαν ο παλιός ικέτης κάτω απ’ τ’ άστρα

Να προσευχηθείς

Στο νυχτολούλουδο και στην σοφή κουκουβάγια. Έρχονται

Από παλιά τα πιστεύω σου-

Είναι αρχαιόσχημα και ανθίζουν!

Είναι που το ιδεολόγημα μας απιστεί

Της μόδας οι αποκεφαλισμοί και οι ακρότητες-

Φαίνεται έχει ανάγκη ο άνθρωπος

Στον άνθρωπο να επιβληθεί..

Είναι που ντύνουμε τις ιδέες

με τον ζουρλομανδύα μιας άρρωστης πραγματικότητας..

Είναι που το ιδεολόγημα μας απιστεί και γίνεται

Πύον..

Γι’ αυτόν που ξέρει: ο φανατισμός

είναι μια όψη του θανάτου·

Και τον τιμά ο αδαής και ο που να σκεφτεί

τίποτα πια δεν θέλει..

Επιμένω σε παραμύθια που δεν τέλειωσαν

Επιμένω σε παραμύθια που δεν τέλειωσαν

Γράφεται ανορθόγραφα η ελπίδα

Ανάβω κερί στους ανέμους

Κανοναρχώ το νερό

Ο ήλιος είναι ο φίλος μου

Χαϊδεύω τα λουλούδια όπως να αγγίζω ένα δροσερό κορίτσι

Στην αρχή γυρίζω πάντα

Της γλώσσας μου

Στην εκτεινόμενη μπροστά μου παραλία

Του λεξιλογίου

Εφαπτόμενος ενός ρήματος δυνητικού

Και μιας παρομοίωσης κεχριμπαρένιας..

Φτούρησε ή όχι το καλοκαίρι;

Φουσκωμένα πανιά αρμενίζουν στην γαλανή ευδία του αιγαίου

Τιτάνιες μάχες που η φαντασία δίνει για να βγαίνει νικήτρια

Ευτυχώς στον καιρό πάνε όλα και στον καιρό αντάξια χάνονται

Ο Οκτώβριος προχωρεί κι υποσκελίζει τ’ αναχώματα της πάλαι λογικής..

Φτούρησε ή όχι το καλοκαίρι; τι απόμεινε

Από την ηλιογάβαλη ομορφιά του;

Κι η γλώσσα πώς δυναμιτίστηκε όσο να μείνει η ραχοκοκαλιά της

Γυμνή και αγέρωχη;

Το σαπούνι πλένει την αντίφαση μέχρι κατάφαση

Και την αποδίδει απέριττη δεκτική σε πολλές ερμηνείες

Παρουσία σεμνή στην κάθετη μεγάλη Κυριακή..

Εναλλαγές και της ατμόσφαιρας το ρέον αφήνει

Ένα ίζημα μελαγχολίας κατακάθι στο φλιτζανάκι που πίνει

Θάρρη η εποχή. Κλειδώνεται η λαγαρή εβδομάδα

Και οι μουσικές που ελπίζω θα ‘ρθουν να με βρουν

Θεού θέλοντος έως την εσπέρα που κλέβει

Σκηνοθεσίες ενορχηστρωμένες από τον τελάλη του ψεύδους…

Είναι η Κυριακή

Είναι η Κυριακή, είναι ο ήλιος

   Κι ο, ταυτόχρονα, αέρας, είναι η γεύση

      Του Οκτωβρίου και η γλυκόπικρη

         Καραμέλα της σκέψης-

            Είναι η φαντασμαγορία των δευτερολέπτων κι η φάση

         Που όλα αναστατώνονται, αφήνοντας

      Μια οσμή από έρωτα που υφέρπει

   πίσω απ’ τα πάντα, κάτω

Από το βασικό κάθε ένστικτο

Υπέροχα τελειωμένο..

Η ζωή, α η ζωή,

              Χαρούμενη και που το προσπαθεί

           Να αρέσει πρώτα η ίδια στον εαυτό της.

        Ο τρόπος που γράφω

     Τώρα πια, γυρεύοντας την απλότητα

  Πίσω από το δεύτερο και τρίτο νόημα,

Που κρύβεται για να μ’ ενθουσιάσει..

Κουράστηκα πολύ αλλά θα επιμένω

Να αναζητώ τις νέες θέσεις σε κείνο που σκηνοθετεί

Θαυμάσιες εκφάνσεις της Αρμονίας,

της Χάρης..

Πάτρα 18.10.2014

Για να μην χάνω την αίσθηση του κινδύνου

ζόρισα τα στροφόμετρα, πίεσα τον φουριόζο κινητήρα

και έμεινα κοντά στο ρίσκο, αψηφώντας το,

ξέροντας με τι παίζει ο θάνατος αν θέλει

να σε ατιμάσει-

κλειστός εγώ και ανοιχτές όλες οι εκδοχές..

Σαββάτου γενομένου, της εθνικής οδού ο παρατρεχάμενος..

Να βρω την τόλμη μου που επιβίωσε

ανάμεσα από το διάβα των ηλικιών, επιστρέφω

από της Αχαΐας τα μέρη, αφήνοντας

πίσω μου

 την πόλη που μέχρι πρωίας γλένταγε

στα φωναχτά μαγαζιά της,

κλέβοντας

αρμύρα της θάλασσας

τοκογλύφα…

Την κρατώ σαν εικόνα, σαν νόημα που δεν ξεθυμαίνει

και την κομίζω στα τετράδιά μου, κλέβοντας

από την νιότη της

τω τρόπω εκείνω που η καρδιά μου για την Ελλάδα

απανταχού πάντα χτυπά..

                                                                 Πάτρα  18.10.2014

ένας ρυθμός από φθινόπωρο που γελά με πλημμύρισε…

Στην ρητορική των δέντρων η μουσική των πουλιών αποφάνθηκε μέλι.

Το απόγευμα άνοιξε τις ρωγμές του σαν χαντάκι που το γέμισε η βροχή.

Γυάλισαν τα φύλλα, το αμυδρό φως έγινε η φενάκη των αόρατων.

Τα λόγια σου και πάλι τιμαλφή.

Τα διάβασα, τα αποστήθισα, τα είπα.

Οι στεναχώριες μου υποχώρησαν – ένας ρυθμός από φθινόπωρο που γελά

Με πλημμύρισε…

Ευτύχημα στο δυστύχημα..

Ευτύχημα στο δυστύχημα..

επιβιώνεις πάντα μέσα στην ανάγκη

ναρκοθετούνται οι ευκαιρίες σου

όλες

πατάς επάνω σε γυαλιά

σπασμένα, ιδού ο άθλος..

κι όταν αποκρυπτογραφούνται τα λεγόμενα

έγκαιρα, όσα σώπαιναν, ξαναμιλούν..

Αέρινα λόγια

Συμβαίνουν όλα όταν οι στιγμές μεγαλοποιούνται

Και γιορτάζουν το μέγιστο βάθος τους.

Αυτό που καθιερώνεται σε υπερβαίνει

Κι αν το ντύνεις με ήδιστο λόγο.

Τότε φροντίζεις τις σιωπές..

Οχυρώνεσαι σε μοναξιές επάλξεις και γράφεις:

Αέρινα λόγια που είναι όπως του γλυκού τραγουδιού…

Μοίρα αν με βρεις άσκεφτο τιμώρησέ με

Επιφάνεια του γυαλιού

κι από έξω ο ήλιος

να σπα’ σε χίλιες δυο αντανακλάσεις

        Καθαρός ακριμάτιστος ουρανός

        στην μία άκρη του σύμπαντος

        η Αλήθεια κρέμεται επί ξύλου

        και στην άλλη εμείς

        τραβάμε κατά τον σκοπό μας

        πολλά ταλαίπωροι..

Μοίρα αν με βρεις άσκεφτο τιμώρησέ με

αν με δεις να ολιγωρώ σφυρίζοντας αδιάφορα

στον ανθρώπινο πόνο.

Έχει ο καιρός πολύ αγκάθι

για να μας πονά..

Κάπου ανοίγονται τα νέα Μεσολόγγια..

Της σιγής όλα..

Τα αποκρυπτογράφησα αφήνοντας κομμάτια απ’ την ψυχή μου.

Η νύχτα έπεσε· τόσα ρήματα αιφνιδιάστηκαν που τρόμαξε απόψε το φεγγάρι.

Πού θα σε βρω; Πλημμύρισε τα πάντα η λύπη σου.

Τα λόγια που λέγαμε αφήνονται στον σκοτεινό ουρανό να βουλιάξουν

Έρμαια ενός σκότους εθιστικού.

Κάπου στον κόσμο οι μάχες μαίνονται.

Κάπου ανοίγονται τα νέα Μεσολόγγια..

Όποιος εντάσσεται σε ζοφερούς φανατισμούς θα ζήσει μακριά απ’ όλες τις ανθρώπινες ενστάσεις..

Θ’ αγγίξει τον τρόπο του κτήνους, θα μείνει χωρίς καρδιά να αγαπάει ματωμένα δολάρια..

Κατά την νέα ιλιάδα σου-

Η Τύχη, αν την τσιγκλήσεις, γίνεται η δολοφόνος σου-

Χωρίς να καταλάβεις,

χωρίς περιστροφές

Το άσπρο σου

φλερτάρει με το μαύρο-

Στην άθροιση

Χαμένος είσαι,

Νικάς ή και νικιέσαι

Ορθός

Επουλώνεις τα τραύματα- τι θες

Κι η κατάσταση ωριμάζει πολύ και ξεφεύγει

Καθώς ανηφορίζεις

Κατά την νέα ιλιάδα σου- αυτό

Που υποψιάζεσαι θέλει μια τόλμη βοούσα

Προτού κατορθωθεί..

  

Γραμμή σκηνοθεσίας πρώτη

Συμβαίνουν όλα όπως τα βλέπω ή με ξεγελούν

Στην πρώτη γραμμή της σκηνοθεσίας; – συμβαίνουν ή τα αναπολώ

Κυνηγώντας ο έρμος το φάντασμά μου

Πίσω από περιστύλια αρχαίων ναών, ζητιάνος

Μιας αγάπης που σφουγγίζει τον ιδρώτα
των λέξεων, πριν εκείνες

Ζήσουν την αυτοχειρία τους μηδενίζοντας

Και την έμπνευση και το ποίημα;..

Στον καιρό που συμβαίνουν κι οι πόλεμοι και όλα τα δεινά

Καταρρακώνοντας κι άλλο την όψη του κόσμου-

Χερσαίες επιχειρήσεις να καταληφθεί η λογική απ’ τις δυνάμεις της ανωμαλίας-

Αεροπορικές επιδρομές να μην

Μείνει λιθάρι πάνω στο λιθάρι, όλα σκορπίζουν στον αέρα

Που δεν σου επιτρέπεται και ν’ ανασάνεις..

Γραμμή σκηνοθεσίας πρώτη: είναι κενός ο ουρανός

Και περιμένει ανυπόμονα να τον γεμίσουμε- ευτυχώς

Το κενό επιδέχεται πολλές πληρότητες κι έτσι

Θα βρω σκοπό να πολεμώ έναν πόλεμο που είναι για Ιδέες κι άλλου

είδους αθωότητες..

Στην λίμνη, εκεί…

Τα μελαγχολικά προάστια βουβαίνονται μες το φθινόπωρο

και ξαναζωντανεύουν

όταν ο ήλιος κάποιο μεσημέρι τα συνδράμει

με τα ωραία καλά του- ω τι υπερβολή αυτές οι λέξεις,

που γίνονται κοίλες και κυρτές και συνουσιάζονται

επάνω στην σελίδα

αδιάφορες για την εντύπωση που θ’ αφήσουν μεταθανάτια

μαλακώνοντας έως την υστεροφημία τους

αυτές οι λέξεις οι αγκιστρωμένες πάνω στο πέτο του κόσμου.

Στην άσφαλτο γλιστρούν τα αυτοκίνητα

τα λάστιχά τους στριγκλίζουν, τα φρένα τους μουντζουρώνουν το λουστρίνι του δρόμου

την ώρα ετούτη που σου μιλώ και κοιτάς κατά τον ορίζοντα

ευθεία πάνω από την λίμνη, στην κοιλιά ετούτη της γης.

Εξαλείφονται οι θόρυβοι και μένουμε μόνοι

σ’ ένα τοπίο που η υγεία του αφήνει

μια γεύση υπόγλυκη πάνω στις πικροδάφνες

που κυκλώνουν την γέφυρα όπως για να σε πάνε κάπου αλλού.

Τα μαλλιά σου ανεμίζουν, τα μάτια σου αγιοποιούν τα λιόδεντρα

κι ένα πουλί αφήνει τον κελαηδισμό του να ψηλώσει

κατά του ουρανού την άφατη αρμονία.

Η λίμνη γεμίζει πάπιες και φοβισμένα νεροκοτάκια

που τσαλαβουτούν πάλι και πάλι

σ’ έναν της ευφροσύνης χορό.

Κι η ζέστα αυτή η απρόσμενη, όπως ιέρεια που τα λειτούργησε όλα καλώς, δίνει

το χάδι της απλόχερα στις καλαμιές που στον ρυθμό κινούνται

της δικής σου και της του ζέφυρου αναπνοής..

Αυτός είναι ο Τόπος..

Εκείνους τους ανθρώπους θα φοβάμαι πάντα, των οποίων η ψυχή είναι φτωχή και μαραμένη. Αυτοί που δεν μπορούν να μυρίσουν ένα λουλούδι χωρίς να χαρούν. Αυτοί που δεν βλέπουν ένα μικρό παιδί σαν την ελπίδα του κόσμου.

Που δεν νιώθουν τι είναι να σε χαϊδεύει ο άνεμος και να κοιτάς τον ήλιο ξέροντας ότι είναι η πραγματική διάσταση, γύρω σου, του θαύματος..

Πώς να θέλεις λοιπόν να επικοινωνήσουν με το ποίημα;

Ευτελίζονται και οι ψυχές αν δεν τις καλοδιατηρείς σε τόπο εύκρατο και καθαρό.

Αν λοιπόν αφήσεις την δυσοσμία να τις κυριεύσει, μην ζητάς τίποτα από αυτές που να είναι ευγενικό.

  Εμμένω στην Ανάγνωση γιατί ξέρω ότι μέσα από αυτήν λουστράρεται και το Αίσθημα και η αφομοίωσή του από κάθε κύτταρο του σώματος.

 Έρχομαι πάντα εδώ που οι ελλείψεις συνιστούν μια υπερβολή και μου δίνουν τον χώρο να σταθώ στην πάντα έκπληξη που γεννά την χώρα των στίχων.

Αυτός είναι για μένα ο Τόπος..

Έγκυρο…

Στο κενό πέφτουν όλα· η μηχανή δουλεύει αλέθοντας την λιγοστή χαρά.

Στο στήθος μου η πένσα της λύπης σφίγγει ασταμάτητα.

Τι ελπίζουν τα λόγια μου;

Γράφω ποιήματα με μια παρωχημένη μουσική

Που ταλαντεύονται πάνω απ’ την εποχή της σκληράδας.

Η αγρύπνια μου δεν βοηθά.

Κόπτομαι για την ιστορία που δεν συγχωρεί..

Ανακάλυψη..

Είμαι μέσα σ’ έναν ύπνο στρογγυλό

Σαν ολοκληρωτικό καθεστώς
ενός ανομολόγητου ονείρου.

Είμαι μέσα σε μία αναλαμπή που την φωτιά τονίζει

Μιας πάλαι ικμάδας.

Όταν κοιτώ την αγριάδα του ανθρώπου τι

Να μου πούνε οι θρησκευτικότητες; Σκέφτομαι

Σε τι πολέμους μπαίνει η ανθρωπότητα
ρακένδυτη

και ρημαγμένη αφήνοντας

Πίσω της μια οσμή από θειάφι
και πόνο..

ΣΤΡΑΤΗΣ...

Σ..

Όταν οι πολιτικές στενεύουν τους δρόμους προς το μέλλον,

να ανησυχείς Αδιάφορε που αποστήθισες της απάθεια τόσο που σου έγινε αίμα

μιας θανατηφόρας κατάληξης…

Τ..

Πουθενά δεν θα με βρεις εξόν από τις πόλεις της θλίψης

Έχω μαζεμένα καιρό τα μπογαλάκια μου, είμαι φυγάς

Από όλες τις νομότυπες προκαταλήψεις..

Ρ…

Τόσες λεπτομέρειες με γέννησαν και, μετά, εσένα  σε πήρε ο άνεμος

και κινήθηκες κατά την χαρά μου μεριά..

Άοκνος ο πόθος με πήρε σε πήρε..

Η αγάπη ρετουσάρει τα λάθη μας

τοκίζοντας την σιγουριά που δεν έχουμε..

Α…

Όταν βυθιστούν στα μάτια σου τα καράβια

θα ξέρω ότι οι έγνοιες μου δεν έχουνε ταίρι

στον καιρό ευμετάβλητες..

Γερνώντας μαθαίνω ν’ ακούω..

Στα νιάτα μου ξέχναγα..

Η μεγαλοθυμία είναι αρετή που την μαθαίνεις

χαϊδεύοντας άτρωτα τριαντάφυλλα..

Τ..

Τίποτα δεν έκρυψα. Λειτουργώ εκ των έσω.

Αυτό κι αν είναι! Η μέρα κηδεύει τον θάνατο κι η ζωή ανασταίνεται

Αιώνια.

Φωτιά συμπαντική βάφει το έκπαγλο παραμύθι της αυγής με την δόξα των ρόδων.

Είμαι μια ασήμαντη σκιά που αγωνίζεται ν’ απορροφά το φως της Αλήθειας..

Η…

Τώρα μιλάς κι ύστερα θα ‘ρθουνε τα δικαστήρια.

Ο εσμός των εργολάβων του φθόνου

δουλεύει ασταμάτητα. Όμως

Από την ερημιά στείλε ένα σήμα

Μια επιβεβαίωση ότι στην αφθονία εσύ δεν έχεις παρά ένα μολύβι

Που γράφει πόνους λυρικούς

επάνω στην σελίδα

της Σκέψης..

Σ…

Με κάθε τρόπο δες το: αυτό

που ψιθυρίζεις είναι κραυγή

πολλαχόθεν..

Το σώμα σου μιλά, η ψυχή σου

βελάζει.

Τι φωνήεν σιτίστηκες για να ‘σαι τώρα σκεπτικός και λυπημένος;

Είναι που το καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος

ασχημονεί λερώνοντας

κάθε ωραία Ιδέα που θα κατακτήσει..

Σκηνικό…

Ένα μεσημέρι ευεργετικό, ένας ήλιος πλατύφυλλος

οι ώρες κυλούν έως εσπέρας, μια μελαγχολία με περιζώνει

τα ποιήματα κρατούν το ίσιο στην ζωή, είναι του πάθους μας τα αντιστύλια

γράφω όπως να σφύζω από ένα παρατεταμένο λυρικό έγχορδο

οι ανάσες μου είναι νότες      που βαρούν το ταμπούρλο της νύχτας

μένω εδώ       οι φρυκτωρίες μου σε ειδοποιούν

σπουδαία εμμένω στην στεναχώρια μου      σπουδαία χλευάζω

του κόσμου την κακοφορμισμένη παράμετρο..

Πρωτεύουσας το αντίσκηνο…

Είναι τα μεσημέρια που επιμηκύνονται ώσπου να πέσουν μες το βράδυ

που η πόλη ξεσπιτώνεται και βήχει

σαν μία κοκότα που την πνίγει ο πυρετός.

Κάτω απ’ την Ακρόπολη, όπως την ξέρω

και την ξέρεις, μηρυκάζοντας

της αρχαιότητας το χόρτο, καπνίζοντας

έναν μπάφο,

αδέξια

κι εντελώς ρημαγμένη.

Για τα σημερινά δεδομένα που ο αέρας τα σκορπά ολόγυρα

αδιάφορος και επιδεικτικός

οι τουρίστες είναι ψιμύθια που στολίζουν

την έκπληξη

του παντός.

Λαθραίο απόκτημα κλεινόν Μοναστηράκι!

Η Αθηνάς πληρούται δόξης και ασταμάτητου

πηγαινέλα στον ρυθμό της Κυριακής, τελειώνοντας

το όνειρο της φθινοπωρινής πραγματικότητας μ’ έναν

αναστεναγμό που τσούζει

επάνω στα πλακάκια της πλατείας, ρακένδυτος

και νεφελώδης

όπως ο ουρανός που αγωνίζεται ν’ αποφασίσει

κατά πού να πιάσει μια ψιλή βροχή..

Άνευ…

Θα φορέσω εκδηλώσεις θάρρους και θα ρθω να σε βρω.

Παραμέθυσα με τους στίχους.

Μια οσμή μέντας πλανιέται ολόγυρα- πότε θα ανθίσουν οι καμέλιες;

Άκουσα την ατμόσφαιρα του νεκροταφείου.

Όπου πήγα δεν ήσουν εκεί- γιατί τελικά απουσιάζεις;

Εγώ ήλπιζα μια συντροφιά και τώρα η εκδικητική κουβέρτα μου επιστρέφει

την μοναξιά που ξέρω.

Σε βλέπω που καπνίζεις στο μπαλκόνι του ουρανού.

Ο καπνός ανεβαίνει ψηλά και σβήνει όπως μια επιθυμία

γίνεται άτονη σιγά σιγά και χάνει το ειδικό της βάρος..

Η Κυριακή…

Κάπου μακριά από την αλήθεια τέλειωσαν οι θεωρίες.

Αυτά που ήταν να τα βρω τα ανακάλυψα

Να σχίζουν τον αέρα σαν πυροτεχνήματα

βουρλισμένα.

Κι ο χρόνος… Πώς έδρασε πάνω μου; Πώς με κατέλυσε

Κάνοντας το τρωτό μου μέρος πιο τρωτό; Πριν ξημερώσει

Τα άστρα κοιτάζω. Η ησυχία είναι κοφτερή. Μια ψύχρα με υποψιάζει και για το φθινόπωρο

Που ήρθε και για την καρδιά μου που αναζητά την μουσική

Που δίνουνε τα δέντρα στον Οκτώβριο.

Η Κυριακή που έρχεται είναι η μάχη μου να πω το μελαγχολικό νερό που τάζει ο ουρανός στην γη.

Η Απλότητα…

Λερώνω την πραγματικότητα με το μπαρούτι μου

Αιφνιδιάζω τις σιωπές σπώντας

κάτι σαν μπαχαρικό στον αέρα

Μια καταβύθιση ορίζω, μια εισβολή

Στα άδυτα του φεγγαριού, στην πλατιά όρεξη

των φυτών

Ψιχαλίζει

Τα αόρατα σώματα της σκέψης σκοτώνουν την ταραχή που κλαίει

Πάνω στα κλωνάρια των δέντρων καθώς νυχτώνει και οι καλικάντζαροι

Του σκότους γελούν κι εκστασιάζονται κάτω απ’το ημίφως του Σαββάτου.

Έφυγα από τα τετράδια, έφυγα από την οθόνη που σμίκρυνε

Τα πάντα να συνθλιβούν στο χείλος μια επικοινωνίας που φτάνει

χωλή στο όριο μιας εξαπάτησης..

Μου απίστησαν όλα.

Προσδοκώ μια ενότητα που θα προστατεύσει τα πράγματα

Μες την αγρύπνια, μες του ύπνου τις σπηλιές, αβροφώτιστες

Απ’το λίγο φεγγάρι.

Η αφή κάνει προσιτή την Αλήθεια.

Στο εργαστήριο της επαφής τα σκεύη των αισθήσεων αστράφτουν και

με οδηγούν στο άσφαλτο συμπέρασμα να ακολουθώ την Απλότητα

μέχρις θανάτου..

Το Πνεύμα…

Ευσυγκίνητο όπως το φως, πάνω απ’τα λιβάδια των οράσεων, περιφέρεται το Πνεύμα..

Το μυστικό του; Δεν έχει πλέον μυστικό.. Τραβά

την ανηφόρα της Αναζήτησης και καψουρεύεται την μελαγχολική ώχρα

των κτιρίων που μέσα τους

η Μαρίνα αλλάζει να βγει στην γειτονιά

ερωτικά και σπουδαία αήττητη!

Ξημερώνει-βραδιάζει..

Η συντέλεια κανοναρχεί τα πράγματα όπως την βολεύει και η Ιστορία αφήνει περιθώρια για λάθη τεράστια.

Δεν διδάσκεται ποτέ του ό άνθρωπος;

Τώρα κοιτώ τον ήλιο που βγήκε να απαγγείλει ποιήματα που δεν έγραψα.

Τρίζει ο αέρας πάνω στα φυτά.

Το φθινόπωρο είναι ένα προοίμιο του χειμώνα που απλοποιεί τα πράγματα και κάνει τα χρώματα να μοιάζουν μουντά..

4.Οκτωβρίου 2014

Θα πιω καφέ με τους φίλους, θα συζητήσουμε

τα αδιέξοδα και την μελαγχολική ανημπόρια μας

που μετρά σαν κόμπους σ’ ένα κομπολόι

που το παίζει ο άνεμος.

Θα καταγράφω τα πάντα στον νου-

τουλάχιστον αυτός δεν με προδίδει ακόμα.

Η μέρα, νιώθω, θα ψυχράνει.

Στο πάρκο τα πουλιά θα κελαηδούνε, αφήνοντας

μια υπόσχεση ανεκπλήρωτη.

Θα περνούν οι μοναχικοί περιπατητές.

Τόσο μοναχικοί που θα τρυπούν την ατμόσφαιρα

με το μικρό στραβό σουγιαδάκι τους και θα ξεχύνεται

ένα φως αστραπής που θα κάνει

τον περίγυρο να ανάβει, σαν η ελπίδα μας

ότι κάτι θα πάει καλύτερα..

Μακάρι…

Ειδήσεις, δημοσιογράφοι, ενταγμένα φερέφωνα,

Η εξουσία διαλαλεί καλή πραμάτεια –η αφιλότιμη…

Στην TV όλα αναστρέφονται, περιστρέφονται, δονούνται.

Είναι ο νόμος της περιφοράς γύρω από ένα

φτωχό ταμείο που θα περικόψει τις δαπάνες του

Για να χαρεί ο πλούσιος κι άλλα αγαθά..

Κρατίδια, όχι κράτη, κρατίδια

Όπως πορνίδια, όπως βαρίδια, που κρατούν

Την ζωή αγκυροβολημένη στα ιδιωτικά

Μεγάλα συμφέροντα- μην σας ξεγελούν

Δεν ανασαίνει με αυτά τα καθεστώτα ο άνθρωπος..

Μακάρι

να ξημερώσουν εκείνες οι μέρες

Που θα μπορούν τα όνειρα να είναι όπως τα ποιήματα

Καταληπτά κι αφομοιώσιμα..

Οι μέρες…

Όσα λουλούδια και να μεταφράσω, πάντα θα μου διαφεύγει το άρωμα

Σαν ένα μυστικό που κάνει να χάσκει

Το πιο λουστραρισμένο μου λεξιλόγιο –αλήθεια

Μοίρα μου πέντε πάνω πέντε κάτω, τι κι αν έκανα, όλα τα έχασα·

Αγγίζω έναν ζοφερό βυθό, οι μελαγχολίες ξέρω που βγάζουν·

Θυμάμαι τον φιλόσοφο που έλεγε τι όμορφα πώς ξέρει

Όσο ακούρδιστο κι αν είναι το όργανο ῾άνθρωπος῾   εκείνος

Μπορεί να το κάνει να βγάλει γλυκιά μουσική! Συγκινούμαι

Από ένα βέλος που χτυπάει στα ίσια

Τον στόχο που οι μέρες βάζουν, κλείνοντας

Μέσα τους πολλά μυστικά…

Δανεικέ, ασυντόνιστε κόσμε..

Θα παίξω με την ήττα και θα γευτώ

την πικρή συλλαβή ενός χρέους

που αφήνει η κοινωνία τριγύρω μου..

             Της εβδομάδας που πέρασε η οσμή

             άφησε κάτι στην καρδιά μου-

             Δανεικέ, ασυντόνιστε κόσμε..

Μπορεί να έχω βολευτεί μ’ ένα Τίποτα

που μου γεννά ασύλληπτες παραφυάδες.

Μπορεί όλα τίποτα εν τέλει να είναι..

Φως εκ φωτός και χάνονται οι εικασίες μου μες το γαλάζιο που αφήνει να πλέουν

μέσα του

ορθόπλωρα πλεούμενα και τολμηρές μπρατσέρες..

Την νύχτα κυνηγώ ένα όνειρο που με βουλιάζει σαν κινούμενη άμμος

στην αποκοτιά μιας ουτοπίας εκμαυλιστικής

να χάσω τα πάντα και το θάρρος μου..

Ω τι ωραία σχηματίζει έπη το αυθαίρετο!

Εδώ κοιμούνται τα σύννεφα εδώ ξυπνά η ρητορεία

της φωτιάς..

Το κορίτσι που μέθυσε μ’ ήλιο, το αγόρι

Που με το στήθος της έπαιξε..

Η φλόγα πάνω στην χλόη, η όραση, η αφή, η ζωγραφική

Που έδρασε επάνω στον καμβά σαν ένας λωποδύτης

Που δεν σεβάστηκε κανόνες και ντουνιά..

Ω τι ωραία σχηματίζει έπη το αυθαίρετο!

Ο παπαγάλος μου ζητά παρέα και κουβέντες τρυφερές..

Το απόγευμα ήρθε..

Ποτίζω τις γλάστρες μου, έβαλε λίγη ψύχρα απόψε..

Αυτά που αποφεύγω θα ΄ρθουν να με βρούνε

Όταν δεν θα ‘μαι έτοιμος

ούτε να πω, ούτε

και να πεθάνω..

Το τούνελ που βγάζει στην άλλη άκρη της γης…

Απ’ τ’ όνειρό μου έπεφτα, από την σκοτεινή μου

αφοσίωση

Προσηλωμένος στο ιερατικό ημίφως που με οδήγησε

πέρα

Απ’ της πραγματικότητας τα νώτα- ψάχνοντας

Πάντα για μια λύτρωση που από κάπου έρχεται

Που κανείς δεν ορίζει..

                                      Και τότε

Μες από την ξαγρύπνια μου ίσως, μες απ’ την παιδωμή

Μες τα σεντόνια κάθιδρος να φέρνω

γύρους στο κρεβάτι, ένας αέρας

Τυχοδιώκτης με άρπαξε, να με σηκώσει

Ψηλά, εκεί που τα ανθρώπινα

έχουν μηδενικό μέτρο, στο ύψος

μιας αστραπής που αφήνει τα εγκυμονούντα σύννεφα να παίζουν

Με την απειλή, εκεί

Που μια σκοτεινή τρύπα όπως εκείνες που αναμασούν το κοφτερό διάστημα και καταπίνουν

Την τάξη αυτή που ξέρουμε – εκεί

Με έφερε, παραδομένο

Χωρίς δυνάμεις να γευτώ

ένα ταξίδι αλλιώτικο, ένα ταξίδι

Και να βρεθώ στο χείλος της αβύσσου, στην άλλη

Άκρη της γης, στο ασύνορο

διάστημα, να δω

Που δεν βλέπουν οι άλλοι, να θελήσω

Εθελούσια να βυθιστώ στον πόλεμο

αυτόν που φέρνει τα άστρα

Σχεδόν έως το μαξιλάρι μου, και να αυτομολήσω

Σ’ αυτόν το ένθεο κόσμο μιας λυτρωτικής

αποκάλυψης, βασιλεύοντας

πάνω σε ποίμνια λέξεων και σε στίχων

κατορθωμένες λάμψεις!

Τήλε….

Δυνατότητες να αποσχιστεί από του βράχου την καρδιά το φως.

Η Αττική ανάλαφρη κινείται δορυφορικά στην θάλασσα με την μαγκιά της.

Κανένα χρήμα δεν θα αγοράσει την γαλήνη αυτή

Που σφηνώνεται σαν μία λόγχη στο απόγευμα και δρέπει ένα απαύγασμα Ομορφιάς.

Στο τώρα το ύστερα αντιστέκεται.

Φωνές άξιες ταλαντεύονται στον ελαφρύ αέρα.

Αναγνώθω τον καημό σου κι ας είσαι ο μακρινός πολύσπορος φίλος μου.

Τηλεπαθητικά εγώ φτάνω στο ολοστρόγγυλο εμείς..

Ζέφυρος…

Ήρεμος τόπος. Πίνει, στην υγειά μου, τον ήλιο του.

Η χλόη δίνει γενναιότητα στον ουρανό, το ποτάμι κυλάει

Αφήνοντας ένα ίχνος από αιωνιότητα

Ανάμεσα στα σκέλια της γης.

Επικά πουλιά τιτιβίζουν. Χαρούμενα. Της ιστορίας

Η σελίδα αποδίδει τα εύσημα στον αέρα.

Ζέφυρος πνέει και με πάει στα ανοιχτά

Του γαλάζιου μεσημεριού..