Το να με θυμούνται αύριο

Το να με θυμούνται αύριο
είναι μια ιστορία που αγαπά το εγώ μου·
το να με διαβάζουν αγαπώντας τον τρόπο που μίλησα, το να με ακολουθούν
θέλοντας τα επιγραμματικά αγαθά μου- είναι μια ξιπασιά του εγώ


που την θέλω πανάθεμα…
Αλλά όμως
δεν θα παραχωρήσω τίποτα από την λάμψη των χρωμάτων που τροφοδοτούν την ψυχή μου
και έτσι
ζάμπλουτος
ο φτωχός θα πορεύομαι..
Να τι θέλω αλήθεια: να με σκορπίσει ο αέρας λέξη την λέξη μου
μέσα σε όλες τις καρδιές..

Η ύλη με αποξενώνει.

Λικνίζονται δέντρα, οι μασέλες του ανέμου
ακούγονται που τρίζουν

απειλώντας
τα τρυφερά κλαδιά,
συννέφιασε,
κάπου θα βρέχει,

η λαφυραγωγία της γης
συνεχίζεται,
ατσάλι αστράφτει το σπαθί,

μυώνες της απόφασης γυμνάζονται
από τον δισταγμό,

το πουλί κουρνιάζει στην φωλιά του,
η χλόη σηκώνεται να δει μπόι ατόφιο,

του νερού ο ήχος
αλλάζει πόλους
και επιτυγχάνει μια αισιοδοξία ξαφνική,

αυτά που κοιτώ συνέχεια μεταμορφώνονται

απόμερα και παράξενα, σαν

να ζουν με μια ικμάδα παρακμιακή,

απολωλότα σύννεφα
νοστιμεύονται το χώμα
που τεντώνεται
σαν

δέρμα τυμπάνου, έτοιμο να παράγει

τον ήχο τον απότομο μιας αστραπής

που βάλει εναντίον μιας βουλιαγμένης ιδέας.

Η νοσταλγία αποτεφρώνεται,
σε όλα
αναλογεί μια λέξη

δορίκτητη,
μια λέξη που αποδίδει
σημασίες βαριές

στον χαρακτήρα
τον αντιδραστικό των πραγμάτων.

Η ύλη με αποξενώνει.
Ζω με ελάχιστα. Πάντως
έχω θησαυρίσει χίμαιρες και αρχαία συμπεράσματα που ανήκουν

σε μένα
σε όλους.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

Α.


Μέσα στην ερωτική νύχτα το φεγγάρι ακολουθεί πορείες της επιθυμίας.
Εσύ ζεις και έρχεσαι από τις σιωπές των άστρων-
πιο καθαρογραμμένη κι από οπτασία.
Σε σκλαβώνουν τα χέρια μου που σε κρατώ
περισσότερο πια μέσα στον νου μου, άυλη, εξωπραγματική,
στεφανωμένη
με το φεγγαρίσιο φως που επάνω
στο άσπρο σου κορμί ζει και περισσεύει.


Νεράιδα των αρχαίων δασών, επισκέπτρια
της λίμνης των κύκνων:
Σε βρήκα ψάχνοντας μέσα στο τίποτα που συλλαβίζουμε..
Δεν θα σ’ αφήσω να μου φύγεις
ούτε πουθενά να μου πας που δεν το ορίζω.


Μόνο σε χώρα ονείρου ξέρω ότι κατοικείς-
ένας αέρας πια αναστατώνει τα μαλλιά σου-
όπως βαθιά υποταγμένη στο γινάτι μου ανοίγεις
το ποίημα του έρωτα να απαγγείλεις.


Θα σε κρατήσω απόλυτη σαν αίνιγμα
μισή μέσα σ’ αυτήν μου την ζωή, μισή απ’ έξω
να περιφέρεσαι στο αόρατο σπιτάκι των πουλιών
σαν ρίμα που δικαίωσε ο χρόνος.


Και θα γίνω
σφιχτή αγκαλιά που δεν ανοίγει,
τρόπος
να μην μου φύγεις ποτέ-
για να σε ανεβάσω στα ψηλά των σύννεφων
εκεί που κατοικούν οι άγγελοι της μοίρας.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..




Β.


Να σε έχω με τον τρόπο που έχουν οι θύελλες
να εξουσιάζουν.
Να μου φεύγεις σχεδόν όταν να σε αγγίξω
κατορθώνω.
Να αλλιώς μου μιλάς.


Στα μάτια σου αδιάβαστο ακόμη το φως, αδιάβαστος
ο πόθος, η κάψα
που θα συντρίψει την περαστική μου ώρα
που θα ανοίξει άλλον διάλογο με τα πουλιά, που θα κρεμάσει
σκουλαρίκι το τραγούδι των πουλιών επάνω στα αυτιά των δέντρων.


Δεν σε ήξερα, δεν
σε φανταζόμουνα-
έτσι όπως μου αποκαλύφτηκες: θεά
άλλων αιώνων.


Και τώρα
στρέφω το βέλος ο ίδιος στην καρδιά μου -
ξέροντας ότι θα πληγωθώ, ότι θ’ αγγίξω
όλο το σώμα του πόνου, την ανάσα που κόβεται, θα νιώσω
τον παλμό της ερωτικής αποκάλυψης.


Σε κάνουνε μοίρα μου οι νύχτες.
Σε κάνουνε μοίρα μου οι μέρες.
Σε μοιράζομαι με εκείνο που δεν φτάνω
ούτε με τον νου, ούτε με την φαντασία. Σε φιλώ
όπως ο αέρας την γη φιλά που του είναι
φιλόστοργη μάνα.



ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

ΚΔ΄.

Τα επίθετα σφυρίζουν πίσω από τις αντωνυμίες:

εγώ που σ’ αγαπάω – εσύ
που είσαι μια νεράιδα που την έχει η βροχή καμάρι.

Η γραμματική μου ακυρώνει τον χρόνο..
Δεν σε φοβάμαι
όπως αγκυλώνεις το σώμα μου, καυτά να τρέξουν δάκρυα,
σαν το ρετσίνι σ’ έναν δέντρου κορμό.

Και με τα τόσα πνεύματα που καταργήθηκαν για να επιβιώσουν
μέσα σε ένα άλλο παρελθόν
φτιάχνω μία τριήρη, ένα κοίλο καταφύγιο
να πλεύσω αλλού.

Τα επίθετα σφυρίζουν πίσω από τις αντωνυμίες:

Εγώ, ο απλός θεατής του όμορφου κόσμου
κρατώντας μες τα χέρια μου ένα φως που σταλάζει
και πάνω στην σελίδα μου με μουσική
αόρατη γράφεται…

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..



Δ.

Σαν μια νεροσταγόνα που θα πέσει και δεν θ ακουστεί
παρά στην χώρα των ερωτευμένων…


Μα εγώ σε φίλησα…


Και καρφώθηκε ρόδο το βέλος μες την γύρω ερημιά-
τσιρίξανε
όλα τα φωνήεντα-
ξύπνησαν ξαφνικά πουλιά- κι εγώ σε είχα
μέσα στα χέρια μου, εκεί- νεράιδα αποκάλυψης!


Μου απαγγέλεις το φως μ’ ένα “αχ” που το έχει ο έρωτας·


χτυπούν χαρμόσυνες νότες στις φλέβες·


γέρνεις μέσα στην νύχτα μου αλλά δεν φεύγεις·


κρύβεσαι πίσω από δέντρα, καλύπτεσαι
με σκοτάδι κι ερημιά, με νερά ένδοξα που κυλάνε·


τρέμεις
μέσα στο λίγο φως και γίνεσαι
νεράιδα καθαρογραμμένη
που μιλάει με φεγγαρίσιο, άσπιλο
καθάριο
αινιγματικό φως!


Άφησε πάνω μου το αποτύπωμα σου, τον βαθύ
τύπο των ήλων,
το σημάδι
πως κι εγώ σου ανήκω –
κι έλα
να γράψουμε τραγούδια του έρωτα
με μουσικές του κορμιού!


Λίγα λόγια μέσα στον καθόλου άνεμο-
κι απ’ την άλλη εσύ..


Είσαι εδώ σπαθίζοντας μέσα στην ανεξάντλητη ημέρα
γυμνή
μ’ ένα μυστήριο χεριών που αναρριχώνται πάνω
σ’ ένα κορμί που σπαρταρά από πόθο..

Τελευτώντας..

Κάποιον αγγίζει η αγάπη μου, μπορεί από μακριά

όπως μόνο η ψυχή μου το ξέρει· στις παρυφές

του θείου στερεώματος, κάτω

από το πέπλο τ’ ουρανού-πάντα

η αγάπη έτσι θα είναι:

τρόπος να βγεις απ’ το θνητό, μαχαίρι

να κόψεις τις περιττές σου ορέξεις· οι αιώνες

περνούν και αυτή δεν αλλάζει-

είναι που δεν αλλάζουν οι καρδιές, το μαγικό

καρδιοχτύπι που ανατάσσει το ταπεινό προς το μεγαλειώδες. Ξημερώνει

αργά στο μπαλκόνι μου.

Το φως κεντά την ομίχλη με την εγωιστική λόγχη του.

Θα αρχίσει η μέρα

Με την δροσερή δύναμή της, με τα παιδιά

που θα λένε τα κάλαντα, παραμονή

Πρωτοχρονιάς, χαϊδεύονται όλα από την ελπίδα.

Με το πληκτρολόγιο πάω προς την σιωπή που σαν κινούμενη άμμος με γραπώνει

μην αφήνοντάς με να ονειρευτώ κι άλλο και ένα σχήμα

από εκείνα που ποτέ μου δεν κατανοώ με κάνει

να αναρωτιέμαι τι μπορεί να σβήσει τα λάθη μας και ν’ ανταμώσω που με διαβάζεις εσένα

και γίνονται οι κόσμοι μας ενιαίοι κι ομόκεντροι…

                                                                31.12.2013  

Σκληρή έγινε η ζωή

Απώτερος ουρανός      και θλίψη που αγαπά την σκόνη μου.

Μελαγχολία κυρτή,     σαν μιας φλογέρας ο σκοπός.

Σκληρή έγινε η ζωή,    αληθινό φραγκόσυκο.

Στις φλέβες μου η πίεση αγαπά την δίεση των οξύτατων φθόγγων.

Η ζάχαρη είναι κι αυτή πικρή.

Περνώ από το ένα θέμα στο άλλο.

Είναι η ιστορία επιστήμη που θα κρύψει κι απ’ τον εαυτό της την αλήθεια,                       αν χρειαστεί.

Αχ, τι τύμβος είναι ο χρόνος, μαραζωμένων επιθυμιών!

Ζω την εκδοχή μιας ζωής που καθυπόταξε τα όνειρα στο παρόν της.

Λαχταρούσα σοφίες- τώρα οι σοφίες είναι πληθυντικές και με αγνοούν.

Ξεχωρίζω τα δυνητικά συμπεράσματα

που αφορούν τον έρωτα που δεν ευόδωσε να βιωθεί..

Αχ, τι τύμβος είναι ο χρόνος, μαραζωμένων επιθυμιών!

Περπατώ σε μια ακρογιαλιά δίπλα απ’ όπου

επαίρεται στο πλάι της και ανθοβολεί ένας κήπος.

Με την φροντίδα ενός που μονάζει και σκέφτεται μόνο αρετή

τα πάντα που έχω είναι ή δεν είναι

υλικές υποσχέσεις έτοιμες να κατασχεθούν από τον έφορο θάνατο..

Μανιφέστο μιας κοσμοθεωρίας..

Αυτό που χρειάζεται κάτι φορές είναι μια βαθιά σιωπή.

Σαν θάλασσα ή σαν μια μελετηρή γη που φυλάει

όλους τους σπόρους

μέσα της,

στοργικά

ως να καρπίσουν.

Να μείνεις άφωνος μπροστά στο μικρό θαύμα ενός λουλουδιού και να καταλάβεις 
που υπάρχει και σε καθοδηγεί, το ποίημα.

Γέμισαν τόσες σελίδες με φλύαρες απολήξεις του μηδενός-

Τώρα πρέπει να βρούμε μια φιλοσοφία ταιριαστή με την έσω ομορφιά μας.

Κι ας την διατρανώσουμε!

Ο άνθρωπος παραμένει πιστός στην άξεστη δύναμή του-

Αποσπώνται οι μέρες σαν ψηφίδες από έναν τεράστιο ψηφιδωτό 
Χρόνο. Κονιορτοποιούνται, σβήνονται οι εποχές.

Ο άνθρωπος παραμένει πιστός

στην άξεστη δύναμή του-

Τόσο κακός όσο όταν σε σπήλαια μπορούσε να ζει.

Όπως και να τον δω,

στα ποιήματά μου δεν χωρά με το χρώμα που θέλω.

Έχει οδυνηρή θλιβερή παρουσία.

Αναζητώ μια τάξη λοιπόν διαφορετική, μια τάξη

που να μην είναι η τάξη των πραγμάτων που ξέρω.

Και πιστεύω σε μέλλοντα χρόνο να υπάρξει

καλύτερος - με τα μεγάλα ωραία οράματά του..

Είναι ένα πρόσωπο γελαστό που μαρκάρει την μέρα με της χαράς το ελιξίριο

Είναι μια νεραντζιά που μόλις ξημερώσει, γίνεται κορίτσι δεκαοχτώ χρονών

είναι μια ηλιαχτίδα που την λούζει ολόκληρη και την καρδιά μου λαβώνει

είναι ένα πρόσωπο γελαστό που μαρκάρει την μέρα με της χαράς το ελιξίριο

είναι μια σιωπή που μέσα της ευδοκιμούν ενεστώτα αισθήματα.

Απ’ τα τετράδιά μου σιγανός ψίθυρος φτάνει

σαν ύμνος σε μια σύγχρονη θεά και καθομολογούμενο που το καταλαβαίνουν όλοι

είναι εσύ να είσαι η θηλυκή αντανάκλαση μες την ψυχή μου ιερότητα και αγιότητα και ‘συ

να με μαθαίνεις απαρχής αλφάβητο

των αστεριών και των πουλιών..

Φιλία..

Σκεφτικό με βρήκε το βράδυ. Όλη την μέρα δεν σταμάτησαν οι χοροί

των ηλιαχτίδων. Βρήκα ένα δώρο φιλίας μες το μουντό τοπίο της πρωτεύουσας. Σπάνιο! Εκεί που λες τίποτα δεν λάμπει, μια φωτοχυσία ακμαία ντύνει με λούστρο τις λυπημένες στιγμές.

Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι-υπάρχει αυτό το μυθικό ποτάμι που συλλαβίζεται μες το αίμα και που φτάνει την ψυχή πιο ψηλά.

Σ’ ένα χαρτί σημειώνω την λαγνεία μου και, στων λέξεων τον βωμό, θυσιάζω

ξανά την καρδιά μου..

Μόλις ξύπνησες!

Μόλις ξύπνησες!

Κι είσαι μια θύελλα που υφαρπάζει όλες τις λυρικές δυνατότητες.

Μπροστά απ’ το παράθυρο που κοιτάς του ουρανού την λιακάδα

και το σπίρτο του βλέμματός σου είναι οξύτονο και ανάβει.

Πού κρύφτηκε η διαλεκτική του βραδιού, οι άτονες σκιές που έγιναν

συντροφιές μπροστά στα πληκτρολόγια

και όταν βυθίστηκες στον ύπνο από το όνειρο σε έφτασε η φωνή

της μοναξιάς σου και έγινε

ρόδο άλικο του έρωτα;

Τώρα στην πρωινή δροσιά ανάμεσα από του μπαλκονιού τις σιδερόβεργες

είσαι μια ωκεάνια χαρά που συμμερίζονται όσοι από φιλί καταλαβαίνουν-

είσαι η όμορφη παλίρροια που φτάνει ως το χωριό των ψαράδων

που κοιτούν προς το πέλαγος και στον άγγελο πάντα πιστεύουν..

σήμερα Κυριακή που συναντώ το μακρινό όνειρό σου

Αφού αφαιρούνται όλες οι προστιθέμενες αξίες απ’ τον θάνατο, ούτε

η ζωή που ζούμε είναι η πραγματική, ούτε

και η κάλμα, μετά από την ξαφνική βροχή, απαλύνει

την θλίψη μας, σήμερα Κυριακή που συναντώ το μακρινό όνειρό σου

να θρυμματίζεται μες τον αέρα που φυσά και διώχνει

μακριά την αναπόληση.

Στο παρτέρι οι τριανταφυλλιές αφήνουν γδαρμένο το μυστικό που φυλάς-

το δεντρολίβανο σπάζει σε πιο μικρές αθωότητες,
όπως να είναι η προσευχή του κήπου- τώρα

που ατζαμής ο αέρας μαγνητίζει

αρνητικά όλο το χώμα και οι λυγερές

σκέψεις πουθενά δεν πάνε που δεν είσαι εκεί.

Είμαι ευτυχισμένος σαν το λυρικό νερό-

Καλπασμός κάτω από τον ουρανό-

Σαν να ‘χω ντυθεί ένα σύννεφο-

Όλο το βράδυ κοιμήθηκα καταγής-

Τα ξερόχορτα μεγάλωσαν την λαχτάρα μου-

Αναρριχήθηκε πάνω μου η ποίηση

χοϊκών εμπνεύσεων.

Κάπου πέρα, παίζουν λαούτα –

Όλα καλούν στον χορό-

Η λύρα πλευρίζει την πρωτεύουσα ευθυμία-

ο πεντοζάλης αυξάνει.

Δύναμαι ένα φως που αναβλύζει από μέσα μου·

με ξεπερνά-

Είμαι ευτυχισμένος σαν το λυρικό νερό-

Η μαθητεία μου στον κόσμο απέδωσε-

Είμαι έτοιμος να δεχτώ την μεγάλη σιωπή..

Για όλες τις καρδιές η θλίψη είναι μια άκαιρη παρεμβολή.

Για τους ονειροπόλους το όραμα και η ελπίδα,

Για κείνους που δρέπουν τα πνευματικά λουλούδια της αθωότητας-

Ο καιρός εγγύς των ημερών που η μουσική είναι η μέγιστη πνευματικότητα-

Η γύρη των ανθών πλανιέται μες την φασαρία του ασύνορου ορίζοντα-

Χρώματα, χρώματα γλαφυρού έπους τονίζουν την σημασία της μέρας που ζούμε-

Για όλες τις καρδιές η θλίψη είναι μια άκαιρη παρεμβολή.

Ακούω προσεκτικά:

Πιο βαριά, μες τον αέρα και που ξημερώνει τώρα, 
η βροχή

χτυπά ρυθμικά στα πλακάκια.

Η ώρα μυρίζει συγχώρεση.

Παλλακίδες οι στάλες χαϊδεύουν 
τα ακούραστα δέντρα

που διεγερμένα θάλλουν 
μες την στιγμή 
και μέσα στην αιωνιότητα.

Το βιβλίο στα χέρια μου βάρυνε.

Το πορτατίφ γλυκαίνει 
την ατμόσφαιρα και το σκοτάδι.

Με μια κουβέρτα στα πόδια μου, εκεί 
στον καναπέ, οι στίχοι μου χαρίζουν 
το μέλι τους.

Υλικές συμπόνιες καθαγιάζουν της ύλης το ανεπίδοτο φαρμάκι.

Ακούω προσεκτικά: ούτε η αυγή 
ούτε η μέρα θα με αναγκάσουνε σε κάτι να παραδοθώ.

Ακόμα και στο σκηνικό ενός θανάτου 
θα ήθελα αιφνιδιαστικά να πρωτοτυπήσω..

Ό,τι σκέφτομαι είναι κύμα

Στην κόψη ενός ξυραφιού,..

Η κάθε σταγόνα της βροχής

διαλαλεί από τον ουρανό αποδημίες.

Υγρασία παράξενη. Εγκαθιδρυμένη θλίψη

και θάνατος.

Ξενυχτώ καταγράφοντας τόκους ελπίδων.

Ανάμεσα στις γιορτές που αφήνουν
το καλαντάρι ανέστιο.

Του Δεκεμβρίου μελαγχολία ελληνική.

Ό,τι σκέφτομαι είναι κύμα

ενός γιαλού που απλώνεται μες την καρδιά μου και που φτάνει
στην δική σου καρδιά.

Όλες οι μέρες ενισχύουν την σιωπή μιας φιλοσοφίας που θα ξημερώσει

Το βράδυ ένας πνιγηρός καπνός σκεπάζει την πόλη.

Καταφεύγουμε στην ψυχή μας και εκείνη μπάζει από παντού

Άγχος και θλίψη.

Οι σπινθήρες των αστεριών κρύβονται κάτω από τα νοτισμένα ρούχα της βροχής.

Οι οικογενειακές συναντήσεις αφήνουν το στίγμα τους μπροστά στους φωτογραφικούς φακούς και τις οθόνες των τηλεοράσεων.

Οι σχέσεις ζητούν την νέα αρχιτεκτονική τους-

Οι προσγειωμένες κουβέντες ζητούν την απαρχή του νου που κουράστηκε

Να βολοδέρνει μες τις ματαιοδοξίες.

Επειδή ο άνθρωπος ρέει σαν ενός ποταμού το κύλισμα

Που στοχεύει σε μια μακρινή απέραντη θάλασσα.

Όλες οι μέρες ενισχύουν την σιωπή μιας φιλοσοφίας που θα ξημερώσει

Διαλέγοντας καινούριους πιο υποφερτούς προορισμούς.

Ακολουθώ το ρεύμα που ζητά τον βορά της πυξίδας.

Προσβλέποντας σε εξαπτέρυγα που διαλαλούν την Χάρη του Θεού.

κράτος των στοχασμών

Έφυγαν τα ζωηρά χρώματα, η καρδιά μου

αγαπά την ζεστασιά του ήλιου

Και αποδίδει τα εύσημα στον απαλό αέρα

Που παίζει με θυσάνους απ’ τις φιστικιές.

Τότε αρχίζει μία σιγανή ψιχάλα και οι δρόμοι λουστράρονται

Σαν παπούτσια διατηρημένα καλά

Που φορούν τα πόδια της πόλης.

Από τις σελίδες που έχω μπροστά μου

Ξεπηδά μια παραμυθένια νεράιδα

και με πάει αλλού

Όπου το κράτος των στοχασμών ίδιο δεν είναι.

Έχει λυμένα τα μαλλιά της, τα μάγουλά της

Έκλεψαν από το φεγγάρι το φως και τώρα που γελάει η μέρα

Φαίνονται σαν αγριολούλουδα που πάνω τους η ομορφιά διαρκεί.

Μεσημεριάζει. Γέρνω να κοιμηθώ. Η ψυχή μου

Ζητά ανάταση και γαλήνη.

ίσως ο πιο αθώος δοσίλογος

Σκέφτομαι τις λέξεις σαν ένα μυστικό που πρέπει να σας καταμαρτυρήσω-

ίσως ο πιο αθώος δοσίλογος

που στολίστηκε πέρλες των λέξεων και σχημάτισε

όνειρα από οικουμενική φαντασία.

Να που ο έρωτας για τα πράγματα στιλβώνει την πραγματικότητα –

χλεύη έχουν οι αμαθείς για το υπερβατικό κουδουνάκι

που προειδοποιεί ότι ανοίγουνε, για να φανεί ο άγγελος,

οι ιδεατοί ουρανοί.

Ευτυχής είμαι:

Η τάξη που θέλω,
μου δίνει στίγμα μες τους καιρούς
και ποιήματα..

 

Νιώθω τα νιάτα σου· είσαι μια θαλερή πεμπτουσία

Κόπηκε στον υπερθετικό του αρώματος το λεμόνι και

το λυρικό ζουμί του εκρήγνυται.

Στην ζεστή κούπα του τσαγιού

συλλαβίζει ο πυρετός του νερού

την μάχη των ουρανικόληκτων.

Νιώθω τα νιάτα σου· είσαι μια θαλερή πεμπτουσία

που βρίθει από ερώτων ευκολονόητες αποκαλύψεις.

Όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά:

Οι συναναστροφές είναι περιπτώσεις έξω από τα καθιερωμένα.

Και όταν τραγουδούμε ευθυμώντας αυτές

τις μέρες που ζητούν ομοθυμία και σύνεση,

η ποίηση γράφεται σαν μυσταγωγική πράξη που αποκομίζει
οφέλη ιερότητας..

για σένα

Τα ακριβά λόγια αγοράζουν παράδεισο
θεραπεύουν ψυχές.

Τόσο ιδεαλιστικά που σκέφτομαι
θα με σκουριάσει ο υλισμός μου.

Πονώ από το μέρος της ελπίδας.

Οι αλήθειες είναι μια απόχρωση στον τόνο που αισθανόμαστε όλοι.

Γράφονται ποιήματα γιατί ακόμα το φουσάτο των σκέψεων
δεν εξαντλήθηκε και ούτε πρέπει.

Για να με νιώθεις, αναγκαστικά αγαπώ ρητορείες.

Όταν θα λείψω κράτα από μένα την ηχώ και θυμήσου
την μέθοδο που κάποτε ζωγράφισα για σένα ουρανούς..

Είναι που με πονά η πατρίδα

Τέτοια απουσία μέσα στην παρουσία! Κι ο σκηνοθέτης

Που παίζει με τις ζωές εγκαταλείποντας

Τις ατάκες στην Τύχη..

Πού οδηγεί τελικά το μονόπρακτο; Θλιμμένοι

Ηθοποιοί δεν ποιούν πλέον ήθος αλλά μια ανηφόρα τραβάνε

Που πάει κατά το πουθενά.

Μου είπες, είσαι λίγο λυπημένος τελευταία..

Πώς να στο εξηγώ; Είναι που με πονά η πατρίδα,

Είναι που νιώθω το ιοβόλο σκοτάδι της

Τις συσσωρεύσεις των αχρείων που δοκιμάζουν επάνω της

Τρομερά δηλητήρια·

Είναι που νιώθω ότι αν δεν γίνει κάτι, θα χαθεί-

Σαν ένα άστρο που έλαμψε και τώρα χάνεται από τον ουρανό

Στα βάραθρα του Χρόνου και της λησμονιάς..

  

Όταν φυσάει η απόγνωση το κρύο είναι τσουχτερό.

Όταν φυσάει η απόγνωση το κρύο είναι τσουχτερό.

Να μην ξεχάσω να κάνω τις τιμωρίες ορατές.

Να μην ξεχάσω να εξοστρακίσω.

Ας χαθούν αυτοί που με κάνουν να χάνομαι.

Ο άνθρωπος είναι ο τρόπος

Ο τρόπος πρέπει να βρίσκει ιδίω τρόπω ανταπόδοση..

Εσύ...

Το σκλαβωμένο μεσημέρι χτυπά τα τύμπανα του και ο ήχος φτάνει ως τον νεφελώδη ουρανό.

Ο άνεμος κουτσομπολεύει τα πάντα.

Τα δέντρα τραγουδούν την κλασική αρχαιότητα των φύλλων τους.

Η γη αιμόφυρτη και δυνητική ζει για την αιωνιότητα των χαμένων ελπίδων.

Τολμηρές απόψεις έχει το κάθε πουλί που διεκδικεί μια χώρα δικαίου.

Εσύ που πιάνεσαι από το καγκελάκι του ορίζοντα, είσαι το θηλυκό που υπερβαίνει του ονόματος την σημασία.

Από την σταθερότητα των ζυγισμένων μηρών σου ο Άτλας του πνεύματος με συνεπαίρνει και οι λέξεις μου νανουρίζουν το που μικραίνει μπροστά σου απύθμενο χάος.

Η αυταπάτη είναι η εύκολη γλώσσα μας

2.


Η αυταπάτη είναι η εύκολη γλώσσα μας
σαν λαμπυρίζουν
οι απέραντες μέρες του ήλιου
ή
οι νύχτες στέκονται με το ξεκουμπωμένο τους πουκάμισο
βαριές και μάγκικες
φουμάροντας μ’ ανυπομονησία
στον σταθμό ενός τρένου
και περιμένουν το κορίτσι τους
και το φεγγάρι..


Όλα συντελούνται πίσω απ’ το τζάμι που κάποιος κοιτάζει
τις γάμπες των ωραίων γυναικών
που περνούν
ή
μέσα στο κουρασμένο όνειρο του δύτη
που βαρέθηκε ν’ ανεβάζει σφουγγάρια από τον βυθό..


Το τραγικό μπορώ να το αναγνωρίσω ακόμη
και στο μαραμένο τριαντάφυλλο που χάνει
τα δόντια της όρεξης της ευωδιάς του..


Βέβαια θα μου πείτε ο θάνατος…
Πονάει ετούτη η πραγματικότητα.
Σπρώχνω αυτό που πέφτει μα δεν είναι άλλο
από βοήθεια στην ιστορία
που προχωρά
μέσα στον θόρυβο του κόσμου
που ακροάται
και την πράττει…


Ζούμπερι 27.10.1983

Γράφω όπως να είμαι ένα παρατεταμένο λυρικό έγχορδο..

Γράφω όπως να προσανατολίζομαι στο ορμέμφυτο μιας έσω πίστης

Είμαι παρών και λείπω


Όμως κι εσείς

Μην υποκρίνεστε πως είστε κάποιοι άλλοι

Γίνεται οι εαυτοί σας, αυτοί οι φθαρμένοι λέοντες

Που δεν διεκδικούν πια τίποτε άλλο

Από τα αποφάγια μιας ύαινας..


Γράφω όπως να είμαι ένα παρατεταμένο

Λυρικό έγχορδο..

Ονειρεύομαι επαναστάσεις…

Ονειρεύομαι επαναστάσεις από το μέρος των ρόδων
Χορτασμένες φαμίλιες που δεν έχουν χρεία να πολεμούν
Αρωματικές σκέψεις που ξορκίζουν την βλάσφημη κατάθλιψη
Ονειρεύομαι γαλήνη ψυχής


Τόσο εθελούσια στον έρωτα των λέξεων παραδόθηκα
Που ανιχνεύεις το μπαρούτι της περισπωμένης επάνω μου
Είμαι πιο νέος απ' ότι ήμουν ποτέ μου


Μια κιθάρα ακομπανιάρει το φεγγαρόφωτο κι εγώ σου λέω
Τα μυστικά της καρδιάς μου όπως ο άνεμος τα φέρνει
Στης κάμαράς σου τον ψίθυρο


Τα πληκτρολόγια είναι σαν δαγκωμένα χείλια
δεν θα μπορέσουν να πουν πόσο πολύ εγώ να το ξέρεις σ' αγάπησα
Ταλανίζοντας την έρμη ζωή μου
Γύρω από μια χίμαιρα που μ' οδηγούσε στο λάθος..

                                                      14.2.2011

Όλα έχουν μια κατεύθυνση.

Όλα έχουν μια κατεύθυνση.

Φοβάμαι μην με απορροφήσουν στην δύνη τους.

Κόβω μικρά κομματάκια τα σύμφωνα και όταν μου α-συμφωνούνε

ντρέπομαι την μοναξιά, αλλά σε αυτήν μέσα ευδοκιμώ

όπως το σαλιγκάρι στο κέλυφος.

Στην ουσία περιπλανιέμαι από εγώ σε εγώ

μην έχοντας να φτάσω πουθενά, μα την αλήθεια.

Οι ουτοπίες είναι γάργαρες- καταναλώνονται

νωπές και όταν η ψυχή ανάγκη τις έχει.

Οι κοινωνίες ασχυμονούν αλλά και πού σε πάει μία γερασμένη ηθική

ενός κόσμου που ολοένα γκρεμίζεται; Δεν θέλω
να μιλώ. Νεύματα κάνω

να με αποκρυπτογραφήσουν οι θάλασσες και η ταξιαρχία
των πουλιών που σηκώνει
την αυγή στα πουπουλένια φτερά της.

Ακροβατώ στο απόλυτο

Φωτεινά αγαπώ, η λύπη των ημερών με πεισμώνει, θέλω και άλλες κι άλλες αθωότητες.

Περίεργα που αφήνομαι στο πλάνεμα του φεγγαριού και μέσα

στων σελίδων την θαλπωρή.

Τα νύχια μου μεγαλώνουν, γρατζουνούν την ιδεατή σου υπόσταση, ο καιρός των αποφάσεων είναι πάντα κοντά.

Ακροβατώ στο απόλυτο, φυλάττω τα λίγα μου και τα νιώθω ακριβά, μαργαριταρένια φωνήεντα προσάπτουν αίγλη στον ποιητικό οίστρο.

Το σπίτι μου βουλιάζει μες την νύχτα, οι ορτανσίες αυθαιρετούν και αλλάζουν τον κώδικα

της ζωής
της σιωπής.

Στης γλώσσας τo λιβάδι χλιμιντρά το ατίθασο αλογάκι μου..

Καθένα άστρο είναι ένα παραμύθι τ’ ουρανού.

Πολλά άστρα-σαν αποζημιώσεις επ’ αόριστον

του ονειροπαρμένου.

Όταν προχωρά βαρύ το σκοτάδι, ακούγεται ένας σιγανός ψίθυρος

Απ’ τα κορμιά των δέντρων-

Νεράιδες χορεύουν κάτω από το φως της σελήνης και πανέμορφα ξωτικά

άδουν για να αγαλλιά ο ουρανός.

Δεν ζω πουθενά που το ξέρω:

Μένω σε μια Κυπαρισσία που ευνοεί τις παρρησίες μου.

Ο θάνατος κι η θλίψη δεν με ξέρει.

Το άλφα μου ζει σαν να έχει αποτινάξει από πάνω του οτιδήποτε στερητικό.

Στης γλώσσας τα λιβάδια χλιμιντρά ατίθασο το αλογάκι μου..

Αυτή η μέρα η άλλη

Αυτή η μέρα η άλλη

Η στερεωμένη επάνω στην ζέστα της καρδιάς, αιθέρια

Και ιαματική· αυτή η μέρα μας έχει σκλαβώσει.

Πουλιά πετούν στο γαλάζιο της, σ’ έναν

Χορό ζέφυρος να αγαπά πουνέντε.

Άφησα τα σκεπάσματα και βγήκα

Να περπατήσω μες την πόλη. Οι άνθρωποι

Ωραίοι μου φαίνονται-λιγάκι στενοχωρημένοι που η αφεντιά τους

Δεν μπόρεσε ποτέ να αντιληφθεί 
με πόσο λίγο όνειρο αγγίζουμε την ευτυχία.

Σαματάς από των Χριστουγέννων τις αγορές·

Στους δρόμους όλα είναι εφήμερα-

Μια αντίρρηση που έχω γίνεται θεληματική κατάφαση και τότε γνωρίζω

Να σιωπώ μιας και η ομιλία πουθενά δεν με βγάζει..

Κανένα παλάτι δεν έχω

Επάνω στο γραφείο η κούπα με το τσάι και μια στοίβα με βιβλία αγαπημένα.

Έξω το κρύο τσούζει κι ο χειμώνας είναι έξαρση.

Τα δέντρα είναι αντανακλάσεις της ευθυμίας πάνω στην γη.

Κόμπος δεμένος στο μαντήλι μου η νύχτα.

Ησυχία αχράντου.

Συλλαβίζω το σκοτάδι, οκνές παρομοιώσεις δένουνε με λάθη τα φυλλώματα.

Το γλάσο του ουρανού περιχύνει του βουνού την Σπερχειάδα.

Κανένα παλάτι δεν έχω παρά σε μια καλύβα μένω εντός εκτός κι επί τα αυτά στα γηραιά ανθρώπινα κυκλώματα..

Σιωπώ ή πεθαίνω;

Όμορφα απουσιάζουν τα γεγονότα από την αιωνιότητα:

Όπως να σε μπερδεύουν όλα μέσα στην πολυκοσμία

και να αναζητάς ένα μοναχικό που σε ανορθώνει δωμάτιο.

Ακούγεται η μουσική  
παράπονο λυρικό το φεγγάρι βάφει μ’ ασήμι το θαλερό υπερπέραν.

Μουσαφίρηδες ανέμων οι πανσέδες κανονίζουν από τα χρώματα να είναι πιο ποιητικοί.

Μηνός του τελευταίου        ο χρόνος ενεργεί γαλάζια κι ως τον ουρανό.

Σιωπώ ή πεθαίνω;

Έρχεται από μέσα μου η φωνή που μου υπαγορεύει θάλασσες μαργιόλες και γόνιμη γη..

Σαρανταποδαρούσα..

Άντε τώρα με σαράντα πόδια να πας

Να σταθείς μες το άπειρο.

Εδώ με μια ψυχή κι αυτό,
αφόρητα ταλαιπωρείσαι.

Είναι που αλλού τραβά η επιθυμία μας κι αλλού η ζωή μας πάει.

Τώρα φοράς το σκάφανδρο αλλά δεν θα σε κάνει άτρωτο ο βυθός.

Θα μηρυκάζεις ιδέες κάτι
τέρμινα προ του θανάτου.

Ευτυχώς σε θέλουν τα λόγια και σ’ αυτά με καρδιά ζεστή καταφεύγεις

Δίπους και ευτυχώς! Τι να τα κάνεις τα σαράντα πόδια
και την μία και μοναδική φαντασία;..

Με την σιωπή μου μηνύματα θέλω πάντα να στέλνω.

Πόσο φυλακισμένοι στα γεγονότα και η πραγματικότητα σε όλα να μας ξεπερνά!

Θόρυβος, θόρυβος μόνο

πάνω από την πόλη και κάτω
από τις τρομαγμένες ψυχές.

Ίζημα θλίψης διαβρώνει κι αυτόν που σε όλα
επιτυχώς αντιστάθηκε.

Με την σιωπή μου μηνύματα θέλω πάντα να στέλνω.

Οι λέξεις με αναγκάζουν σε επιδόσεις μυστικής ζωής.

Ζω μέσα στην κάμαρα κι έξω από τον διαβασμένο εαυτό μου.

Νικηφόρος και νικημένος αγγίζοντας
το πνεύμα των ζωηρών αντιφάσεων..

Χριστούγεννα

Πού φτάνουν τα Χριστούγεννα και τι κι αν δεν το νιώθεις εορτάζεται

μεθοδικά και χρόνια μες σε κείνο που για όλους είναι αγάπη;

Κοιτώ τα μάτια των παιδιών-εκεί κατοικεί η ελπίδα.

Η καρδιά μου μαλάκωσε- το ύφος μου είναι μια καλοσύνη διαυγής.

Χρόνε που περνάς, έλα ως την γραφή μου και απάλυνε συμπτώματα της θλίψης·

Λιγόλογος πιο κι από μια λεμονιά αφήνω το χρυσάφι μου να

το νέμονται οι αθώοι του ανθρώπινου έπους..

Μια μέρα θα λείψουν οι χαρές και η αγάπη θα σβήσει.

Μια μέρα θα λείψουν οι χαρές και η αγάπη θα σβήσει.

Τα πουπουλένια σύννεφα θα σαλεύουν αργά στον αρχαίο μουντζουρωμένο ουρανό.

Η τυφλή Τύχη θα δίνει την εύνοιά της στον ενεστώτα που ακρίβυναν οι επιτυχίες.

Σαν πυγολαμπίδες οι πόθοι θα δένονται στο στήθος των ωραίων κοριτσιών.

Θα με πάνε τα βήματά μου στην αφετηρία των ξακουστών θαυμάτων.

Η κάθε λέξη θα είναι οδυνηρή επιστροφή στο φλεγόμενο νόημα.

Στο αδιαπέραστο σκοτάδι αυτά που ήτανε μυστικά θα

υποτάσσουν το χρώμα της πραγματικότητας και σε κοιλώματα του γέλιου θα φιλοξενείται η παρουσία της θεάς.

Στερούμαστε τις κρυφές σημασίες

Ο έρωτας είναι ξιφομαχία περίπλοκη-

η αέρινη φύση των πραγμάτων βυθίζει στον ύπνο το πλάσμα που έχω στην αγκαλιά μου και το αγαπώ

χωρίς να έχω ερείσματα από την ζοφερή πραγματικότητα.

Πρέπει να αντέξεις, σου έλεγα·

Όλες οι επιθυμίες είναι ήλιος·

Στερούμαστε τις κρυφές σημασίες και δεν μας καλύπτουν οι λέξεις·

Ο θάνατος είναι μια άθροιση αμετάκλητου σκότους εντός μας.

Όταν αφήνω τον λήθαργο και ακολουθώ την φωνή

συγκινούμαι με την νουθεσία που δίνεις

και μένω έκθαμβος από των λουλουδιών την ηθική που εισβάλει

στο παρόν των δικών σου και των δικών μου αισθημάτων..

ερωτικές επαναστάσεις..

Με το δάχτυλο γράφεται πάνω στο ιδρωμένο τζάμι το κάτι που θέλω:

μπορεί ένα κρυφό σ’ αγαπώ που δεν με άφησε η τάξη των

πραγμάτων να πω

και τώρα, μόνος μέσα στο δωμάτιο, αφήνω

την καρδιά μου με την ελευθερία να παίζει

ευτυχισμένη ολότελα.

Ειπωμένα πια όλα, -αν θες,

χιλιοειπωμένα

κουρασμένα, βαρετά, καθώς

γέρνουν μες τον χρόνο και

τους αφαιρείται η φωνή.

Και εκείνο που είσαι και εκείνο που είμαι

από μακριά επικοινωνεί
και ό,τι δεν κατάφερε η ατολμία μας το καταφέρνει

αφήνοντας ξωπίσω του όλα εκείνα που ποτέ δεν ήτανε
ερωτικές επαναστάσεις..

Πλησίασε με τα όπλα που έχεις

Ένα σαλιγκαράκι που τραβά κατά την σαλιωμένη ιδέα του

αρχέγονο και φιλειρηνικό

οι μέρες που νοτίζονται από την χειμωνιάτικη μελαγχολία

η κοιλιά σου, που ξεπροβάλει από την πιζάμα κι είναι των πόθων μου το ανεμούριο

οι αποστάσεις ανάμεσά μας, οι απώλειες, οι γερασμένες συνήθειες

ένας χρόνος που επενδύει στην σιωπή και η μοναξιά που έχω μάθει ν’ αντέχω-

αντικλείδια σ’ εκείνο το σ’ αγαπώ που σου είπα και είπες..

Πλησίασε με τα όπλα που έχεις και κατάλαβε πως δεν θα παραδοθώ ει μη μόνον

η νύχτα με αρπάξει και δεν θα μπορέσω να ακούσω

τι είπαν τα φεγγάρια μας σαν συναντήθηκαν-

εσύ μες την γύμνια σου κι εγώ

σ’ ένα ευρύ πουθενά που κανείς σε αυτό δεν ελπίζει..

Όρθιος μπροστά σ’ έναν ναό που χτίστηκε με δάκρυα και με γαρίφαλα-

Γιατί με κατοικούν εκλάμψεις και ουτοπίες που εγώ μετουσίωσα-

Γιατί του αίματος η άψη αποτέλεσε μια λυρική φωτιά που με κατάπιε-

Όρθιος μπροστά σ’ έναν  ναό που χτίστηκε με δάκρυα και με γαρίφαλα-

Και άρχισε και δεν τελειώνει ο χειμώνας.

Προγραμματίζω κάθε συλλαβή που θ’ ακουστεί μέσα στην ερημιά μου-

Οι αγάπες που μπορεί ένας άνθρωπος είναι οι πιο ωραίες του σκηνοθεσίες-

Χτυπώ τα πλήκτρα και εγγράφεται η νύχτα πά’ στον αφαλό του ουρανού που απόψε

απόνα σύμπαν μακρινό αποσκίρτησε και αποκόπη᾿…

Η Θεσσαλονίκη ξαπλώθηκε μέσα στον ήλιο

Τα φανταστικά και τα πραγματικά σ’ ένα μαγνητικό πεδίο που η ζωή ορίζει και για σένα

η γη γυρίζει ή δεν γυρίζει- ποιός κόπτεται;

                           Η Θεσσαλονίκη ξαπλώθηκε μέσα στον ήλιο σαν μια γόησσα που λούεται στην παραλία του ντουνιά.

                           Ο πύργος της πλανιέται στο κενό του ανερμάτιστου Θερμαϊκού.

Ελευθέρωσα όλες τις πλανόδιες σκέψεις και ήρθα

κοντά στο μηδέν και απ’ όπου

το συμπέρασμα, για οτιδήποτε, μπάζει.

Περιφέρομαι ειλικρινής και μόνος δίπλα στης παραλίας την ευάλωτη εικόνα και το οξυγόνο κάνει να τονίζονται τα μάγουλά μου στο ερυθρό..

Η γιαγιά…

Είναι βαριά, μου έλεγε η γιαγιά μου, η καλογερική κι η προσευχή·

κοίτα που πάλι το θυμήθηκα· τώρα

που ένα νέφος θλίψης ζώνει την πόλη και των χρωμάτων που ξέρω ξεθώριασαν οι λάμψεις- εκεί

που άνθρωπος είμαι και πονώ και στην μελαγχολία σκέψεις αντιπαραβάλω

λυρικές.

Να είσαι απλός, μου έλεγε· τα λόγια της

ακόμα ηχούν μες το μυαλό μου και ας έρχονται

από την παιδική μου ηλικία, ευρυγώνιος μέγας φακός.

Πολλές νύχτες κοιτώ τον ουρανό και χάνω

προσανατολισμούς και βεβαιότητες· ένα

θυμίαμα που ανεβαίνει απ’ την οθόνη κι όμως, προς τον ουρανό, αφήνει

την μορφή της να στρώνει της θαλάσσης την τρικυμία με το δεξί

χέρι της προτεταμένο, όπως για να ηρεμήσουν τα ποτάμια που εκβάλλουν

στον ωκεανό της βαθιάς νύχτας του Δεκεμβρίου που ένα ελπίδας φως πλημμυρίζει

το αποταμιευμένο Αγαθό της ψυχής..

Χάριν ελπίδος

Χάριν ελπίδος διάγω  

μονήρης

λυπημένος-

Καθείς ακολουθεί της μοίρας του τα προβλεπόμενα·

Σφυρηλατώ την τελεία όπως για να την απολαύσω να αυθαδιά

πάνω στην πρόταση που μου αρμόζει.

Τολμώ δεξιότητες που φέρουνε στίγμα αντίστασης κι ο λόγος είναι εδώ και δεν παθαίνει·

Φιγούρες αγγέλων κατασκευάζω, ιχνογραφώ της φαντασίας τα γινόμενα.

Για ένα κύμα της ποίησης νέο, για μια νεόκοπη και σφριγηλή καρδιά

που χαίρεται της επικεντρωμένης μου αγάπης
την κυανή ευθύτητα.

Εωθινό..

Την ώρα που τα βέλη βρίσκουν τον στόχο τους και οι φωτιές ανάβουν σαν οι πραγματοποιημένες αγωνίες του ενάρετου,

το σπίτι βουλιάζει σιγά σιγά μες την λίμνη, τα ωδικά πουλιά του

αφήνουν μια τελευταία νότα να κανοναρχεί λίγο επάνω απ’ το νερό

και η διδασκαλία των λουλουδιών πάλι ατέρμονα βάλει

εναντίον της κακεντρέχειας και των ανέμων.

Το φεγγάρι βάφεται με χρυσοκίτρινη όψη και σαλτάρει πίσω από τις μάντρες που έμειναν λευκές-

στον άνω δρόμο με τα κυπαρίσσια..

Του ρολογιού οι υπενθυμίσεις ασήμαντες και ληγμένες απ’ όλα, για όλα.

Μόνο μια κουκουβάγια την αυγή παρατηρεί την μεγαλοθυμία του Θεού και, που δεν πίστεψε νωρίτερα, στενοχωριέται..

Το μελάνι ποτέ δεν με συγχωρεί.

Ένα σημάδι που λιώνει μες τα σύννεφα, ένα μακρινό δάκρυ

Που αγαπά την τελειότητα της μουσικής και την αλήθεια

Της απαλής μέρας.

                                Νερό διάφανο σαν οι προθέσεις ενός γλάρου

Που αλαφροπετά ζυγίζοντας τον στοχασμό του κι άλλο, κι άλλο..

Το μελάνι ποτέ δεν με συγχωρεί.

Με ζώνει με αδυσώπητες χειροβομβίδες που σκάζουν τινάζοντας

Την μηδαμινή μου υπόσταση στον αέρα…

Τα χέρια μου..

Τα χέρια μου είναι ρίζες, είναι πηγμένο νερό

Είναι επιφώνημα είναι σιωπή

Ακουμπούν την ύλη και η ύλη μεταστοιχειώνεται

Γίνεται χάος, μουσικό άθυρμα της μέσα μου ερημιάς

Τα χέρια μου είναι πεισματικά σύνολα που ζητούν να πλάσουν την γενναιότητα του κόσμου

Πράττουν την υποψία του φωτός, ξέρουν από την υποψία και του άλλου νοήματος

Που κρύβεται επιμελώς πίσω από την καθημερινή φλυαρία

Τα χέρια μου είναι ήλιος την μέρα και φεγγάρι στην νύχτα

Είναι εγωισμοί που φτάνουν ως το αυτί του μελωδικού γαλαξία

Καρτούν τον ρυθμό από ένα τραγούδι αρχαίο

Δίχως λέξεις τα χέρια μου είναι κραυγή που ξεσηκώνει τους λαούς των αισθημάτων

Και ταξιδεύουν πάνω από τις άπλετες θάλασσες

Κάνοντας κράτος την γιορτινή φαντασία..

                                                                2011

Τονίζοντας τις αναλογίες..

Η γη είναι μια εικασία του Θεού.

Πάνω της επιχειρούν μικρά ανθρωπάκια

Και των ζώων οι αγέλες εκείνες που αγαπούν

την τόλμη και την ζωή.

Η βροχή είναι μια επωδός καταπληκτική.

Γονιμοποιούνται οι δυνατότητες και όλο το σπέρμα του κάμπου

Γίνεται μια καλοτυχία ευφραντική.

Καθόλου απογοήτευση ή θάνατος.

Οι πόλεις έρχονται πιο κοντά στο μυστικό της θεατρικής σκηνής του ορίζοντα.

Όταν βραδιάζει φωταγωγούνται όπως μια σκέψη ή μια προσευχή.

Η μουσική του ήλιου τονίζει στην λήγουσα τις λεμονιές και τα παιχνίδια των παιδιών.

Θα σε θυμάμαι λουλουδένια μου

Θα λείψουν οι υποψηφιότητες των αστεριών από την νυχτερινή συμφωνία,

Ένα αεράκι θα σκουντά γλυκά τα φυτά,

Τα λόγια που σου λέω θα είναι μία άλλη όψη της γαλήνης

Δεν θα αποκριθεί κανένας για θάνατο.

Στην ερημιά ενός βράχου που δαμάζει το πέλαγος

Θα λέω τα παραμύθια μου, ανήξερος από τις φασαρίες των ανθρώπων,

Θα στοχάζομαι ωραία λευκά

Θυμόσοφος ενός λαού που θέλησε η ιστορία πια να μην υπάρχει.

Στην ξύλινη καλύβα μου το κρύο θα κόβει βόλτες, θα πονώ

Από μνήμη και έρωτα

Θα σε θυμάμαι λουλουδένια μου σαν μία μακρινή της νεότητας ευτυχία

Που στέριωσε ανάμεσα σε όλα που υπήρξανε πολύτιμα και βελουδένια..