Ευρεσιτεχνία της νύχτας…

Στην μέθοδο του ανέμου αποσχηματίζεται το άνθος και μένει

Μια αχνή σκιά που τρεμοπαίζει, έως να χαθεί,

Κάτω από της νύχτας τις ταξιαρχίες.

Τα γέρικα άστρα μιλούν σιγά κι εκμυστηρεύονται αταξίες.

Του σκοταδιού η κοίτη κλέβει λάμψη από το φεγγάρι.

Καθεύδει ήσυχα ο Θεός.

Ακούω την θάλασσα που σκάει πάνω στα ανατολικά βράχια του ονείρου.

Οι γεωμετρίες που γνώριζα αποχαλινώθηκαν.

Μένει ένα σαθρό φωνήεν από λέξη που δεν έφτασα να πω.

Μένει ο τόκος από το αβρό φεγγάρι

Που μαλαματώνει του κοιμητηρίου την παραδοχή.

Οι νεκροί κοιμούνται. Ήσυχα και αποφασισμένα.

Ανάμεσα στον ύπνο τους χωρά

μια ψαλμωδία από κείνες που εισβάλλουν

Ως τα βασίλεια του αμετάκλητου.

Πουθενά δεν θα βρω τον πατέρα μου.. Πουθενά..

Όμως, τίποτα δεν αλλάζει.

Εσύ είσαι εσύ κι εγώ απλώς επιδιορθώνω

Το ύφασμα των ονείρων που καταρρακώθηκε

Στον μαχαλά που κλαίν ακόμη γιασεμάκια.