Επεξηγήσεις…

Και που σου μίλαγα, ένας σπόρος τραυματισμένος με σιωπή έπεσε κοντά σου
και ράγισε η γη για να τον δεχτεί να φυτρώσει.

Με αμηχανία κοίταξες τότε ψηλά,
όπου οι επουράνιες εκμυστηρεύσεις των αγγέλων κάλπασαν μες το στερέωμα και
έγιναν κάτι πιο ροδαλό απ’ τον ειρμό που έχουν τα σύννεφα

όταν πουθενά, αλήθεια, δεν πάνε.

Το παραμύθι άρχισε.

Ήσουν η ερωμένη μου-

Λυγερή και κεχριμπαρένια όπως σε αναγνώθει μόνον η Άνοιξη.

Σε τοποθέτησα στην κοίτη την λυρική των ποιημάτων

Και υπέμεινα την μοναξιά μου
την μέγιστα αντιφατική.

Εκείνη μου έδωσε αυτό το ρήμα που πάνω του

Χτίζω τις πολιτείες των στίχων και
τα χωριουδάκια του ντουνιά.

Και
συναναστρέφομαι αυτούς τους λαϊκούς ανθρώπους που αγαπώ και
που,
καθένας τους,
μες την καρδιά μου κι από άλλο δρόμο φτάνει..