Γράφω σαν αντικλείδια

Πάνω στην κουρελού της γης, η χλόη μαίνεται

ντροπαλή και δοξασμένη..

Αιωρούνται πουλιά και η ζωή μου προσανατολίζεται

στην άμεμπτη αθανασία.

Καθόλου υπόνοιες για τον αέρα που ορμά

στα λιβάδια του ήλιου.

Ο Δεκέμβριος ζαλίζεται μέσα στις μυρτιές και ζητά

άσυλο στο φως που έχει

κράτος στην αμνησικακία των ερώτων.

Συμπάθειες πέρα από την ώρα της ψυχολογίας.

Δουλεύω για έναν κόσμο αδούλωτο.

Αντίκρισε ο πανικός την ελπίδα μου και μεταβλήθηκε

σε δυστυχία κολασμένη.

Βλέπω τους φίλους μου να σκαρφαλώνουν

στην Ημαθία των Αισθημάτων.

Το Γεγονός γεννά ευγένεια και, με αυτήν,

πορεύονται οι ερωτευμένοι.

Μετά, γλιστρούν γλυκά οι μνήμες στην απώλεια..

Στο μεταίχμιο όλων,

το πάθος γράφει διθυράμβους

τεχνηέντως.

Έρχεται η φυλακή που αποδιώχνω και μου βάζει εμπόδια.

Γράφω σαν αντικλείδια που θα εκπορθήσουν

κάθε αποκλεισμό..