Στον Νίκο Καζαντζάκη…

Πού το βρήκα το θάρρος, καμιά νύχτα δεν με σκέπασε

Κανένας ύπνος δεν με πήρε, περπάτησα

Και περπάτησα και περπάτησα

Μετεωρίστηκα σε άγνωστους δρόμους- α Κρήτη γλυκιά

Το πετιμέζι σου

έσταξε μέσα στην καρδιά μου

Στύλωσα το αυτί, γνώριμοι μου ήταν οι ήχοι, όχι όπως

Στις ξενιτιές και ο ήλιος δαγκώνει,- τηρήθηκαν

Και δεν τηρήθηκαν οι αποστάσεις- στέρησα

Τον εαυτό μου από πολλά, μα όχι

Από αυτό το μέλι της πατρίδας που το αναζητώ

Παντού και με ευφραίνει- θέλησα

Να είμαι μέσα της αληθινός,

Έγραψα την ψυχή μου, άκουσα την ψυχή μου

Η θάλασσα με συνέφερε με τα δυνατά χάχανά της..

Αδούλωτος αυτός ο τόπος, με κάνει

να σκέφτομαι

Που είσαι αέρινος τώρα, Γίγαντας

Των Γιγάντων, Όσιος

Κι ας μην το θέλουνε οι μοχθηροί

Μικρόψυχοι θρησκευάμενοι- αλλά τι ξέρουν αυτοί

Από ελευθερία που έχεις; Από τα κόκαλά σου ακούω το μύρο

Που ξεπερνάει τα χώματα και δεν αφήνει

Το Πνεύμα σου να κοιμηθεί-

Το ξέρω το Πνεύμα σου, περπατά μαζί μου

Καταργεί τα σύνορα, λάμπει

Με το που έρχεται η αυγή, γράφει

Τις μαντινάδες της Απόφασης, χορεύει

Τον πεντοζάλη της φιλοσοφίας, α Ακοίμητε

Αναπαύσου στην ντάπια σου αλλά

Πουθενά δεν αναπαύεσαι, συχωρνάς

Μόνο αυτούς που προσπαθούνε περισσότερο

Και περισσότερο- Ιερωμένε

της Απλότητας που, από μόνη της,

Είναι θρησκεία- μεγιστάνα

των Ιδεών, δες

Η Κρήτη σε κρατάει στα σπλάχνα της και, έτσι,

Εσύ, ο Εργάτης ο Α-φρόνιμος

Επιχειρείς μια «έφοδο στον ουρανό»…

                                                Ηράκλειο Κρήτη  28.11.2014