Νύσταξα μες τον ήλιο

Νύσταξα μες τον ήλιο, τα βλέφαρά μου ήπιανε

το μέλι του

κι ως την ψυχή, αυτό που έψαχνα

το βρήκα.

Δρόμος για να μην πάω πουθενά, ένα σημειωτόν

στην ανατολική πλευρά ενός βουνού όπου μονάζω

μακρυσμένος

από των πόλεων τον κορεσμό.

Τίποτα δεν έμεινε απ’ τις σελίδες που ξεφύλλισε ο αέρας.

Το μεσημέρι με κεραυνοβόλησε

κάτω από τον ιαματικό ουρανό του.

Έγραψα την καρδιά μου πάνω στο πλατύ στέρνο της γης.

Αφουγκράστηκα τον ωκεανό, δέχτηκα

Τον Λόγο

όπως μου παραδόθηκε

στου ύπνου τις σπηλιές,

στου ξύπνου

το ξημέρωμα..