Έρωτας ο τότε…

Για το άπειρο,

όσες φλογέρες έμαθα, καμιά δεν μου είπε τον ύμνο

που ανήκει και μόνον στα μάτια σου-

Φωτιά με φωτιά,

κι αναπαμό δεν έχει-

έτσι ιχνηλατεί ο ποιητής μες την αιωνιότητα…

Σε έχασα σε βρήκα, ήσουν αόριστη

ήσουν οριστική, ήσουν παράγραφος της καταιγίδας

ήσουν φεγγάρι του βραδιού, ήσουν η τήλε επικοινωνία

πέρα απ’ τον χρόνο τον συμβατικό- ήσουν

μελαχρινό τραγούδι

ζυμωμένο με ελπίδα και φως,

ήσουν των φωνών η φωνή..

Σε διάβασα μια ερωτική νύχτα που ήμουν πολύ κουρασμένος, γυρίζοντας

από περιπλανήσεις του βορρά, αφήνοντας

τον εαυτό μου να μπει,

από τις γαλαρίες των ματιών

στα ορυχεία της ψυχής σου,

που λαλεί,

χίμαιρες και ζωηρές αντιφάσεις.

Κι εκεί σε βρήκα: να μηδενίζεις τα στροφόμετρα της λύπης,

διάπυρη και έκπληκτη

από των άστρων τις μαγείες.

Το άλλο πρωί

ήμουν κοντά σου και ήμουν μακριά –

έτσι όπως η ζωή αποφασίζει..

Κράτησα μόνο τον παλμό και το βέβαιο ύφος

της αστραπής της μέσα σου.

Και τον ήλιο που βγήκε,

τελάλης ενός έρωτα που,

πάντα,

θα μου ανήκει..