Να…

Να σε ψιθυρίσω στα φύλλα που θροΐζουνε να σε απαγγείλω

Στις μαινάδες της γραφής να σε εκστομίσω

Σαν ύβρη θεόρατη μπροστά από ναό

Να σε καταπιώ

Σαν γουλιά που ανάβει τα κύταρρα να σε θέλω

Όπως η μεγαλουργία του έρωτα ορίζει

Διψαστικά

Αέναα

Στην απαρχή των πραγμάτων και στην συντέλεια

Των γεγονότων

να σε μεταλάβω

σαν κοινωνία του πόθου να

με σκλαβώσεις όπως ωραία ποιείς

την απολυτοσύνη της ελευθερίας.

Να με διαλύεις όπως ο αέρας ρημάζει τα θυσανωτά

Κλωνιά των δέντρων και

η μέρα πέφτει κάθετη

Πάνω στα υπερβάλλοντα φυτά – να

Μην με υπερασπίζεσαι να με αμφισβητείς

Ολοκληρωτικά και να με αποδιοργανώνεις

Μικραίνοντάς με όσο να με βρει

ένας παράξενος θάνατος..