...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

30 Αυγούστου 2009

ΜΑΝΑ.

ΜΑΝΑ.

Είναι μια γυναίκα εκρήξεων·
σαβανώνει την λευκή σφριγηλή σάρκα του στήθους της
μες το μεταξωτό σουτιέν·
τους ωραίους γλουτούς μέσα σ’ ένα στιλπνό, μικρό ύφασμα..
«Φοβάμαι τον εαυτό μου..» λέει.

Όλη νύχτα σκαρφαλώνει φεγγάρια·
ερωτεύεται παράφορα σ’ όλα τα στίγματα της ποίησης·
ερήμην του νόμιμου άντρα της..
«Το πρωί ξυπνώ κουρασμένη..»
Ξέρω:
Έχει δίκιο..

Την είδα πολλές φορές σε δεξιώσεις γαλαξιακές
να κάνει τα γλυκά μάτια
σε γηραιούς λεφτάδες·
την ποθούσαν.

Αυτή κούρνιαζε μες την σιγουριά που της προσέφεραν.
Κάποιες φορές της παίρνανε τα ρούχα-
Έτσι από βίτσιο.
Αναγκαζόταν να γυρίσει σπίτι γυμνή,
εντελώς,
άδεια από αισθήματα-
Τι να τα κάνει;
Σε τέτοια εποχή;
Φρίκη!

Μετά ο απατημένος της σύζυγος την αγαπούσε
τρυφερά- του έκανε παιδιά.
Αναγκαζόταν μάνα.

Ο μικρός γιός θέλει χάιδεμα για να γράψει
τα μαθήματα του σχολείου· η κόρη
της αρέσουν οι κούκλες-
Θυμάται τα δικά της:
Της αρέσαν οι κούκλες! Επανάληψη..
Μάνα και κόρη ομολογούνε την σαγήνη της λαγνείας…
Ο καθρέφτης βαριέται
ολοένα αυτή την προσποιητή φάτσα χαμογελώντας..
Ο γιός βολτάρει μέσα σ’ ένα όνειρο πιλότου.
«Γερνάω» λέει αυτή «Γερνάω, ώ δαίμονα!»

Κουρνιάζει μες τον φόβο της·
η κόρη την διαδέχεται·
αυτό είναι!
Ζήτω!

(βελτιωμένης έκδοσης επανάληψη!)


12.3.1982 Αυλίδα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου