...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

30 Αυγούστου 2009

ΔΟΞΑ ΣΟΙ..

ΔΟΞΑ ΣΟΙ..

Κόλακες λένε την βροχή βασίλισσα και την παινεύουν·
λυπημένοι λεπτοδείχτες βασανίζονται
ώρες ατελείωτες
μην τους ξεφύγει δευτερόλεπτο.

Στην κλεισμένη πόρτα
χτύπησε ο χρόνος
μ’ ένα βαρύ και σκούρο πανωφόρι·
ο χώρος άνοιξε κι έμπασε μέσα το συνεταιράκι του
να πιούν κρασί..

Τρεχαλητό ο κοσμάκης.
Σκάζουν οι τίτλοι των εφημερίδων·
πυροτεχνηματικά!
Ο δημοσιογράφος περιγράφει
τον ανθηρό τραγέλαφο της καθημερινότητας
ντυμένο με ένα καρναβαλίστικο κουστούμι..
Απόκριες..

Το μόνο που ξέρω είναι ότι είσαι ένα νούμερο τηλεφώνου:
Ντρίνν! για ένα «Εμπρός! Λέγεται…» αντάλλαγμα

-«Δεσποινίς τι να πούμε;
Έχω γίνει κουρελαρία ψυχή απ’ την στράτευση,
κουρελαρία κορμί απ’ το ποτό,
βλέπω διπλά τα υπέροχα λόγια σου τώρα που δεν μιλάς,
τρίδιπλα τα χέρια σου και νομίζω πως με χαϊδεύουν·
κάνω παρέα με βαρύ ζεϊμπέκικο..

Είναι πολλές φουρτούνες της ζωής και η φτενή ύλη που είμαστε
καμωμένοι
τις μεγαλώνει·
ο πόνος είναι πάντα δίκοπο μαχαίρι
για μια πληγή του δέρματος και μία
στο βάθος, ως το κόκαλο.
Έτσι..

Κι ούτε φταίω εγώ που ασωτεύω
μες σε ποιήματα
παραβγαίνοντας στο τρέξιμο
με φαντασία καλπάζουσα.

Γιατί ελπίζει μία θλίψη απ’ Ομήρου
μ’ απανωτές γενιές ποιητών λησμονημένους
μια μέρα να βρει την υγειά της..

Ένα «Δόξα Σοι ο Άνθρωπος!» που είπα
και που γλίστρησε μες το αυτί πολλών αιώνων
μέλλει να γίνει οβολός και νέο νόμισμα
σε κατακαίνουριες, λάμπουσες κοινωνίες!
5.3.1982

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου